W świetle i w mroku. Opowiadania inspirowane malarstwem Edwarda Hoppera

Jako wielbiciel Hoppera nie mogłem przejść obok tej pozycji obojętnie. Niestety, mimo ciekawego pomysłu samo wykonanie nie powala. Kilka opowiadań na przyzwoitym poziomie, jednak przeważająca większość przywodzi na myśl szkolne konkursy literackie.

Jako wielbiciel Hoppera nie mogłem przejść obok tej pozycji obojętnie. Niestety, mimo ciekawego pomysłu samo wykonanie nie powala. Kilka opowiadań na przyzwoitym poziomie, jednak przeważająca większość przywodzi na myśl szkolne konkursy literackie.

Pokaż mimo to

Według mnie świetna książka, nie rozumiem skąd te niskie oceny. Ja chętnie przeczytałabym jeszcze kilka takich opowiadań i poznała nowe obrazy. To fascynujące, jak każdy może zobaczyć w danym dziele inną historię.

Według mnie świetna książka, nie rozumiem skąd te niskie oceny. Ja chętnie przeczytałabym jeszcze kilka takich opowiadań i poznała nowe obrazy. To fascynujące, jak każdy może zobaczyć w danym dziele inną historię.

Pokaż mimo to

Opowiadania się nierówne, ale wciąż te najlepsze z nich - poniżej średniej. Nie ma powodu, by sięgać po tę książkę.

Opowiadania się nierówne, ale wciąż te najlepsze z nich - poniżej średniej. Nie ma powodu, by sięgać po tę książkę.

Pokaż mimo to

ok

ok

Pokaż mimo to

Wiecie co przyszło mi do głowy gdzieś w połowie książki, gdzieś między jednym a drugim totalnie nieciekawym opowiadaniem? - dobrze, że nie wydałam na to pieniędzy. Małostkowe, wiem. Ale serio: chciałam tę książkę kupić, ale nie byłam pewna jak prezentuje się wydanie więc poszłam do biblioteki, wzięłam w rękę to maleństwo i stwierdziłam, że szału nie ma, na półce postawić nie muszę ale chętnie w weekend sobie przeczytam. Tak też się stało. Fascynująca przygoda prawda? Taka na poziomie większości tekstów z tego zbiorku ;)

Nuda panie. Obrazy Hoppera lubię, są niepokojące, co tam się może dziać za kulisami! A w tym zestawieniu właściwie nic mnie nie ruszyło, były momenty - przyznaję, ale to tylko chwile.

Chyba jako jedyny w pełni zadowalający tekst mogę wskazać "Kobietę w oknie" Joyce Carol Oates - zagrał w mojej głowie, czytając ostatnie zdania aż mi się gorąco zrobiło: CO TAM SIĘ WYDARZY??

Resztę pominę milczeniem.

Wiecie co przyszło mi do głowy gdzieś w połowie książki, gdzieś między jednym a drugim totalnie nieciekawym opowiadaniem? - dobrze, że nie wydałam na to pieniędzy. Małostkowe, wiem. Ale serio: chciałam tę książkę kupić, ale nie byłam pewna jak prezentuje się wydanie więc poszłam do biblioteki, wzięłam w rękę to maleństwo i stwierdziłam, że szału nie ma, na półce postawić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam słabość do obrazów Hoppera. Opowiadań nie lubię. Ale te były inne. Tak dobrze znane kolory nabrały kształtów. Były pomyłki (nie podobało mi się ze względu na sztuczność dialogów to o adopcji), ale generalnie warto.

Mam słabość do obrazów Hoppera. Opowiadań nie lubię. Ale te były inne. Tak dobrze znane kolory nabrały kształtów. Były pomyłki (nie podobało mi się ze względu na sztuczność dialogów to o adopcji), ale generalnie warto.

Pokaż mimo to

Bardzo nierówny ten zbiorek.
I, jako że nie przepadam ani za taką formą, ani za taką treścią, nie zachwycił mnie zbytnio.
Ale pomysł rewelacyjny - pisanie opowiadań na podstawie obrazów;)
Co mnie skusiło?
Właśnie ten pomysł i nazwisko Stephena Kinga, OCZYWIŚCIE:)
Aczkolwiek to nie jego opowiadanie wysuwa się na czele tego zbiorku.

Bardzo nierówny ten zbiorek.
I, jako że nie przepadam ani za taką formą, ani za taką treścią, nie zachwycił mnie zbytnio.
Ale pomysł rewelacyjny - pisanie opowiadań na podstawie obrazów;)
Co mnie skusiło?
Właśnie ten pomysł i nazwisko Stephena Kinga, OCZYWIŚCIE:)
Aczkolwiek to nie jego opowiadanie wysuwa się na czele tego zbiorku.

