To była druga przymiarka do przeczytania "Pożegnania z Afryką". Za pierwszym razem utknęłam gdzieś na początku, ale już nie pamiętam co mnie w książce zatrzymało.
Tym razem książkę zaczęłam czytać w wakacje. Czując koszmarny upał, siedząc na słońcu, na plaży opowieść Karen Blixen szybko nabrała barw. Książka nie zawiera dialogów, jest to opowieść kobiety o jej minionym ukochanym życiu. Tę miłość do tamtej - blixenowej- Afryki czuje się niemal namacalnie. Silna kobieta na początku XX wieku, będąc panią samej siebie (już niewiarygodnie postępowe) tworzy wokół siebie cały przepiękny świat na czarnym kolonizowanym lądzie, opisuje ludzi dla niej ważnych i malownicze miejsca. Spodobało mi się to co ktoś napisał (Hemingway?),że najczęściej książki o Afryce byly o białych, którzy przeżywają przygody w afrykańskich kadrach. "Pożegnanie z Afryką" to zdecydowanie książka, gdzie to Afryka jest główna bohaterą, to ją poznajemy, to nią się zachwycamy i, w moim przypadku, to w związku z nią odczuwam nostalgię, że taki świat już nie istnieje i nie można go tak po prostu kupić bilet i podejrzeć.
Warto przeczytać!

To była druga przymiarka do przeczytania "Pożegnania z Afryką". Za pierwszym razem utknęłam gdzieś na początku, ale już nie pamiętam co mnie w książce zatrzymało.
Tym razem książkę zaczęłam czytać w wakacje. Czując koszmarny upał, siedząc na słońcu, na plaży opowieść Karen Blixen szybko nabrała barw. Książka nie zawiera dialogów, jest to opowieść kobiety o jej minionym...

Absolutny klasyk, który każdy znać powinien. Pytałem kilku osób ze swojego otoczenia czy znają powieść Karen Blixen. Nawet jeśli nie, to przynajmniej kojarzyły film o takim tytule. Ja filmu dotąd nie widziałem, ale po lekturze obejrzę go z przyjemnością. Autorka to Dunka żyjąca na przełomie XIX i XX wieku i w książce jawi się jako kobieta szalenie odważna, otwarta i empatyczna. Jej przygody są bardzo ciekawe i dające wyobrażenie o Afryce za czasów kolonializmu, o Afryce, której już nie ma. Z Afryką miałem dotychczas do czynienia za sprawą książek Henninga Mankella, Autorka zaś pokazała mi ten kontynent z innej, bardziej dzikiej strony. Pokazała też ciekawość ludzi, ciekawość zwierząt, ciekawość miejsc. Początkowo zakładałem, że czytanie tego dzieła zajmie mi więcej czasu, ale tak się wciągnąłem, że przeczytałem ją w zaledwie trzy dni. To musi świadczyć o jego wysokiej klasie, innej możliwości nie ma. Mam wrażenie, że książka ma w sobie tyle, że powinno się ją przeczytać kilka razy, ale może to moje subiektywne wrażenie. W każdym razie polecam. Osiem gwiazdek (rewelacyjna).

Absolutny klasyk, który każdy znać powinien. Pytałem kilku osób ze swojego otoczenia czy znają powieść Karen Blixen. Nawet jeśli nie, to przynajmniej kojarzyły film o takim tytule. Ja filmu dotąd nie widziałem, ale po lekturze obejrzę go z przyjemnością. Autorka to Dunka żyjąca na przełomie XIX i XX wieku i w książce jawi się jako kobieta szalenie odważna, otwarta i...

Patrząc na mnóstwo świetnych opinii, chyba będę w mniejszości. Dla mnie książka jest taka sobie. Myślałam, że będzie to taka spójna historia, a są luźno powiązane ze sobą opowiadania.
Ze względu na lata w których działa się akcja, byłam przygotowana, że podejście białych kolonizatorów do Afryki może mi się nie spodobać. I tak jest w rzeczywistości. Tego jednak nie przeskoczę, bo były to czasy takie, a nie inne. Do tego mocno zabolały mnie polowania, ale to też jest mój osobisty stosunek do takiego traktowania zwierząt, a tutaj również spodziewałam się, że coś takiego będzie. Dlaczego więc książkę oceniam stosunkowo nisko? Głównie dlatego, że zabrakło mi tam głębszej jednolistej historii. Autorka mocno skakała po tematach co wybijało mnie z rytmu i powodowało, że czułam się nieco skołowana. Do tego opisy życia ludzi są ubogie, tylko lekko muśnięte. Najładniej została tutaj opisana przyroda. Widać, że autorka kochała miejsca, o których pisała. Niemniej jednak całość mnie nie zachwyciła.

