W świetle i w mroku. Opowiadania inspirowane malarstwem Edwarda Hoppera

Zbiór genialnych opowiadań. A w tle dzieła Edwarda Hoopera. Gratka.

Zbiór genialnych opowiadań. A w tle dzieła Edwarda Hoopera. Gratka.

Uwielbiam!

Uwielbiam!

Pozytywne odczucia po przeczytaniu tej książki, dzięki niej mogłam zaznajomić się ze sztuką Edwarda Hoppera, a w dodatku poznać nieznanych mi wcześniej autorów. Książka, zawiera w sobie wiele opowiadań, które podobały mi się mniej lub więcej. Nie zmienia to faktu, że wiele opowiadań są warte uwagi.

Pozytywne odczucia po przeczytaniu tej książki, dzięki niej mogłam zaznajomić się ze sztuką Edwarda Hoppera, a w dodatku poznać nieznanych mi wcześniej autorów. Książka, zawiera w sobie wiele opowiadań, które podobały mi się mniej lub więcej. Nie zmienia to faktu, że wiele opowiadań są warte uwagi.

https://youtu.be/ggnZ_hUSbYY

https://youtu.be/ggnZ_hUSbYY

Opowiadania różnych autorów muszą mieć to do siebie, że niektóre przypadną do gustu a inne nie. Sam pomysł opowiadań na podstawie scen z obrazów jest fascynujący, szkoda tylko, że niektórzy autorzy podeszli do tego po macoszemu.
Czytanie różnorodnych gatunków i stylów jest w sumie ciekawą przygodą. Niektórych autorów chce poznać bardziej.

Opowiadania różnych autorów muszą mieć to do siebie, że niektóre przypadną do gustu a inne nie. Sam pomysł opowiadań na podstawie scen z obrazów jest fascynujący, szkoda tylko, że niektórzy autorzy podeszli do tego po macoszemu.
Czytanie różnorodnych gatunków i stylów jest w sumie ciekawą przygodą. Niektórych autorów chce poznać bardziej.

Lubię czasami poprzyglądać się obrazom Edwarda Hoppera, są w jakiś sposób niepokojące. To zatrzymanie chwili, jednak bezsprzecznie sugerujące jakiś ciąg dalszy. Czasami, zdarzało mi się rozmyślanie co dalej mogłoby się dziać, kim jest ta samotna kobieta, o czym myśli ? . Fantazja mogła sobie przy tej okazji brykać zupełnie niczym nie skrepowana . Kiedy więc wypatrzyłam książkę '' W świetle i w mroku '' i przeczytałam że to są właśnie fantazje różnych pisarzy na temat ''co dalej '', nie mogłam jej nie przeczytać. Przeczytałam i w sumie jestem dość rozczarowana. Mam wrażenie że więcej '' akcji '' mają te zatrzymane w obrazach przez Hoppera chwile, niż niektóre, a właściwie niż większość opowiadań . Moje ewentualne podium, chociaż bez okrzyków zachwytu to :

1.) Wieczorne okna - Jonathan Santlofer - opowiadanie o krzywdzie wyrządzonej komuś bardzo bliskiemu i srogiej, doskonale przemyślanej zemście


2.) Pokój muzyczny - Stephen King - opowiadanie trochę straszne, trochę śmieszne o parze staruszków ich sposobie na Wielki Kryzys i starej szafie.


3.) Kobieta w oknie - Joyce Carol Oates - Dylemat kobiety czekającej na wciąż spóźniającego się żonatego kochanka i jej rozważania czy ma go już dość i vice versa

Lubię czasami poprzyglądać się obrazom Edwarda Hoppera, są w jakiś sposób niepokojące. To zatrzymanie chwili, jednak bezsprzecznie sugerujące jakiś ciąg dalszy. Czasami, zdarzało mi się rozmyślanie co dalej mogłoby się dziać, kim jest ta samotna kobieta, o czym myśli ? . Fantazja mogła sobie przy tej okazji brykać zupełnie niczym nie skrepowana . Kiedy więc wypatrzyłam...

Pomysł Lawrence'a Blocka na ten zbiór opowiadań był świetny: jeden pisarz, jeden obraz Hoppera, jedno opowiadanie. To ten pomysł mnie zaciekawił - i Hopper. Jego obrazy aż się proszą o opowiedzenie o nich historii. I one były tu najlepsze. Co do samego zbioru - dużej wartości literackiej to on nie przedstawia. Dobry pomysł nie wystarczy. A wykonanie w wielu przypadkach było byle jakie (poza może dwoma opowiadaniami, które mi się spodobały). A pomysłodawca jakby ratuje się przed krytyką swojej osoby: a to ten nie dostarczył opowiadania na czas, stąd jakiś obraz w przedmowie, a to notatka o niezgodności tytułu opowiadania z obrazem, którą tak bym przeoczyła, a to wiadomość, że Stephen King nie miał czasu napisać opowiadania, a potem jednak napisał. Jakby to miało je w jakikolwiek sposób usprawiedliwić: to jedno z najgorszych, okrutny obrazek bez żadnej puenty. W ogóle dużo tu sensacji, kryminału, przemocy, gwałtu. To nie piękne słowa, to nie obrazy Hoppera: to XXI-wieczna wyobraźnia rozwinięta na bazie "Kryminalnych zagadek Miami" i czego tam jeszcze nie wyprodukowano.

