Distortion

Nie znam wcześniejszych utworów pana Zbierzchowskiego, sięgnąłem po „Distortion” zachęcony pozytywnymi recenzjami w prasie i w sieci. Zaciekawiła mnie tematyka powieści: połączenie realistycznego odtworzenia atmosfery i warunków panujących na współczesnych misjach wojskowych z elementami fantastyczno-naukowymi. Zdecydowanie bardziej podobała mi się opowieść o żołnierskim losie: szczegółowa, wiarygodna i brutalną na swój sposób. Skojarzenia z ostatnią książką Jakuba Małeckiego jak najbardziej na miejscu. Watek fantastyczny natomiast mnie rozczarował. Czytając o tajemniczym obiekcie ukrytym w głębi skał nasuwały mi się skojarzenia z tomem 1 "Kronik Czerwonej Kompanii" Arkadego Saulskiego. O ile próby naukowego poznania tajemnic placówki "Distortion" można uznać za przekonywujące, to ujawnienie samej tajemnicy niezwykłego fenomenu okazało się dla mnie rozczarowujące. Wolałbym aby autor pozostawił czytelnika w niepewności, niedopowiedzeniu, nie odkrywaniu wszystkich kart tajemniczego zjawiska. Tak ja chociażby Lem w powieści "Solaris". I właśnie ta ostatnia kwestia zaważyła na mojej ogólnej ocenie tej naprawdę ciekawie zapowiadającej się książki

Nie znam wcześniejszych utworów pana Zbierzchowskiego, sięgnąłem po „Distortion” zachęcony pozytywnymi recenzjami w prasie i w sieci. Zaciekawiła mnie tematyka powieści: połączenie realistycznego odtworzenia atmosfery i warunków panujących na współczesnych misjach wojskowych z elementami fantastyczno-naukowymi. Zdecydowanie bardziej podobała mi się opowieść o żołnierskim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Belerystyka militarna nie dostarcza dużych możliwości dla kreacji literackiej. Ma swoje ograniczenia wynikające wprost z właściwości, cech którym musi się podporządkować, by zachować własną tożsamość. Te jednak własności umiejętnie eksploatowane niejednokrotnie pozwalają wnieść ten rodzaj literatury na wyżyny wykraczające poza militarny horyzont. Pozwalają usatysfakcjonować czytelników okazjonalnych, takich którzy nie są jej stałymi, wiernymi i oddanymi wielbicielami. Stąd też wśród pereł literatury znajduje się sporo dzieł gatunkowo kojarzonych z militarnym „co nieco”. Przykładem niech będą: Paragraf 22, Rzeźnia numer pięć, Na zachodzie bez zmian, Król szczurów, Ptasiek (….)
Recenzowane Distrotion niestety nie dysponuje walorami, które sięgałyby gwiazd. Gorzej, nie korzysta umiejętnie z własnych możliwości, czy to poprzez zaniechanie, czy też zaniedbanie. W efekcie otrzymujemy średnią wojenną powieść. Wymienienie wszystkich defektów wykracza poza cierpliwość niniejszego autora a i pewnie nadwyrężyłaby cierpliwość odbiorcy, dlatego też wskażę tylko te najbardziej nachalne.
Po pierwsze autor kompletnie nie potrafi uchwycić atmosfery grupy, zespołu żołnierzy jakże różnych, ale skazanych na współpracę ocierającą się o bezgraniczne zaufanie.
Po drugie książka jest absolutnie pozbawiona humoru i nie chodzi tu o zabawienie nas żartem, ale o oddanie ducha egzystencjalnych bezdroży jakimi jest wojna poprzez kontrast produkowany sarkazmem, ironią, czarnym humorem.
Po trzecie bohater, bohaterowie to puste wydrążone maszyny. Ich życie emocjonalne bliskie jest emocjom pantofelka lub innego prostego żywego organizmu. I może tacy właśnie są żołnierze, ale raczej w skutek dramatycznych przeżyć, a nie w wyniku braku umiejętności pisarza.
Po ostatnie, wprowadzenie do fabuły elementu SF niczemu nie posłużyło. Niczego nie podkreśliło, na nic co ludzkie, wojenne nie zwróciło uwagi, nie dodało pieprzu, kolorów, atrakcji. Natomiast intryga i zbrodnia, która jest jej efektem, zawierała w sobie tyle naiwności pokładanej w czytelniku, tyle słabych, nielogicznych punktów, że w pewnym momencie zaczęła obrażać co średnio inteligentnego czytelnika.

