Doris Lessing przedstawiać nie trzeba. To nazwisko samo się obroni. Książka świetna.

Doris Lessing przedstawiać nie trzeba. To nazwisko samo się obroni. Książka świetna.

Powieść totalna. Ciekawa, złożona konstrukcja. Książka napisana z wielką energią i wyczerpująca wszelkie aspekty ludzkiego życia. Przy tym do bólu szczera, jakby każde zdanie nosiło znamię osobistych doświadczeń samej autorki. Polecam również przeczytać wstęp autorki.

Powieść totalna. Ciekawa, złożona konstrukcja. Książka napisana z wielką energią i wyczerpująca wszelkie aspekty ludzkiego życia. Przy tym do bólu szczera, jakby każde zdanie nosiło znamię osobistych doświadczeń samej autorki. Polecam również przeczytać wstęp autorki.

Nie dałam rady. Rzadko nie kończę książek, ale w tym wypadku stwierdziłam, że nie ma sensu. Przeczytałam koło 90-ciu stron, więc dałam szansę autorce, żeby do mnie przemówiła. Ale nie, po prostu nie wiedziałam o czym jest ta książka i z tego co widziałam dalej, potem nie za wiele więcej się wyjaśnia. Trudno. Może innym bardziej się spodoba, bo za coś tę nagrodę dostała, ale ja tego nie widzę.

Nie dałam rady. Rzadko nie kończę książek, ale w tym wypadku stwierdziłam, że nie ma sensu. Przeczytałam koło 90-ciu stron, więc dałam szansę autorce, żeby do mnie przemówiła. Ale nie, po prostu nie wiedziałam o czym jest ta książka i z tego co widziałam dalej, potem nie za wiele więcej się wyjaśnia. Trudno. Może innym bardziej się spodoba, bo za coś tę nagrodę dostała, ale...

Powieść dłuży się i dłuży niemiłosiernie.

I niczego tu nie zmienia sprawne pióro autorki, która - żonglując prozą - przekształca atrament w sztukę... dla sztuki.

Ponad 700 stron postmodernistycznego manifestu (pełnego przeintelektualizowanych, nadętych, długich, w kółko wałkowanych, depresyjnych, a nade wszystko nużących fragmentów dotyczących relacji damsko-męskich),który w czasach publikacji mógł bulwersować i być dziełem obyczajowo niepoprawnym, lecz dziś już nie ma ani tej mocy, ani tego wydźwięku.

Powieść dłuży się i dłuży niemiłosiernie.

I niczego tu nie zmienia sprawne pióro autorki, która - żonglując prozą - przekształca atrament w sztukę... dla sztuki.

Ponad 700 stron postmodernistycznego manifestu (pełnego przeintelektualizowanych, nadętych, długich, w kółko wałkowanych, depresyjnych, a nade wszystko nużących fragmentów dotyczących relacji damsko-męskich),...

W końcu przeczytałam! Trudna lektura, wymagająca, "ambitna"... Dopiero za drugim podejściem przebrnęłam przez ten skomplikowany labirynt. Gdyby to nie było ważne dzieło mojej ulubionej Doris Lessing... to poddalabym się po ok. 300 stronach. Tytuł wyjasnia się w końcowych - calkiem zaskakujących partiach tekstu i... chyba tam dopiero mnie "wciągnęło" ! Dziwna powiesc patchworkowa. Chyba z tych "dojrzewajacych" w miarę uplywu czasu. Cenię sobie bardzo pisarstwo tej autorki i mimo trudnych chwil, które sprawiła mi tego lata - jestem ZASZCZYCONA, że mogłam je spędzić właśnie z Nią.

W końcu przeczytałam! Trudna lektura, wymagająca, "ambitna"... Dopiero za drugim podejściem przebrnęłam przez ten skomplikowany labirynt. Gdyby to nie było ważne dzieło mojej ulubionej Doris Lessing... to poddalabym się po ok. 300 stronach. Tytuł wyjasnia się w końcowych - calkiem zaskakujących partiach tekstu i... chyba tam dopiero mnie "wciągnęło" ! Dziwna powiesc...

Lektura tej powieści była dla mnie intelektualnym wyzwaniem. I choć czułam wiele emocji, raczej o negatywnym zabarwieniu- niedowierzanie, litość, niejednokrotnie niechęć, a nawet irytację- główna bohaterka pozostała mi bliska. Czasem miałam dziwne wrażenie, jakbym czytała własne myśli.
Mamy tu przeróżne wątki z życia kobiety 'postępowej'- relacji damsko-męskich, dziecko-rodzic, odbywanej przez Anny psychoanalizy, prób literackich. Są też wspomnienia z czasów drugiej wojny, którą spędziła w Południowej Afryce, będąc świadkiem rasizmu Anglików wobec rdzennej afrykańskiej ludności. A przecież szli oni walczyć z Hitlerem.. I najważniejsze- Anna,jako była komunistka, która działalność w partii postrzegała w kategoriach faktycznej możliwości poprawy świata, mierzy się z rozczarowaniem i pustką.
Na koniec pytanie retoryczne. Ciekawa jestem, jakie refleksje u czytelników z byłych krajów ZSRR wzbudzają intelektualne rozterki duchowe byłej komunistki z Wielkiej Brytanii. Ironiczny uśmiech? Niedowierzanie? Politowanie?

Lektura tej powieści była dla mnie intelektualnym wyzwaniem. I choć czułam wiele emocji, raczej o negatywnym zabarwieniu- niedowierzanie, litość, niejednokrotnie niechęć, a nawet irytację- główna bohaterka pozostała mi bliska. Czasem miałam dziwne wrażenie, jakbym czytała własne myśli.
Mamy tu przeróżne wątki z życia kobiety 'postępowej'- relacji damsko-męskich,...

