,,Distostion" jest dla mnie jednym z największych, pozytywnych zaskoczeń wśród ostatnio czytanych książek. Prawdę mówiąc nie oczekiwałem po niej wiele, spodziewałem się kolejnego military sf z dużą ilością pseudonaukowego i technicznego żargonu. Tymczasem powieść bardziej bazuje na budowie tajemnicy wokół tytułowej bazy Distortion oraz skutków jej działania. Do tego przedstawiona jest zróżnicowana grupa bohaterów, którzy mimo grozy wojny, która ich otacza, starają się prowadzić jak najbardziej normalne życie. Razem się śmieją, razem przeżywają żałobę, starają się nawzajem kryć przed dowódcą itp.
Plusem książki jest jej forma, naprzemiennie pamiętnik i list do syna. Pamiętnik bardziej przedstawia fakty, w listach do syna bohater więcej czasu poświęca swoim uczuciom i przemyśleniom. Zawsze taki zabieg jest jakimś urozmaiceniem względem klasycznej prozy.
Powieść kilkukrotnie mnie zaskoczyła rozwiązaniami fabularnymi. Ma bardzo dobre tempo akcji, natomiast sam finał pozostawił mnie z opadniętą szczęką. Bardzo podobał mi się również język, który w odpowiednich momentach był soczysty i dobrze w mojej opinii odzwierciedlał ten używany przez żołnierzy.
Jedyne czego mi zabrakło do bardziej zaznaczonego wątku sf, chociaż prawdę powiedziawszy dzięki ograniczeniu tego wątku powieść może trafić do szerszego grona odbiorców.

,,Distostion" jest dla mnie jednym z największych, pozytywnych zaskoczeń wśród ostatnio czytanych książek. Prawdę mówiąc nie oczekiwałem po niej wiele, spodziewałem się kolejnego military sf z dużą ilością pseudonaukowego i technicznego żargonu. Tymczasem powieść bardziej bazuje na budowie tajemnicy wokół tytułowej bazy Distortion oraz skutków jej działania. Do tego...

Bardzo dobra powieść (anty)wojenna - tym razem zamiast starć frontowych, mamy asymetrię i relację z wojsk okupacyjnych, względnie armii walczącej z partyzantką. Brudna, przejmująca i bardzo ludzka historia ukazująca grozę wojny.

Bardzo dobra powieść (anty)wojenna - tym razem zamiast starć frontowych, mamy asymetrię i relację z wojsk okupacyjnych, względnie armii walczącej z partyzantką. Brudna, przejmująca i bardzo ludzka historia ukazująca grozę wojny.

Ciężka, wojenna tematyka podszyta lekką dozą s-f. Bardzo satysfakcjonująca i momentami szokująca. Dobra rzecz. Z pewnością sięgnę jeszcze po inne tytuły tego autora.

Ciężka, wojenna tematyka podszyta lekką dozą s-f. Bardzo satysfakcjonująca i momentami szokująca. Dobra rzecz. Z pewnością sięgnę jeszcze po inne tytuły tego autora.

