Książka, która zabiła moje czytelnictwo. Po tak głośnej klasyce spodziewałem się jednak bardziej przystępnego dzieła. Tutaj zasypiałem po 10 minutach, ściany tekstu i narracja prowadzona jakby dziadek wieczorami przy ogniu kominka opowiadał skutecznie mnie usypiała. Miłość w takim wydaniu była dla mnie bardziej irytująca niż romantyczna. Zmusiłem się do doczytania tylko przez klasę pisarza. Najciekawszym momentem była podróż rzeką i zmiany jakie zaobserwowali pasażerowie na przestrzeni kilkudziesięciu lat działania żeglugi parowej. Zmęczyła mnie ta literatura…

Książka, która zabiła moje czytelnictwo. Po tak głośnej klasyce spodziewałem się jednak bardziej przystępnego dzieła. Tutaj zasypiałem po 10 minutach, ściany tekstu i narracja prowadzona jakby dziadek wieczorami przy ogniu kominka opowiadał skutecznie mnie usypiała. Miłość w takim wydaniu była dla mnie bardziej irytująca niż romantyczna. Zmusiłem się do doczytania tylko...

Wspaniała książka niebanalna historia miłości na przestrzeni 70 lat, pełna uroczego humoru Nie można oderwać się od lektury .Polecam serdecznie....

Wspaniała książka niebanalna historia miłości na przestrzeni 70 lat, pełna uroczego humoru Nie można oderwać się od lektury .Polecam serdecznie....

Początek smutno-nudny; samobójstwo, ukryta miłość konkubencka z dwudziestoletnią różnicą wieku u partnerów (to pierwszy wątek o "miłości"). Drugi duży wątek zaczyna się w piątym rozdziale, w którym występuje kobieta, Fermina Daza, jako staruszka (wraz ze swoim równie starym mężem). Potem ukazują się kolejne relacje damsko-męskie. Za głównego bohatera scalającego fabułę traktuję doktora Juvenala Urbino, nawet po jego śmierci i uroczystym pogrzebie. Nie podobają mi się "miłości" z tej powieści. Tutaj jest dużo amoralności, zakrawającej nawet o pedofilię. Tytuł niezbyt mi pasuje do treści, bo nie ma tu prawdziwej miłości, a zaraza w postaci cholery pojawia się gdzieś zdawkowo oraz bezbarwnie kilka razy i na króciutki czas. Poza tym nie rozumiem zachwytu polskich czytelników twórczością Gabriela Garcii Marqueza. "Miłość w czasach zarazy" (z 1985 roku) jest przez niego lepiej napisana (jak widać, autor wraz z upływem kolejnych lat swojego życia, nabiera doświadczenia) od ponoć najsłynniejszej jego powieści zatytułowanej "Sto lat samotności" (z 1967 roku) również niedawno przeze mnie przeczytanej.

Początek smutno-nudny; samobójstwo, ukryta miłość konkubencka z dwudziestoletnią różnicą wieku u partnerów (to pierwszy wątek o "miłości"). Drugi duży wątek zaczyna się w piątym rozdziale, w którym występuje kobieta, Fermina Daza, jako staruszka (wraz ze swoim równie starym mężem). Potem ukazują się kolejne relacje damsko-męskie. Za głównego bohatera scalającego fabułę...

Narażę się tym wpisem wielu osobą. Podchodziłem do tej powieści 3 razy i.....
Przeczytałem ale nie porwała i nie wciągnęła mnie ta opowieść. Miłość, rozstanie na 50 lat i powrót do miłości życia. Czytając ww powieść nie czułem żadnych emocji.
Przeczytałem i na tym koniec.

Narażę się tym wpisem wielu osobą. Podchodziłem do tej powieści 3 razy i.....
Przeczytałem ale nie porwała i nie wciągnęła mnie ta opowieść. Miłość, rozstanie na 50 lat i powrót do miłości życia. Czytając ww powieść nie czułem żadnych emocji.
Przeczytałem i na tym koniec.

Dziwna ta miłość, niegdysiejsza, ale przez to ciekawa. Powieść to anatomia miłości trudnej. Z kolei Kolumbia opisana przez GGM, ze swoimi skomplikowanymi (do dzisiaj) problemami politycznymi i społecznymi, jest naprawdę mega ciekawa.

Dziwna ta miłość, niegdysiejsza, ale przez to ciekawa. Powieść to anatomia miłości trudnej. Z kolei Kolumbia opisana przez GGM, ze swoimi skomplikowanymi (do dzisiaj) problemami politycznymi i społecznymi, jest naprawdę mega ciekawa.

Marquez z przenikliwością geniusza igra z czytelnikiem, który zwiedziony tytułem jego powieści daremnie szuka w niej romantycznych uwikłań i wzniosłych czynów, podczas gdy on z właściwą sobie lekkością opowiada o tym co zwykłe, proste, brzydkie i przyziemne, dotykając jednocześnie naszych najgłębszych lęków. Miłość w czasach zarazy to przecież miłość niemożliwa do zrealizowania ostatecznie - taka na którą czyha niechybna śmierć, ale również taka, która przydarzyć się może podczas epidemii duchowego i moralnego zepsucia, podszyta konwenansami i unosząca się jeszcze w oparach osiemnastowiecznego obłędu. I to wszystko znajdujemy w tej powieści, pięknie przeplatane z głównym jej tematem – strachem przed samotnością, przemijaniem, starością i śmiercią.

