Podróż do źródeł czasu

Pomimo tego, że książkę skończyłem czytać kilka dni temu, nie mogłem się zebrać, żeby wyrazić to, co myślę. Dochodzę do wniosku, że problem tkwił w przetrawieniu wszystkich emocji związanych z lekturą. Pisząc, że była to wspaniała uczta - zarówno pod względem estetyki, jak i treści - dla oka i ducha, nie oddam wszystkiego, co towarzyszyło mi w Podróży do źródeł czasu 💙

Poszukiwanie prymitywnych indiańskich instrumentów muzycznych jest tylko iskrą, od której rozpoczyna się płomienna przemiana głównego bohatera podczas jego podróży w głąb dżungli oraz do wnętrza samego siebie. Uwolnienie tłamszonego przez lata talentu, powoduje ogromne zmiany w życiu protagonisty, który jest jednocześnie narratorem powieści. Poddając w wątpliwość przydatność postępów cywilizacyjnych, staje jednocześnie przed trywialnym problemem, którym jest brak papieru, a tym samym możliwość utrwalenia na czymś, powstającego w głowie dzieła muzycznego 🎶

Alejo Carpentier przemówił do mnie pięknym językiem, pełnym muzycznych metafor. W Podróży… doznałem również kilku objawień, które, choć mogłyby się wydawać dla kogoś innego trywialne, dla mnie stanowią kolejne pociągnięcia pędzla na płótnie przedstawiającym PRAWDĘ 🎑

Gorąco polecam❕

Pomimo tego, że książkę skończyłem czytać kilka dni temu, nie mogłem się zebrać, żeby wyrazić to, co myślę. Dochodzę do wniosku, że problem tkwił w przetrawieniu wszystkich emocji związanych z lekturą. Pisząc, że była to wspaniała uczta - zarówno pod względem estetyki, jak i treści - dla oka i ducha, nie oddam wszystkiego, co towarzyszyło mi w Podróży do źródeł czasu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo refleksyjna powieść będące niejako filozoficznym studium życia i upływającego czasu. Teoria muzyki nie jest moją mocną stroną, przez co momentami miałem pewne trudności ale czym było było by życie bez wyzwań. Tę książkę na pewno zapamiętam na długo. Warto poświęcić jej czas i odbyć tę niezwykła podróż a może odkryjemy coś nowego...

Bardzo refleksyjna powieść będące niejako filozoficznym studium życia i upływającego czasu. Teoria muzyki nie jest moją mocną stroną, przez co momentami miałem pewne trudności ale czym było było by życie bez wyzwań. Tę książkę na pewno zapamiętam na długo. Warto poświęcić jej czas i odbyć tę niezwykła podróż a może odkryjemy coś nowego...

Pokaż mimo to

W książce Carpentiera dochodzi do ciekawego starcia wielu różnych kultur, autor zestawia nowoczesność reprezentowaną przez kulturę Zachodu (czyli głównie USA i Europy) oraz mistyczność i pewną ponadczasowość pewnych rejonów Ameryki Południowej. Kubański pisarz wydaje się idealną osobą do zestawiania i analizowania różnych kultur. Urodzony na Kubie; dziecko francuskiego architekta i rosyjskiej lingwistki.; wychowany również na Kubie, jednak spędza również dużą część swojego życia we Francji i Wenezueli. Przy takim zbiorze doświadczeń, Carpentier posiada dużą ilość życiowych doświadczeń, które pozwalają mu na dogłębniejsze zestawienie różnych kultur Starego i Nowego Kontynentu. W trakcie swojego pobytu w Wenezueli pisarz miał okazję eksplorować 'dzikie' tereny Ameryki Południowej. Jedna z takich podróży zainspirowała go do napisania "Podróży do źródeł czasu".

Książkę czyta się dosyć ciężko. Narrator tekstu, który opisuje w pierwszej osobie swoje doświadczenia i refleksje odsłania przez prawie całą książkę swoje przemyślenia, emocje towarzyszące mu przy podróży do Ameryki Południowej. Wiąże się to z tym, że przez prawie cały czas czytelnik dostaje multum opisów, przemyśleń, refleksji na temat muzyki (narrator jest muzykologiem i kompozytorem), architektury, kultury i czasu. Część z tych refleksji to naprawdę ciekawe i bystre obserwacje, jednak brnięcie przez taką formę narracji przez prawie 300 stron nie należy do najprostszych.