To najtrudniejsza z książek przeczytanych przeze mnie w 2016r.
Napisana w 1962r przez Doris Lessing (Noblistkę z 2007r.),w latach późniejszych została uznana za "kluczowe" dzieło w jej twórczości. To powieść skomplikowana, wielowątkowa, choć dotyczy przede wszystkim życia jej głównej bohaterki - Anny. Anna jest pisarką, samotną matką, wojującą ze steerotypowymi poglądami na temat życia i miejsca kobiet w świecie literackim, politycznym i damsko-męskim. Opisuje je w czterech notesach o różnych kolorach. Każdy z nich dotyczy innego etapu i sfery życia Anny. Poznajemy m.in. jej rozważania ideologiczne związane z przynależnością do Partii Komunistycznej, rozmyślania na temat twórczości, macierzyństwa, seksu, itd. Cały czas konflikty i różnice. Anna jest w tej powieści "nowoczesną", jak na 50 lata XX wieku, kobietą. Walczy o swoje prawa, potrzeby i swoją wartość. Nie radzi sobie jednak z emocjami i uczuciami. Wszechobecny w tej powieści jest więc temat kwestii załamania psychicznego. W tamtych latach niejedna z kobiet mogła się z Anną identyfikować. Ale obecnie mamy inne czasy. U mnie Anna nie wywołała uczucia empatii; może jestem już zbyt dojrzała?
A sama powieść? Miałam zwątpienie, czy dam radę ją przeczytać. Było to nie lada wyzwanie. Wymagała dużej koncentracji, aby nie stracić wątku. Długie i rozwlekłe zdania, myśli, opisy emocji, przeskakiwanie z tematu na temat. Rzeczywistość czy obłęd?
"Straszne jest to, że gdy kończę kolejną fazę życia, jedyne, co mi zostaje, to tylko jakiś oczywisty banał; w tym przypadku taki, że kobiece emocje pasują do społeczeństwa, które już nie istnieje. Moje głębokie uczucia, te prawdziwe, dotyczą relacji z mężczyzną. Z jednym mężczyzną. Sama nie prowadzę jednak takiego życia i znam niewiele kobiet, które takie życie prowadzą. Zatem to, co czuję, jest nieistotne i głupie...Zawsze dochodzę do wniosku, ze moje prawdziwe uczucia są idiotyczne i że zawsze muszę się pomniejszać."
Warto przeczytać ze względu na autorkę.

To najtrudniejsza z książek przeczytanych przeze mnie w 2016r.
Napisana w 1962r przez Doris Lessing (Noblistkę z 2007r.),w latach późniejszych została uznana za "kluczowe" dzieło w jej twórczości. To powieść skomplikowana, wielowątkowa, choć dotyczy przede wszystkim życia jej głównej bohaterki - Anny. Anna jest pisarką, samotną matką, wojującą ze steerotypowymi poglądami...

„Stalin to szaleniec” – i jak tu nie czuć sympatii dla autorki za taki bezpardonowy zwrot?

Rzeczywiście, sporo miejsca w książce poświęcone jest opisaniu fascynacji, a następnie rozczarowaniu komunizmem wśród młodych ludzi, łaknących wielkich idei. Jednak nie to stanowi trzon powieści.

Najważniejsza jest sfera relacji psychologicznej głównej bohaterki z najbliższymi osobami, stosunków damsko – męskich (i nie tylko takich),erotyzmu, seksualności, miłości. Lessing porusza problematykę rozwiązłości moralnej, wolnych związków między dorosłymi ludźmi, pragnienia miłości, bycia kochanym przez partnera oraz reakcji na porzucenia przez niego. Ten aspekt dotyka Annę, która porzucona przez kochanka staje się rozchwiana psychicznie, nie potrafi uzyskać szczęścia w stosunkach płciowych z kolejnymi partnerami.

W książce ważny motyw stanowi rozkład więzów rodzinnych, który staje się katalizatorem dramatycznej decyzji jednego z bohaterów...

Ciekawym urozmaiceniem, oderwaniem od głównego toku fabuły jest zawarcie przez Lessing 19 króciutkich mini opowiadań o charakterze erotycznym, które właściwie wiążą się z tematyką powieści.

Jednak to co na mnie największe wrażenie zrobiło to wstęp, w którym Doris Lessing krytycznie odnosi się do europejskiego systemu kształcenia, który jej zdaniem, z jednej strony promuje takie wartości jak demokracje, wolność, swobodę, a z drugiej nakazuje kształcić młodzież według utartych schematów, niszcząc indywidualną kreatywność każdego ucznia.

„Stalin to szaleniec” – i jak tu nie czuć sympatii dla autorki za taki bezpardonowy zwrot?

Rzeczywiście, sporo miejsca w książce poświęcone jest opisaniu fascynacji, a następnie rozczarowaniu komunizmem wśród młodych ludzi, łaknących wielkich idei. Jednak nie to stanowi trzon powieści.

Najważniejsza jest sfera relacji psychologicznej głównej bohaterki z najbliższymi...

Myśli związane z lekturą tej książki zapisałam na swoim blogu.
http://mojesedno.blogspot.com/2015/10/znana-pisarka-o-notesach.html

Myśli związane z lekturą tej książki zapisałam na swoim blogu.
http://mojesedno.blogspot.com/2015/10/znana-pisarka-o-notesach.html

Poddałem się, po przeczytaniu 40% książki. Nie wiem co autorka chciała tu przekazać.

Poddałem się, po przeczytaniu 40% książki. Nie wiem co autorka chciała tu przekazać.