Belerystyka militarna nie dostarcza dużych możliwości dla kreacji literackiej. Ma swoje ograniczenia wynikające wprost z właściwości, cech którym musi się podporządkować, by zachować własną tożsamość. Te jednak własności umiejętnie eksploatowane niejednokrotnie pozwalają wnieść ten rodzaj literatury na wyżyny wykraczające poza militarny horyzont. Pozwalają usatysfakcjonować...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nie jest zła, ale trochę zbyt rozwleczona. I w opisach zbyt sterylna. Dzieją się różne brzydkie rzeczy, ale trudno to poczuć. Ludzie umierają i nic mnie to nie obchodzi. To niedobrze.

Wątek fantastyczny autor mógł sobie spokojnie darować, bo nie pasuje do tej ksiażki. Listy do syna również. Małe zamieszanie wprowadzało mi używanie to imion, to nazwisk, to ksyw. Przez to tożsamości żołnierzy rozłaziły się i trudniej było się do kogoś przywiązać. Rozumiem, że autor nie chciał się powtarzać, ale - szczególnie w pierwszoosobowej narracji - praktycznie zawsze nazywamy tych samych ludzi tak samo.

Najmocniejszym punktem książki są żywe i wiarygodne dialogi, tutaj nie ma nic miałkiego.

Książka nie jest zła, ale trochę zbyt rozwleczona. I w opisach zbyt sterylna. Dzieją się różne brzydkie rzeczy, ale trudno to poczuć. Ludzie umierają i nic mnie to nie obchodzi. To niedobrze.

Wątek fantastyczny autor mógł sobie spokojnie darować, bo nie pasuje do tej ksiażki. Listy do syna również. Małe zamieszanie wprowadzało mi używanie to imion, to nazwisk, to ksyw....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początkowo ta wojenna historia jest nakreślona ludzką tragedią, dramatycznymi wyborami i próbami utrzymania w sobie choć źdźbła człowieczeństwa. W miarę lektury Distortion przeradza się w opowieść w stylu hard science-fiction. Zagrożenie wojenne okazuje się bowiem najmniejszym problemem, a piekło wojny jest niczym przy prawdziwym piekle wszechobecnego zła.

Distortion to mocna historia wojenna, która pokazuje zło i bezsens wojny, stanowiąc metaforę piekła. Jakie znaczenie ma z kim walczymy, kiedy w konflikcie cierpią i giną niewinni? Na duży plus należy zaliczyć bardzo płynne przejście z historii wojennej do intrygującego i trzymającego w napięciu horroru science-fiction. Wszystko to w oparach walki o człowieczeństwo, emocji, lojalności, przyjaźni i poświęcenia. Warto poznać tę opowieść.

http://kulturacja.pl/2019/10/cezary-zbierzchowski-distortion-recenzja/

Początkowo ta wojenna historia jest nakreślona ludzką tragedią, dramatycznymi wyborami i próbami utrzymania w sobie choć źdźbła człowieczeństwa. W miarę lektury Distortion przeradza się w opowieść w stylu hard science-fiction. Zagrożenie wojenne okazuje się bowiem najmniejszym problemem, a piekło wojny jest niczym przy prawdziwym piekle wszechobecnego zła.

Distortion to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Duże zaskoczenie. Miałem już spotkanie z tym autorem i było delikatnie mówiąc średnio. Tym razem jedyne czego mogę się czepić to tego że chyba nie pisze się "poszli do koszarów":) a jak już się idzie to chyba do koszar.
Ogromny plus dla autora który jak sam przyznaje nawet nie ma wśród swoich znajomych żołnierzy, nigdy nie zetknął się z wojskiem, żołnierzem to na pewno nie był, a zadał sobie trud i zagłębił się w temat konkretnie. Na tyle konkretnie iż ja jako swego czasu żołnierz nie wyczułem żadnego fałszu w bohaterach. Naprawdę emocje, relacje między żołnierzami, całe to gówno (niestety tak to nazwać trzeba) oddane są w sposób doskonały. Wolfy i inne takie mogą się uczuć od autora. Może nie ma tu jakiś porywających akcji militarnych i sypania znajomością uzbrojenia ale nie o to chodzi w tej książce. Psychologia oddana naprawdę wiernie. - Szacun i brawa.
Sam wątek fantastyczny właściwie jest tylko po to aby fabuła miała jakiś sens i nie to jest mocną stroną książki na pewno. Ale i po co? Ta książka jest o tym jak się czuje facet w syfie po uszy i o bezkresnej beznadziei. Przynajmniej ja to tak odebrałem i tak wspominam.
Polecam zdecydowanie.

