Co Polacy myślą o Żydach, jaki mają do nich stosunek? Wystarczy zapytać przypadkową osobę i okazuje się, że w naszym kraju od lat nic się nie zmieniło. "Żydki", sprawcy wszystkiego co złe, ciągle czyhają na dobra prawdziwych Polaków! Ich przebiegłość i chciwość nie zna granic! I ten ich międzynarodowy spisek zmierzający do opanowania całego świata. Przecież nawet wojna na Ukrainie to ich sprawka! Temat Żydow to jak próba wbijania drzazgi pod paznokieć czy skórę. Prędzej czy później rana zaczyna się jątrzyć. Narasta wrzód, który w jakimś momencie wybuchnie. Tak było w okresie międzywojennym, czy w czasie II wojnie światowej. Potrzebny był tylko zapalnik, żeby polscy katolicy z zimną krwią wymordowali swoich sąsiadów. I choć minęło wiele lat, a większość oprawców i świadków już nie żyje, nic się nie zmieniło. Wystarczą odpowiednie okoliczności i ta koszmarna historia znów się powtórzy. Co gorsza, nie tylko "Żydków", ale i innych nacji to dotyczy!

Co Polacy myślą o Żydach, jaki mają do nich stosunek? Wystarczy zapytać przypadkową osobę i okazuje się, że w naszym kraju od lat nic się nie zmieniło. "Żydki", sprawcy wszystkiego co złe, ciągle czyhają na dobra prawdziwych Polaków! Ich przebiegłość i chciwość nie zna granic! I ten ich międzynarodowy spisek zmierzający do opanowania całego świata. Przecież nawet wojna na...

Czytałam książki Grossa, przeczytałam Drzazgę Mirosława Tryczyka i teraz myślę sobie: Dlaczego? Czy wokół mnie, tu gdzie mieszkam, też tak bylo? Mam wrażenie, że jedwabne nici rozciągają się daleko. Widząc antysemityzm dookoła, a właściwie słysząc w glupich, niewybrednych żartach, codziennych powiedzonkach, myślę, że moglo się zdarzyć. Ta książka boli, ale dobrze, że ją przeczytałam.

Czytałam książki Grossa, przeczytałam Drzazgę Mirosława Tryczyka i teraz myślę sobie: Dlaczego? Czy wokół mnie, tu gdzie mieszkam, też tak bylo? Mam wrażenie, że jedwabne nici rozciągają się daleko. Widząc antysemityzm dookoła, a właściwie słysząc w glupich, niewybrednych żartach, codziennych powiedzonkach, myślę, że moglo się zdarzyć. Ta książka boli, ale dobrze, że ją...

Hmm... znów mam wrażenie, że opis jest lepszy niż książka ;) Opis jest bardzo taki "wow", a książka... sam nie wiem, może to to, że nie daje odpowiedzi, nic nie rozstrzyga, ale tak ma być. Książka jest w porządku, tylko może trochę ja już czuję przesyt... a może przygnębienie. Że to wciąż takie jakieś kręcenie się w kółko, zbrodnie do których nikt się nie przyznaje albo racjonalizuje. A w ogóle to najlepiej do tego nie wracać. To smutne że takie mają ludzie podejście. Chciałbym żeby ten temat był prosty, a nie jest, dlatego to trudna książka. I też nie mam nic więcej do powiedzenia, chcę tylko zaznaczyć sobie dwa cytaty:

