Wandale - Tomasz Marchewka
W ogóle w to nie wierzę. Historia graficiarzy opisana tak jakby to były zwalczające się gangi mafijne - feudalne hierarchie, spory terytorialne, brutalność, wszystko napisane z taki zadęciem, że nawet kij w d. staje na baczność. Plus zwyczajowe naiwności cyberpunkowe. Warsztatowo w sumie ok, choć tu i tam lekko wonieje amatorszczyzną. Można przeczytać i zapomnieć.
5,5/10

Pacyfikacja - Cezary Zbierzchowski
I to jest fajne. Napisane bardzo jędrnie, nowocześnie a można znaleźć jakieś styczne z obrazami w rodzaju: Critters, Terminator czy Matrix. Oczywiście to tylko smaczki, ukłony, bo tekst jest bardzo autorski. Plus niezłe poczucie humoru. Minusem jest skupienie się na estetyce, wrażeniu i zepchnięcie jakichś sensów na odległe plany. Ale mimo wszystko jest fajnie.
7,5/10

Elizabeth Bear - Tak, Glorio
O tym, że technologia może być zgubna, zwłaszcza jeśli za mocno zawierzymy AI. Nic wyjątkowego, standard ujęty z delikatną oryginalnością. Poza tym historia mocno rozwleczona na dość nikłym koncepcie, taka trochę familijna opowieść na niedzielne, poobiednie popołudnie. Średniak.
6/10

Scenariusz RPG:
Bioheist - Marcin Baryłka, Jerzy Baryłka
0/10 Ogólnie za ideę, bez odnoszenia się do jakości. Serio szkoda mi czasu na czytanie scenariuszy RPG.
-1 do oceny numeru.

Publicystyka:
Marek Starosta niekoniecznie bardzo odkrywczo, ale dość ciekawie, o futurystycznych prognozach, by za chwilę kontynuować o bliskiej przyszłości pod kątem filmowym. Za to Piotr Gociek przedstawia literacką historię cyberpunku; strasznie to zachowawcze i stereotypowe, bez cienia własnego myślenia. Gombrowiczowska pupa wiecznie żywa. Kamil Muzyka trochę z przymrużeniem oka, ale ciekawie rozważa prawne i etyczne aspekty kontaktu z Obcymi. Fajna rzecz. Witold Vargas opowiada o demonicznych aspektach granicy pomiędzy "my" a "oni". Haska ze Stachowiczem, jak zwykle interesująco, piszą o dziewiętnastowiecznym astralnym cyberpunku czyli o tym jak ludzkość próbowała zmiksować plebejski mistycyzm z technologią. Kosik w swym felietonie rozpatruje problem "polityki historycznej", stając na stanowisku, że ważniejsza dramaturgia i słuszna "mojszość" niż autentyczna prawda historyczna, bo w końcu kogo to obchodzi? Kołodziejczak rozważa sens zbierania autografów; mimo że styczniowy, to felieton mocno ogórkowy. Orbitowski jak zwykle celnie punktuje ludzkość; tym razem strach i nienawiść w stosunku do odmienności.

Recenzje:
Nie mam zastrzeżeń. Wartą odnotowania jest recenzja lemowskiego Niezwyciężonego, doskonale zwizualizowanego w postaci komiksu przez Rafała Mikołajczyka.

Komiks:
Kur i Bednarczyk, Lil i Put. Graficznie w standardzie 3/10, ale z marnym pomysłem 3/10.

Numer literacko w miarę, pod innymi względami też nie najgorzej, niestety ze scenariuszową kulą u nogi.
5,5/10

Wandale - Tomasz Marchewka
W ogóle w to nie wierzę. Historia graficiarzy opisana tak jakby to były zwalczające się gangi mafijne - feudalne hierarchie, spory terytorialne, brutalność, wszystko napisane z taki zadęciem, że nawet kij w d. staje na baczność. Plus zwyczajowe naiwności cyberpunkowe. Warsztatowo w sumie ok, choć tu i tam lekko wonieje amatorszczyzną. Można...

Tematem przewodnim numeru jest cyberpunk. Redakcja przypomina, że akcja filmu „Łowca androidów” rozpoczyna się w listopadzie 2019. Czas zatem najwyższy, aby sprawdzić, co się z tematów, obaw i nadziei twórców tego podgatunku ziściło a na co przyjdzie nam jeszcze poczekać. Pomysł całkiem OK.

W dziale publicystyki Piotr Gociek wprowadza zatem w historię ruchu, który ponoć jak rzadko który w fandomie ma wpływ na popkulturę. Marek Starosta sprawdza, jak trafnie cyberpunk prorokuje i opowiada o religii opartej na kulcie... sztucznej inteligencji. Tematycznie nieco odstaje artykuł Kamila Muzyki o Pierwszym Kontakcie i jego prawnych implikacjach. „Legendarz” Witolda Vargasa to spojrzenie na nie-słowiańskie demony (z oczywistych względów nie jest to tekst cyberpunkowy, ale w ten sposób znajdzie się w numerze coś dla fanów fantasy).

