Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po fantastycznym pierwszym tomie lektura drugiego sprawiła mi jeszcze większą przyjemność. Rzadko się zdarza, aby seria potrafiła tak wciągnąć, jednak sama fabuła książki, jak również sposób jej narracji nie pozwalają czytelnikowi oderwać się od książki. Dostrzegam duży progres w kontekście humorystycznych scenek, zwłaszcza dzięki ojcowi Pyrligowi, który wyrasta na moją ulubioną postać. Ciekawsze niż w poprzednim tomie są również postacie kobiece i wyraźnie widać, że zaczną one odgrywać coraz większą rolę w historii.
W pierwszym tomie najbardziej interesującym wątkiem było wychowanie Uhtreda przez Duńczyków. ,,Zwiastun burzy" najwięcej zyskuje dzięki kapitalnemu rozpisaniu wątku lojalności Uhtreda względem Alfreda. Ich wzajemna dynamika jest motorem napędowym tomu i mimo iż bohaterowie często nie mogą się dogadać, to są całkowicie świadomi, że oboje potrzebują się nawzajem.
Ciekawie obserwuje się konflikt między chrześcijanami a poganami. Ci pierwsi są przedstawiani w wyraźnie negatywnym świetle, ze szczególnym uwzględnieniem chciwości wysoko postawionych księży. Najbardziej śmieszy każda próba przypisania zasług któremuś ze świętych, którego dzień akurat jest obchodzony tego dnia ( a należy dodać, że ich imiona potrafią być cudaczne). Z drugiej strony poganie przypisują duże znaczenie losowym wydarzeniom i wiążą je z innymi przypadkowymi sytuacjami. Książka ma charakter delikatnie zahaczający o motywy fantastyczne, ale przekonanie Uhtreda o "przeznaczeniu" i konsekwencjach magicznych rytuałów delikatnie psuje wrażenie autentyczności powieści.
Książka jest absolutnie fantastyczna, polecam każdemu szybko zabrać się za cały cykl.

Po fantastycznym pierwszym tomie lektura drugiego sprawiła mi jeszcze większą przyjemność. Rzadko się zdarza, aby seria potrafiła tak wciągnąć, jednak sama fabuła książki, jak również sposób jej narracji nie pozwalają czytelnikowi oderwać się od książki. Dostrzegam duży progres w kontekści...

Rozwiń

Zwiń

Piąty tom przygód Kociołka i jego drużyny niesie ze sobą ważna zmianę. Wreszcie obserwujemy wydarzenia z dwóch punktów widzenia: Kociołka i jego żony, Sary. Zabieg ten zdecydowanie przyspiesza tempo książki, a częste cliffhangery zmuszają do nieprzerwanej lektury. Powieść nadal jest humorystyczna i miło spędza się przy niej czas. Dodatkowo mocno rozbudowano historię rodziny Kociołka, ze szczególnym uwzględnieniem teściowej i jej męża. Rozwija to również postać Sary, która już w poprzednim tomie stała się ważną częścią opowieści, a teraz mamy możliwość obserwacji jej skomplikowanych relacji rodzinnych. Nareszcie poznajemy jakiekolwiek szczegóły z życia Eliaha, ale mam wrażenie, że więcej informacji na ten temat pozostawiono na następne tomy.
I właśnie tutaj pojawia się mój jedyny problem z tą książką, jak i z całą serią. Dwa ostatnie tomy nie posunęły znacząco do przodu fabuły serii. Nie wiem na ile tomów jest zaplanowana, jednakże boję się, że zostanie stworzony kolejny kilkunastotomowy tasiemiec, w którym po jakimś czasie wszystko zacznie się wydawać wtórne. Owszem autor wprowadza nowe postacie lub zwiększa znaczenie poznanych już bohaterów, a niektórzy z nich zyskują nawet własne rozdziały, ale na dłuższą metę nawet te zabiegi nie ukryją faktu, że fabuła stoi w miejscu od trzeciego tomu. Obym się mylił, bo cykl dostarcza dużo rozrywki, ale dla dobra całej historii mam nadzieję, że wydane zostaną jeszcze maksymalnie dwa tomy z ewentualnymi, krótszymi historiami. W mojej opinii pozwoliłoby to nie rozmyć dobrego wrażenia po dotychczasowych tomach, a zbyt długie przedłużanie serii może odbić się na jej jakości.

Piąty tom przygód Kociołka i jego drużyny niesie ze sobą ważna zmianę. Wreszcie obserwujemy wydarzenia z dwóch punktów widzenia: Kociołka i jego żony, Sary. Zabieg ten zdecydowanie przyspiesza tempo książki, a częste cliffhangery zmuszają do nieprzerwanej lektury. Powieść nadal jest humory...

