O dziwo nie była zła, ale niektórzy powinni wiedzieć, kiedy zejść ze sceny, bo to się robi już wtórne i męczące.

O dziwo nie była zła, ale niektórzy powinni wiedzieć, kiedy zejść ze sceny, bo to się robi już wtórne i męczące.

🕐 „Czas Ciszy” pochłonęłam w jeden dzień – jest to tom, który mnie pochłonął chyba najbardziej z całej serii, zdecydowanie trzyma poziom.

🕑 Może nie mamy tutaj wielu postaci, które już znamy, ale na scenę chwilowo wychodzą bardzo ciekawi bohaterowie – zarówno wilkołaki, jak i wampiry, choć można nieco tęsknić za większą ilością Jesse, Aidena, watahy z dorzecza Kolumbii… Antagoniści mogą chwilowo nadrobić ich brak, jednak chce się sięgnąć po kolejny tom, żeby znowu ich spotkać!

🕒 Akcja w „Czasie ciszy” jest tak skonstruowana, że pożera się rozdziały i z napięciem czeka się na te z perspektywy drugiej osoby – Adama lub Mercy. Osobiście niezwykle podobał mi się punkt widzenia głównego męskiego bohatera, bo mogliśmy go bliżej poznać, a on jest wart wielu stron na swój temat.

🕓 Opuszczamy Amerykę i Stany Zjednoczone, poznając politykę wilkołaków i wampirów w Europie, z naciskiem na „politykę”. Jak się okazuje, chmara mieszkająca w Tri-Cities nie jest tak przerażająca i władcza jak mogłaby być… Mercy na pewno będzie skłonna to docenić w późniejszym czasie, bo mimo wszystko Marsilla nie jest taka zła, jak się wcześniej wydawała!

🕔 Zakończenie, a konkretnie ostatnia strona była dla mnie nieco rozczarowująca – nie spodziewałam się co prawda wielkiej imprezy powitalnej, a sama scena nie była zła, ale oczekiwałam czegoś bardziej sielankowego, patrząc na końcówki poprzednich dziewięciu tomów.

🕕 „Czas ciszy” jest naprawdę dobrym tomem w całej serii, pod niektórymi względami lepszym, pod innymi nieco gorszym od niektórych, ale jest świetny pod względem budowania napięcia i zachęcania do dalszego czytania oraz sięgnięcia po następne części cyklu o Mercedes Thompson.

🕐 „Czas Ciszy” pochłonęłam w jeden dzień – jest to tom, który mnie pochłonął chyba najbardziej z całej serii, zdecydowanie trzyma poziom.

🕑 Może nie mamy tutaj wielu postaci, które już znamy, ale na scenę chwilowo wychodzą bardzo ciekawi bohaterowie – zarówno wilkołaki, jak i wampiry, choć można nieco tęsknić za większą ilością Jesse, Aidena, watahy z dorzecza Kolumbii…...

Przygody Mercy nigdy nie zawodzą. Tym razem poznajemy nieco bardziej wampiry oraz wilki z Europy.

Przygody Mercy nigdy nie zawodzą. Tym razem poznajemy nieco bardziej wampiry oraz wilki z Europy.

Kolejna część świetnie napisanej serii. Polecam

Kolejna część świetnie napisanej serii. Polecam

Zawsze podziwiałem pisarzy gatunków wszelakich, że w porównaniu do twórców filmowych potrafią utrzymać poziom i jakość mimo już wielu napisanych książek, zwłaszcza tych połączonych jednym uniwersów. Domyślam się, że nie jest to łatwe i nigdy nawet nie będę próbował stawać z nimi w szranki. Zwłaszcza z pisarką, w której twórczości jestem po prostu zakochany. Chodzi mi o Patricię Briggs, „matkę” o ile mogę tak powiedzieć, najciekawszej oczywiście dla mnie bohaterki w historii Urban Fantasy. W końcu Mercedes Thompson niejednokrotnie udowodniła, że dla obrony najbliższych jest wstanie walczyć z nawet największym złem. Kto jednak ochroni ją w dziesiątym już tomie jej przygód zatytułowanym „Czas ciszy”.

I właśnie ta przypadłość wpakowała ją w kolejne kłopoty. Tym razem nie takie małe i nie tak blisko. Nie wystarczy, że zostaje poważnie ranna w czasie wypadku samochodowego to jeszcze zamiast obudzić się na szpitalnej kozetce okazuje się, że ktoś przetransportował ją do Europy. Z dala od swoich przyjaciół oraz więzi stadnej znowu będzie mogła liczyć tylko na swój spryt oraz umiejętności, które miejmy nadzieję nie osłabły w bezpiecznych ramionach męża.

Przyznam się szczerze, że to pierwszy tom, do którego podchodziłem dwa razy. Jego forma nieco zbiła mnie z tropu i początkowo wymagała więcej uwagi, ale z czasem znalazłem w niej przyjemność. W końcu mamy tu dwa wątki fabularne. Pierwszy to oczywiście Mercy próbująca sobie dać radę po porwaniu, a drugi to historia Adama próbującego ją odnaleźć i przy okazji nie wywołać wojny między różnymi nadprzyrodzonymi istotami.

