Córka samuraja

Fabuła urocza, może trochę naiwna - za to bardzo przyjemnie opisana kultura Japonii z czasu restauracji Meiji.

Fabuła urocza, może trochę naiwna - za to bardzo przyjemnie opisana kultura Japonii z czasu restauracji Meiji.

Pokaż mimo to

"Córka samuraja" jest drugą książką tej autorki, którą przeczytałam. Akcja toczy się w dziewiętnastowiecznej Japonii. Autorka przedstawia czytelnikom Japonię w jednym z najważniejszych momentów w jej dziejach: na zlikwidowaniu różnic cywilizacyjnych między nią a państwami zachodnimi.
To także opowieść o córce szanowanego samuraja, a także miłości jej do chłopaka z wrogiego klanu.
Opowieść pisana jest barwnym językiem. Kraj Kwitnącej Wiśni jest przedstawiony bardzo rzeczywiście.
Pozycja to przede wszystkim powieść historyczna. Wątek miłosny prowadzony jest naturalnie, bez wymuszenia i współdziała z pozostałymi tematami poruszanymi w książce.
to piękna książka o burzliwych czasach, o zakazanej miłości, oddaniu, poświęceniu i honorze. Naprawdę polecam!!!

"Córka samuraja" jest drugą książką tej autorki, którą przeczytałam. Akcja toczy się w dziewiętnastowiecznej Japonii. Autorka przedstawia czytelnikom Japonię w jednym z najważniejszych momentów w jej dziejach: na zlikwidowaniu różnic cywilizacyjnych między nią a państwami zachodnimi.
To także opowieść o córce szanowanego samuraja, a także miłości jej do chłopaka z wrogiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Połączenie japońskiej kultury i historii z romansem, rozgrywającym się na przestrzeni lat. Historia zdecydowanie przyspiesza w drugiej połowie, a samo zakończenie spełnia oczekiwania. Występuje ważny wątek wojny, w której jednostki po obu stronach konfliktu nie żywią nienawiści do członków strony przeciwnej, a jednak walczą dla swojej wspólnoty.
Zdecydowanie polecam czytelnikom zainteresowanym Japonią.

Bardzo dobra książka. Połączenie japońskiej kultury i historii z romansem, rozgrywającym się na przestrzeni lat. Historia zdecydowanie przyspiesza w drugiej połowie, a samo zakończenie spełnia oczekiwania. Występuje ważny wątek wojny, w której jednostki po obu stronach konfliktu nie żywią nienawiści do członków strony przeciwnej, a jednak walczą dla swojej wspólnoty....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lesley Downer (ur. 1949) - Brytyjka, specjalizuje się w tematyce japońskiej. Brak jej nawet w anglojęzycznej Wikipedii. Tematyka japońska ciekawa, ale to za mało, by jej książkom poświęcać czas.
Skończyłem lekturę na stronie 100, a podzielam opinię z LC oznaczona godłem „Sagittaire”, którą kopiuję w całości:
„Bolało jak czytałam.
Może dlatego, że jestem cały czas pod porażająco silnym wrażeniem Italo Calvino, pisarza arcy-inteligentnego, który prowadzi z czytelnikiem grę, licząc na inteligencję odbiorcy.
Tu autorka jakby liczyła na odbiorcę tępego, któremu trzeba wszystko powiedzieć dosadnie jak krowie na rowie, bo inaczej może nie zrozumieć, a gdyby mimo tego nie zrozumiał powtarza jeszcze to samo po kilka razy.
Forma fatalna: bez polotu, bez oznak braku przeciętności.
Jak ktoś jeszcze nie lubi opowieści o miłości (jak ja), to generalnie niech sobie daruje.

