Bardzo dobre pióro autorki. Zbeletryzowana historia księżniczki - kobiety, która istniała naprawdę i której przyszło żyć w trudnych realiach niegdysiejszej Japonii. Wiele wyjaśnia posłowie autorki, po którego przeczytaniu, jak i oczywiście całej powieści, aż chciałoby się wyjechać do Kraju Kwitnącej Wiśni i poczuć tę atmosferę samemu...

Bardzo dobre pióro autorki. Zbeletryzowana historia księżniczki - kobiety, która istniała naprawdę i której przyszło żyć w trudnych realiach niegdysiejszej Japonii. Wiele wyjaśnia posłowie autorki, po którego przeczytaniu, jak i oczywiście całej powieści, aż chciałoby się wyjechać do Kraju Kwitnącej Wiśni i poczuć tę atmosferę samemu...

Chciałabym do istniejących już opinii dorzucić swoje trzy grosze. Jeśli ktokolwiek przewija tę stronę i zastanawia się, czy przeczytać ,,Księżniczkę i szoguna", niech po prostu sam spróbuje. Widzę po recenzjach, że książka jest uważana za raczej przeciętną, na mnie jednak zrobiła wrażenie.
Należy sobie uświadomić fakt, iż akcja jest oparta na historii autentycznej - Okatsu istniała, tak jak i jej podróż do Edo i małżeństwo z szogunem. Samo oprawienie tych faktów w interesującą i romantyczną fabułę było wyzwaniem, zwłaszcza, że historie kobiet nie były rozwlekle opisywane na kartach historii XIX-wiecznej Japonii. Oczywiście, autorka pozwalała sobie niekiedy na puszczenie wodzy fantazji i urozmaicenie życia Okatsu, był to jednakże zabieg na korzyść książki, patrząc na to, że wymysły autorki wcale nie musiały mijać się z prawdą.
Tło historyczne i kulturowe jest zarysowane naprawdę dobrze - czułam, jakbym faktycznie znalazła się na świętej ziemi Japończyków, owiniętych w kimona i wygładzających swoje naoliwione włosy, zmagałam się razem z nimi z dylematem przerwania wiekowej izolacji i otworzenia się na świat zewnętrzny, widziałam kwitnące wiśnie, kadzidła, blade twarze i górę Fudżi. Przedstawienie światopoglądu tych ludzi, ich zwyczajów i zachowań również otworzyło mi oczy.
Jak każda książka, tak i ,,Księżniczka..." ma swoje mankamenty, owszem. Nie mniej jednak Lesley Downer podołała wyzwaniu. Naprawdę polecam dać jej szansę.

Chciałabym do istniejących już opinii dorzucić swoje trzy grosze. Jeśli ktokolwiek przewija tę stronę i zastanawia się, czy przeczytać ,,Księżniczkę i szoguna", niech po prostu sam spróbuje. Widzę po recenzjach, że książka jest uważana za raczej przeciętną, na mnie jednak zrobiła wrażenie.
Należy sobie uświadomić fakt, iż akcja jest oparta na historii autentycznej - Okatsu...

Tło historyczne na plus – akcja dzieje się w połowie XIX wieku w Japonii, są samuraje, panuje szogunat, Tokio to jeszcze Edo, generalnie bardzo lubię ten okres. Zwłaszcza że autorka wykreowała fabułę na podstawie prawdziwych wydarzeń i na tyle, na ile mogła (tzn. na ile pozwalały źródła),wykorzystała postaci, które naprawdę żyły. Natomiast na minus zdecydowanie za małe tempo akcji. Działo się tu naprawdę dużo, ale mam wrażenie, że autorka często wolała powiedzieć, że coś się wydarzyło, a nie naprawdę to pokazać. W efekcie główna bohaterka w dużej mierze po prostu snuje się od jednego miejsca do drugiego (dziewczyna pochodzi z prowincjonalnego miasteczka, ale poprzez kilka wydarzeń zostaje żoną szoguna). Niemniej jako całość historia mi się podobała i mam nadzieję, że kolejne tomy serii (chyba połączonej jedynie czasem historycznym, a nie bohaterami) będą lepsze.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Tło historyczne na plus – akcja dzieje się w połowie XIX wieku w Japonii, są samuraje, panuje szogunat, Tokio to jeszcze Edo, generalnie bardzo lubię ten okres. Zwłaszcza że autorka wykreowała fabułę na podstawie prawdziwych wydarzeń i na tyle, na ile mogła (tzn. na ile pozwalały źródła),wykorzystała postaci, które naprawdę żyły. Natomiast na minus zdecydowanie za małe...