Prawdziwym bohaterem książki jest czas. Narrator przedstawia nam swoje życie w kulturze nowoczesnej, po czym zapoznajemy się z jego podróżą do Ameryki Południowej. Podróż ta przybierana jednak charakter wymiarowy. Poza zwykłym odkrywaniem nowych przestrzeni, muzykolog jest skonfrontowany z własnymi wspomnieniami z dzieciństwa, gdy był wychowywany w kulturze latynoskiej. Stąd też wiele miejsc i sytuacji wysyła narratora na podróż w głąb siebie, w podróż do przeszłości. W trakcie eksplorowania puszczy, odwiedzania starych miast i ich architektury, podróż nabiera wymiaru historycznego. Tytułowa "Podróż do źródeł czasu" wydaje się powiązana z fragmentem książki, w której narrator trafia do jednej z ukrytych wiosek w puszczy. Wioska ta jest odcięta od społeczeństwa, ukryta, zapomniana. Do tego mieszkańcy wioski uciekli od nowoczesność, od prawie wszystkich wynalazków technologicznych. Wiodą życie według bardziej pierwotnych zasad we własnym rytmie. I tutaj narrator przeżywa swoje najciekawsze doświadczenie, jeśli chodzi o czas. Muzykolog w XX wieku, w sercu puszczy odkrywa miejsce, gdzie czas jest pojęciem względnym. Nie jest uwarunkowany przez tryb życia narzucony przez system, a raczej przez czynniki naturalne. Po powrocie do 'nowoczesnej' rzeczywistości, narrator rozważa i porównuje oba tak odrębne sobie światy.

Wszystkie rozważania na temat czasu stanowią najciekawszy punkt książki, jednak poza tym czytelnik brnie przez różne przemyślenia narratora na temat muzyki, architektury czy miłości. Natłok tych wszystkich przemyśleń sprawił, że osobiście zmęczyłem się czytając tekst Carpentiera, pomimo tego, że bardzo doceniam ogólny zamysł i jestem pod wrażeniem wielu refleksji na temat rzeczywistości.

W książce Carpentiera dochodzi do ciekawego starcia wielu różnych kultur, autor zestawia nowoczesność reprezentowaną przez kulturę Zachodu (czyli głównie USA i Europy) oraz mistyczność i pewną ponadczasowość pewnych rejonów Ameryki Południowej. Kubański pisarz wydaje się idealną osobą do zestawiania i analizowania różnych kultur. Urodzony na Kubie; dziecko francuskiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Momentami nierówna, ale i tak uważam że warto ją przeczytać.

Momentami nierówna, ale i tak uważam że warto ją przeczytać.

Pokaż mimo to

Jedna z trzech najważniejszych powieści mojego życia.
Tak jak pozostałe odkryta w czasie liceum.

W fabule znajdowałem odbicie własnych doświadczeń: zmęczenia konwencją, nowoczesnością, postępem, z-u-życiem, pragnienie zmiany, uproszczenia, powrotu do prostoty, źródła, pierwotności doświadczeń. Wszystko to co w powieści miało swoje odbicie w moich szkolnych doświadczeniach - z zachowaniem skali oczywiście. Także Rosario.

Na poziomie języka, odkrywałem jego gęstość, lepkość, obfitość, jednocześnie erudycyjny i zmysłowy charakter. Można powiedzieć, że konsekwencje tego "za dużo wszystkiego" towarzysza mi do dzisiaj, w każdym akapicie poprawianym przez współpracowników/ zwierzchników.

Na poziomie intelektu, pamiętam zarówno nieudane poszukiwania satysfakcjonującej definicji powieści barokowej oraz żal, że odniesienia do literatury muzycznej są dla mnie niezrozumiałe.

Jedna z trzech najważniejszych powieści mojego życia.
Tak jak pozostałe odkryta w czasie liceum.

W fabule znajdowałem odbicie własnych doświadczeń: zmęczenia konwencją, nowoczesnością, postępem, z-u-życiem, pragnienie zmiany, uproszczenia, powrotu do prostoty, źródła, pierwotności doświadczeń. Wszystko to co w powieści miało swoje odbicie w moich szkolnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka dojrzewała we mnie w miarę czytania... a może raczej ja do niej dojrzewałem. Nie jest to łatwa lektura. W zasadzie jest to jeden wielki opis podróży i refleksji głównego bohatera. Dość zwarty jednolity tekst, który mnie trochę przytłaczał, ale całość jednak bardzo wciągająca. Podoba mi się pomysł podróży, w której bohater cofa się w czasie, odkrywając uroki prostego życia i dostrzegając, że często mniej oznacza więcej. Dzika przyroda, naturalne proste jedzenie, spontaniczna miłość...