Niby militarna fantastyka, ale jednak z aspiracjami do czegoś więcej.
Początkowo miałem wrażenie podobieństw do książek Michała Cholewy z cyklu "Algorytmy wojny", ale to błędne skojarzenie. Oczywiście, na tym podstawowym poziomie te podobieństwa są widoczne i to, co ciekawe - do samego końca, ale u Zbierzchowskiego dostajemy o wiele więcej niż tylko zwykłą strzelankę.
Na podstawowym poziomie otrzymujemy faktycznie opowieść o losach żołnierzy na "misji stabilizacyjnej" w fikcyjnym państewku, która każdemu pewnie skojarzy się z jakimiś misjami w Iraku i inspirację nimi autor potwierdza w posłowiu. To wygląda na typową opowieść o okrucieństwie wojny i bycia żołnierzem jednocześnie o jakiejś przyjaźni/zaufaniu jakie wytwarza się pomiędzy żołnierzami w takich warunkach.
"Listy do syna" pisane przez głównego bohatera, wydają się dobrze służyć pogłębieniu jego postaci. Ale wraz z rozwojem akcji, pojawia się "tajemnica", która zaczyna ciążyć i coraz bardziej przyciągać uwagę. Rozwiązanie zagadki kryjącej się za opuszczoną bazą "Distortion" najpierw zajmuje tylko głównego bohatera, ale powoli są w to wplątywane kolejne osoby. Nie będzie raczej zaskoczeniem, że z tytułową przecież bazą, przyjdzie się bohaterom w końcu zmierzyć.
I w tym miejscu wchodzi sajfaj. Rozwiązanie zagadki ma podstawy w fizyce, autor stara się wytłumaczyć dość sensownie. Chociaż wydaje mi się, że jednak dość pobieżnie i bez wnikania w szczegóły.
Może dlatego, że dalej to nie sajfaj ma być najważniejszy. To dalej historia ludzi i ich wyborów. Nazwa "Heart of darkness" nie pojawia się przecież przypadkiem. Listy do syna okazują się mieć większe znaczenie, chociaż do mnie bardziej przemówiły krótkie słowa, które główny bohater chce, żeby uciekający koledzy przekazali jego ojcu "niech nie wierzy jak w mediach przedstawią ich jako potwory". Nowego znaczenia nabiera również ten kawałeczek z "tajemnicy", w których osoby wcześniej mające z nią kontakt, twierdzą, że "przecież już nie żyją".
Największy problem mam chyba z samą końcówką. Jak dla mnie "nie walnęło obuchem w łeb".
Podejrzewam, że miały tak zadziałać sceny w jaskiniach, ale na mnie nie zadziałały.
O wiele bardziej podobały mi się wcześniejsze:
- diagnoza lekarki, która mówi głównemu bohaterowi, ze przecież wszystko to co mówi, to typowe przejawy schizofrenii paranoidalnej. Cała książka jest pisana w pierwszej osobie, więc w tym momencie bardzo zadziałałoby przestawienie na "to się dzieje tylko w twojej głowie". Tym bardziej jak się weźmie wcześniejsze doświadczenia bohatera, te które spowodowały, że "ma elektrodę w głowie".
- sceny trochę wcześniej, w której "głosy w głowie mówią mu co musi zrobić". W tym miejscu można było spokojnie poprowadzić książkę dalej w kierunku "co ludzie robią, bo im się wydaje, że chce tego od nich jakiś Bóg (opowieść Abrahama i Izaaka chociażby, albo po prostu wiele innych zdarzeń spowodowanych "w imię Boga"),ideologia, wszelkie fanatyzmy itp."
Oczywiście - dalej można to tak traktować. Końcówka jest napisana w taki sposób, że można ją interpretować na różne sposoby. Może taki właśnie był zamysł autora.

Oczywiście - książka ma swoje wady, spokojnie dałoby się do wielu przyczepić. Ale ja raczej doceniam to, że autor napisał coś nie prostego i nastawionego tylko na "zjadaczy popcornu", przygotował się w miarę do napisania książki o wojnie (będąc cywilem) i potrafił w książce umieścić trochę takich drobiazgów, które po przeczytaniu całości okazują się mieć o wiele większe/inne znaczenie. Nawet jeśli nie jest to cytowane na końcu "Na Zachodzie bez zmian", to stara się być wyżej od większości typowych popkulturowych czytadeł.

Niby militarna fantastyka, ale jednak z aspiracjami do czegoś więcej.
Początkowo miałem wrażenie podobieństw do książek Michała Cholewy z cyklu "Algorytmy wojny", ale to błędne skojarzenie. Oczywiście, na tym podstawowym poziomie te podobieństwa są widoczne i to, co ciekawe - do samego końca, ale u Zbierzchowskiego dostajemy o wiele więcej niż tylko zwykłą strzelankę.
Na...

Niestety ale książka nie podobała mi się, nie dość że jest w niej niewiele SF, to jeszcze zupełnie niedorzecznie i zbędnie jest osadzona w fikcyjnych miejsca. Gdybym chciał poczytać wojenne wspomnienia to sięgnąłbym po prawdziwy materiał.

Niestety ale książka nie podobała mi się, nie dość że jest w niej niewiele SF, to jeszcze zupełnie niedorzecznie i zbędnie jest osadzona w fikcyjnych miejsca. Gdybym chciał poczytać wojenne wspomnienia to sięgnąłbym po prawdziwy materiał.

Ciekawy pomysł na książkę. Historia żołnierzy nawiązująca do misji stabilizacyjnych na Bliskim Wschodzie z wplecionym wątkiem sci-fi. Momentami ten wątek wydaje się niepotrzebny ale mimo to chciałoby się zgłębić go jeszcze bardziej i odkryć jego tajemnice. Opowieść czyta się przyjemnie, powoli ale wciagajaco. Jeśli istnieje coś takiego jak "męska lektura" to jest to chyba to. Mimo to polecam wszystkim :)

Ciekawy pomysł na książkę. Historia żołnierzy nawiązująca do misji stabilizacyjnych na Bliskim Wschodzie z wplecionym wątkiem sci-fi. Momentami ten wątek wydaje się niepotrzebny ale mimo to chciałoby się zgłębić go jeszcze bardziej i odkryć jego tajemnice. Opowieść czyta się przyjemnie, powoli ale wciagajaco. Jeśli istnieje coś takiego jak "męska lektura" to jest to...

