Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze najnowszej książki o Lucy Barton, zaczynam mieć wrażenie, że to nie tylko postać literacka, ale dobra znajoma, a czytanie kolejnych powieści o niej są niczym osobiste spotkanie. Czytając historie opowiadane przez Lucy mam wrażenie obcowanie z żywą osobą. To wszystko dzięki niesamowitemu talentowi pisarskiemu Elizabeth Strout, którą, nie ukrywam, uwielbiam od kiedy wiele lat temu poznałam jej bohaterkę Olive Kitteridge.
W powieści "Lucy i morze" mamy okazję przyjrzeć się Lucy i jej bliskim w dramatycznym okresie pandemi 2020 roku. Gdy były mąż Lucy William zaniepokojony zagrożeniem pandemią namawia Lucy do wyjazdu z Nowego Jorku, ta decyduje się zrezygnować z trasy promocyjnej swojej najnowszej książki i razem wyjeżdżają do wynajętego domu w stanie Maine. Tam, w spokoju I odosobnieniu mają przeczekać kilkutygodniowy, według Williama, okres zagrożenia. Nie wiedzą obydwoje, że pobyt ten znacznie się wydłuży i będzie okazją do wielu chcianych i niechcianych przemyśleń na temat ich wzajemnych relacji, kontaktów z córkami ale i otaczającego świata. Jak zwykle silna, o ile nie przesadna wrażliwość Lucy pozwala przyjrzeć się dogłębnie wielu codziennym problemom nękającym zwykłego człowieka. Nawet jeśli nie są one, za sprawą jej uprzywilejowanej pozycji społecznej udziałem samej Lucy. Można się w refleksjach Lucy przeglądać niczym w lustrze i niejednokrotnie znaleźć jeśli nie pociechę, to przynajmniej zrozumienie. Dla Lucy ten okres okaże się, po początkowych trudnościach, szansą na zrozumienie własnych lęków i samotności towarzyszących jej niczym swoisty lockdown od wczesnego dzieciństwa.

Po lekturze najnowszej książki o Lucy Barton, zaczynam mieć wrażenie, że to nie tylko postać literacka, ale dobra znajoma, a czytanie kolejnych powieści o niej są niczym osobiste spotkanie. Czytając historie opowiadane przez Lucy mam wrażenie obcowanie z żywą osobą. To wszystko dzięki nies...

Rozwiń

Zwiń

Śmiem twierdzić, że to będzie pierwsza dziesiątka, a nawet piątka tegorocznych lektur. Wzbudziła we mnie same zachwyty. Piękna saga rodzinna obejmująca kilka pokoleń nietuzinkowych mieszkańców dzikich ziem Nowej Fundlandii. Piękni, żywi bohaterowie. Piękni zarówno ci szlachetni, wytrwali, budzący szacunek, jak i ci grzeszni, pełni niedoskonałości. Zresztą każdy tu ma jakiś mroczny element w duszy. Wspaniałe oddany klimat surowych, dopiero co zasiedlanych terenów, nieprzyjaznych człowiekowi i zmuszających do poświęceń. I wszechobecne fatum, konsekwencje trudnych decyzji dotykające kilka pokoleń członków dwóch zwaśnionych rodzin.Wszystko doprawione odrobiną chłodnego, północnego magicznego realizmu. Świetna. Żal było kończyć.

Śmiem twierdzić, że to będzie pierwsza dziesiątka, a nawet piątka tegorocznych lektur. Wzbudziła we mnie same zachwyty. Piękna saga rodzinna obejmująca kilka pokoleń nietuzinkowych mieszkańców dzikich ziem Nowej Fundlandii. Piękni, żywi bohaterowie. Piękni zarówno ci szlachetni, wytrwali, ...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnio mało czytam literatury popularnonaukowej, ale gdy zobaczyłam ten tytuł wiedziałam, że powinnam ją poznać. Warta była każdej spędzonej z nią godziny. William MacAskill, szkocki filozof i etyk, potrafi bowiem, jeśli nie zmienić, to znacząco wpłynąć na sposób myślenia o świecie. Poprzez sprawnie nakreśloną historię cywilizacji uświadamia nam w jakim jej momencie się znajdujemy, i pomimo naszej maleńkości na osi jej czasu, uzmysławia nam jak istotny możemy mieć wpływ na jej przyszłość. Rozdziały poświęcone zagrożeniom, takim jak: wojny, projektowane patogeny i pandemie, sztuczna inteligencja czy stagnacja technologiczna, wzbudzają niepokój, jednak autorowi daleko niskich pobudek siania niepotrzebnego strachu. Zaraz bowiem, podaje czytelnikowi listę działań, dzięki, którym możemy przyczynić się do długofalowych zmian. Pomijając idealizm niektórych z nich, sądzę, że każdy znajdzie te, dostosowane do naszych możliwości. Od osobistych konsumenckich i życiowych wyborów, poprzez wpływ na lokalnych polityków, głosowanie czy nawet rozmowy z rodziną i znajomymi, możemy mieć swój osobisty wpływ na przyszłość ludzkości. Dzięki lekturze poznałam głębszy sens haseł towarzyszących nam na codzień, a przez to tracących swoje istotne znaczenie, jak sens czystej energii, oszczędzania paliw kopalnych, standardów AI czy ochrony demokracji. "Przyszli ludzie się liczą" - ten cytat pozostanie ze mną.