Jedyny plus, dla którego nie porzuciłam książki po 50 stronach męczarni to ten, że można się trochę ciekawych rzeczy dowiedzieć z zakresu arcyciekawej historii Japonii i zwyczajów Japończyków z minionych lat. W dodatku można się zapoznać z legendami, wierzeniami Japońskimi. Jeżeli kogoś interesują powyższe zagadnienia, to niech sięgnie po tę książkę, ponieważ widać w książce wysiłek autorki co do przedstawienia jakiejś prawny historycznej. Widać do 2/3, ponieważ ostatnie po 2/3 do końca autorka leci tanim romansem z banalnym, amerykańskim zakończeniem i żenująco naiwnymi scenami (wojna, zawierucha, japońscy wojownicy, jedyni spośród narodów świata, którzy podnieśli skuteczny bunt w łagrach - latają myśląc tylko o dziewczynie, którą nieco znają sie tak zakochali, że zostawiają pole walki i w decydującym momencie oboje zamiast walczyć są przy niej, żeby jej bronić. Nonsens! To całkowicie sprzeczne z japońską godnością wojownika i pozycją kobiety. Ostatnie 2/3 książki uwłaczają czytelnikowi, który chciałby być poważnie traktowany."
Ocena jak autora recenzji: 3/10

Lesley Downer (ur. 1949) - Brytyjka, specjalizuje się w tematyce japońskiej. Brak jej nawet w anglojęzycznej Wikipedii. Tematyka japońska ciekawa, ale to za mało, by jej książkom poświęcać czas.
Skończyłem lekturę na stronie 100, a podzielam opinię z LC oznaczona godłem „Sagittaire”, którą kopiuję w całości:
„Bolało jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, ale książka mnie nie wciągnęła i wiele razy się od niej odrywałam by przeczytać coś innego.
Można przeczytać ze względu na historię i kulturę Japonii i Samurajów, więc to podnosi wartość książki.
Jeśli chodzi o fabułę, czyli przygody Taki i Nobu to pozostawia wiele do życzenia.

Niestety, ale książka mnie nie wciągnęła i wiele razy się od niej odrywałam by przeczytać coś innego.
Można przeczytać ze względu na historię i kulturę Japonii i Samurajów, więc to podnosi wartość książki.
Jeśli chodzi o fabułę, czyli przygody Taki i Nobu to pozostawia wiele do życzenia.

Pokaż mimo to

Nie moja bajka, nie moje klimaty:(
Szybciej chyba bym zrozumiała sposób myślenia i zwyczaje kosmitów, niż "ludzi Wschodu"...

Nie moja bajka, nie moje klimaty:(
Szybciej chyba bym zrozumiała sposób myślenia i zwyczaje kosmitów, niż "ludzi Wschodu"...

Pokaż mimo to

Najciekawsza z całej tej opowieści jest Japonia, jej historia, tradycje i legendy. Naprawdę jest tu tego sporo i ciekawie ( wygląda na to, że również rzetelnie) przedstawione.

Całkowicie odmienna kultura od naszej, interesująca i intrygująca.
Wspaniała historia honorowego samuraja i jego ludzi (trzeba koniecznie przeczytać posłowie, bo dużo wyjaśnia i jeszcze bardziej pozwala zachwycić się tymi dumnymi ludźmi).


Szkoda, że została tu wpleciona jakaś standardowa i przewidywalna opowieść o trudnej miłości, romans dziewczęcia i młodzieńca pochodzących ze skłóconych rodów.

Dziwne, ale gdy autorka skupia się na samej Japonii i samurajach to jest ciekawie i ładnym stylem oddającym klimat tego kraju , a gdy tylko zaczyna snuć opowieść miłosną to przełącza trybiki na mentalność nastolatki.

Najciekawsza z całej tej opowieści jest Japonia, jej historia, tradycje i legendy. Naprawdę jest tu tego sporo i ciekawie ( wygląda na to, że również rzetelnie) przedstawione.

Całkowicie odmienna kultura od naszej, interesująca i intrygująca.
Wspaniała historia honorowego samuraja i jego ludzi (trzeba koniecznie przeczytać posłowie, bo dużo wyjaśnia i jeszcze bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Mądra kobieta nigdy nie dopuszcza, żeby mężczyzna zorientował się w jej mądrości" (str 131)
Prawdziwa historia XIX-to wiecznej Japonii w okresie bratobójczej wojny domowej z fikcyjnymi postaciami, lub stworzonymi na wzór prawdziwych. Polityka rządu dążąca do zmian na modłę zachodnią, pogoń za nowoczesnością doprowadza do zapominania o honorze, dumie i lojalności, tak ważnych ideałów dla Japończyków.
"W nowej Japonii wielu ludzi nie było tym, kim się wydawali" (str 83)
Zwycięskie klany żyły w luksusie, przegrane w biedzie i poniżeniu.Lecz sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie. Zwycięzcy stają się pokonanymi, a pokonani zwycięzcami, bohaterowie wrogami i zdrajcami.Podrzędna rola kobiet japońskich, będącymi własnością mężczyzn i na ich usługach.Autorka przybliża nam rolę i zwyczaje gejsz, żon samurajów i samych samurajów. To wszystko okraszone pięknymi, życiowymi opowieściami-bajkami o nieszczęśliwej miłości, oddaniu, honorze, poświęceniu i bohaterstwie. Poznajemy historię przyjaźni dzieci z wrogich sobie klanów z biegiem czasu rozwijającą się w czystą, prawdziwą i gorącą miłość ponad zobowiązaniami wobec rodziny i klanu, okupioną ofiarami. Miłość silniejszą od nienawiści, budzącą rozterki i zwątpienia, zmuszającą do dokonywania wyborów. O końcu dawnego życia i początku nowego.

