Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"- Wie Pan, kiedy się wzruszam? [...] Kiedy widzę, że moi pacjenci czują swoją moc. Gdy mówią: "To tylko moje myśli, ja nimi rządzę, nie one mną". Bo to znaczy, że znaleźli klucz do swojego zdrowia, że są już na dobrej drodze. Ten klucz wygnie się jeszcze wiele razy. Nigdy nie będzie płynnie otwierać zamka, do którego pasuje. Ale w końcu, z czasem, pozwoli otworzyć drzwi do życia po kryzysie".
__________
"Lękowi" to reportaż poruszający ważne problemy, jakimi są wszelkie zaburzenia na tle psychicznym. Arkadiusz Lorenc interesująco opisał zarówno część teoretyczną i wyjaśniającą najważniejsze pojęcia związane z lękiem, jak i część zawierającą historie różnych osób zmagających się z zaburzeniami lękowymi. Książkę czyta się niczym dobrą powieść, autor ma lekkie pióro i potrafi zainteresować tematem. Ponadto jest to mała skarbnica ciekawostek, o których nie miałam pojęcia: Filip Chajzer udający atak paniki w popularnym programie śniadaniowym, Julian Tuwim, który cierpiał na agorafobię, czy stosunkowo nowy zawód, jakim jest asystent zdrowienia. W jednym z pierwszych rozdziałów można przeczytać także, że autor reportażu doświadczył ataków paniki i zmaga się z zaburzeniami lękowymi. Odczuwając to samo, co bohaterowie jego książki, staje się w oczach czytelnika bardziej szczery i autentyczny, a przede wszystkim empatyczny. To cecha szczególnie ceniona przez osoby lękowe, szukające zrozumienia i wsparcia. W Polsce choroby psychiczne nadal postrzegane są jako temat tabu. Coś, czego należy się wstydzić i nie mówić o tym głośno. Autor zwraca uwagę na ten problem, próbując jednocześnie pokazać, że to nic złego. Wiele osób odczuwa niepokój, lęk, cierpi na fobie. Ważne jest, aby nad tym pracować, a osoby, które postanowiły podzielić się swoimi historiami dają nadzieję na lepsze jutro i udowadniają, że pokonanie lęku jest możliwe.

"- Wie Pan, kiedy się wzruszam? [...] Kiedy widzę, że moi pacjenci czują swoją moc. Gdy mówią: "To tylko moje myśli, ja nimi rządzę, nie one mną". Bo to znaczy, że znaleźli klucz do swojego zdrowia, że są już na dobrej drodze. Ten klucz wygnie się jeszcze wiele razy. Nigdy nie będzie płynnie otwierać zamka, do którego pasuje. Ale w końcu, z czasem, pozwoli otworzyć drzwi do...

Edward Chisholm, Anglik z wielkimi ambicjami, poszukując swojego miejsca na ziemi, trafia do Paryża. Początkowo mieszka ze swoją dziewczyną, włóczy się po mieście i rozsyła CV do różnych firm. Jednak bez skutku. W końcu rozpoczyna pracę jako pikolak. Dni w paryskiej restauracji są trudne i pracowite, zwłaszcza dla obcokrajowca nieznającego dobrze języka francuskiego i próbującego wywalczyć sobie jakąś pozycję. Odtąd śledzimy drogę Edwarda w świecie gastronomii, który bywa przytłaczający. Życie osobiste głównego bohatera także nie wygląda kolorowo. Rozstaje się z dziewczyną, traci mieszkanie, a szef nie chce podpisać z nim umowy. Edward może liczyć jedynie na część napiwków, którą powinni dawać mu kelnerzy. Oni jednak nie są do tego skorzy.
"Kelner w Paryżu" to książka ukazująca prawdziwe oblicze pracy w popularnej restauracji. Francuskie knajpki kojarzą się z fajnym klimatem, dobrym jedzeniem i miło spędzonym czasem. Klienci nie zastanawiają się, co dzieje się na kuchni, kiedy oni dobrze się bawią. Gdy wita nas uśmiechnięty kelner, odnosimy wrażenie, że trafiliśmy do miejsca, w którym ludzie pracują z pasją i zaangażowaniem. Tymczasem prawda wygląda zupełnie inaczej. Zawód kelnera to ciężka, fizyczna praca, często po 16 godzin, bez dnia wolnego. Za uśmiechem (choć czasami i na to brakuje już sił) i nienagannym strojem, skrywa się zmęczenie, stres i ciągły głód. Walka o napiwki, wyzwiska i nerwowa atmosfera to codzienność restauracji w samym środku Paryża. Zawód kelnera to również sztuka, przedstawienie, które codziennie odgrywane jest przed gośćmi, aby Ci byli zadowoleni. Niestety praca na tym stanowisku jest wciąż niedoceniana, a osoby ją wykonujące to ludzie "gorszej kategorii". Autor w interesujący sposób opisał swoją drogę w różnych aspektach: karierę, proces nauki języka francuskiego i życie miłosne. Ciekawym zabiegiem było pozostawienie luk, w których powinny znaleźć się słowa niezrozumiałe dla bohatera. Dzięki temu możemy trochę wejść w jego skórę. To, co utrudniało mi natomiast czytanie to liczne literówki. Było ich mnóstwo. Szkoda też, że słowniczek znajdował się na końcu każdego rozdziału. Myślę, że przypisy u dołu strony byłyby wygodniejszą formą. Są to jednak szczegóły, które nie wpływają na treść. I choć książka nie zrobiła na mnie dużego wrażenia, to przyjemnie spędziłam przy niej czas, śledząc z zainteresowaniem losy Edwarda.

Edward Chisholm, Anglik z wielkimi ambicjami, poszukując swojego miejsca na ziemi, trafia do Paryża. Początkowo mieszka ze swoją dziewczyną, włóczy się po mieście i rozsyła CV do różnych firm. Jednak bez skutku. W końcu rozpoczyna pracę jako pikolak. Dni w paryskiej restauracji są trudne i pracowite, zwłaszcza dla obcokrajowca nieznającego dobrze języka francuskiego i...

"Heaven" to brutalna, szczera i dosadna historia Maroko i Kojimy, którzy są prześladowani w szkole. A wręcz gnębieni i torturowani. Metody przemocy psychicznej i fizycznej są bardzo "wyszukane" i makabryczne. Trudno się to czyta. Musiałam co jakiś czas odkładać książkę, bo było mi tak smutno i źle, czułam złość i bezsilność. Mocna książka. Nie dla ludzi o słabych nerwach, dlatego pewnie tak mnie dotknęła ta historia. Oprócz scen tortur, bo łagodniej nie da się tego nazwać, są również wzruszające i pocieszające fragmenty. Ujęła mnie postawa Kojimy, która pokochała Maroko za to, co dla innych było powodem do wyśmiewania. Ona w jego wadzie, zobaczyła coś wyjątkowego. Ale ludzie niestety boją się inności, przeraża ich coś, czego nie znają. Jakie to ważne, żeby w tym zepsutym świecie znaleźć bratnią duszę, która wyciągnie do nas pomocną dłoń.

"Heaven" to brutalna, szczera i dosadna historia Maroko i Kojimy, którzy są prześladowani w szkole. A wręcz gnębieni i torturowani. Metody przemocy psychicznej i fizycznej są bardzo "wyszukane" i makabryczne. Trudno się to czyta. Musiałam co jakiś czas odkładać książkę, bo było mi tak smutno i źle, czułam złość i bezsilność. Mocna książka. Nie dla ludzi o słabych nerwach,...