Ta książka dojrzewała we mnie w miarę czytania... a może raczej ja do niej dojrzewałem. Nie jest to łatwa lektura. W zasadzie jest to jeden wielki opis podróży i refleksji głównego bohatera. Dość zwarty jednolity tekst, który mnie trochę przytłaczał, ale całość jednak bardzo wciągająca. Podoba mi się pomysł podróży, w której bohater cofa się w czasie, odkrywając uroki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam tak dobrej i tak wysmakowanej prozy. Mimo, że to byl powrót do lektury po latach, dopiero teraz zrozumiałam, że jako dwudziestolatka nie docenilam tej książki. Za mało życia, za mało doświadczenia.
Nie napiszę o książce nic. Nie potrafię, nie czuję się wystarczajaco kompetentna, by cokolwiek napisać. Mogłabym tylko zepsuć...

Dawno nie czytałam tak dobrej i tak wysmakowanej prozy. Mimo, że to byl powrót do lektury po latach, dopiero teraz zrozumiałam, że jako dwudziestolatka nie docenilam tej książki. Za mało życia, za mało doświadczenia.
Nie napiszę o książce nic. Nie potrafię, nie czuję się wystarczajaco kompetentna, by cokolwiek napisać. Mogłabym tylko zepsuć...

Pokaż mimo to

Cześć
Podchodziłem do tej książki dwa razy.
Za pierwszym przeczytałem mniej więcej 20 góra 30 stron i zrezygnowałem.
Jednak za drugim nie mogłem przestać czytać i tylko północ i ciepłe łóżeczko mnie od niej rozdzieliło.
Nie jest to dzieło dla każdego.
Poruszana tematyka raczej przemówi do dorosłego, doświadczonego czytelnika, który może na tej głębszej płaszczyźnie utożsamiać się bohaterem(i coś wyłuskać dla siebie).
Jednak i młodsza osoba zwłaszcza w drugiej części znajdzie coś dla siebie.
Książka ta barwnym światem stoi. I dobrze. Autorowi wychodzi to nad wyraz realistycznie. Czujemy upał, skwar i krew. Te wszystkie istoty z 3 parami odnóży wyłaniają się nam z brudu.
Gdyby był to film nazwałbym go kinem drogi a tak to książka drogi.
Oprócz tej psychologicznej strony dzieje się tu dużo.
Postacie są nad wyraz interesujące sam wręcz czekałem aż wyjaśni się czym się zajmują i jakie sekrety kryją.
Warto przeczytać i zastanowić się nad przesłaniem.
A to odróżnia książkę wartościową od książki zabawowej.

Cześć
Podchodziłem do tej książki dwa razy.
Za pierwszym przeczytałem mniej więcej 20 góra 30 stron i zrezygnowałem.
Jednak za drugim nie mogłem przestać czytać i tylko północ i ciepłe łóżeczko mnie od niej rozdzieliło.
Nie jest to dzieło dla każdego.
Poruszana tematyka raczej przemówi do dorosłego, doświadczonego czytelnika, który może na tej głębszej płaszczyźnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dręczące mnie pragnienie ucieczki od rzeczywistości uważam za zaspokojone. Przynajmniej przez chwilę czułem się posiadaczem kluczy do świata, którego miarą czasu jest coś zupełnie niepojętego. Poczucie bycia pielgrzymem dotykającym relikwii nie opuści mnie jeszcze długo. Będzie co wspominać po tej podróży wyczarowanej w nurtach realizmu magicznego. Bo przecież podczas drgających w rytm prymitywnej muzyki wydarzeń, stało się coś niesamowitego. Nie słysząc dźwięków, poczułem ich oddech. Rozbudzony intelektualnie do granic możliwości, wracałem do pierwotnych korzeni. Wspominając IX symfonię Ludwiga van Beethovena, oczarowany zostałem odgłosami puszczańskich instrumentów muzycznych. Mógłbym zaprezentować jeszcze wiele takich zestawień. Jednak najważniejsze jest to, że po słowach Alejo Carpentiera mogłem przejść do tajemniczego królestwa zmysłów nie ruszając się ze swojego domu.