Patrząc na mnóstwo świetnych opinii, chyba będę w mniejszości. Dla mnie książka jest taka sobie. Myślałam, że będzie to taka spójna historia, a są luźno powiązane ze sobą opowiadania.
Ze względu na lata w których działa się akcja, byłam przygotowana, że podejście białych kolonizatorów do Afryki może mi się nie spodobać. I tak jest w rzeczywistości. Tego jednak nie...

Jedna z najpiękniejszych książek o przyrodzie jaką czytałam w życiu, polecam też film z 1985 roku

Jedna z najpiękniejszych książek o przyrodzie jaką czytałam w życiu, polecam też film z 1985 roku

Bardzo dłużąca się, ale zarazem bardzo ciekawa pozycja. Widać jak bardzo autorka kochała Afrykę i zarazem ciekawy jest aspekt jej szacunku do swoich pracowników i Kikujusów i Masajów. Opisy są często bardzo poetyckie i mają ogromny klimat, co jest chyba tchnieniem czasów, kiedy powstała ta autobiografia. Obecnie rzadko można spotkać tego typu opisy, porównania i odczucia. Słuchałam bardzo długo, ale uważam, że było naprawdę warto.

Bardzo dłużąca się, ale zarazem bardzo ciekawa pozycja. Widać jak bardzo autorka kochała Afrykę i zarazem ciekawy jest aspekt jej szacunku do swoich pracowników i Kikujusów i Masajów. Opisy są często bardzo poetyckie i mają ogromny klimat, co jest chyba tchnieniem czasów, kiedy powstała ta autobiografia. Obecnie rzadko można spotkać tego typu opisy, porównania i odczucia....

Spodziewałam się zupełnie innej opowieści (oczywiście, że z powodu filmu),a pozytywnie się zaskoczyłam. Zamiast romansu mamy pięknie skonstruowany, quasi-reportażowy obraz Afryki, jej ludzi, zwierząt i krajobrazów oraz równie ciekawy portret niezwykle ciekawej i nietuzinkowej kobiety. Może i momentami ma się wrażenie powtarzalności, ale w moim odczuciu akurat tej książce dodaje to jeszcze uroku. Wspaniała powieść.

Spodziewałam się zupełnie innej opowieści (oczywiście, że z powodu filmu),a pozytywnie się zaskoczyłam. Zamiast romansu mamy pięknie skonstruowany, quasi-reportażowy obraz Afryki, jej ludzi, zwierząt i krajobrazów oraz równie ciekawy portret niezwykle ciekawej i nietuzinkowej kobiety. Może i momentami ma się wrażenie powtarzalności, ale w moim odczuciu akurat tej książce...

Po Pożegnanie z Afryką sięgnąłem z okazji wakacyjnego wyjazdu do Kenii. Książka w ciekawy sposób opowiada o kulturze i zwyczajach oraz ludziach mieszkających w tej części świata. Podczas mojej podróży widziałem, że wiele z nich jest wciąż żywych, prawie 100 lat później. Pod tym kątem jest to bardzo udane dzieło. Niestety sposób narracji autorki poprzez kolejne anegdoty i historie nie do końca mi odpowiadał, przez co czytanie nie przychodziło naturalnie lecz musiałem się do niego w pewien sposób motywować.

Po Pożegnanie z Afryką sięgnąłem z okazji wakacyjnego wyjazdu do Kenii. Książka w ciekawy sposób opowiada o kulturze i zwyczajach oraz ludziach mieszkających w tej części świata. Podczas mojej podróży widziałem, że wiele z nich jest wciąż żywych, prawie 100 lat później. Pod tym kątem jest to bardzo udane dzieło. Niestety sposób narracji autorki poprzez kolejne anegdoty i...