Niebywałym zabiegiem, który Marquez czyni jest przeprowadzenie czytelnika przez bardzo trudny proces przejścia od początkowej sympatii do głównego bohatera jego powieści, po ostateczne poczucie głębokiego rozczarowania, a miejscami nawet zażenowania jego zachowaniem. Finalnie niemal go torturuje wikłając w ostatni romans, tak bardzo kontrowersyjny, rozprawiając się z jego moralnością i nie pozostawiając czytelnikowi już żadnych złudzeń.

Przez tę powieść się płynie, opisy są niezwykle bogate i eleganckie, pisane z lekkością i wnikliwością jednocześnie, co sprawia, że pochłania czytelnika całkowicie.

Marquez z przenikliwością geniusza igra z czytelnikiem, który zwiedziony tytułem jego powieści daremnie szuka w niej romantycznych uwikłań i wzniosłych czynów, podczas gdy on z właściwą sobie lekkością opowiada o tym co zwykłe, proste, brzydkie i przyziemne, dotykając jednocześnie naszych najgłębszych lęków. Miłość w czasach zarazy to przecież miłość niemożliwa do...

⚘️ "Ariza powiesił u siebie lustro w salonie, bynajmniej nie dla urody ramy, lecz dla jej wewnętrznej przestrzeni, którą przez dwie godziny zajmował ukochany wizerunek".
"Miłość w czasach zarazy" to miłosna opowieść o uczuciu zawieszonym w czasie. Młodzieńczą fascynację wyrażaną lirycznymi listami i serenedami granymi pod oknem zastępują nagłe odrzucenie i obojętność. Florentino Ariza nie poddaje się jednak, postanawia czekać, aż Fermina Daza będzie wolna. Długie oczekiwanie w istocie jest zapowiedzią ponurego przeznaczenia, nad którą rozpościera się całun śmierci - Fermina będzie wolna, gdy umrze jej mąż, szanowany doktor Urbino. Trzeba ponad pięćdziesięciu lat, by ten dzień nadszedł, a oczekiwanie na niego Ariza wypełnia wspinaniem się po szczeblach kariery Karaibskiego Towarzystwa Rzecznego i wypełnianiem tęsknoty za miłością przez obcowanie z licznymi kochankami. Fermina zaś prowadzi w tym czasie życie przykładnej (albo i nie) małżonki doktora. A związek ten, stanowiący efekt chłodnej kalkulacji jej ojca, początkowo witany przez nią z niechęcią, z czasem ustąpi miejsca przywiązaniu i przyzwyczajeniu. ⚘️ To opowieść o spóźnionych kochankach, wypełniona odważną erotyką, choć wyrażaną subtelnie i za pomocą specyficznego poczucia humoru, tętniąca upałem Karaibów i uciążliwościami pory deszczowej. Miłosne potyczki toczą się w bogatych wnętrzach kolonialnych willi, z podłogami w szachownicę, pod drzewami migdałowymi i mangowcami, pośród których skrzeczą złośliwe papugi. Z tej książki wyłania się krzepiące przesłanie, może trywialne w swej wymowie, ale niosące nadzieję. Starość to tylko powłoka zmęczonego ciała, w którym mocno bije wciąż kochające serce.

⚘️ "Ariza powiesił u siebie lustro w salonie, bynajmniej nie dla urody ramy, lecz dla jej wewnętrznej przestrzeni, którą przez dwie godziny zajmował ukochany wizerunek".
"Miłość w czasach zarazy" to miłosna opowieść o uczuciu zawieszonym w czasie. Młodzieńczą fascynację wyrażaną lirycznymi listami i serenedami granymi pod oknem zastępują nagłe odrzucenie i obojętność....

Nie wiem czy można bardziej poświęcić swoje życie dla miłości niż bohater tej książki. Z jednej strony to wzruszające, wzbudzające może nawet zazdrość, bo pewnie niewielu z nas doświadczyło takiego uczucia. Niesłabnącego z upływem lat zakrawającego niemal o szaleństwo, obsesję. Jednak czy warto? Przez większą część książki ciężko mi się było zdobyć na sympatię dla głównej bohaterki, wydającej się zupelnie niewzruszoną.

Słowem prywaty, poznałam kiedyś kogoś takiego jak Florentino, melomana, niestrudzonego romantyka, na pozór szukającego miłości bo tak naprawdę już dawno ją odnalazł...

Nie wiem czy można bardziej poświęcić swoje życie dla miłości niż bohater tej książki. Z jednej strony to wzruszające, wzbudzające może nawet zazdrość, bo pewnie niewielu z nas doświadczyło takiego uczucia. Niesłabnącego z upływem lat zakrawającego niemal o szaleństwo, obsesję. Jednak czy warto? Przez większą część książki ciężko mi się było zdobyć na sympatię dla głównej...

O tym, czym może być miłość; o jej różnych formach, wymiarach i sposobach postrzegania. O dążeniu do miłości w jej jednym, utartym i wyidealizowanym kształcie, który po latach zmian okazuje się tylko zewnętrzną powłoką, ale której rdzeniem jest to samo uczucie. O starzeniu się, umieraniu i wielu innych rzeczach.

Proza jest elegancka, bogata, niewymuszona, płynna - być może najpiękniejsza, z jaką miałem do tej pory do czynienia. Potrafić tak pisać to dar.

Urzekająca, zabawna, nieoczywista. Prawdziwa literatura.

O tym, czym może być miłość; o jej różnych formach, wymiarach i sposobach postrzegania. O dążeniu do miłości w jej jednym, utartym i wyidealizowanym kształcie, który po latach zmian okazuje się tylko zewnętrzną powłoką, ale której rdzeniem jest to samo uczucie. O starzeniu się, umieraniu i wielu innych rzeczach.

Proza jest elegancka, bogata, niewymuszona, płynna - być...

Bardzo dobra.

Bardzo dobra.