Rozwiń

Zwiń

Chyba będzie to jedna z bardziej niepopularnych opinii, ale ,,Chrzest ognia" mnie zmęczył. Mam wrażenie, że ta część cierpi na efekt środkowego tomu sagi, w którym akcja tylko nieznacznie posuwa się do przodu, a bohaterowie niespecjalnie się rozwijają. Chyba najbardziej wymownym brakiem zmian jest pasowanie Gerlata z Rivii na Geralta z Rivii. Wiem, że był to zabieg humorystyczny i dodatkowo miał utwierdzić tak czytelnika jak i bohaterów, że przed przeznaczeniem się nie ucieknie, jednakże w mojej opinii tylko bardziej podkreślił to, jak niewiele wydarzyło się w tej książce.
Ciri jest w zasadzie nieobecna w tym tomie. Niewiele większe znaczenie ma Yennefer, która dołącza do rady czarownic. Natomiast Geralt idzie... Tylko jakoś nie może nigdzie dojść, a już na pewno nie odnajduje Ciri. Plusem są bohaterowie drugoplanowi, którzy towarzyszą wiedźminowi. Skonfliktowany sam ze sobą Cahir, który teraz musi walczyć przeciwko rodakom. Milva, wybitna łuczniczka, która naraża własne zdrowie dla misji. Są również krasnoludowie, którzy dostarczają odrobiny humory, a także moja nowa, ulubiona postać, czyli Regis (akurat o nim, nie będę się rozpisywał, bo jest to spojler).
Muszę się również przyznać, że momentami miałem problem z odszyfrowaniem języka, jakim posługują się bohaterowie. Używane archaizmy często powodowały przestoje w lekturze, aż do momentu poprawnego zinterpretowania tekstu. Ponownie wiem, że jest to zabieg celowy, ale mam wrażenie, że w tym tomie był nadużywany. Swoją drogą jestem ciekawy jak wygląda tłumaczenie wielu zwrotów na inne języki.
Podsumowując, książka mnie nie zachwyciła, wydaje mi się, że jest póki co najsłabszym tomem serii ( za wyjątkiem ,,Sezonu burz", ale on nie był pisany jako część dłuższej opowieści). Mam nadzieję, że w następnych tomach akcja trochę się zagęści, a główni bohaterowie będą mieli większe szanse na rozwój.

Chyba będzie to jedna z bardziej niepopularnych opinii, ale ,,Chrzest ognia" mnie zmęczył. Mam wrażenie, że ta część cierpi na efekt środkowego tomu sagi, w którym akcja tylko nieznacznie posuwa się do przodu, a bohaterowie niespecjalnie się rozwijają. Chyba najbardziej wymownym braki...

Rozwiń

Zwiń

Zawsze mam opory, żeby sięgać po tak długie serie jak Wojny Wikingów. I po raz kolejny szczerze żałuję, że tak długo zwlekałem z zabraniem się za ten cykl. ,,Ostatnie królestwo'' jest fenomenalne, bardzo często miałem wręcz problem z odłożeniem książki, tak dobrze się ją czyta.
Najbardziej zaskoczył mnie chyba sposób opowiadania. Nie jestem fanem pierwszoosobowej narracji, ale ta książka dobrze wykorzystuje tę formę. Jest to zasługa rewelacyjnej postaci jaką jest Uhtred i częstego wykorzystywania przypisów do nowo poznawanych postaci, które będą miały znaczenie w przyszłości. Pozwala to na zachowanie tych kilku bohaterów w pamięci, gdyż ich obecna rola jest znikoma.
Książka od początku prezentuje bardzo dobre tempo akcji. Po utracie rodziny i rodowej siedziby, Uhtred zostaje wychowany przez wikingów. Poznaje ich zwyczaje, wierzenia, a ostatecznie staje się przybranym synem jarla Ragnara. Są to chyba najciekawsze rozdziały powieści, często przepełnione humorystycznymi opowieściami czy też wieloma docinkami. Wychowanie wśród Duńczyków powoduje, iż Uhtred staje się osobą impulsywną, często działa bez przemyślenia konsekwencji swoich czynów. To, brak umiejętności czytania oraz oddawanie czci nordyckim bogom nie zjednuje mu poparcia u króla Alfreda. Jest to chyba druga najważniejsza postać, niezwykle inteligentna, choć często ślepo posłuszna kościołowi.
Sam kościół chyba również można uznać za jednego z bohaterów książki. Obecne są w niej liczne sytuacje, które obnażają hipokryzję i zachłanność ówczesnych księży, zwłaszcza tych wysoko postawionych. Pomniejsi księża, jak choćby Beocca mają bardziej pozytywne role, jednakże często zachowują się w sposób naiwny.
Wiem, że to dopiero pierwszy tom sagi, ale mogę go polecić z całego serca. jeśli tak jak ja wahaliście się czy warto się zabrać za tak długi cykl, to mogę rozwiać wasze wątpliwości. Jak dla mnie jedno z odkryć tego roku.