Ostatnio mało czytam literatury popularnonaukowej, ale gdy zobaczyłam ten tytuł wiedziałam, że powinnam ją poznać. Warta była każdej spędzonej z nią godziny. William MacAskill, szkocki filozof i etyk, potrafi bowiem, jeśli nie zmienić, to znacząco wpłynąć na sposób myślenia o świecie. Popr...

Rozwiń

Zwiń

Dlaczego niektóre powieści przechodzą niezauważone, choć poruszają ważne tematy? Nie słyszałam o tej książce, natknęłam się na nią w bibliotece podczas przeglądania regałów, co jeszcze czasem robię. Niełatwa, ale piękna. Zamknięty świat szpitala dla ciężko chorych dzieci w Mozyrzu na Białorusi rządzi się swoimi prawami. Każdy dzień wygląda tu tak samo, a zamknięty w zdeformowanym ciele inteligentny, błyskotliwy siedemnastolatek , otoczony murem obojętności pracowników szpitala zabijac nudę czyta przez większość dnia i zamienia swoje życie w grę manipulując ludźmi i zdarzeniami. Jego życie odmieni pojawienie się nowej pacjentki szpitala, chorej na białaczkę Poliny. Początkowa wzajemna niechęć nastolatków zmieni się stopniowo w uczucie, o którym obydwoje nie śmieli nawet marzyć.
Powieść trafiła w mój czytelniczy gust. Niełatwa, przyniosła mi podczas lektury szeroką gamę emocji, od radości i śmiechu po chwile zwątpienia. Warta każdej spędzonej z nią chwili.

Dlaczego niektóre powieści przechodzą niezauważone, choć poruszają ważne tematy? Nie słyszałam o tej książce, natknęłam się na nią w bibliotece podczas przeglądania regałów, co jeszcze czasem robię. Niełatwa, ale piękna. Zamknięty świat szpitala dla ciężko chorych dzieci w Mozyrzu na Bi...

Rozwiń

Zwiń

Poprzednią lekturę powieści pana Remigiusza Mroza przerwałam po kilkudziesięciu stronach. Chodzi o "Chór zapomnianych głosów", z którym nie było mi po drodze. Natomiast w przypadku "Lotu 202" wciągnęłam się od pierwszych stron, by bawić się nieźle do samego końca. I tyle. Nie dziwi mnie stopień zróżnicowania czytelniczych opinii o powieści. Od zachwytów po oceny 2/10😉. Akcja pędzi w zawrotnym tempie, dlatego przyznaję, nie analizowałam jej dogłębnie od strony politycznych realiów czy psychologii postaci. Potraktowana jako rozrywka na dwa deszczowe wieczory spełniła swoje zadanie

Poprzednią lekturę powieści pana Remigiusza Mroza przerwałam po kilkudziesięciu stronach. Chodzi o "Chór zapomnianych głosów", z którym nie było mi po drodze. Natomiast w przypadku "Lotu 202" wciągnęłam się od pierwszych stron, by bawić się nieźle do samego końca. I tyl...

Rozwiń

Zwiń

Prawdziwe życie niczym scenariusz filmowy. Pełne skrajnych przeżyć omijających przeciętnego człowieka. Jego historia udowadnia, że chęć przeżycia i hart ducha czynią cuda.

Prawdziwe życie niczym scenariusz filmowy. Pełne skrajnych przeżyć omijających przeciętnego człowieka. Jego historia udowadnia, że chęć przeżycia i hart ducha czynią cuda.

"Czasem los plącze ścieżki życia.
Czasem ktoś mu w tym pomaga ..."
Ten cytat z okładki mówi o losach urodzonej na Śląsku Lenchen, jej rodziny i sąsiadów. Poplątanie ścieżek życia to skutek wojny, ale i pokoju. Gdy wchodzą zmiany, nowi "swoi" ustanawiają nowe zasady, Lenchen staje się Helenką, ale to najmniej bolesna zmiana. Polecam tę opowieść o Śląsku i Ślązakach, ich przywiązaniu do ziemi, na której się urodzili i poszukiwaniu własnego miejsca w nowej, powojennej rzeczywistości.

"Czasem los plącze ścieżki życia.
Czasem ktoś mu w tym pomaga ..."
Ten cytat z okładki mówi o losach urodzonej na Śląsku Lenchen, jej rodziny i sąsiadów. Poplątanie ścieżek życia to skutek wojny, ale i pokoju. Gdy wchodzą zmiany, nowi "swoi" ustanawiają nowe zasady, Len...

Rozwiń

Zwiń