Kurtyzana i samuraj

Przeczytalam,ale zachwycona nie jestem,po prostu nie moje klimaty

Przeczytalam,ale zachwycona nie jestem,po prostu nie moje klimaty

No cóż ...
Po książeczkę sięgnęłam zafascynowana pewnym serialem TV, który całą moją rodzinę pochłonął bez reszty, spodziewając się podobnego porywu po treści tej pozycji.. Niestety - porywu brak. Opis na końcu wydania jest tylko pobożnym życzeniem treści, która chyba tylko na kilku ostatnich stronach zdawać by się mogło tempa nabierała ... Ot ... Takie tam sobie pisanie (w zasadzie dobrze, że autorka troszkę historii liznęła) bo miała na czym bazować w książce.
Hm ... Czy polecam ?
Odpowiem tak ...
Jak nie przeczytacie - żałować czego mieć nie będziecie ...

No cóż ...
Po książeczkę sięgnęłam zafascynowana pewnym serialem TV, który całą moją rodzinę pochłonął bez reszty, spodziewając się podobnego porywu po treści tej pozycji.. Niestety - porywu brak. Opis na końcu wydania jest tylko pobożnym życzeniem treści, która chyba tylko na kilku ostatnich stronach zdawać by się mogło tempa nabierała ... Ot ... Takie tam sobie pisanie (w...

Hmmm...
Nie do końca wiem od czego tu zacząć. Mam ochotę napisać po prostu: "romans dla nastolatek".
Książka lekka, łatwa i dosyć przyjemna. Ale chyba nie tego szukam w literaturze.

Do określenia tego romansem też mi czegoś brakuje. Mianowicie - romansu właśnie. Książka zaczyna się od zarysu historii głównej bohaterki, potem przedstawiany jest ów samuraj, w którym, jak wiadomo, kobieta musi się zakochać.
Kurtyzana tytułowa to oczywiście bardzo porządna kobieta, żona dręczyciela, młoda i atrakcyjna. Można by się spodziewać, że nieszczęśliwa, ale słowa o tym nie ma przez całą książkę, mimo trudnych losów bohaterki.
Ucieka z domu (mąż na wojnie), trafia do dzielnicy rozkoszy, zostaje prostytutką i oczywiście - bo jakże by inaczej - jest w tym świetna, mimo że przedtem seks znała tylko ze zbliżeń z mężem, które bardziej przypominały gwałt niż seks, w gruncie rzeczy.
Oczywiście jest sławna i najpiękniejsza. I wtapia się w ten żywot idealnie. Żadnych rozterek, przemyśleń, wniosków, żalu. Nic.
Jeśli o czymś w ogóle myśli, to o tym, że mąż kiedyś ją znajdzie i zabije. Ale przerażenia trudno na kartach książki szukać, jakby krew tej kobiety wymieszano z sake pół na pół.

W końcu spotyka samuraja. Takiego europejskiego samuraja, światowca. :) Przy pierwszym spotkaniu, trwającym pięć minut, facet zobowiązuje się, że będzie ją zawsze chronił. o_O
Potem kilka zdań o ich spotkaniach krótkich, o jednym, drugim i już mamy miłość, a przynajmniej zapewnienie autorki o takowej.
Ja nie widziałam.
Oczywiście samuraj ratuje pannę z opresji i wyciąga z łap starego lubieżnika. Uciekają.
On ją odprowadza do jej domu, nawet nie sprawdzając czy będzie tam bezpieczna. Zostawia kobietę na ulicy i pędzi ratować kolegów i swoją sprawę.
I tu kolejne zaskoczenie, bo kiedy dowiaduje się, że jego wróg i jednocześnie mąż jego kochanki żyje (cały czas mowa jest o tym, że samuraj zabił pana męża kiedyś tam, podczas wojny), nasz samuraj wychodzi ze swego rycerstwa i pędzi ratować kobietę, zamiast walczyć z przyjaciółmi o swoje ideały. Niepojęte. Tak jak niepojęte, że nikt go potem za to nie zabija, ani sam nie popełnia sepuku ze wstydu.
Oczywiście ratuje ukochaną i żyją długo i szczęśliwie w domu jej męża, jakby byli w Paryżu, nie w sercu Japonii, gdzie kobieta jest nikim i nie może sobie ot tak byle kogo do domu świętej pamięci męża przyprowadzić.

Słodko do mdłości.
I mało po samurajowemu. ;)

Można poczytać, jeśli ktoś nie ma co robić, a nie lubi się zbytnio wysilać przy lekturze.