Zawsze mam opory, żeby sięgać po tak długie serie jak Wojny Wikingów. I po raz kolejny szczerze żałuję, że tak długo zwlekałem z zabraniem się za ten cykl. ,,Ostatnie królestwo'' jest fenomenalne, bardzo często miałem wręcz problem z odłożeniem książki, tak dobrze się ją czyta.
Najbardziej...

Rozwiń

Zwiń

,,Wojenne blizny" to dla mnie jedno z największych rozczarowań tego roku, mimo iż bardzo chciałem, aby powieść mi się podobała. Niestety jest kolejnym produktem Disneya, w którym ktoś wysoko postawiony wyznaczył kilka punktów, które mają się pojawić w książce, a dopiero później wymyślono do nich szczątkową fabułę. Nie ma wątków LGBT w filmach i serialach ? Wrzućmy je do książek! Może jakieś nawiązania do gry? Wspomnijmy o personalizacji miecza i skórkach, przecież po co wspominać ważne wydarzenia fabularne. Takich decyzji w książce jest kilka, ogólnie mam wrażenie, że autorka albo nie grała w grę, albo dostała bardzo okrojone jej streszczenie.
Najbardziej drażni wątek romantyczny Merrin. Jego opisy zajmują blisko połowę powieści, nie wnoszą nic do fabuły, a poza tym często powielają się. Już bardziej romantyczne były teksty Anakina o piasku w ,,Ataku klonów" niż opisy uniesień bohaterek tej powieści.
Kompletnie zaprzepaszczono możliwość rozwoju historii Sióstr Nocy. Merrin jest w książce główną bohaterka na równi z Calem, jednakże o jej przeszłości nie dowiadujemy się niczego nowego.
Jedynym plusem jaki dostrzegam jest polskie tłumaczenie. Krzysztof Kietzman wykonał kawał dobrej roboty serwując nawiązania do popkultury m. in. do ,,Misia".
Ostatnio nie czytałem wielu pozycji z tego uniwersum, ale dostrzegam wyraźny zjazd względem początku nowego kanonu, nie wspominając już legend. Poważnie zastanowię się, zanim sięgnę po kolejną, gwiezdnowojenną pozycję.

,,Wojenne blizny" to dla mnie jedno z największych rozczarowań tego roku, mimo iż bardzo chciałem, aby powieść mi się podobała. Niestety jest kolejnym produktem Disneya, w którym ktoś wysoko postawiony wyznaczył kilka punktów, które mają się pojawić w książce, a dopiero później wymyślono d...

Rozwiń

Zwiń

,,Distostion" jest dla mnie jednym z największych, pozytywnych zaskoczeń wśród ostatnio czytanych książek. Prawdę mówiąc nie oczekiwałem po niej wiele, spodziewałem się kolejnego military sf z dużą ilością pseudonaukowego i technicznego żargonu. Tymczasem powieść bardziej bazuje na budowie tajemnicy wokół tytułowej bazy Distortion oraz skutków jej działania. Do tego przedstawiona jest zróżnicowana grupa bohaterów, którzy mimo grozy wojny, która ich otacza, starają się prowadzić jak najbardziej normalne życie. Razem się śmieją, razem przeżywają żałobę, starają się nawzajem kryć przed dowódcą itp.
Plusem książki jest jej forma, naprzemiennie pamiętnik i list do syna. Pamiętnik bardziej przedstawia fakty, w listach do syna bohater więcej czasu poświęca swoim uczuciom i przemyśleniom. Zawsze taki zabieg jest jakimś urozmaiceniem względem klasycznej prozy.
Powieść kilkukrotnie mnie zaskoczyła rozwiązaniami fabularnymi. Ma bardzo dobre tempo akcji, natomiast sam finał pozostawił mnie z opadniętą szczęką. Bardzo podobał mi się również język, który w odpowiednich momentach był soczysty i dobrze w mojej opinii odzwierciedlał ten używany przez żołnierzy.
Jedyne czego mi zabrakło do bardziej zaznaczonego wątku sf, chociaż prawdę powiedziawszy dzięki ograniczeniu tego wątku powieść może trafić do szerszego grona odbiorców.

,,Distostion" jest dla mnie jednym z największych, pozytywnych zaskoczeń wśród ostatnio czytanych książek. Prawdę mówiąc nie oczekiwałem po niej wiele, spodziewałem się kolejnego military sf z dużą ilością pseudonaukowego i technicznego żargonu. Tymczasem powieść bardziej bazuje na budowie...

Rozwiń

Zwiń