Pomysł Lawrence'a Blocka na ten zbiór opowiadań był świetny: jeden pisarz, jeden obraz Hoppera, jedno opowiadanie. To ten pomysł mnie zaciekawił - i Hopper. Jego obrazy aż się proszą o opowiedzenie o nich historii. I one były tu najlepsze. Co do samego zbioru - dużej wartości literackiej to on nie przedstawia. Dobry pomysł nie wystarczy. A wykonanie w wielu przypadkach było...

Trafiłem na tą książkę, bo chciałem kupić "17 podniebnych koszmarów", ale przeczytałem tutaj, że ten zbiór jest lepszy. I jeżeli jest lepszy, to dobrze, że nie sięgnąłem po 17, bo jest tak sobie. Są perełki. Dobrze jest też oddany nastrój kryzysu. Nie ma też większych wpadek, ale jednak nie porywa. To wersja TL DR, poniżej krótko o każdym opowiadaniu, mogą być spojlery.

Dziewczęcy show - tłamszona kobieta w końcu się przełamuje. Najpierw robi striptiz, załatwiając przy okazji pobicie swojego męża (nie żeby mu się nie należało), po czym zostaje lesbijką. Bardzo nie w moim typie.
Historia Caroline - bardzo dobre. Chwyta za serce. Dobrze napisane.
Soir Bleu - ciekawe. Można by z tego więcej wycisnąć, ale daje radę.
Co się naprawdę wydarzyło - interesujący pomysł, wykonanie bez zarzutu. Jednak czegoś brakowało na końcu. Otwarte zakończenie mi tu nie pasowało.
Pokoje nad morzem - przekombinowane. Pomysł z domem ciekawy. Ale z Atlantydą, to już lekkie przegięcie. Czyta się, ale jednak nie to.
Nocne ptaki - pierwsze wrażenie, “czy on potrafi pisać tylko o Boschu?”. Niestety tak, a ponadto nie wychodzi mu w krótkiej formie. Piękno powieści o tym detektywie tkwi w powolnych wchodzeniu w klimat, sposób myślenia bohatera. Niestety w krótkim opowiadaniu nie wyszło.
Incydent z 10 listopada - wariacja na temat “co malarz miał na myśli”, ale działa. Czyta się przyjemnie, doskonały pomysł.
Rodzinny interes - spokojna, nastrojowa opowieść. Nic specjalnego, ale niezła.
Pokój muzyczny - chciałoby się powiedzieć, że King jak zwykle nie zawiódł, ale niestety on ostatnio częściej zawodzi. Tu jednak pokazał klasę. Pomysł ciekawy, chociaż może nie bardzo oryginalny. Wykonanie wzorowe.
Kinooperator - pisać z pierwszej osoby trzeba umieć, tak mi się przynajmniej wydaje. A autor to potrafi, i to jak. Ciekawa historia, angażująca emocjonalnie, dobre zakończenie, gdzie nie wszystko jest cukierkowe. Super.
Zbiory pastora - to dopiero ciekawostka, bo to nie jest fikcja. Ciekawa opowieść i dobrze się czyta. Mimo iż autorka miała na pieńku z bohaterem, to specjalnie go nie obsmarowała. Brawo.
Biuro nocą - zgrabnie napisana opowieść z duchem. Nic specjalnego, ale przyjemnie się czyta.
Kobieta w oknie - on cham i potwór, ona kobieta upadła. Chcą się nawzajem pozabijać i na tym budowane jest napięcie. Nawet nieźle.
Martwa natura 1931 - powolna, czasem zanadto, opowieść o poczuciu winy. W tle kryzys i morderstwa na tle rasowym. Całkiem, całkiem.
Wieczorne okna - nastrojowa opowieść o drapieżniku szykującym się na polowanie. Trochę zepsute tym, że to jednak na niego polowano. Lepiej by było, gdyby po prostu trafił na godnego przeciwnika. Ale jest OK.
Kobieta w słońcu - standardowa opowieść o tym, że kobieta zawsze poleci na faceta z problemami. Nic specjalnego.
Jesień w jadłodajni - powolna opowieść o oszustce wspominającej swojego męża i zarazem nauczyciela fachu. Trochę nużąca.

Trafiłem na tą książkę, bo chciałem kupić "17 podniebnych koszmarów", ale przeczytałem tutaj, że ten zbiór jest lepszy. I jeżeli jest lepszy, to dobrze, że nie sięgnąłem po 17, bo jest tak sobie. Są perełki. Dobrze jest też oddany nastrój kryzysu. Nie ma też większych wpadek, ale jednak nie porywa. To wersja TL DR, poniżej krótko o każdym opowiadaniu, mogą być...

Jako wielbiciel Hoppera nie mogłem przejść obok tej pozycji obojętnie. Niestety, mimo ciekawego pomysłu samo wykonanie nie powala. Kilka opowiadań na przyzwoitym poziomie, jednak przeważająca większość przywodzi na myśl szkolne konkursy literackie.

Jako wielbiciel Hoppera nie mogłem przejść obok tej pozycji obojętnie. Niestety, mimo ciekawego pomysłu samo wykonanie nie powala. Kilka opowiadań na przyzwoitym poziomie, jednak przeważająca większość przywodzi na myśl szkolne konkursy literackie.

Według mnie świetna książka, nie rozumiem skąd te niskie oceny. Ja chętnie przeczytałabym jeszcze kilka takich opowiadań i poznała nowe obrazy. To fascynujące, jak każdy może zobaczyć w danym dziele inną historię.

Według mnie świetna książka, nie rozumiem skąd te niskie oceny. Ja chętnie przeczytałabym jeszcze kilka takich opowiadań i poznała nowe obrazy. To fascynujące, jak każdy może zobaczyć w danym dziele inną historię.