"Odkreślono przeszłość „grubą kreską” w tych miasteczkach, na zasadzie: było, ale zapomnijmy o tym i żyjmy dalej, bo co nam pozostaje. Bo Żydzi to komuniści i sami sobie byli winni, bo było z tymi komunistami nie trzymać… Tu doszło u sprawców do typowej ochrony własnego ego. I pojawiły się też racjonalizacje, że dobrze zrobiłem, bo to, bo tamto, bo ten Żyd, co go zabiłem, to oszukał mnie kiedyś na pięć groszy, bo powiedział na mnie brzydko, bo spojrzał na mnie nie tak… Jakaś jego maleńka wina, żeby sobie powiedzieć, że to dobrze było zrobione. I w ogóle to nie ja, tylko mój sąsiad to zrobił przecież, mój ojciec tego nie zrobił, mój dziadek też nie, tylko sąsiad i sąsiad sąsiada, a w ogóle to przecież Niemcy mu kazali i przecież to Niemcy trzymali pod karabinami tych, co zabijali… Mechanizm przerzucania winy jak gorącego kartofla, aż wreszcie wina staje się niczyja i wtedy można ogłosić ze spokojem wstawanie z kolan. Mój tato, jak mu pokazałam te zeznania o Bolesławie Komosińskim, po długiej chwili powiedział: „No dobrze, ale co ja mam z tym teraz zrobić?”. I ja też nie wiem, co można teraz z tym zrobić. To wszystko jest tragiczne, ale jeszcze bym przyjęła, że oni musieli z tym jakoś po wojnie żyć… Tylko żeby wiedzieli dziś wszyscy, że to było złe i że nie wolno tak postępować…"


"– Mówią mi tu czasem: „O, tam dwóch Żydków zabito”. A ja pytam wtedy: „A ilu Polaczków?”. „Jak to Polaczków?” „No, jak Żydków”, mówię, „to i Polaczków. A jak Polaków, to i Żydów”. I przyłapany na czymś takim ktoś mówi: „Ale to przecież Żydzi byli!”. No to ja, że leżą dwie rodziny zamordowane, polska i żydowska, tyle samo mężczyzn, kobiet i dzieci. Na kilogramy ważą tyle samo. Więc która zbrodnia jest większa, a która mniejsza? No i nie ma takiego odważnego, który by powiedział, że zabicie Żydów to jest mniejsza zbrodnia."

(przeczytana/przesłuchana: 24.01.2024)
4/5 [7/10]

Hmm... znów mam wrażenie, że opis jest lepszy niż książka ;) Opis jest bardzo taki "wow", a książka... sam nie wiem, może to to, że nie daje odpowiedzi, nic nie rozstrzyga, ale tak ma być. Książka jest w porządku, tylko może trochę ja już czuję przesyt... a może przygnębienie. Że to wciąż takie jakieś kręcenie się w kółko, zbrodnie do których nikt się nie przyznaje albo...

Straszna i wspaniała. Każdy powinien ją przeczytać, ku przestrodze, ale również aby zrozumieć, że źle podana prawda może mieć nie najlepsze skutki.

Straszna i wspaniała. Każdy powinien ją przeczytać, ku przestrodze, ale również aby zrozumieć, że źle podana prawda może mieć nie najlepsze skutki.

Książka dla lewicy.
Szczególnie dla tych którym czerwone gęby aż się pienią od "rozliczania" rzekomych zbrodni Polaków, bedac wnukami żydów - komunistów, którzy przez dziesiatki lat wymordowywali i represjonowali Polakow

Książka dla lewicy.
Szczególnie dla tych którym czerwone gęby aż się pienią od "rozliczania" rzekomych zbrodni Polaków, bedac wnukami żydów - komunistów, którzy przez dziesiatki lat wymordowywali i represjonowali Polakow

https://kasiek-mysli.blogspot.com/2023/06/drzazga-kamstwa-silniejsze-niz-smierc.html

https://kasiek-mysli.blogspot.com/2023/06/drzazga-kamstwa-silniejsze-niz-smierc.html

Dodaje gwiazdkę za odwagę ruszenia tego, co wielu próbuje i próbowało przemilczeć.
Reportaż ważny.
Potrzebny światu, a na pewno Polakom.
Najwyższy czas zmierzyć się z przeszłością i oswoić z tym, że nie jesteśmy odpowiedzialni za starsze pokolenia, ale nie zwalnia nas to z obowiązku pamięci. W żaden sposób.
Mamy w swojej historii kilka okrutnych epizodów i jesteśmy dalej społeczeństwem antysemickim- nie wybielajmy się , a dzięki takim reportażom przyjmijmy to na barki i pracujmy nad tym.

