Spojrzenie na kolonializm oczami niewolnika. Poszukiwanie przez niego utraconej tożsamości. Próba rekonstrukcji utraconej rodzimej kultury. Bunt przeciwko nikczemności.
Z drugiej strony książka przedstawia stosunek białych panów do czarnoskórych podludzi - przedmiotów.

Spojrzenie na kolonializm oczami niewolnika. Poszukiwanie przez niego utraconej tożsamości. Próba rekonstrukcji utraconej rodzimej kultury. Bunt przeciwko nikczemności.
Z drugiej strony książka przedstawia stosunek białych panów do czarnoskórych podludzi - przedmiotów.

Książka Alejo Cerpentiera to dzieło wpisujące się w nurt realizmu magicznego, sprawiając, że jest to powieść mocno niebanalna. Haitańskie tropiki to przestrzeń tajemnicza, w której chociażby likantropia jest po prostu pewnym składnikiem rzeczywistości.

Poznajemy wycinek historii rewolucji haitańskiej, poznajemy niektóre z ważnych postaci biorąc w niej udział, doświadczamy różnic między europejskim, kolonialnym podejściem, które w dźwięku bębnów słyszy tylko muzykę, a mentalnością afroamerykańską, w której duchy loa są niezwykle istotnymi elementami życia.

Dzieło dość specyficzne, ale w pewien sposób poszerzające horyzonty. Polecam.

---

"Ale czymże jest historia całej Ameryki, jeśli nie kroniką rzeczywistości cudownej?"

"W Afryce król był wojownikiem, myśliwym, sędzią i kapłanem, jego cenne nasienie zapładniało setki brzuchów mocnym plemieniem bohaterów. We Francji, w Hiszpanii natomiast król wysyłał na wojnę swoich generałów, był niekompetentny w rozsądzaniu sporów, dawał się besztać każdemu mnichowi spowiednikowi, zdolny spłodzić co najwyżej jakiegoś słabowitego księcia, który nie potrafił zabić jelenia bez pomocy swoich naganiaczy i którego z nieświadomą ironią nazywano imieniem ryby tak nieszkodliwej i lekkiej jak delfin."

Książka Alejo Cerpentiera to dzieło wpisujące się w nurt realizmu magicznego, sprawiając, że jest to powieść mocno niebanalna. Haitańskie tropiki to przestrzeń tajemnicza, w której chociażby likantropia jest po prostu pewnym składnikiem rzeczywistości.

Poznajemy wycinek historii rewolucji haitańskiej, poznajemy niektóre z ważnych postaci biorąc w niej udział, doświadczamy...

klasyk real. mag. i ok.....

klasyk real. mag. i ok.....

Jakoś nie z mojej bajki :(
Nawet trudno mi ocenić

Jakoś nie z mojej bajki :(
Nawet trudno mi ocenić

Czytałam jako lekturę na studiach. Książka bardzo dobrze przedstawia realizm magiczny. Mimo to, że jest ciężka i trudna w odbiorze to uważam, że dla osób zainteresowanych gatunkiem warta przeczytania.

Czytałam jako lekturę na studiach. Książka bardzo dobrze przedstawia realizm magiczny. Mimo to, że jest ciężka i trudna w odbiorze to uważam, że dla osób zainteresowanych gatunkiem warta przeczytania.

Absolutna czołówka "realizmu magicznego", napisana gęstym, ociekającym tropikiem zmysłowym językiem. Czujemy się wręcz sami zanurzeni w tej niepokojącej rzeczywistości, nigdy przyjaznej nie tylko rdzennej ludności Haiti. Wspaniałe wątki poboczne, na czele z postacią Pauliny Bonaparte

Absolutna czołówka "realizmu magicznego", napisana gęstym, ociekającym tropikiem zmysłowym językiem. Czujemy się wręcz sami zanurzeni w tej niepokojącej rzeczywistości, nigdy przyjaznej nie tylko rdzennej ludności Haiti. Wspaniałe wątki poboczne, na czele z postacią Pauliny Bonaparte

Choć nieco trudno się czytało, książka bardzo dobrze wprowadza w atmosferę magii, która ostatecznie nie jest przecież magią, a codziennością osób, których kompletnie nie rozumiemy...