Pokaż mimo to

Podwójne spotkanie ze sztuką - malarstwo i opowiadania.
Nie znałam do niedawna twórczości Hoppera. Ale wszystko można nadrobić. Trafiłam właśnie na tę książkę i zachwyciłam się malarstwem tego artysty.
Posłużyło ono do stworzenia przez różnych autorów opowiadań.
Są one lepsze lub gorsze, ale bardzo ciekawie interpretują obrazy.
Wszystkie one mówią dużo o człowieku i jego emocjach. Choć obrazy są
bardzo statyczne i realistyczne. Ale może właśnie te cechy pozwalają na uruchomienie wyobraźni.

Podwójne spotkanie ze sztuką - malarstwo i opowiadania.
Nie znałam do niedawna twórczości Hoppera. Ale wszystko można nadrobić. Trafiłam właśnie na tę książkę i zachwyciłam się malarstwem tego artysty.
Posłużyło ono do stworzenia przez różnych autorów opowiadań.
Są one lepsze lub gorsze, ale bardzo ciekawie interpretują obrazy.
Wszystkie one mówią dużo o człowieku i jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hopper to jeden z moich ulubionych artystów, więc książka dla mnie idealna.
opowiadania są gorsze i lepsze, a niektóre puenty zamiast wywołać efekt 'WOW' wprawiają w zażenowanie bądź dezorientację.

Hopper to jeden z moich ulubionych artystów, więc książka dla mnie idealna.
opowiadania są gorsze i lepsze, a niektóre puenty zamiast wywołać efekt 'WOW' wprawiają w zażenowanie bądź dezorientację.

Pokaż mimo to

Malarstwo Edwarda Hoppera intrygowalo mnie już wcześniej. Motyw pewnej pustki, zawieszenia w samotności, oddzielnosci ludzi.
Książka, w której literaturę wyprowadza się z malarstwa to przygoda, a w niej 17 opowiadań różnych amerykańskich autorów, punktem wyjścia dla których są obrazy Hoppera. Obrazów jest 18, jeden z nich "Poranek na Cade Cop", gdzie Hooper spędzał z żoną kilka miesięcy w roku ma być wyzwaniem literackim dla mnie lub dla Ciebie.
A to opowieść o pozostalych:

W "Historii Caroline" - do obrazu z 1947 roku "Letni wieczor" dopowiedziano
historię 42 letniej kobiety, która próbuje poznać swą biologiczną matkę zatrudniając się przy pomocy jej w opiece nad umierającym na raka mężu.

Kolejne opowiadania do obrazów "Dziewczęce show" z 1941 i "Soir Bleu" z 1914 roku kręcą się wokół zdrad, namiętności, nagości, pożądliwości i sprzedaży ciała. Podobnie motyw wietrzenia zdrady i zagadka w "Co się naprawdę wydarzyło?" do obrazu z 1943 "Hotelowe lobby" - na ktorym widzimy "starszawego, ale wyprostowanego" mężczyznę i siedzące w pewnym oddaleniu od siebie dwie kobiety. Uderza błękit i czerwień ich sukienek.

Z przyjemnością odkrywam lubiany przez mnie obraz z 1951 roku "Pokoje nad morzem". Na nim wąski pas pokoju, ogromna plama światła i otwarte drzwi, za którymi widać morze. Ciekawa jestem napisanego do niego opowiadania Nicholasa Christophera. Pełna nadziei, że tematem jego nie będzie kolejny raz relacja mężczyzny i kobiety w cieniu zdrady. "Dom miał dwoje drzwi wejściowych. Jedne w niewielkim nieumeblowanym pokoju otwierały się wprost na morze. Można było wejść przez nie tylko z wody. Gdy w słoneczny dzień, zostawilo się je otwarte na oścież, blask wpadający ukośnie do środka oświetlal po przekątnej połowę bliższej ściany. W miarę jak słońce chowalo się za horyzontem, ze ściany można było czytać, jak z zegara słonecznego: oświetlona część kurczyla się, aż nikla zupełnie." Pisane malarsko, kolorami, tak jak lubię. Opowieść zdaje się być historią niezależną od bohaterki, jednocześnie pozostając jej własną historią, a w niej czytam o wodospadach płynących pod górę, języku Basków, rozbitkach z zatopionej Atlantydy i domu, w którym co roku, jakby wynurzając się z morza pojawiał się bez żadnej ludzkiej ingerencji nowy pokój. Dotychczas najciekawsze z opowiadań.

Do obrazu z 1942 roku "Nocne ptaki" dołączono opowiadanie o tym samym tytule. Autora "zastanawia decyzja artysty, żeby pokazać wnętrze baru z zewnątrz. Namalować to z mroku nocy". W oszklonym barze, jak w akwarium znajdują się cztery osoby. Samotnik odwrócony do nas plecami, twarzą ku ciemności nocy.. Znudzona sobą para i mężczyzna za barem. Pada pytanie: kim w tej czwórce jesteś ty?