Hmmm...
Nie do końca wiem od czego tu zacząć. Mam ochotę napisać po prostu: "romans dla nastolatek".
Książka lekka, łatwa i dosyć przyjemna. Ale chyba nie tego szukam w literaturze.

Do określenia tego romansem też mi czegoś brakuje. Mianowicie - romansu właśnie. Książka zaczyna się od zarysu historii głównej bohaterki, potem przedstawiany jest ów samuraj, w którym, jak...

Lekka i przyjemna książka, w sam raz na zimowe wieczory. Akcja powieści przedstawiona jest zarówno ze strony Hany (kurtyzany), jak i Yoza (samuraja) i rozgrywa się w czasie wojny domowej w Japoni.
Nie przepadam za opisami wojen, bitew itp. Na szczęście w tej powieści nie ma ich dużo, dzięki temu nie dopadła mnie nuda w czasie czytania.
Miałam nadzieję dowiedzieć się nieco więcej na temat życia japońskich kurtyzan, ale niestety niczego nowego się nie dowiedziałam.

Lekka i przyjemna książka, w sam raz na zimowe wieczory. Akcja powieści przedstawiona jest zarówno ze strony Hany (kurtyzany), jak i Yoza (samuraja) i rozgrywa się w czasie wojny domowej w Japoni.
Nie przepadam za opisami wojen, bitew itp. Na szczęście w tej powieści nie ma ich dużo, dzięki temu nie dopadła mnie nuda w czasie czytania.
Miałam nadzieję dowiedzieć się nieco...

To moje drugie spotkanie z Autorką, ciągle miałam jednak wrażenie, że wciąż czytam poprzednią książkę. Są do siebie bardzo podobne, zarówno w stylu, jak i tematyce. Polecam jedynie wielbicielom tematyki.

To moje drugie spotkanie z Autorką, ciągle miałam jednak wrażenie, że wciąż czytam poprzednią książkę. Są do siebie bardzo podobne, zarówno w stylu, jak i tematyce. Polecam jedynie wielbicielom tematyki.

Bardzo sympatyczna książka. Ciekawa tematyka, bohaterowie i dwa wątki: miłość i wojna. Powieść jest przepełniona różnymi, skrajnymi postawami, odwagą, tchórzostwem, miłością, nienawiścią, troską i brutalnością. Autorka w sposób prosty przedstwaiła problem wojny domowej w Japonii, przeplatając go historią walczących i życiem kobiet, które zostały opuszczone, i których konflikt ten ogarnął. Z niecierpliwością czekałam na spotkanie tytułowej kurtyzany i samuraja (a czeka się dość długo, bo połowę książki). Nie zawiodłam się na utorce, książka trzyma w napięciu, szokuje i wzrusza. Polecam ♥

Bardzo sympatyczna książka. Ciekawa tematyka, bohaterowie i dwa wątki: miłość i wojna. Powieść jest przepełniona różnymi, skrajnymi postawami, odwagą, tchórzostwem, miłością, nienawiścią, troską i brutalnością. Autorka w sposób prosty przedstwaiła problem wojny domowej w Japonii, przeplatając go historią walczących i życiem kobiet, które zostały opuszczone, i których...

Po raz kolejny dobra dawka japońskiego życia zamierzchłych czasów kurtyzan i samurajów.

Po raz kolejny dobra dawka japońskiego życia zamierzchłych czasów kurtyzan i samurajów.

"Kurtyzana i samuraj" zaintrygowała mnie już od pierwszych stron. Nie jestem co prawda fanatyczną miłośniczką japońskiej kultury, niemniej jednak interesują mnie niektóre jej aspekty.Lesley Downer wykorzystała w swojej powieści motywy najlepiej znane i najbardziej atrakcyjne dla europejskiego czytelnika: samuraja i wyznawanego przezeń kodeksu honorowego bazującego na bezwzględnej lojalności wobec władcy - nawet za cenę życia - dla większości z nas trudnego do zrozumienia i zaakceptowania oraz świata gejsz i kurtyzan. Autorka zgrabnie i umiejętnie połączyła te dwa światy za sprawą pary głównych bohaterów, tłem dla rodzącego się uczucia czyniąc pierwsze niespokojne lata po obaleniu szogunatu i panowania cesarza Meiji.
"Kurtyzana i samuraj" to barwna, kipiąca od emocji historia miłosna ukazana na tle zapierającej dech w piersiach panoramy kulturowej XIX - wiecznej Japonii, z całym jej przepychem, surowością i egzotyką. Pomimo niejakiej przewidywalności fabuły nie sposób odmówić jej uroku i rozmachu, szczególnie w kwestii historyczno - obyczajowego tła, które czyni z lektury niezapomnianą, fascynującą przygodę.