Japonia druga połowa XIX wieku czas gdzie do portów przybijają coraz częściej statki"barbarzyńskie" czyli holenderskie, amerykańskie. dla tubylców stanowią ogromne zagrożenie. Po pierwsze zmuszają gospodarzy do handlu na swoich warunkach, po drugie przynoszą zupełnie nową kulturę i tą związaną z zachowaniem ale także jedzeniem i generalnie innym życiem. Dla mieszkańców wyspy to szok.
Oprócz kłopotów z przybyszami bohaterowie zmagają się także z wewnętrznymi rozgrywkami międzyklanowymi. Z tego też powodu Atsu z klanu Satsuma zostaje wysłana do Edo aby odkryć tajemnicę samego szoguna.Zostaje żoną szoguna i odkrywa makabryczne tajemnice związane z tajemniczymi morderstwami.Sam władca zaś mimo iż ma już ponad 30 lat traktowany jest jak mały rozkapryszony chłopczyk i sterowany ludźmi o złych intencjach.
Piękna powieść pokazująca zwyczaje tak inne niż nasze europejskie jak choćby sztuka parzenia herbaty, cały system hierarchii w domu kobiet czy piękne stroje.

Japonia druga połowa XIX wieku czas gdzie do portów przybijają coraz częściej statki"barbarzyńskie" czyli holenderskie, amerykańskie. dla tubylców stanowią ogromne zagrożenie. Po pierwsze zmuszają gospodarzy do handlu na swoich warunkach, po drugie przynoszą zupełnie nową kulturę i tą związaną z zachowaniem ale także jedzeniem i generalnie innym życiem. Dla mieszkańców...

Przyznam się szczerze, że do przeczytania zachęciła mnie piękna okładka książki. Ale sama książka była równie piękna. Autorka przenosi nas do Japonii XIX wieku. Kończy się okres odizolowanie tego kraju od reszty świata, do portów przypływają statki z coraz większej ilości państw Europy. Japonia stara się przed tym bronić, ale włodarze mają świadomość, że dalsza izolacja ich kraju nie będzie już możliwa.
Główna bohaterka książki – Okatsu, wybrana zostaje na żonę szoguna, najważniejszej osoby państwie. Jak się okaże, to od niej zależeć mają dalsze losy Japonii.
Książka zaskakuje opisami tak odmiennej od naszej kultury, przepychu pałaców, ogrodów, strojów. Na uwagę również zasługują przedstawione obrzędy min. parzenia herbaty czy sposoby obchodzenia świąt i uroczystości. Rytuały przypisane do każdej najprostszej czynności, bardzo surowa etykieta dzisiaj mogą nawet szokować. Szokować również mogą intrygi polityczne, walka o władzę dosłownie „po trupach” - morderstwa, otrucia osób stojących na drodze do władzy i tytułów. Książka oparta w dużej mierze na faktach autentycznych, to dodatkowy atut. Akcja bardzo wciąga, odmienna kultura zaskakuje. Książka na pewno na długo pozostanie w pamięci.

Przyznam się szczerze, że do przeczytania zachęciła mnie piękna okładka książki. Ale sama książka była równie piękna. Autorka przenosi nas do Japonii XIX wieku. Kończy się okres odizolowanie tego kraju od reszty świata, do portów przypływają statki z coraz większej ilości państw Europy. Japonia stara się przed tym bronić, ale włodarze mają świadomość, że dalsza izolacja...