Mimo tego, że powieść (no właśnie- powieść? Reportaż? Pamiętnik?) Karen Blixen nie bez powodu należy już do klasyki literatury, muszę przyznać że podczas lektury ciężko było mi się skoncentrować na czytanym tekście, nie potrafiłam wciągnąć się w opisywane przez autorkę historie i po prostu przy "Pożegnaniu z Afryką" nieco się męczyłam. Na szczęście, ostatnie rozdziały książki wzbudziły jednak we mnie emocje i udało mi się zżyć z główną bohaterką. Na pewno polecam "Pożegnanie z Afryką" wszystkim miłośnikom przyrody i pięknych opisów natury, to zdecydowanie najmocniejszy punkt tej książki.

Mimo tego, że powieść (no właśnie- powieść? Reportaż? Pamiętnik?) Karen Blixen nie bez powodu należy już do klasyki literatury, muszę przyznać że podczas lektury ciężko było mi się skoncentrować na czytanym tekście, nie potrafiłam wciągnąć się w opisywane przez autorkę historie i po prostu przy "Pożegnaniu z Afryką" nieco się męczyłam. Na szczęście, ostatnie rozdziały...

Przepięknie malowany obraz Afryki. Językowa przyjemność.

Przepięknie malowany obraz Afryki. Językowa przyjemność.

> Jeździć konno, strzelać z łuku, mówić prawdę

"Pożegnanie z Afryką" to oparta na osobistych doświadczeniach Karen Blixen opowieść o zmierzchu kolonialnej Afryki. Kenia, początek XX wieku, prowadzone przez białych osadników farmy. Autorka opisuje swoje kontakty z miejscową ludnością (m.in. z sąsiadującego z jej terenami rezerwatu Masajów),przytacza różne anegdotki związane z wydarzeniami na farmie (leżącej u stóp góry Ngong),nierzadko uwypukla różnice między podejściem do życia wyznawanym przez Europejczyków a tym, które jest udziałem mieszkańców Afryki.

Nie jest to nic wciągającego, ale miejscami czyta się całkiem przyjemnie. Pewnie tym przyjemniej, im lepiej czytelnik jest zdolny wyobrazić sobie opisywane krajobrazy. Jeśli ktoś ma z tym pewne problemy, można wspomóc się filmem, nakręconym na podstawie powieści, którego dodatkową zaletą jest niezwykle klimatyczna muzyka.

---

> Afryka przedestylowana przez dwa tysiące metrów atmosfery, mocno skoncentrowana treść kontynentu.

> Nigdy nie jest tak, aby sąsiednie miasto nie odgrywało roli w życiu człowieka. Niezależnie od tego, czy się je lubi, czy nie, siłą jakiegoś własnego prawa ciążenia miasto przyciąga myśli.

> Przyszło mi wtedy na myśl, że może oni czują się w życiu jak we właściwym żywiole - czego my nigdy nie potrafimy osiągnąć - jak ryby w głębokiej wodzie, które nie potrafią zrozumieć naszej obawy przed utonięciem.

> - Czy strzelając z łuku, jesteś jeszcze chrześcijanką? Myślałem, że chrześcijański sposób to używanie karabinu.

> Może pani uzna mnie za okropnego sceptyka po tym, co powiem. Ale poza Bogiem absolutnie w nic nie wierzę.

> My musimy wpierw znaleźć kogoś, kto ciężko przeciw nam zgrzeszył, zanim będziemy mogli z podniesionym czołem prosić żyrafy o wybaczenie nam naszych grzechów przeciw nim.

> W Afryce powietrze odgrywa w całości krajobrazu większą rolę niż w Europie. Jest pełne majaków i miraży, w pewien sposób samo stanowi scenę, na której toczą się wypadki. W południowym upale powietrze oscyluje i wibruje jak struna skrzypiec, podnosi pasy sawanny wraz z drzewami i pagórkami, a na suchej trawie tworzy rozległe zalewy wodne.

> Jeździć konno, strzelać z łuku, mówić prawdę

"Pożegnanie z Afryką" to oparta na osobistych doświadczeniach Karen Blixen opowieść o zmierzchu kolonialnej Afryki. Kenia, początek XX wieku, prowadzone przez białych osadników farmy. Autorka opisuje swoje kontakty z miejscową ludnością (m.in. z sąsiadującego z jej terenami rezerwatu Masajów),przytacza różne anegdotki...