Zmiana formy oraz miejsca akcji to chyba dwa największe zalety tej pozycji. Nie wystarczy, że dostajemy odświeżoną niby dobrze nam znaną opowieść o przetrwaniu w miejskiej dżungli to jeszcze na dodatek poznajemy świat żydowskich legend z samym golemem w roli głównej. Oczywiście niema sensu po raz enty zachwycać się postaciami, które wnoszą do całej historii ogrom swoich doświadczeń, ale tym razem możemy na niektórych spojrzeć nieco inaczej. Mercy znowu musi stać się samowystarczalna, zacząć kombinować, tak jak to miało miejsce w pierwszym tomie. Trochę brakowało mi tego. Oczywiście pisanie, że ostatnio ciągle polega na innych to przesada, ale utraciła trochę z tej swojej wolności i charakteru niezależnej kobiety. Nie chce żeby zabrzmiało to feministycznie, ale lubiłem to w niej. Tak samo Adam, który przestaje być spokojnym przywódcą i daje się ponieść swojej wewnętrznej bestii, co tak na serio miało tylko raz miejsc. O ile mnie oczywiście pamięć nie myli.

Książka ta to dla mnie fenomen tak samo jak i pozostałe tomy. Niejednokrotnie musiałem się zmuszać, żeby ją odłożyć by w końcu pójść spać by rano nie przypominać jakiegoś ożywieńca. Bardzo mnie wciągnęła i zarazem otworzyła oczy na świat istot nadprzyrodzonych. W końcu nie tylko w Stanach Zjednoczonych żyją wampiry i wilkołaki, a każdy kraj ma swoje własne zwyczaje, dlatego przywódcy jak i same grupy potrafią nieźle się od siebie różnić. Mam szczerą nadzieję, że autorka jeszcze wiele razy zabierze nas w dalekie podróże. Nawet teraz zacząłem się zastanawiać jakby wyglądały i zachowywały się wilkołaki z obszarów dawnego ZSRR.

Musze przyznać ze w takich momentach moja wyobraźnia naprawdę zaczyna pracować. Zanim jednak całkowicie pogrążę się w marzeniach to polecę ten tom jak i całą serię wszystkim, który lubią dobra lekka literaturę fantastyczną z nietuzinkowymi bohaterami oraz niesamowitymi zwrotami akcji. Już nie mogę się doczekać kolejnych tomów, które grzecznie leżą na wirtualnej półce i czekają na swoją kolej.

Więcej recenzji na blogu: link w profilu.

Zawsze podziwiałem pisarzy gatunków wszelakich, że w porównaniu do twórców filmowych potrafią utrzymać poziom i jakość mimo już wielu napisanych książek, zwłaszcza tych połączonych jednym uniwersów. Domyślam się, że nie jest to łatwe i nigdy nawet nie będę próbował stawać z nimi w szranki. Zwłaszcza z pisarką, w której twórczości jestem po prostu zakochany. Chodzi mi o...

Uwielbiam książki z gatunku urban fantasy, dlatego seria o Mercedes Thompson jest jedną z moich ulubionych. Jednak, pomimo iż bardzo lubię wątek wampirów i wilkołaków to „Czas ciszy” nieco mnie rozczarował. Spodziewałam się większej ilości fajerwerków, zapierającej dech akcji i przyciągającej historii. Tymczasem, ta część cyklu jakoś do mnie nie przemówiła. Według mnie zbyt wiele momentów fabularnych zostało przegadanych. O ile początek książki bardzo mi się spodobał i zdołał wciągnąć na tyle, że chciałam czytać bez umiaru, to dalsze etapy powieści zaczęły stopniowo mnie nudzić. Moim zdaniem autorka niepotrzebnie podzieliła treść na tę z punktu widzenia Adama i Mercy. Gdybym czytała tylko o Mercy to myślę, że zdołałabym zaciekawić się znacznie bardziej. Rozdziały dedykowane Adamowi według mnie za wiele nie wniosły do fabuły i tylko ją spowolniły, pewne fragmenty wydawały się za bardzo oczywiste i za mało zaskakujące. Te dotyczące Mercy były znacznie bardziej interesujące, lecz pojawiło się ich o wiele za mało, przez co akcja książki nie zdążyła się rozwinąć, a już właściwie się skończyła. Samo zakończenie zaś, również zdało mi się przewidywalne i chociaż lubię, gdy wszystko idzie zgodnie z planem to tym razem finał poszedł zbyt gładko.
Styl Patrici Briggs jest dość lekki, ale to nie znaczy, że zły, wręcz przeciwnie. Pozwala na tyle wciągnąć się w daną historię, że książki jej autorstwa bardzo dobrze i szybko się czyta. Z każdym kolejnym tomem pisarka rozwija nowe wątki, coraz lepiej uzupełniając historię o głównej bohaterce. Mieszając świat wampirów, wilkołaków, zmiennokształtnych i innych istot tworzy ciekawie skonstruowaną historię, jednocześnie dodając sporo elementów od siebie. Ponadto P. Briggs łączy fantastykę z kryminałem, pisząc nieco zabawnym językiem, dzięki czemu opowieść zyskuje na płynności i oryginalności.
Jak zwykle będę chwalić charakter głównej bohaterki. Mercy zawsze zadziwia mnie swoją zaradnością, pomysłowością i siłą. Nie jest typem roztrzęsionej księżniczki, ale sama bierze sprawy we własne ręce. W dodatku jej niezwykła umiejętność przetrwania oraz z pozoru przeciętne moce sprawiają, że czytelnik potrafi z miejsca ją polubić. Poboczne postacie nie są aż tak ciekawe jak Mercy, ale również sporo wnoszą do powieści, dzięki czemu akcja może nie pędzi jak szalona (przynajmniej nie w tym tomie),ale potrafi zaintrygować.