Przeczytałam tę ksiazkę jako kompletna ignorantka w kwestii kultury i historii Japonii. Przyznaję się bez bicia, że ten kraj nigdy mnie nie pociągał, chociaż studiowałam język i kulturę ich sąsiadów. Nie zdawałam też sobie sprawy z tego, że "Księżniczka i Szogun" to pierwszy tom całego cyklu o schyłku japońskiego szogunatu ani że opisuje życie postaci historycznych. Ale w tej powieści znalazłam cos, co mnie zaczarowało na kilka kolejnych wieczorów.

Okatsu, córka szlachcica z południowych wysp, wiedzie spokojne i dość swobodne jak na kobietę w XIX wieku życie. Wśród mężczyzn ze swojego rodu uczy się zdobywa wiedzę przekraczającą przeciętne wykształcenie dziewcząt i dobrze orientuje się w bieżących sprawach, ale bez większego trudu wymyka się też z domu, by uczestniczyć w życiu zwykłych mieszkańców i spotykać sie z Kaneshige - przyjacielem z dzieciństwa, z którym połączylo ją gorące uczucie. Kruche i ulotne szczęście Okatsu burzy przybycie statków barbarzyńców, przybyłych z Europy, by zmusić Japonię do nawiązania stosunków dyplomatycznych i handlowych. Okatsu zostaje w tej kryzysowej sytuacji adoptowana przez prominentną rodzinę z okolic stolicy i przeznaczona na żonę dla szoguna Iesady, najpotężniejszego człowieka w kraju. Odtąd musi porzucić wszystko, co kocha, nauczyć się, jak być księżniczką i wieść życie pięknego ptaka w złotej pałacowej klatce. Jej misja wymaga uwikłania się w skomplikowane pałacowe intrygi i walkę o wpływy z matką niepełnosprawnego umysłowo władcy.

Wyjątkowo podoba mi się to, jak autorka przedstawiła kulturę i historię Japonii. Widać, że nie tylko ma na ten temat gruntowną wiedzę, ale też potrafi ją przekazać w sposób tak interesujący, że od opisów trudno się oderwać. Bez zarzutu jest także konstrukcja postaci - choć tu pole manewru było wyjątkowo ograniczone, bo prawie wszyscy pojawiają się na kartach historii. A w powieści "Księżniczka i Szogun" ożywają, mają indywidualne cechy, na tyle wyraziste, że od początku nie sposób się pomylić, kto jest kim. Mimo że bohaterów jest mnóstwo. Wątek romantyczny jest oczywiście obecny, ale wygrywają z nim na wskroś azjatyckie wątki - posłuszeństwo wobec władcy, synowska nabożność, poczucie obowiązku. Przez to książka jest bardzo wiarygodna. Mnie urzekło szczególnie delikatne uczucie, które stopniowo połączyło Okatsu i jej męża. Dla mnie to bardzo dobra książka. Chętnie sięgnę po kolejne części.

Przeczytałam tę ksiazkę jako kompletna ignorantka w kwestii kultury i historii Japonii. Przyznaję się bez bicia, że ten kraj nigdy mnie nie pociągał, chociaż studiowałam język i kulturę ich sąsiadów. Nie zdawałam też sobie sprawy z tego, że "Księżniczka i Szogun" to pierwszy tom całego cyklu o schyłku japońskiego szogunatu ani że opisuje życie postaci historycznych. Ale w...