Choć nieco trudno się czytało, książka bardzo dobrze wprowadza w atmosferę magii, która ostatecznie nie jest przecież magią, a codziennością osób, których kompletnie nie rozumiemy...

Alejo Carpentier, uważany za pekursora realizmu magicznego w literaturze iberoamerykańskiej. Dawno nie czytałam niczego w tym gatunku. Tym razem rzecz dzieje się na Haiti przełomu XVII i XVIII wieku. Prawdziwe wydarzenia przeplatają się z magicznymi. Styl jest barokowy, niezwykle obrazowy. Na przykładzie losów czarnoskórego niewolnika poznajemy kawałek historii Haiti. I zastanawiamy się nad kondycją ludzkiego życia. Piękna książka.

Alejo Carpentier, uważany za pekursora realizmu magicznego w literaturze iberoamerykańskiej. Dawno nie czytałam niczego w tym gatunku. Tym razem rzecz dzieje się na Haiti przełomu XVII i XVIII wieku. Prawdziwe wydarzenia przeplatają się z magicznymi. Styl jest barokowy, niezwykle obrazowy. Na przykładzie losów czarnoskórego niewolnika poznajemy kawałek historii Haiti. I...

Pionierska powieść napisana w formule realizmu magicznego. Do tego jeszcze w Wenezueli, przez kubańskiego pisarza, syna Francuza i Rosjanki, a akcja rozgrywa się na terenie Haiti, dawnej francuskiej kolonii na wyspie Santo Domingo.
Fabuła obejmuje okres od panowania Burbonów przed Rewolucją Francuską i zniesieniem niewolnictwa, do okresu po obaleniu czarnoskórego króla Henri Christophe’a. Rozgrywa się na terenie obecnego Haiti, z małymi epizodami na terenie okrętów na Atlantyku, w Santiago da Cuba i w Rzymie.
Chociaż w książce występuje postacie autentyczne – jak wspomniany Henri Christophe, Paulina Bonaparte czy tez je pierwszy mąż generał Leclerc, karaibski świat widzimy przede wszystkim oczyma Ti Noela, niewolnika, który powrócił na wyspę z Kuby.
Niewątpliwie jest to zatem powieść historyczna, ale nie w tradycyjnym stylu. Autor nie koncentruje się na bojownikach, władcach, dowódcach i bitwach, a na życiu czarnoskórej wspólnoty przed i po zniesieniu niewolnictwa. Nie jest to także marksistowska wizja walki klas. Alejo Carpentier pokazuje nam świat „kolorowych” przede wszystkim z punktu widzenia ich pomieszanych, wierzeń, przekonań, tradycji, marzeń i wizji. Jedną z nich jest powszechne przekonanie, że jeden z pierwszych buntowników – Mackandal (a później nie tylko on) posiada likantropiczną moc i może przemienić się w wilka, ale także ptaka, owada i każde inne stworzenie. Tak też „widziano” i odbierano jego działania i w środowisku niewolników i wyzwoleńców była to prawda oczywista i obiektywna. I od takiej magii rozpoczyna się iberoamerykańska podróż po „odbitym zwierciadle”, kontynencie zaludnionym ludźmi z różnych ras, kontynentów, religii i języków, który wytworzył własną kulturę, a właściwie wiele jej odłamów, bazując nie tylko na przekazie kulturowym kolonizatorów, ale też kolonizowanych, a na Karaibach (ale też np. w Brazylii) także ludności niewolniczej. Bo może ten realizm jest dla nas magiczny, a dla nich normalny?
Niezwykle ciekawa książka, z wyjaśniającym wstępem autora i posłowiem tłumaczki. Łatwa w odbiorze, a język od razu tworzy w umyśle czytelnika kolorowe wizje, pełne ruchu i hałasu, zapachów oraz wszechobecnego upału, wilgoci i kurzu, które na długo zostają w pamięci.

Pionierska powieść napisana w formule realizmu magicznego. Do tego jeszcze w Wenezueli, przez kubańskiego pisarza, syna Francuza i Rosjanki, a akcja rozgrywa się na terenie Haiti, dawnej francuskiej kolonii na wyspie Santo Domingo.
Fabuła obejmuje okres od panowania Burbonów przed Rewolucją Francuską i zniesieniem niewolnictwa, do okresu po obaleniu czarnoskórego króla...