"Kurtyzana i samuraj" zaintrygowała mnie już od pierwszych stron. Nie jestem co prawda fanatyczną miłośniczką japońskiej kultury, niemniej jednak interesują mnie niektóre jej aspekty.Lesley Downer wykorzystała w swojej powieści motywy najlepiej znane i najbardziej atrakcyjne dla europejskiego czytelnika: samuraja i wyznawanego przezeń kodeksu honorowego bazującego na...

Autorka ciekawie przedstawila zwyczaje w Japoni.Musze przyznac ze ksiazka mnie zaciekawila i podobala mi sie ta nielatwa milosc kurtyzany i samuraja.Sporo przeszli zanim sie poznali i pokochali.Lecz obydwoje mieli wielka sile i odwage.

Autorka ciekawie przedstawila zwyczaje w Japoni.Musze przyznac ze ksiazka mnie zaciekawila i podobala mi sie ta nielatwa milosc kurtyzany i samuraja.Sporo przeszli zanim sie poznali i pokochali.Lecz obydwoje mieli wielka sile i odwage.

Wypożyczyłam ostatnią powieść Downer razem z tym gniotem "W cieniu kwitnących wiśni" Miki Sakamoto i przyznaję, że po takim wstępie na zapowiedź miłości między kurtyzaną a samurajem dostałam lekkich mdłości. No, ale skoro już przytargałam z biblioteki, to po takim wysiłku głupio nawet nie spróbować - i z taką oto motywacją zabrałam się do czytania. Teraz zachodzę w głowę, dlaczego powieść Downer ma u czytelników niższa ocenę niż pospolite romansidło Sakamoto?

Wyjaśnijmy sobie jedno: wbrew informacji wydawcy, nie jest to banalny romansik i nie miłość gra w tej opowieści pierwsze skrzypce. Jeśli pominąć mało w gruncie rzeczy przekonujący wątek uczuciowy, otrzymujemy na wskroś europejską powieść całkiem przyzwoicie przedstawiającą konflikty w Japonii u progu ery Meiji. Za tło historyczne i drobiazgowe odtworzenie realiów życia autorce należą się więc same pochwały i gdyby na tych aspektach poprzestała, nie byłoby się czego czepić.
Niestety, powieść musi mieć jakąś fabułę, więc najprościej spiknąć ze sobą kobietę i mężczyznę, a dalej jakoś to pójdzie - przynajmniej takie przekonanie ilustruje "Kurtyzana i samuraj" i pozytywne wrażenie stworzone historyczną pieczołowitością bezpowrotnie znika, im dłużej czytelnik styka się z mało przekonującymi portretami bohaterów, teoretycznie Japończyków, praktycznie romantycznych europejskich kochanków (rzut oka na fabuły sztuk kabuki pozwala w ciemno przyjąć, że dla czytelnika japońskiego romantyczniej by było, gdyby dzielny samuraj wybrał zemstę, a nie miłość, zostawiając kochankę na pewną śmierć i sam chwalebnie ginąc w nierównej walce).
Bieg wypadków jest łatwy do przewidzenia, chociaż trzeba przyznać, że Downer stara się jak może trochę go ubarwić i urozmaicić, z niezgorszym skutkiem. Trzeba też autorce oddać, że w przeciwieństwie do rasowych grafomanek pokroju Miki Sakamoto nie sili się na uczynienie swoich bohaterów bardziej skomplikowanymi niż są, nie jest pretensjonalna ani nie udaje, że jej powieść ma być czymś bardziej ambitnym niż jest i nie upiera się unieszczęśliwiać swoich bohaterów w imię uczynienia powieści "głębszą".

Jeśli ktoś się waha, a oczekuje prostego i miłego czytadełka - nie zawiedzie się. Jeśli ktoś szuka japońskiej estetyki, nastroju, klimatu, doskonałego obrazu życia w Yoshiwarze - proszę poszukać czegoś innego.

Wypożyczyłam ostatnią powieść Downer razem z tym gniotem "W cieniu kwitnących wiśni" Miki Sakamoto i przyznaję, że po takim wstępie na zapowiedź miłości między kurtyzaną a samurajem dostałam lekkich mdłości. No, ale skoro już przytargałam z biblioteki, to po takim wysiłku głupio nawet nie spróbować - i z taką oto motywacją zabrałam się do czytania. Teraz zachodzę w głowę,...