Numer zawiera tym razem tylko trzy opowiadania i jeden scenariusz do gry RPG. Wszystkie mają z konwencją cyberpunka sporo wspólnego, ale ani jeden z nich nie wywołał u mnie jakiejś większej emocji. Są to teksty doskonale bezpłciowe – jak na sztuczną inteligencję przystało. Ślizgałem się wzrokiem po stronach, próbując znaleźć jakiś ciekawszy akapit – raczej bez większego sukcesu. Cóż, widocznie nie było mi tym razem dane rozsmakowywać się prozą.

Duet Haska i Stachowicz wyruszył za to na poszukiwanie pra-cyberpunku w tekstach XIX-wiecznych. Raczej nie dałem się przekonać, chociaż porównanie ciała astralnego w zaświatach do awatara w wirtualnej rzeczywistości jest ciekawym konceptem.

Facyt: Numer tylko po części dla mnie, z raczej rozczarowującym działem prozy.

Tematem przewodnim numeru jest cyberpunk. Redakcja przypomina, że akcja filmu „Łowca androidów” rozpoczyna się w listopadzie 2019. Czas zatem najwyższy, aby sprawdzić, co się z tematów, obaw i nadziei twórców tego podgatunku ziściło a na co przyjdzie nam jeszcze poczekać. Pomysł całkiem OK.

W dziale publicystyki Piotr Gociek wprowadza zatem w historię ruchu, który ponoć...

Opowiadania:

Tomasz Marchewka – Wandale

Gdyby autor skupił się na wątku kultury writerskiej (który musi skończyć się źle dla pary bohaterów) oraz relacji Niuchacza z Aleks (która tylko „bawi się w buntowniczkę”),miałby spore szanse na opowiadanie idealne. Niestety zrobił wszystko, by tej historii nie opowiedzieć. Zamiast poświęcać miejsce i słowa bohaterom, temu co ciekawe, postanowił bawić się w wynurzenia na temat technologii i opisów życia na dzielni. Przykładowo: bohater gdzieś idzie, słyszy i widzi samochód, bach, trzeba poświęcić całą kolumnę tekstu na przybliżenie czytelnikowi sposobów dilowania na dzielni. Chwilę później scena się kończy – po co to? Co to wnosi do opowiadania? W powieści, okej, rozumiem, można sobie snuć tego typu rzeczy, w opowiadaniu – nie bardzo.
Ponadto dookoła głównego bohatera wszystko rozwiązuje się samo, facet przeważnie jest tylko świadkiem, kamerą, przez którą patrzymy na opowieść. W dodatku strasznie zblazowaną kamerą, która nie wykazuje większych emocji nawet wtedy, gdy powinna. Zupełnie jakby Niuchacz z góry wiedział, że nic mu się w tym tekście stać nie może, że autor uratuje go lekką rączką w finale i pozwoli żyć dalej swoim mało emocjonującym życiem.

Szkoda. Po prostu szkoda. To mogło być dobre opowiadanie. Z dobrym, mocnym finałem i drugim dnem. Ale nie jest. W obecnej formie jest opowiadaniem przeciętnym, przegadanym, z którego czytelnik musi wydłubywać najcenniejsze kąski.
A wszystko dlatego, że autor popełnił szkolny błąd – wolał pisać o czymś nie o kimś.

Cezary Zbierzchowski – Pacyfikacja

Podobna sytuacja. Sprawne pióro, wyrobione, tekst się czyta, do tego interesujące – choć może nie jakoś specjalnie odkrywcze – podejście do świata przedstawionego.
A mimo to Pacyfikacja nie wywołuje żadnych emocji.
Rzecz jasna problemem są bohaterowie, którzy emocji po prostu wywoływać nie mogą. Ich konstrukcja nie pozwala czytelnikowi na identyfikację.
Co nam pozostaje? Prosta fabułka do śledzenia. Jest jakiś problem, są jacyś protagoniści, idą problem rozwiązać, skonfrontować się z kimś, konfrontują się, coś z tego wynika – koniec.

Nic ponadto. Tak zapewne wyglądałyby opowiadania o Sherlocku Holmesie, gdyby nie istniał w nich Watson – przybliżający czytelnikowi postać detektywa, z którym trudno się utożsamić, bo taki jest perfekcyjny i nieludzki.

O tym zapomniał autor Pacyfikacji – o stworzeniu dla czytelnika bufora, jakiejś przestrzeni do identyfikacji. Tego tutaj po prostu nie ma.
Szkoda, bo jest tu potencjał na lepszą opowieść.

