Finałowy tom trylogii Vortex. Pragnę zacząć od tego, że to była niezwyka przygoda, o której pamięć pozostała na długo. Emocje jakie towarzyszyły mi przy czytaniu były nie do opisania. Jedyne co pamiętam to ilość łez, które wylałam oraz to jak duży szok odczuwałam poprzez wszystkie wydarzenia. Poraz kolejny poczułam, że wszystko wywraca się do góry nogami gdy Bale wyznał Elaine swoje wszystkie tajemnice. To co zaczęło wychodzić na jaw sprawiło, że nie raz chciało mi się płakać. Żadne z nich nie zasłużyło na to przez co przeszło, byli na to zdecydowanie za młodzi... Uważam, że pomimo wszystko więź, która ukształtowała się pomiędzy nimi sprawiła, że byli silni i wyszli z tej sytuacji. Niestety lub stety nie wszystko wyglądało tak jak mogło się wydawać. Tym razem sytuacja była naprawdę trudna, bo tym razem była to ostatnia szansa.

Tak bardzo żal było mi Bale'a przeszedł w dzieciństwie tak wiele... Sytuacja z jego rodzicami jeszcze bardziej utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie zasłużył na to. Byłam naprawdę wściekła na to w jaki sposób ojciec Bale'a mówił o nim. Szczerze dla mnie człowiek ten nie był warty jakiegokolwiek szacunku. A co do jego matki mimo wszystko trochę mnie to poruszyło i poczułam, że chciała zachować chociaż minimalną więź z synem i żałowała, że wydarzenia potoczyły się tak a nie inaczej.

Przez tą całą serię pokochałam wszystkich bohaterów Ciocia Lis, Gilbert i Luka byli dla Elaine tak ogromnym wsparciem! To jaką rodzinę udało im się stworzyć było niezwykle wzruszając i piękne. Ogromną sympatią dażyłam również Suzie, która była ogromnie charyzmatyczną bohaterką i urocza! Rozpływałam się pod wpływem jej niektórych słów i wsparcia, którym darzyła swoich przyjaciół. Mimo tego, że wielu bohaterów pokochałam to znalazł się ktoś, kto niemiłosiernie mnie irytował. Mowa tutaj oczywiście o Holdenie. Tak bardzo mnie irytował! Już od pierwszego tomu jego zachowanie wobec Elaine było okropne. Nie wiem co on sobie wyobrażał! 😂 Może to brzmieć absurdalnie ale naprawdę nie polubiłam się z nim.

Zwroty akcji. Jednocześnie kocham i nienawidzę! Autorka tak dobrze zaplanowała sobie akcję od samiutkiego początku do końca, to właśnie ona wiedziała już od pierwszego zdania, że złamie nam wszystkim serca! To jak cudowną trylogię stworzyła Anna Benning jest nie do opisania! Kocham te książki i za każdym razem gdy przypominam sobie wydarzenia z ostatniego tomu chce mi się płakać. Tyle emocji, szczęścia i łez! Czy warto przeczytać tą historię? TAK! Czy mogę dodać coś jeszcze? Zdecydowanie lećcie czytać!

Finałowy tom trylogii Vortex. Pragnę zacząć od tego, że to była niezwyka przygoda, o której pamięć pozostała na długo. Emocje jakie towarzyszyły mi przy czytaniu były nie do opisania. Jedyne co pamiętam to ilość łez, które wylałam oraz to jak duży szok odczuwałam poprzez wszystkie wydarzenia. Poraz kolejny poczułam, że wszystko wywraca się do góry nogami gdy Bale wyznał...

Najlepsza część trylogii.
Dużo ciekawej akcji, w miarę satysfakcjonujące zakończenie - wyszło to całkiem zgrabnie.

Najlepsza część trylogii.
Dużo ciekawej akcji, w miarę satysfakcjonujące zakończenie - wyszło to całkiem zgrabnie.

Z początku trochę nudna ale wkrótce akcja się rozkręca. Jest wiele romantycznych jak i śmiesznych momentów.
Polecam

Z początku trochę nudna ale wkrótce akcja się rozkręca. Jest wiele romantycznych jak i śmiesznych momentów.
Polecam

Przyznam szczerze, że do samego końca byłam przerażona, że natknę się na zakończenie rodem z „Królowej Tearlingu", a tego bym nie przeżyła. Ale zakończenie jest bardzo udane i nie było czego się bać.
Naprawdę szanuję kreację świata w Vortexie. Poza samym uniwersum trzyma się też on na solidnej podstawie fabularnej i to jest bardzo cenne.
O ile dalej nie jestem fanką Elise, o tyle trzeba przyznać, że jest to jedna z niewielu serii, gdzie naprawdę widać drogę bohaterki. Rozwija się, uczy i dorasta. To się chwali. Z czasem staje się coraz mniej drażniąca, ale lekka antypatia pozostała ze mną do końca.
Za to Bale się nie zmienia i chwała mu za to.
Z minusów słabo wykorzystany wątek Holdena, mogło to być dużo głębsze i lepiej rozegrane. Uderzyła mnie też nagła sympatia do Nathaniela, który przecież był cały czas jej głównym wrogiem w Sanctum.
Nadal naprawdę świetna młodzieżówka.