Uwielbiam książki z gatunku urban fantasy, dlatego seria o Mercedes Thompson jest jedną z moich ulubionych. Jednak, pomimo iż bardzo lubię wątek wampirów i wilkołaków to „Czas ciszy” nieco mnie rozczarował. Spodziewałam się większej ilości fajerwerków, zapierającej dech akcji i przyciągającej historii. Tymczasem, ta część cyklu jakoś do mnie nie przemówiła. Według mnie zbyt...

Kojot to zwiastun Chaosu.
Coś w tym musi być, skoro Mercy nie ma nawet chwili spokoju.
Wystarczy tylko wyjść po zakupy... I co się dzieje?
Chcąc, nie chcąc Mercedes dostaje się w łapy potężnego wampira.
Udaje jej się uciec, jednak wpada w jeszcze większe tarapaty.
Zostaje całkiem sama, w obcym miejscu, bez pieniędzy, przyjaciół i stada.
Musi znaleźć sprzymierzeńców.
Tymczasem w Pradze budzą się prastare moce...
Polecam kolejny, dziesiąty już tom z przygodami Mercy.
Świetna seria urban fantasy.

Kojot to zwiastun Chaosu.
Coś w tym musi być, skoro Mercy nie ma nawet chwili spokoju.
Wystarczy tylko wyjść po zakupy... I co się dzieje?
Chcąc, nie chcąc Mercedes dostaje się w łapy potężnego wampira.
Udaje jej się uciec, jednak wpada w jeszcze większe tarapaty.
Zostaje całkiem sama, w obcym miejscu, bez pieniędzy, przyjaciół i stada.
Musi znaleźć...

Ciekawa, pełna akcji i nowych stworów, tym razem golem i gobliny :)

Ciekawa, pełna akcji i nowych stworów, tym razem golem i gobliny :)

Fabuła przybliżyła nam parę innych bohaterów, jest mniej Mercy, ale akcja idzie jak burza i narzuca tempo czytania.
Dobrze się czyta, dużo jest zaczerpniętych porównań i ciekawostek, które jak zawsze dodają polotu.
Mega, nawet po dłuższej przerwie człowiek ogarnia bohaterów i ten klimat.

Fabuła przybliżyła nam parę innych bohaterów, jest mniej Mercy, ale akcja idzie jak burza i narzuca tempo czytania.
Dobrze się czyta, dużo jest zaczerpniętych porównań i ciekawostek, które jak zawsze dodają polotu.
Mega, nawet po dłuższej przerwie człowiek ogarnia bohaterów i ten klimat.

Jedna z najładniejszych okładek Mercy i jedna z najgorszych jak dotąd treści. Po poprzedniej, raczej kiepskiej części, zrobiłam sobie dłuższą przerwę od przygód Mercedes, a wracając, miałam nadzieję, że będzie lepiej. O jakże się pomyliłam. O ile początek zapowiadał się w miarę interesująco i do głównej akcji, jak zwykle, przechodzimy niemal natychmiast, o tyle im dalej, tym gorzej. Niezrozumiałe decyzje bohaterów. Chaos w prowadzeniu historii. Praga przedstawiona jak na wycieczce dla amerykańskich turystów, w której najpewniej autorka brała udział. No i zmiany narracji co rozdział - dwa, które osobiście nie przypadły mi do gustu. Na domiar złego krecią robotę robi tutaj tłumaczenie, które było po prostu fatalne. Zdarzały się zdania tak absurdalnie ułożone, że musiałam się cofać i czytać je ponownie, żeby zrozumieć ich sens. W skrócie - Czas ciszy stanowił naprawdę przykre rozczarowanie i nie wiem, czy to wina przeciągania serii przez autorkę i braku pomysłów, czy też spadek formy. Nie polecam.

Jedna z najładniejszych okładek Mercy i jedna z najgorszych jak dotąd treści. Po poprzedniej, raczej kiepskiej części, zrobiłam sobie dłuższą przerwę od przygód Mercedes, a wracając, miałam nadzieję, że będzie lepiej. O jakże się pomyliłam. O ile początek zapowiadał się w miarę interesująco i do głównej akcji, jak zwykle, przechodzimy niemal natychmiast, o tyle im dalej,...