Książka dobrze buduje klimat wojny. Nie ma tu opisów heroicznych wyczynów, wszystko jest przedstawione z punktu widzenia zwykłego żołnierza, który po prostu robi co do niego należy.

Książka dobrze buduje klimat wojny. Nie ma tu opisów heroicznych wyczynów, wszystko jest przedstawione z punktu widzenia zwykłego żołnierza, który po prostu robi co do niego należy.

Ależ to było dobre. Przez początek czułem się jakbym był wraz z żołnierzami w fikcyjnym futurystycznym Iraku czy Afganistanie. Wciągnąłem się niesamowicie a gdy doszły do tego elementy ponadnaturalne, to już całe moje serce zdobyte.

Przechodzi się przez te rozdziały szybko chociaż raczej nie przyjemnie, bo klimat jest ciężki w niczym naprawdę dobrym filmie wojennym. Zżyłem się ze wszystkimi żołnierzami, wiedziałem kim są, jaki mają charakter i relacje z głównym bohaterem a przede wszystkim ich polubiłem.

Im lepsza książka tym gorzej pisze się recenzje, bo naprawdę ciężko wyrazić zachwyt a dużo łatwiej czepiać się elementów, które się nie podobały. Więc na tym zakończę. Jedna z lepszych książek przeczytanych w tym roku, która powinna zapaść mi w pamięci na długo.

Ależ to było dobre. Przez początek czułem się jakbym był wraz z żołnierzami w fikcyjnym futurystycznym Iraku czy Afganistanie. Wciągnąłem się niesamowicie a gdy doszły do tego elementy ponadnaturalne, to już całe moje serce zdobyte.

Przechodzi się przez te rozdziały szybko chociaż raczej nie przyjemnie, bo klimat jest ciężki w niczym naprawdę dobrym filmie wojennym. Zżyłem...

Nie dotrwałem do końca, nie wiem co się wydarzyło w Bazie Distortion ? A to się Żulczyk pojawił w między czasie, a to Hund, teraz Cukry itd. Zbierzchowskiego uwielbiam, może dokończę kiedyś. Ciężko mi idzie czytanie takich grubasów, gdy dookoła tyle nowości.

Nie dotrwałem do końca, nie wiem co się wydarzyło w Bazie Distortion ? A to się Żulczyk pojawił w między czasie, a to Hund, teraz Cukry itd. Zbierzchowskiego uwielbiam, może dokończę kiedyś. Ciężko mi idzie czytanie takich grubasów, gdy dookoła tyle nowości.

Może nie tak dobra, jak "Holocaust F", ale też znacząco się od niego różniąca, kładąca nacisk na inne kwestie, pierwiastek fantastyczny traktując jako niezbędny nośnik akcji. Mocna w obrazach wojny i jej wpływu na jednostkę. Realistyczna w opisach żołnierskiej codzienności, przejmująca i okrutna, gdy przychodzi do rozstrzygania kwestii pojmowania człowieczeństwa i radzenia sobie z egzystencjalnym ciężarem, który nieustannie przytłacza. Językowo solidna, lekko chropowata, mało błyskotliwa w dialogach, ale podyktowane jest to raczej świadomym wyborem i rozumieniem własnych bohaterów, którzy są na ogół prostymi ludzmi, nie krasomówcami. Dla miłośników uniwersum Rammy kolejna pozycja obowiązkowa, stanowiaca kolejne ciekawe rozwinięcie tego świata. Wypatruję kolejnej powieści Zbierzchowskiego, oby nie kazał na nią czekać zbyt długo.

Może nie tak dobra, jak "Holocaust F", ale też znacząco się od niego różniąca, kładąca nacisk na inne kwestie, pierwiastek fantastyczny traktując jako niezbędny nośnik akcji. Mocna w obrazach wojny i jej wpływu na jednostkę. Realistyczna w opisach żołnierskiej codzienności, przejmująca i okrutna, gdy przychodzi do rozstrzygania kwestii pojmowania człowieczeństwa i radzenia...