Pierwszy etap odkrywania kubańskiego pisarza mam za sobą. Udało mi się z lamusa marzeń wyciągnąć świat, skrojony przez niego specjalnie na potrzeby zabieganych ludzi współczesności. Być może Carpentier napisał "Podróż do źródeł czasu" właśnie po to, żebym odzyskał utraconą kiedyś w nowoczesnym świecie równowagę i przekroczył granicę dziejów człowieka. Ponieważ ze swoim zatraceniem w świecie konsumpcji, jestem w pewnym sensie bankrutem zachodniego człowieka. Cokolwiek by to miało znaczyć, bardzo potrzebowałem spotkania z głębokimi śladami jakie wyżłobiła prymitywna kultura, żyjąca gdzieś poza czasem. Tak wiele książek musiałem przeczytać aby dojść do El Dorado mitów zaginionych cywilizacji.

"Podróż do źródeł czasu" odkrywa cudowny majestat puszczy, stanowi Genesis ery przedludzkiej. Gorączka chwili tu nie dociera a świadomość prastarej tradycji i wierzeń ukorzeniają się mocno w powoli sączącym się czasie. Urzeczony tym odmiennym światem, można łatwo zatracić kontakt z rzeczywistością. Jeśli tylko ktoś jest spragniony cudów, to tu je zobaczy. Realizm magiczny daje ogromne pole do popisu dla czytelniczej wyobraźni. Carpentier tylko podsuwa pewne zagadki a to my sami musimy przekraczać progi nieznanego. To dlatego zachowujemy się jak konkwistadorzy w poszukiwaniu królestwa Manoa. Dlatego zupełnie inaczej widzimy pogrzeb w ciemnościach wywołanych chmarami kolorowych motyli. Dlatego też czujemy się nago jak u siebie w domu a otoczeni pierwotnymi rytmami życia nie zwracamy uwagi na konwenanse.

W mojej głowie zamigotała myśl, aby wzorem głównego bohatera "Podróży do źródeł czasu" nie wracać do nowoczesnego życia. Z pewnością będę mógł częściowo zrealizować ten zamiar, stosując gimnastykę umysłową podczas czytania kolejnych dzieł tego prozaika. Pamiętajcie, że Alejo Carpentier to przede wszystkim tajemnica. Trudno zrozumieć grę w którą z nami gra. Jednak sugestywność jego fantazji jest tak silna, że ciężko sobie odmówić odsłaniania kolejnych zasłon pradawnych miraży. Ta literatura jest podróżą przez tysiąclecia ale nie znaczyłaby dla mnie tak wiele, gdyby nie estetyczne wzruszenia serwowane przez Alejo Carpentiera. Serdecznie Was zapraszam, zostawcie współczesne więzienie za sobą i chodźcie tam, gdzie zaczyna się życie a poczujecie wolność dotychczas Wam nieznaną.

Dręczące mnie pragnienie ucieczki od rzeczywistości uważam za zaspokojone. Przynajmniej przez chwilę czułem się posiadaczem kluczy do świata, którego miarą czasu jest coś zupełnie niepojętego. Poczucie bycia pielgrzymem dotykającym relikwii nie opuści mnie jeszcze długo. Będzie co wspominać po tej podróży wyczarowanej w nurtach realizmu magicznego. Bo przecież podczas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Carpentiera warto zacząć czytać od "Królestwa z tego świata". Według opisu wydawców spodziewałem się, że "Podróż do źródeł czasu" będzie jej kontynuacją jako "(..) druga część wielkie trylogii" pisarza.
Trylogii rozwoju myśli twórcy. W drugiej książce widać jak coraz większe zainteresowanie pisarza zajmują rytuały i sens życia człowieka.
W trakcie lektury warto wyszukiwać na YouTubie utwory, którymi Carpentier zręcznie maluje emocje dręczące głównego bohatera, a nie są one banalne przez wzgląd na ich uniwersalizm i niezwykłą aktualność w dzisiejszych czasach.
Warto dać się poprowadzić w dżunglę słowom Kubańczyka.

Carpentiera warto zacząć czytać od "Królestwa z tego świata". Według opisu wydawców spodziewałem się, że "Podróż do źródeł czasu" będzie jej kontynuacją jako "(..) druga część wielkie trylogii" pisarza.
Trylogii rozwoju myśli twórcy. W drugiej książce widać jak coraz większe zainteresowanie pisarza zajmują rytuały i sens życia człowieka.
W trakcie lektury warto wyszukiwać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to