Duże zaskoczenie. Miałem już spotkanie z tym autorem i było delikatnie mówiąc średnio. Tym razem jedyne czego mogę się czepić to tego że chyba nie pisze się "poszli do koszarów":) a jak już się idzie to chyba do koszar.
Ogromny plus dla autora który jak sam przyznaje nawet nie ma wśród swoich znajomych żołnierzy, nigdy nie zetknął się z wojskiem, żołnierzem to na pewno nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka jest jak szklanka dobrej whisky wypita na pusty żołądek. Nie pozostaje mi nic innego, jak polecić Wam gorąco "Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego – przenikliwą historię o sile ojcowskiej miłości i braterskich więzów, będącej jednocześnie wnikliwą krytyką współczesnych wojen i jedynym w swoim rodzaju studium depresji, której zakończenie może się stać dla Was jednym z bardziej pamiętnych w historii całego polskiego science fiction. Powergraph niezmienienie trzyma poziom i mam nadzieję, że to nie ostania tak udana powieść z jego stajni.

Na więcej szczegółów zapraszam tu: https://glodnawyobraznia.blogspot.com/2019/10/brama-do-pieka-c-zbierzchowski.html

Ta książka jest jak szklanka dobrej whisky wypita na pusty żołądek. Nie pozostaje mi nic innego, jak polecić Wam gorąco "Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego – przenikliwą historię o sile ojcowskiej miłości i braterskich więzów, będącej jednocześnie wnikliwą krytyką współczesnych wojen i jedynym w swoim rodzaju studium depresji, której zakończenie może się stać dla Was...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na takie żołnierskie SF czekałam od lat - zapewne od czasu, kiedy po raz pierwszy obejrzałam serial o marines w Iraku - "Generation Kill" i przeczytałam dwie książki o tej samej kampanii. Z naciskiem na "żołnierskie", bo dla mnie ta powieść jest przede wszystkim książką o żołnierzach, o codzienności tych, którzy stoją najniżej w wojskowej hierarchii, szeregowców, kaprali, sierżantów, poruczników, kapitanów - tych, którzy są w terenie, czekają monotonnymi dniami, aż coś się wydarzy, a gdy coś się wreszcie dzieje, działają, umierają, tracą zimną krew lub ją zachowują; każdy radzi sobie - lub nie - inaczej ze stresem, monotonią, lękiem, śmiercią kolegów. I stopniowo ta rzeczywistość staje się jedyną rzeczywistą, prawdziwym życiem:
"[...] nie wyobrażam sobie powrotu do domu. Taka wizyta przypomina wizytę w teatrze, w sztucznym świecie chrupiących bułek z piekarni i czystych oświetlonych ulic. Przechodnie są jak statyści, a samochody - jak wykonane perfekcyjnie rekwizyty".

W tym fikcyjnym, ale tak bliskim nam świecie (wystarczy pozamieniać nazwy, a dostaniemy Irak, Afganistan czy inne państwo w rozpadzie z interwencją obcych wojsk) stopniowo narasta napięcie i poczucie zagrożenia - terroryści/bojownicy o wolność działają coraz śmielej i okrutniej, nie ma szans na przełom w tej walce regularnej armii z partyzanckimi siłami, miejscowa ludność jest znużona obecnością obcych wojsk, która niewiele zmienia w ich codziennym kurczowym trzymaniu się życia, a do tego w pewnym rejonie pustyni dzieją się rzeczy niewytłumaczalne - i budzące grozę. Niepostrzeżenie realistyczna, szorstka opowieść o żołnierzach przekształca się w mroczne SF.

Tym, co mnie poruszyło najbardziej w zakończeniu książki, jest jednak nie subtelne przeistaczanie się "Generation Kill" w fantastyczny horror, ale to, że równie dobrze można by je odczytać jako metaforę okrucieństw wojny, okrucieństw popełnianych przez zwykłych ludzi, których doprowadza do tego stopniowe tępienie wrażliwości - i metaforę wyborów moralnych, przed którymi staje człowiek w sytuacjach ekstremalnych, właśnie takich jak wojna i walka o przeżycie.