Przyznam szczerze, że do samego końca byłam przerażona, że natknę się na zakończenie rodem z „Królowej Tearlingu", a tego bym nie przeżyła. Ale zakończenie jest bardzo udane i nie było czego się bać.
Naprawdę szanuję kreację świata w Vortexie. Poza samym uniwersum trzyma się też on na solidnej podstawie fabularnej i to jest bardzo cenne.
O ile dalej nie jestem fanką...

Wspaniałe trzy tomy. Bardzo miło mnie zaskoczyła.

Wspaniałe trzy tomy. Bardzo miło mnie zaskoczyła.

Książka petarda, mega zakończenie serii. Dużo się działo, dużo buzujących emocji.

Książka petarda, mega zakończenie serii. Dużo się działo, dużo buzujących emocji.

Rozczarowałam się trzecim tomem. Miałam wrażenie, że czytam historię Katniss i Peety z ostatniego tomu Igrzysk Śmierci, przez co kompletnie nie mogłam się wczuć w wojnę w świecie vortexów. Dodatkowo uważam, że autorka za bardzo poświeciła się wątkowi uczyć Elaine do Bale’a. Było tego O WIELE za dużo. Szkoda za to, że nie został rozwinięty wątek postaci drugoplanowych, miały one wielki potencjał, który nie został należycie wykorzystany.

Z plusów podobał mi się świetnie przemyślany świat przez autorkę. Miałam wrażenie, że czytam książkową wersję Dark. Zakończenie może nie było satysfakcjonujące, ale wszystko miało sens i wyjaśniło się w logiczny sposób.

Mimo trzeciego tomu polecam świat vortexów stworzony przez panią Benning. Drugi tom jest według mnie najlepszy (ten plot twist :3).

Rozczarowałam się trzecim tomem. Miałam wrażenie, że czytam historię Katniss i Peety z ostatniego tomu Igrzysk Śmierci, przez co kompletnie nie mogłam się wczuć w wojnę w świecie vortexów. Dodatkowo uważam, że autorka za bardzo poświeciła się wątkowi uczyć Elaine do Bale’a. Było tego O WIELE za dużo. Szkoda za to, że nie został rozwinięty wątek postaci drugoplanowych, miały...

Teraz będę się zastanawiała jak to się stało, że tak długo zwlekałam z przeczytaniem ostatniej części. Świetne zakończenie. Świat w którym dzieje się cała historia jest niezmiernie ciekawy. Sama akcja, ciąg przyczynowo skutkowy, daje efekt wow. Lubię sposób kreowania postaci. Zarówno bohaterowie pozytywni jak i antagoniści wzbudzają masę różnych emocji. To wszystko składa się w idealną całość. Będę polecać całą serię. Naprawdę warto.

Teraz będę się zastanawiała jak to się stało, że tak długo zwlekałam z przeczytaniem ostatniej części. Świetne zakończenie. Świat w którym dzieje się cała historia jest niezmiernie ciekawy. Sama akcja, ciąg przyczynowo skutkowy, daje efekt wow. Lubię sposób kreowania postaci. Zarówno bohaterowie pozytywni jak i antagoniści wzbudzają masę różnych emocji. To wszystko składa...