Z obrazu "Hotel przy torach" z 1952 roku wyprowadzono historię porwanego przez wywiad ZSRR niemieckiego fizyka atomowego, w którego historii pewną rolę odgrywa pocztówka z reprodukcją tego obrazu.

Do obrazu "Kościół z South Truro" z 1930 roku powstała opowieść autora, o którym mowa, że "czasem się martwi, że umrze", on zaś bohaterem jej uczynił pastora, który "przyjemność czerpał z rytuału" i w której "morze milczało ze skrucha, jakby się właśnie objadlo." i w
której "chłodne i nieruchome" było "nie tylko powietrze". Bohaterów tu dwóch: 80-letni chory na raka pastor i towarzyszący mu w odchodzeniu Billy. Pierwszy ostygly w pragnieniach, drugi duchowo nienasycony, przepełniony pytaniami. Znają się od 70 lat.
Ta opowieść Fergusona z motywem wieloryba i cytatem ze św. Augustyna
-"Próba zrozumienia Bożych zmysłów przypomina próbę przelania oceanu do kubka".-
zapadła mi w pamięć podobnie jak "Pokoje nad morzem" N. Christophera.

Wariacje wokół obrazu "Pokój w Nowym Jorku" z 1932 roku napisal pierwszy znany mi w tym zbiorze pisarz Stephen King. Z idylli małżeńskiej wypełnionej muzyką wydobywaną spod palców żony i spokojem męża komentującego czytaną gazetę King wyprowadza mrożącą krew w żyłach (mówi się tak jeszcze?) historię z czasu Wielkiego Kryzysu.

Z obrazem "Kino w Nowym Jorku" z 1939 roku skojarzono historię kinooperatora, sanotnosci, poczucia wladzy spowodowanej wyłączaniem i wyłączaniem z życia ludzi na ekranie kina. Pada w niej kilka strzałów, ktoś mierzy się z cieniem krzywdy z dzieciństwa.

"Dachy miejskie" z 1932 stają się punktem wyjścia dla opowieści Gail Levin, autorki "Edward Hopper: An Intimate Biography". Zgodnie ze słowami Dorothy Lessing "Dochodzę do wniosku, że fikcja pełniej oddaje prawdę niż zapis faktograficzny" autorka opowiada o kradzieży wczesnych obrazów Hoppera. W jej opowieści można spotkać i ją samą i złodzieja i Hoppera. Budzi we mnie ciekawość biografii Hoppera.

Z obrazu "Biuro nocą" z 1942 roku wyprowadzono historię czyjegoś wyzwolenia z etykietek, z odrzucenia przez matkę, z atmosfery małego miasteczka, a w końcu z ciała. Wyzwolenia i niespełnienia.

Do obrazu z 1926 roku "Jedenasta rano" dopisano slowa "Ona robi to, co wychodzi jej najlepiej Czeka. I czeka na niego tak jak on lubi. Goła." Opowieść o "śmierdzącej Polce", upokorzonej rolą tej trzeciej, tej tylko od seksu. usidlonej w czekaniu.

"Pokój hotelowy" z 1931 roku ilustruje historię Lurleen, w czas Wielkiej Wojny między Południem a Północą stanów zbierającej dane o linczach na Afroamerykanach.

"Wieczorne okna" z 1929 roku. "Wpatruje się w trzy wykuszowe okna jaśniejace w ciemnosci, swoj prywatny teatr. Wzdycha głęboko, a wtedy firanka w jednym z nich wydyma się, jakby wzdychala razem z nim." Myśliwy wyrusza na polowanie. Najpierw z naprzeciwka podgląda dziewczynę przez okno. Potem przyspiesza kroku ruszając w pogoń.

"Kobieta w słońcu" z 1961 roku - z tego obrazu wyrasta historia przypadkowej znajomości w barze, ostatnia noc potencjalnego samobójcy z traumą Wietnamu w sercu.

"Jadłodajnia" z 1927 roku jest inspiracją dla opowieści o starszej eleganckiej wdowie, pozostającej w myślnym dialogu z nieżyjącym Alfredem.

Malarstwo Edwarda Hoppera intrygowalo mnie już wcześniej. Motyw pewnej pustki, zawieszenia w samotności, oddzielnosci ludzi.
Książka, w której literaturę wyprowadza się z malarstwa to przygoda, a w niej 17 opowiadań różnych amerykańskich autorów, punktem wyjścia dla których są obrazy Hoppera. Obrazów jest 18, jeden z nich "Poranek na Cade Cop", gdzie Hooper spędzał z żoną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to