Pożegnanie z Afryką

Mnie obecnie jakoś szczególnie nie zaskoczyła, ale rozumiem, że na czasy w których została opublikowana, musiała być kopalnią wiedzy o życiu w Afryce. Mimo wszystko, czytało mi się bardzo przyjemnie. Myśle, że zawsze warto usłyszeć relacje „z pierwszej ręki”, od osoby która spędziła w Kenii kawał swojego życia.

Mnie obecnie jakoś szczególnie nie zaskoczyła, ale rozumiem, że na czasy w których została opublikowana, musiała być kopalnią wiedzy o życiu w Afryce. Mimo wszystko, czytało mi się bardzo przyjemnie. Myśle, że zawsze warto usłyszeć relacje „z pierwszej ręki”, od osoby która spędziła w Kenii kawał swojego życia.

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej książki.

“Pożegnanie z Afryką” wzięłam do ręki ze sceptycyzmem – wiedziałam, że mnie zainteresuje, ale w tamtym momencie miałam raczej ochotę na lekką fabułę z dialogami niż na rozległe opisy i brak “porywającej” akcji. Ostatnią kartkę przewróciłam z żalem.

Karen Blixen opisuje Afrykę w przepiękny sposób. Opisy są złożone, ale zarazem lekkie i zrozumiałe. Oczytanie i inteligencja autorki balansuje z przyziemnością. Akcja w opisach balansuje ze spokojem. To jedna z niewielu książek, która wprowadzała mnie w swój świat niemal natychmiast po wznowieniu lektury. Kilka pierwszych słów, a ja już tam byłam, już podziwiałam afrykańskie krajobrazy.

W “Pożegnaniu…” miesza się kilka wątków. Jak wiadomo, jest to opis codzienności, ale niech nie zniechęci to wielbicieli akcji i fabuły. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek odczuła nudę. Zdarzały się jednak momenty, w których czułam “przepaść czasową” (od “przepaści kulturowej”). Na przykład wspomnienie zabijania rzadkich gatunków zwierząt w celu produkcji ładnych drobiazgów – absolutnie dziś nieakceptowalne, o czym stale przypominają lotniskowe gablotki. Złość na te fragmenty zostaje jednak szybko przezwyciężona zachwytem nad kolejnymi, np. rozdziałem o Łani.

W dyskusji o “Pożegnaniu…” nie można także pominąć kwestii rasy. Notka od wydawnictwa na mojej kopii mówi: “Wywraca obiegowe opinie o prymitywizmie i barbarzyństwie jego [kontynentu afrykańskiego] czarnych mieszkańców”. Faktycznie, jak na datę wydania (1937), Karen Blixen z pewnością była innowatorką, odmiennym głosem wśród rasistowskich przytyków. Nie można jednak oceniać jej opisów BIPOC przez pryzmat naszych czasów. Warto zauważyć, co w dzisiejszym świecie zakrawa o kontrowersje. Opisy kultur i tradycji są piękne i przedstawione z największym szacunkiem, jednak gdzieniegdzie ujawnia się niekwestionowanie niewolnictwa i problem tzw. white saviourism.

Mimo wszystko, jest to absolutnie przepiękna książka. Zapewniam, że każdego czytelnika zabierze w wyjątkową podróż do Afryki, co czyni ją idealną lekturą na nasze pandemiczne czasy. Wspaniała do zapoznania się z bogactwem innych kultur, ale przy włączonym krytycznym myśleniu. Jak najbardziej polecam.

Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej książki.

“Pożegnanie z Afryką” wzięłam do ręki ze sceptycyzmem – wiedziałam, że mnie zainteresuje, ale w tamtym momencie miałam raczej ochotę na lekką fabułę z dialogami niż na rozległe opisy i brak “porywającej” akcji. Ostatnią kartkę przewróciłam z żalem.

Karen Blixen opisuje Afrykę w przepiękny sposób. Opisy są złożone, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To książka z rodzaju tych, które trzeba przeczytać. Nie jest może niebywale porywająca, raczej spokojna i pełna malowniczych opisów, czasem ma sie wrażenie że pisana wręcz chaotyczne. Przede wszystkim jednak jest to autobiografia ukazująca życie autorki w Afryce, zmagania z jakimi się borykała prowadząc farmę i plantację kawy, relacje białych z czarnymi. Jedno jest pewne: Afryka sprzed 100 lat juz nie istnieje.
Warto poświęcić czas na ta lekturę.

To książka z rodzaju tych, które trzeba przeczytać. Nie jest może niebywale porywająca, raczej spokojna i pełna malowniczych opisów, czasem ma sie wrażenie że pisana wręcz chaotyczne. Przede wszystkim jednak jest to autobiografia ukazująca życie autorki w Afryce, zmagania z jakimi się borykała prowadząc farmę i plantację kawy, relacje białych z czarnymi. Jedno jest pewne:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Rzadko spotyka się podobny kunszt pisarski, prozę tak powściągliwą, a równocześnie tak poetycką, pozbawioną nawet śladu ckliwości, a przepojoną głębokim, racjonalnym humanitaryzmem, dającą człowiekowi wiele do myślenia."
Józef Giebułtowicz, Posłowie

"Rzadko spotyka się podobny kunszt pisarski, prozę tak powściągliwą, a równocześnie tak poetycką, pozbawioną nawet śladu ckliwości, a przepojoną głębokim, racjonalnym humanitaryzmem, dającą człowiekowi wiele do myślenia."
Józef Giebułtowicz, Posłowie

Pokaż mimo to

Dobra, naprawdę dobra książka! Autorka swoimi wspomnieniami zabiera nas do klimatycznej Afryki, do osób, których poznała i do ich historii. Jednak do moich ulubionych z Serii Skandynawskiej, należeć nie będzie. Nie poruszyła mną tak bardzo, jakbym tego oczekiwała. Zbyt dużo opisów, choć pięknych, a za mało akcji. Były momenty, że strasznie się nudziłam, niestety.