Uwielbiam motyw podróży w czasie, dlatego cała seria „Vortex” bardzo mnie zaintrygowała. Co prawda pierwszy tom nie do końca spełnił moje oczekiwania, jednak druga część zrekompensowała mi wszystkie niedociągnięcia. Byłam ogromnie ciekawa jak dalej autorka poprowadzi akcję i jak postanowi zakończyć ostateczne starcie bohaterów ze zmutowanymi. Z tego też powodu sporo wymagałam od finału i cieszyłam się na myśl o ekscytujących losach postaci. Czy słusznie?
Nie do końca. Według mnie autorka za dużo treści poświęciła opisie emocji Elaine. Gdyby to jeszcze były odczucia, które towarzyszą konkretnym scenom i pokazują atuty bohaterki to pewnie bym się nie przyczepiła. Niestety, Elaine cierpiała na syndrom wiecznej cierpiętnicy, skupiając się w całości na utracie Bale’a, zbliżającej się tragedii, użalaniu się nad sobą i stracie marzeń o sojuszu pomiędzy ludźmi, a zmutowanymi. Rozumiem, że autorka chciała oddać wiarygodnie jej przemyślenia i zbudować dramatyzm pewnych sytuacji, ale moim zdaniem przesadziła i to, co miało wyjść przejmująco, stało się nudne i denerwujące. Te wszystkie bolączki Elaine sprawiły, iż akcja sporo ucierpiała, a to właśnie na niej najbardziej mi zależało. Kiedy pewne wątki trochę się zmieniły i liczyłam na interesujący rozwój fabuły, znów się zawiodłam, gdyż sceny użalania się nad sobą zmieniły się na romantyczne uniesienia postaci. W sumie to było trochę lepiej niż na początku, ale wciąż brakowało mi większego zaangażowania bohaterów w rozwój akcji.
Z powodu tych wad fabuła trochę kulała i mimo, iż pojawiło się sporo scen, które mogły mnie zainteresować to zabrakło mi pewnej iskry sprawiającej, że trudno byłoby mi się oderwać. Tekst czytało się przyjemnie dzięki lekkiemu stylowi Anny Benning, ale w moim odczuciu pojawiło się za dużo opisów, które hamowały akcję i w ten sposób powstał przerost formy nad treścią. Autorka za bardzo skupiła się na głównych postaciach, a za mało na drugoplanowych, które mogłyby znacznie ubarwić wydarzenia końcowe. I chociaż całości nie czytało się źle, to jednak na tle poprzedniego tomu finał wypada blado.
Nie wszystkie fragmenty książki okazały się nietrafione. Część scen rzeczywiście potrafiła mnie zachwycić, zwłaszcza wątki związane z tajemnicami pravortexu oraz walki bohaterów z przeciwnikami, jak i kulminacja wydarzeń wypadły rewelacyjnie, znacząco poprawiając odbiór powieści. Również motyw przenoszenia się w czasie do przeszłości wypadł bardzo interesująco, dlatego ostatecznie zakończenie serii uważam za dobre, lecz według mnie najlepiej prezentuje się druga część cyklu.
Czy polecam? Tak, jeżeli podobały się Wam poprzednie części. Ogólnie polecam całą tę serię, zwłaszcza tym, którzy uwielbiają motyw przenoszenia się w czasie. Nie ukrywam jednak, że pewne treści w tym tomie wypadły słabo i nie każdemu przypadną do gustu.

Uwielbiam motyw podróży w czasie, dlatego cała seria „Vortex” bardzo mnie zaintrygowała. Co prawda pierwszy tom nie do końca spełnił moje oczekiwania, jednak druga część zrekompensowała mi wszystkie niedociągnięcia. Byłam ogromnie ciekawa jak dalej autorka poprowadzi akcję i jak postanowi zakończyć ostateczne starcie bohaterów ze zmutowanymi. Z tego też powodu sporo...

Bardzo obawiałam się, że mogę się zawieść na tej książce. Teraz mogę rzec, że jest to najlepsza część tej serii. Tyle rzeczy się wydarzyło, bardzo przeżywałam tą książkę.

Eleine nie tylko w poprzedniej książce straciła swoją moc, ale też swoją miłość bez której nie wygra ostatecznej wojny. Przez cały czas dążyli wspólnie do życia w pokoju ludzi z mutantami, lecz wszystko zaczynało się sypać. Bale był pod kontrolą i robił wszystko co mu kazano. Czy uda im się jednak wygrać?

Oczywiście, że tak, bo zazwyczaj tak jest w książkach, ale wy nie macie pojęcia jak nas autorka przeprowadziła przez tą książkę. Nie spodziewałam się, że nie ważne co zrobili niemalże wszystko tak miało być w przeszłości, tylko zakończenie było trochę inne i tu trochę tego nie rozumiem. Uwielbiam, że co jakiś czas można było zobaczyć co działo się u Bale'a, ale coraz mniej lubię główną bohaterkę. Przeszkadzało mi też, że autorka cały czas powtarzała co było w poprzednich tomach. Bez tych przypominajek byłaby krótsza ta książkę. Miałam wrażenie, że uważa "ja jestem najlepsza, zrobimy po mojemu" i tym podobne. Mimo, że nie raz porządnie mnie wkurzała bardzo polubiłam tą serię. Świat naprawdę został stworzony fajnie.

Bardzo obawiałam się, że mogę się zawieść na tej książce. Teraz mogę rzec, że jest to najlepsza część tej serii. Tyle rzeczy się wydarzyło, bardzo przeżywałam tą książkę.

Eleine nie tylko w poprzedniej książce straciła swoją moc, ale też swoją miłość bez której nie wygra ostatecznej wojny. Przez cały czas dążyli wspólnie do życia w pokoju ludzi z mutantami, lecz wszystko...