Uwaga poboczna – powyższe opowiadania doskonale obrazują pewien problem współczesnej polskiej SF (a przynajmniej tej pisanej głównie przez mężczyzn). Skupienie na scenografiach i gadżeciarstwo kosztem bohaterów i opowieści. Takich tekstów w NF jest zatrzęsienie. A przecież SF, zgodnie ze stworzonymi przez takich klasyków jak Verne fundamentami, to przede wszystkim opowieści o ludziach. Owszem, skonfrontowanych z nauką, ze światem technologii – ale jednak ludziach. Smuci mnie, że w dziale prozy polskiej NF tak bardzo się o tym zapomina.
A może na redakcyjną skrzynkę po prostu nie przychodzą inne, lepsze teksty?

Elizabeth Bear – Tak, Glorio

Dość prosty pomysł nie wystarcza autorce do snucia interesującej opowieści. Sprawne pióro i konstrukcja scen powoduje, że tekst czyta się szybko, ale równie szybko się zapomina. Ot, kolejna historia o tym, jak zgubna dla człowieka może być technologia. Jest tu miejsce na refleksję, można doszukać się drugiego dna, ewolucji bohatera, ale wszystko to zostało zbyt słabo nakreślone.
Rozcieńczone danie.

Podsumowując – jeśli chodzi o opowiadania numer słaby. Żaden z tekstów się specjalnie nie wyróżnia, wszystkie są w jakiś sposób ułomne. Największą szansę na ciekawą opowieść miał Tomasz Marchewka.

Opowiadania:

Tomasz Marchewka – Wandale

Gdyby autor skupił się na wątku kultury writerskiej (który musi skończyć się źle dla pary bohaterów) oraz relacji Niuchacza z Aleks (która tylko „bawi się w buntowniczkę”),miałby spore szanse na opowiadanie idealne. Niestety zrobił wszystko, by tej historii nie opowiedzieć. Zamiast poświęcać miejsce i słowa bohaterom, temu co...

Święta to wspaniały czas na czytanie! Sporo wolnego, rodzina zajęta prezentami i i sama sobą…
Znaczy – numer styczniowy za mną. O czym traktuje? Głównie o cyberpunku.
Wobec tego zacznę od opowiadań. A tam – dwa teksty polskie i jeden zagraniczny.
„Wandale” Tomasza Marchewki – cyberpunk pełną gębą, do tego swojski, bo miejscem akcji jest Kraków. Jako że ze mnie technologiczny troglodyta, nie wszystko załapałem, ale czytało mi się naprawdę dobrze. Scenografia palce lizać, tylko historia nad wyraz prościutka. Tu mogłoby być trochę bardziej skomplikowanie. Tym niemniej – bardzo dobry tekst.
„Pacyfikacja” Cezarego Zbierzchowskiego – jak pisze „mc”, to część większej całości. Nie znam innych tekstów ze świata Rammy i może dlatego ten tekst wydał mi się tylko rozbudowanym żartem informatyka pracującego w helpdesku, który dostaje komunikat: „dzieją się dziwne rzeczy, znika wszystko z pulpitu i dzieją się rzeczy niestworzone”. Znaczy – to opko akurat do mnie nie trafiło.
„Tak, Glorio” Elizabeth Bear – a tu mam zagwozdkę. Bo w tym opowiadaniu albo jest czegoś za dużo, albo za mało. Bo jeśli to tekst o uzyskiwaniu przez SI samoświadomości – to jest zdecydowanie za długi, z rozwleczonym zakończeniem. A jeśli o kontaktach człowiek-świadomy program, to urywa się w najciekawszym momencie. Chyba że, standardowo, coś mi umyka?
Bardzo przyzwoicie w publicystyce – i Gociek o cyberpunku, i Starosta o dawnych wizjach naszej teraźniejszości, a jeszcze bardziej o religii, dla której „bogiem” ma być SI, i Muzyka o prawnych aspektach Pierwszego Kontaktu. Fajne to! Na ich tle nawet Vargas wypada tym razem jakby bladziej.
Felietonowo wyjątkowo Kosik ciekawiej od Kołodziejczaka. Za to Orbitowski trafił w sedno – piękne słowa i idee muszą sczeznąć w konfrontacji ze skrzeczącą rzeczywistością. Świetna recenzja filmu, jeszcze mądrzejsze (choć wyjątkowo okrutne) wnioski, jakie płyną z seansu!
Odnotuję jeszcze recenzję JeRzego z fanowskiego „Pół wieku poezji później…”, ale że nie widziałem, to nie mam zdania.
Z wiadomych przyczyn nie czytałem scenariusza do RPGa. Tym razem, a jakże, do Cyberpunka.

Do Siego Roku!

Święta to wspaniały czas na czytanie! Sporo wolnego, rodzina zajęta prezentami i i sama sobą…
Znaczy – numer styczniowy za mną. O czym traktuje? Głównie o cyberpunku.
Wobec tego zacznę od opowiadań. A tam – dwa teksty polskie i jeden zagraniczny.
„Wandale” Tomasza Marchewki – cyberpunk pełną gębą, do tego swojski, bo miejscem akcji jest Kraków. Jako że ze mnie...