Mnie jedynie forma przekazu jakoś nie przekonała.
Nie ukrywam, że ta książka mnie zmęczyła.
Nie emocjonalnie- na to byłam gotowa.
Formą i językiem.
Jakimś chaosem.
Czasem nie byłam pewna kto się wypowiada, o czym opowiada, czy opisywana jest nowa zbrodnia czy może dalej ta sama.

Dodaje gwiazdkę za odwagę ruszenia tego, co wielu próbuje i próbowało przemilczeć.
Reportaż ważny.
Potrzebny światu, a na pewno Polakom.
Najwyższy czas zmierzyć się z przeszłością i oswoić z tym, że nie jesteśmy odpowiedzialni za starsze pokolenia, ale nie zwalnia nas to z obowiązku pamięci. W żaden sposób.
Mamy w swojej historii kilka okrutnych epizodów i jesteśmy dalej...

Rachunek sumienia, który wali prosto w żołądek, a gdy tylko poczujesz się ciut lepiej, trafia w nerki. Mocny reportaż, prawdziwy i napisany tak, że zaczęłam się bać grzebania w historii swojej rodziny.

Rachunek sumienia, który wali prosto w żołądek, a gdy tylko poczujesz się ciut lepiej, trafia w nerki. Mocny reportaż, prawdziwy i napisany tak, że zaczęłam się bać grzebania w historii swojej rodziny.

"Kłamstwo powtórzone tysiąc razy wydało zatrute owoce..."
Książka o pamięci i prawdzie. Dotyczy miast pogromowych, to reportaż-dokument. Autor, wnuk jednego z tych, którzy brali udział w rzezi w lipcu 1941r. To rozliczenie historii dziadów i ojców, która ma pozwolić wnukom żyć bez przytłaczającego cienia przeszłości.
Czytając przy każdym przewracaniu strony wyrywało mi się "to nieprawdopodobne..." a jednak. Na końcu obszerne przypisy, dokładne cytaty z zeznań świadków.
Czytajcie, to nieprawdopodobne...

"Kłamstwo powtórzone tysiąc razy wydało zatrute owoce..."
Książka o pamięci i prawdzie. Dotyczy miast pogromowych, to reportaż-dokument. Autor, wnuk jednego z tych, którzy brali udział w rzezi w lipcu 1941r. To rozliczenie historii dziadów i ojców, która ma pozwolić wnukom żyć bez przytłaczającego cienia przeszłości.
Czytając przy każdym przewracaniu strony wyrywało mi się...

Czy warto zaglądać w przeszłość naszych przodków? Czy trzeba to robić? Czytelnik tej książki sam powinien odpowiedzieć sobie na te pytania.

Czy jak w kulturze żydowskiej winy naszych przodków spadają na kolejne siedem pokoleń?

Jeśli chwalimy się naszymi zasłużonymi antenatami i z dumą stroimy się w ich szaty, to dlaczego nie bierzemy na siebie także ich win?

To bardzo dobra, ale i bardzo trudna książka, swoistego rodzaju reportaż, którego autor jest nie tylko obserwatorem, ale i uczestnikiem. Autora prowadzi ciekawość przeszłości, ale także pragnienie dociekania prawda, bo czuje gdzieś w głębi krzywdę uczynioną..., no właśnie komu?

Czy wszyscy mamy krew na rękach? Czy zaniechanie naprawdę jest przyłożeniem się do krzywdy drugiego człowieka?
Czy i dlaczego warto zmierzyć się z przeszłością?

Czy warto zaglądać w przeszłość naszych przodków? Czy trzeba to robić? Czytelnik tej książki sam powinien odpowiedzieć sobie na te pytania.

Czy jak w kulturze żydowskiej winy naszych przodków spadają na kolejne siedem pokoleń?

Jeśli chwalimy się naszymi zasłużonymi antenatami i z dumą stroimy się w ich szaty, to dlaczego nie bierzemy na siebie także ich win?

To bardzo...