PS Zupełnie na marginesie, pogratulować poprowadzenia pobocznego wątku miłosnego - zero podniosłości i tylko nikłe akcenty romantyczności. Zwykła sprawa: dwoje ludzi wpada na siebie - znów - w ekstremalnej sytuacji i znajdują w sobie nawzajem namiastkę normalności, czepiając się rozpaczliwie tego ciepła wynikającego z głębszego kontaktu z drugim człowiekiem. I - muszę, muszę o tym napisać - autorowi udaje się nawet krótka scena erotyczna, czego w polskiej literaturze ogólnego rażenia ze szperaczami szukać. Zwięzła, choć sugestywna, a bez zbędnych uniesień, które zwykle przydają tylko śmieszności scenie, jest po prostu jedną z udanych cegiełek w budowie postaci.

Na takie żołnierskie SF czekałam od lat - zapewne od czasu, kiedy po raz pierwszy obejrzałam serial o marines w Iraku - "Generation Kill" i przeczytałam dwie książki o tej samej kampanii. Z naciskiem na "żołnierskie", bo dla mnie ta powieść jest przede wszystkim książką o żołnierzach, o codzienności tych, którzy stoją najniżej w wojskowej hierarchii, szeregowców, kaprali,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szacun. Studium psychologiczne żołnierza? Brak "superekstramegagwieździstegoherosa". Ową powieść, można chyba podciągnąć pod dowolny konflikt w Iraku, czy Afganistanie. Oczywiście, pomijając wątki SF. Wciągająca lektura.

Szacun. Studium psychologiczne żołnierza? Brak "superekstramegagwieździstegoherosa". Ową powieść, można chyba podciągnąć pod dowolny konflikt w Iraku, czy Afganistanie. Oczywiście, pomijając wątki SF. Wciągająca lektura.

Pokaż mimo to

Z "Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego jest jak z bolącym zębem. Ząb rwie i ćmi, człowiek (a przynajmniej niektórzy) bada go językiem i dłubie w nim, więc boli jeszcze bardziej, no to bada się go i dźga jeszcze mocniej. Nie jest to przyjemne, ale ciężko wyjść ze sprzężenia zwrotnego "ból - dotyk".
Z "Distortion" jest tak samo.

Zacznę jednak od prostej rzeczy, od przyznania, że dawno nie czytała tak dobrej i tak wżerającej się w duszę książki. Co gorsza wiem, że to jedna z tych książek, które będą we mnie rosły i rozwijały się, zmuszając mnie do powrotu do nich, niepokojąc i skłaniając do zadawania kolejnych pytań.

"Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego to twarda, militarystyczna SF. Towarzyszymy w niej starszemu kapralowi Markusowi Trentowi od pierwszych dni jego służby w rozrywanym terroryzmem i wojną domową Remarku. Trent jest żołnierzem sił stabilizacyjnych Republiki Rammy, które wysłane do Remarku usiłują utrzymywać porządek i coś, co może uchodzić za pokój. Marcus stara się być jak najlepszym dowódcą, stara się też być człowiekiem.

Jak mu to wychodzi? Nie będę opowiadać akcji "Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego, bo w tej książce chodzi właśnie o to, jak Marcus Trent zrealizuje swoje człowieczeństwo. Czy jego wybory będą miały sens? Dla kogo będą go miały?

Zresztą "Distortion" to jedna z tych książek, które ciężko jest streścić w ramach dialogu w typie: "Ty, fajny film wczoraj widziałem". Powiem tylko tyle, że nie jest to książka o dzielnych pilotach walczących z obcymi, ani o fantastycznych partyzantach usiłujących nieść wolność uciśnionej ojczyźnie, ani niczym tak komiksowym.
Kiedy czyta się książkę Zbierzchowskiego piach zgrzyta w zębach, a wszelkie pochodzące z kina i telewizji złudzenia o romantyzmie konfliktów zbrojnych idą się zgwizdać, pardon my French.
Ten bolesny, wykręcający ręce i zgniatający żołądek realizm to pierwsza z wielu zalet tej książki. Wojna śmierdzi, boli i ogłusza. Pozbawia złudzeń, prywatności i wyzwala najgorsze instynkty.
"Jesteśmy jak rzeźnik-weganin, Jak dziwka, która zakochuje się w każdym kliencie. Jak poeta, który nabrał wstrętu do słów i deklamuje ciszę. Jesteśmy pozbawieni sensu jak słomkowa wycieraczka przed wejściem do chlewu". [s. 365]