Akcja powieści jak sam tytuł wskazuje dzieje się w Japonii, w 1853 roku, gdzie kraj był jeszcze bardzo zacofany i zamknięty na obcokrajowców z Europy czy Ameryki.
Wstęp mają tu tylko chińscy handlarze oraz garstka holenderskich kupców.
Raz do roku holenderski statek przywozi towary na sprzedaż i zabiera ładunek eksportowy. Przedstawicielom innych państw nie wolno zbliżać się do Japonii-drogą morską, jednak na horyzoncie pojawiają się barbarzyńcy, którzy tylko czekają, aby uszczknąć coś dla siebie z bogactw Japonii.
Kobiety w Japonii są wychowywane twardą ręką i tak też jest w przypadku Okatsu-córki Tadatake Shimazu, zarządcy Ibusuki, która nie tylko, że umie jeździć konno, to jeszcze świetnie włada halabardą. Mając zatem dopiero siedemnaście lat, odkrywa że do Japonii przybywają statki barbarzyńców, a jej ukochany wuj został księciem domeny.
Rozpoczyna się więc nowa epoka, w której-co do tego ma niezachwianą pewność-także jej przypadnie w udziale ważna rola do odegrania.
Zatem dziewczyna przybiera nowe imię Atsu-adopcyjna córka Księcia Nariakira, wyrusza do jego pałacu w Kagoshima, a następnie do pałacu szoguna w Edo.
Tam zostaje Midai-czyli małżonką Jego Wysokości, co oznacza, że musi sobie zjednać nie tylko szoguna Iesada, ale także jego Królową Matkę.
Jest to dla Atsu wspaniała szansa.
Przez to nie tylko zajdzie wysoko lecz też zdobędzie ogromną wiedzę.
Damy z pałacu Kobiet są bardzo dobrze wykształcone.
Malują, piszą poezję, uczą się ceremonialnego parzenia herbaty. Po prostu żyją w luksusie.
Lecz Atsu dręczyło pytanie:
Co książę Nariakira chciał osiągnąć wprowadzając ją do pałacu kobiet?
Jakie miał dla niej zadanie?
Ile mrocznych sekretów skrywał pałac?
Ile jeszcze trupów czaiło się w jego ciemnych zakamarkach?
Piękna i romantyczna prawda historyczna, bowiem książka w dużej mierze oparta jest na faktach historycznych.
Kobiety przekraczające próg pałacu w zamku Edo składały śluby milczenia.
Większość z nich dotrzymywała przysięgi aż po grób.
Tylko nieliczne opowiadały o swoim życiu w pałacu, zdradzając co się dzieje w pałacu za zamkniętymi drzwiami.
Książkę tę szczerze polecam nie tylko miłośnikom Japonii.
Opowieść o pięknej i odważnej kobiecie, która próbując ocalić swój ród, odkrywa co jest jej przeznaczone, spodoba się każdemu i każdej z Was.

Akcja powieści jak sam tytuł wskazuje dzieje się w Japonii, w 1853 roku, gdzie kraj był jeszcze bardzo zacofany i zamknięty na obcokrajowców z Europy czy Ameryki.
Wstęp mają tu tylko chińscy handlarze oraz garstka holenderskich kupców.
Raz do roku holenderski statek przywozi towary na sprzedaż i zabiera ładunek eksportowy. Przedstawicielom innych państw nie wolno zbliżać...

Znowu wpadłam w sidła dziewiętnastowiecznej, odizolowanej Japonii. Zapraszam na www.czytaska.pl do pałacu kobiet w XIX wiecznym Edo.

Znowu wpadłam w sidła dziewiętnastowiecznej, odizolowanej Japonii. Zapraszam na www.czytaska.pl do pałacu kobiet w XIX wiecznym Edo.