Dobra, naprawdę dobra książka! Autorka swoimi wspomnieniami zabiera nas do klimatycznej Afryki, do osób, których poznała i do ich historii. Jednak do moich ulubionych z Serii Skandynawskiej, należeć nie będzie. Nie poruszyła mną tak bardzo, jakbym tego oczekiwała. Zbyt dużo opisów, choć pięknych, a za mało akcji. Były momenty, że strasznie się nudziłam, niestety.

Pokaż mimo to

,,Pożegnanie z Afryką" nie jest książką podróżniczą. To przede wszystkim zbiór wspomnień o przyrodzie Afryki i o ludziach, którzy towarzyszyli autorce na plantacji kawy w Nairobi. Karen Blixen wiernie oddaje krajobraz, warunki życia i zwyczaje, na szczęście bez wyniosłości względem rdzennej ludności Afryki. Spokojna, wręcz sentymentalna książka bez akcji, a mimo to wciągająca.

,,Pożegnanie z Afryką" nie jest książką podróżniczą. To przede wszystkim zbiór wspomnień o przyrodzie Afryki i o ludziach, którzy towarzyszyli autorce na plantacji kawy w Nairobi. Karen Blixen wiernie oddaje krajobraz, warunki życia i zwyczaje, na szczęście bez wyniosłości względem rdzennej ludności Afryki. Spokojna, wręcz sentymentalna książka bez akcji, a mimo to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna, chociaż nawet to słowo wydaje się niedomówieniem.
Bogate opisy przyrody, bardzo rzeczywiste, które sprawiły, że mogłam zwiedzić okolicę plantacji autorki bez wychodzenia z domu i poczuć niepowtarzalny afrykański klimat.
Ukazanie relacji głównej bohaterki z mieszkańcami Czarnego Lądu bez typowej dla Europejczyków arogancji i wyższości, za to z ogromnym szacunkiem i zrozumieniem dla nich, ich zwyczajów i tradycji.
Wątek romantyczny pani Blixen z Denysem Finch Hattonem bardzo tajemniczy i subtelny.
Czytając tę książkę czuje się ogromną miłość autorki do Afryki i do ludzi, których tam zostawiła.

Przepiękna, chociaż nawet to słowo wydaje się niedomówieniem.
Bogate opisy przyrody, bardzo rzeczywiste, które sprawiły, że mogłam zwiedzić okolicę plantacji autorki bez wychodzenia z domu i poczuć niepowtarzalny afrykański klimat.
Ukazanie relacji głównej bohaterki z mieszkańcami Czarnego Lądu bez typowej dla Europejczyków arogancji i wyższości, za to z ogromnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pożegnanie z Afryką" to autobiograficzna powieść Karen Blixen, która właśnie na tym kontynencie założyła plantację kawy. Książka ukazuje odczucia jakie towarzyszą Europejce, która staje na obcym lądzie. Jak wyglądały jej relacje z tubylcami, jak odnalazła się w zupełnie odmiennej etnicznie społeczności, z jakimi przeciwnościami musiała się mierzyć.
Jeżeli chodzi o treść książki to nie znajdziecie tu nagłych zwrotów akcji czy chwil trzymających w napięciu, przez co książka czasami może się wydawać nudna i monotonna. Mimo to, prawie 500 stron lektury pochłonęłam z przyjemnością na co zapewne miał wpływ styl autorki, który jest miły w odbiorze.

Mój bookstagram: my.books.shelf

"Pożegnanie z Afryką" to autobiograficzna powieść Karen Blixen, która właśnie na tym kontynencie założyła plantację kawy. Książka ukazuje odczucia jakie towarzyszą Europejce, która staje na obcym lądzie. Jak wyglądały jej relacje z tubylcami, jak odnalazła się w zupełnie odmiennej etnicznie społeczności, z jakimi przeciwnościami musiała się mierzyć.
Jeżeli chodzi o treść...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Blixen w bardzo subtelny sposób opisuje swoje stosunki zarówno z Afryką, jak i osobami dla niej bliskimi. Afryka z tamtych lat na pewno nie wróci, ale to, jak została przez autorkę opisana, z jakim uczuciem, sprawia, że te wszystkie obrazy stają przed oczami i chociaż w taki sposób możemy się tam znaleźć.

Blixen w bardzo subtelny sposób opisuje swoje stosunki zarówno z Afryką, jak i osobami dla niej bliskimi. Afryka z tamtych lat na pewno nie wróci, ale to, jak została przez autorkę opisana, z jakim uczuciem, sprawia, że te wszystkie obrazy stają przed oczami i chociaż w taki sposób możemy się tam znaleźć.

Pokaż mimo to

Piękna opowieść...uwielbiam Afrykę wiec te klimaty są mi b.bliskie

Piękna opowieść...uwielbiam Afrykę wiec te klimaty są mi b.bliskie

Pokaż mimo to