Drugą z wielu zalet jest konstrukcja bohaterów, a szczególnie głównego: Marcusa Trenta. Trent ma 33 lata i niewiele z bohatera. Stara się żyć i być człowiekiem, ale ma tak mało złudzeń, jak to tylko możliwe, a te, które ma, przyjdzie mu jeszcze stracić. Mimo wszystko jest zdolny do lojalności, przyjaźni, poświęcenia, czyli tych wszystkich cech, które cenimy u porządnie napisanych bohaterów. Jest przy tym pęknięty wewnętrznie, niespokojny i poplątany, a wyjazd "na misję" jest próbą ucieczki od samego siebie.
Drugoplanowi bohaterowie, koledzy i zwierzchnicy Marcusa, także są warci uwagi. Nie stanowią zwartej masy trudnych do rozróżnienia typów, tylko są osobowościami, które widać, które wyskakują ze stronic.

Kolejną zaletą jest akcja związana z elementem SF. Militaria militariami, a hard SF ma swoje prawa. I zapewniam was, Zbierzchowski dowozi! I to jak! W wielkim stylu.
Tytułowa "Distortion" nie tylko jest alegorią poplątanego życia Trenta, sytuacji politycznej w Remarku, skomplikowanych stosunków międzyludzkich , ale i określeniem realnego, aczkolwiek trudnego do wyobrażenia zagrożenia technologicznego, które może stać się końcem wszystkiego. Wszystkiego, począwszy od Wysuniętej Placówki Distortion na pustyni Saladh, po nasz Wszechświat.
Jakim cudem? Przeczytajcie książkę. Nie spoileruję.

A może tytułowe zagrożenie nie jest największym, jakie czyha na bohaterów? Może wojna, która nie jest nawet wojną, tylko bezustanną obecnością we wrogo nastawionym miejscu, przebywaniem w u ciągłym zagrożeniu, bez szans i nadziei na "lepsze jutro", może to jest "distortion" większym, niż technologia, która może anihilować wszystko, łącznie z czasem? Jakie znaczenie ma "wszystko" w kontekście indywidualnego doświadczenia umierania? Przecież to całe "wszystko" kończy się w momencie śmierci konkretnej jednostki, a śmierć w Remarku jest tania, powszechnie dostępna i nie na receptę?
"Otaczają mnie zwykli mężczyźni, którzy trafili tutaj na rozkaz dowództwa i chcieliby wrócić do domów. Nie wierz w opowieści, że byliśmy potworami. W tym kraju nawet uśmiech przypomina grymas bólu". [s. 359]
Filozofuję, już wracam do książki.

"Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego jest doskonała językowo. Sceny przemykają jak w kalejdoskopie, narracja jest oszczędna, ale wciąga jak wir. Ascetyczny język narratora nie rozprasza, nie pozwala jednak na chwilę odpoczynku. A to trudna książka, którą chciałoby się odłożyć, przyrzucić innymi książkami i już jej nie odkopywać. Niestety/na szczęście wraca się do niej, po kolejny nokaut.
Czytając "Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego, zwłaszcza jej ostatnich rozdziałów, miałam wrażenie, jakbym kolejny raz czytała prozę, która powstała w czasie lub tuż po II Wojnie Światowej. To jest komplement, bo wtedy, świeżo po tragedii, której nie dało się opisać, twórcy pisali krystalicznie czystym językiem, starając się uchwycić nieludzkie dylematy, okrucieństwo, wybory, o których nie mamy pojęcia. To samo robi Zbierzchowski, przed podobnymi niemożliwymi wyborami stawiając swoich bohaterów. Opisując je z podobnej, niesentymentalnej perspektywy.

Na koniec cytat, tym razem króciutki, ale dla mnie najważniejszy w całej "Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego: "Armagedon wygląda mniej więcej tak, jak cała reszta" [s. 45].
Kiedy dotarłam do końca książki, przekonałam się, że to prawda. Armagedon faktycznie wygląda, jak cała reszta.

www.veryurbanfantasy.pl

Z "Distortion" Cezarego Zbierzchowskiego jest jak z bolącym zębem. Ząb rwie i ćmi, człowiek (a przynajmniej niektórzy) bada go językiem i dłubie w nim, więc boli jeszcze bardziej, no to bada się go i dźga jeszcze mocniej. Nie jest to przyjemne, ale ciężko wyjść ze sprzężenia zwrotnego "ból - dotyk".
Z "Distortion" jest tak samo.

Zacznę jednak od prostej rzeczy, od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to