"Mądra kobieta nigdy nie dopuszcza, żeby mężczyzna zorientował się w jej mądrości" (str 131)
Prawdziwa historia XIX-to wiecznej Japonii w okresie bratobójczej wojny domowej z fikcyjnymi postaciami, lub stworzonymi na wzór prawdziwych. Polityka rządu dążąca do zmian na modłę zachodnią, pogoń za nowoczesnością doprowadza do zapominania o honorze, dumie i lojalności, tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pięknie się czytało... Wspaniała opowieść o niemożliwej miłości przedstawicieli dwóch wrogich klanów w czasach zawieruchy wojny domowej w Japonii... Ostatni Samuraj... uwielbiam takie klimaty... polecam w 100%

Pięknie się czytało... Wspaniała opowieść o niemożliwej miłości przedstawicieli dwóch wrogich klanów w czasach zawieruchy wojny domowej w Japonii... Ostatni Samuraj... uwielbiam takie klimaty... polecam w 100%

Pokaż mimo to

Bolało jak czytałam.
Może dlatego, że jestem cały czas pod porażająco silnym wrażeniem Italo Calvino, pisarza arcy-inteligentnego, który prowadzi z czytelnikiem grę, licząc na inteligencję odbiorcy.
Tu autorka jakby liczyła na odbiorcę tępego, któremu trzeba wszystko powiedzieć dosadnie jak krowie na rowie, bo inaczej może nie zrozumieć, a gdyby mimo tego nie zrozumiał powtarza jeszcze to samo po kilka razy.
Forma fatalna: bez polotu, bez oznak braku przeciętności.
Jak ktoś jeszcze nie lubi opowieści o miłości (jak ja), to generalnie niech sobie daruje.

Jedyny plus, dla którego nie porzuciłam książki po 50 stronach męczarni to ten, że można się trochę ciekawych rzeczy dowiedzieć z zakresu arcyciekawej historii Japonii i zwyczajów Japończyków z minionych lat. W dodatku można się zapoznać z legendami, wierzeniami Japońskimi. Jeżeli kogoś interesują powyższe zagadnienia, to niech sięgnie po tę książkę, ponieważ widać w książce wysiłek autorki co do przedstawienia jakiejś prawny historycznej. Widać do 2/3, ponieważ ostatnie po 2/3 do końca autorka leci tanim romansem z banalnym, amerykańskim zakończeniem i żenująco naiwnymi scenami (wojna, zawierucha, japońscy wojownicy, jedyni spośród narodów świata, którzy podnieśli skuteczny bunt w łagrach - latają myśląc tylko o dziewczynie, którą nieco znają sie tak zakochali, że zostawiają pole walki i w decydującym momencie oboje zamiast walczyć są przy niej, żeby jej bronić. Nonsens! To całkowicie sprzeczne z japońską godnością wojownika i pozycją kobiety. Ostatnie 2/3 książki uwłaczają czytelnikowi, który chciałby być poważnie traktowany.

Bolało jak czytałam.
Może dlatego, że jestem cały czas pod porażająco silnym wrażeniem Italo Calvino, pisarza arcy-inteligentnego, który prowadzi z czytelnikiem grę, licząc na inteligencję odbiorcy.
Tu autorka jakby liczyła na odbiorcę tępego, któremu trzeba wszystko powiedzieć dosadnie jak krowie na rowie, bo inaczej może nie zrozumieć, a gdyby mimo tego nie zrozumiał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to