Powieści Lesley Downer to jedne z nielicznych powieści osadzonych w Japonii, które nie wywołują u mnie zgrzytania zębami, wręcz przeciwnie - mogłabym je z czystym sumieniem polecać osobom, które chciałyby coś o Japonii poczytać i przy okazji czegoś się o niej dowiedzieć (aczkolwiek poziom upakowania w nich dość zawiłej historii tego kraju w momencie spotkania z obcokrajowcami mógłby taką osobę nieco odstraszyć od lektury). Tym niemniej mam tej powieści sporo do zarzucenia. Przede wszystkim autorka tak bardzo starała się wykreować silną postać głównej bohaterki, że w powieści dochodzi do absurdalnych sytuacji w rodzaju "śmiertelne zagrożenie dla całego kraju, co robić? Spytać o radę nastolatkę, która nie ma pojęcia o polityce, za to jest taaaaka mądra". Owa "mądrość" przejawia się zresztą zazwyczaj tym, że nie umie ona utrzymać języka za zębami. Doprawdy, nic dziwnego, że ostatecznie Japonia musiała tych barbarzyńców wpuścić. Mam też uwagi odnośnie polskiego wydania: najwyraźniej wydawca uznał, że nie ma potrzeby oddawać przetłumaczonego tekstu do jakiejkolwiek konsultacji, co skutkuje masą "kwiatków" w rodzaju szarfy zamiast pasa, bohaterów pijących herbatę z misek (!) zamiast czarek, księcia Echizena (Echizen to nazwa prowincji, a nie nazwisko),mieszkania w Kiusiu zamiast na Kiusiu (bo to nazwa wyspy, a nie miasta) itp. Podsumowując: lekturę polecam tym, którzy lubią czytać o Japonii, tamtejszych władcach i pięknych kobietach, a którzy zarazem są odporni na sytuacje, gdzie patos i wątki romantyczne biorą górę nad zdrowym rozumem.

Powieści Lesley Downer to jedne z nielicznych powieści osadzonych w Japonii, które nie wywołują u mnie zgrzytania zębami, wręcz przeciwnie - mogłabym je z czystym sumieniem polecać osobom, które chciałyby coś o Japonii poczytać i przy okazji czegoś się o niej dowiedzieć (aczkolwiek poziom upakowania w nich dość zawiłej historii tego kraju w momencie spotkania z...

Japonia w 1853 roku jest jeszcze zamknięta na inne światy, nie chce przybyszów z Europy i Ameryki.
Młoda kobieta o imieniu Okatsu, córka Tadatake Shimazu z klanu Satsumi jest piękna, mądra i odważna. Żyje w rytmie tradycji, kochając swój kraj. Jeszcze nie wie, że właśnie jej przypadnie odegrać bardzo ważną rolę, że „nadchodzi nowe”, a przybycie do jej ojczyzny barbarzyńskich okrętów spowoduje zmianę jej dotychczasowego bytu. Będzie musiała zostawić swoje dotychczasowe życie i odbyć długą drogę ⛩. Z nowym imieniem, jako Atsu, adopcyjna córka księcia Nariakira, wyrusza do jego pałacu w Kagoshima, by następnie udać się dalej do pałacu szoguna w Edo. Zostaje Midai - małżonką Jego Wysokości, co oznacza, że musi do siebie zjednać szoguna Iesada i jego Królową Matkę. Nie może opuszczać pałacu, w którym panują: ogromny przepych, dworskie etykiety i nieustające intrygi, jest w złotej klatce - wielki luksus i wielka samotność. A groźbą najazdu barbarzyńców na Japonię jest bardzo realna. Musi się śpieszyć, bo to właśnie jej rola, by nie dopuścić do wojny między zwolennikami „Starego” i „Nowego”, a to „Nowe” jest już nieuniknione.
•
Powieść „Księżniczka i szogun” jest oparta na faktach historycznych, większość bohaterów istniało naprawdę.
Czytając, stąpa się po tatami, wśród tysiąca kobiet, które oddają cześć szogunowi, które żyją i umierają w Pałacu Kobiet w luksusowym odosobnieniu.
Dobrze napisana, nie tylko dla miłośników Japonii.

Japonia w 1853 roku jest jeszcze zamknięta na inne światy, nie chce przybyszów z Europy i Ameryki.
Młoda kobieta o imieniu Okatsu, córka Tadatake Shimazu z klanu Satsumi jest piękna, mądra i odważna. Żyje w rytmie tradycji, kochając swój kraj. Jeszcze nie wie, że właśnie jej przypadnie odegrać bardzo ważną rolę, że „nadchodzi nowe”, a przybycie do jej ojczyzny...