Diabeł i tabliczka czekolady

Rewelacyjne reportaże o Lubelszczyźnie i nie tylko.

Rewelacyjne reportaże o Lubelszczyźnie i nie tylko.

Pokaż mimo to

Świetnie pokazane postawy realnych ludzi...z naszymi polskimi cechami

Świetnie pokazane postawy realnych ludzi...z naszymi polskimi cechami

Pokaż mimo to

...teksty rożne (głównie "dużoformatowe"), solidne "non fiction", odporne na upływ czasu...

...teksty rożne (głównie "dużoformatowe"), solidne "non fiction", odporne na upływ czasu...

Pokaż mimo to

"Diabeł i tabliczka czekolady" to zbiór prawie 30. reportaży. Każdy z nich porusza jakiś problem, który na co dzień występuje w naszym kraju. Niektóre z nich są błahe, inne zupełnie poważne. Wszystkie mają w sobie rzeczywistość, najczęściej bardzo mocno obdartą z magii i lukru.

Przy reportażu "Rodzina" ścierpła mi skóra na całym ciele....

"Diabeł i tabliczka czekolady" to zbiór prawie 30. reportaży. Każdy z nich porusza jakiś problem, który na co dzień występuje w naszym kraju. Niektóre z nich są błahe, inne zupełnie poważne. Wszystkie mają w sobie rzeczywistość, najczęściej bardzo mocno obdartą z magii i lukru.

Przy reportażu "Rodzina" ścierpła mi skóra na całym ciele....

Pokaż mimo to

Po „Płuczkach“, poruszających bardzo ważny temat, sięgnęłam po wcześniejszą książkę Reszki, zbiór reportaży z lat 2006-2014. Autor oddaje głos swoim bohaterom, których bezpośrednia opowieść wywołuje grozę i ciarki na grzbiecie. Często są te historie podpisane prawdziwym nazwiskiem i adresem, co je jeszcze bardziej uwierzytelnia. Reportaże dotyczą wprawdzie wydarzeń z Lubelszczyzny, regionu, w którym autor żyje, ale moim zdaniem to samo mogło wydarzyć się wszędzie – i we wschodnio-północnej, i w centralnej Polsce, pod Łęczycą czy Łowiczem, a takie poglądy jak „wyleczenie” z homoseksualizmu zaserwowała mi niedawno żyjąca w dużym mieście Łodzi pani informatyk z tytułem doktora w swojej dziedzinie, lekceważąc moje wykształcenie medyczne i doświadczenia medycyny światowej kilku dziesięcioleci w tym zakresie. To, co Reszka opisuje, to już nie jest Polska B, tylko C, D albo i dalej, gdzie łazienka ciągle jest luksusem, jak w biedniejszych krajach afrykańskich. Kobiety uwikłane w przemoc rodzinną i nie widzące innego wyjścia z sytuacji jak mordowanie nowonarodzonych dzieci, i księża je oceniający, że chyba nie są dobrymi żonami, skoro mąż bije i pije... Włos mi się jeży na głowie, bo od 32 lat żyję poza Polską, gdzie kobieta w takiej sytuacji szybciej znajdzie pomoc instytucjonalną, materialną i finansową, pomoc ludzi, sasiadów, otoczenia, bo prawo stoi za nią i wcale nie musi znosić ona i jej dzieci przez dziesiątki lat takiej tyranii alkoholika, który nawet nie próbuje się leczyć. I jeszcze parę innych tematów mnie zszokowało – jak można posądzać rodziców, że zarobili na sprzedaży organów zmarłego dziecka, gdy w Europie ogólnie wiadomo, że organy oddaje się za darmo? Dlaczego potomkowie „Sprawiedliwych wśród Narodów Świata” muszą ukrywać szlachetne czyny swych przodków, bo boją się obmowy, zawiści, wykluczenia?
Krótkie, czasami bardzo krótkie reportaże o biedzie, patologii, okrucieństwie i przemocy. Zaczynam doceniać bardziej to co mam i gdzie żyję. I niech mi tu, proszę, nikt nie wyskakuje z lewactwem, bo reportaże były drukowane w dodatku do „Wyborczej”! Fakty to fakty i nie da sie im zaprzeczyć. A katolik powinien oceniac wydarzenia nie według źródła, które je podaje, nie według poglądów politycznych autora, tylko według Ewangelii – co by zrobił w takiej sytuacji Jezus?
Pomimo przygnębiających tematów książkę polecam – aby się uwrażliwić na podobne historie i zobaczyć, do czego brak reakcji otoczenia może doprowadzić. Brak reakcji to grzech zaniedbania.

Po „Płuczkach“, poruszających bardzo ważny temat, sięgnęłam po wcześniejszą książkę Reszki, zbiór reportaży z lat 2006-2014. Autor oddaje głos swoim bohaterom, których bezpośrednia opowieść wywołuje grozę i ciarki na grzbiecie. Często są te historie podpisane prawdziwym nazwiskiem i adresem, co je jeszcze bardziej uwierzytelnia. Reportaże dotyczą wprawdzie wydarzeń z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

7,5

7,5

Pokaż mimo to

Miło, że powstał reportaż skupiający się na Lubelszczyźnie, lecz brakuje spójności.

Miło, że powstał reportaż skupiający się na Lubelszczyźnie, lecz brakuje spójności.

Pokaż mimo to

Szczęście to stan względny.
Właśnie to przekazuje Władysław Tatarkiewicz w swoim naukowym traktacie „O szczęściu” głosem jednego człowieka, filozofa i badacza. Dokładnie to samo mówi autor tego zbioru 27 reportaży pisanych od 2006 roku, częściowo już publikowanych w magazynie reporterów „Duży Format”, dodatku do „Gazety Wyborczej”.
Ale wielogłosem swoich bohaterów!
Zwykłych, przeciętnych, nieznanych ludzi. W większości przypadków nie ukrywa i nie zmienia ich tożsamości, podając nawet ich miejsce zamieszkania. Te dane umieszczane na końcu tekstu były dla mnie jak podpis pod monologiem, którego właśnie wysłuchałam. Uwiarygodnieniem osoby i przekazanej mi ich wersji zdarzeń. Bardzo mało w tych relacjach reportera, który usuwał się dyskretnie z centrum mojej uwagi. Pełnił raczej rolę medium, czyniąc najważniejszą osobą opowiadającego swój problem i swoje życie. Nadawało to wypowiedziom nie tyle charakter wspomnieniowy, ile konfesyjny. Ten zabieg pozostawienia mnie sam na sam z bohaterem reportażu i jego wersją wydarzeń, światopoglądu, sposobu bycia czy stylu życia, bez komentarzy autora (zdarzały się bardzo rzadko), tworzył atmosferę bliskości, kameralności i intymności spojrzenia oczami, pojęciami i kontekstami opowiadającego.
Przede wszystkim o szczęściu.
A właściwie o jego negatywie kontrastowo podkreślającym jego brak. O jego pojmowaniu, jego względności, subiektywności, jego osiągalności lub nie, a także jego różnorodnej formie doświadczania i objawiania się. Dla jednego to życie w czystości cielesnej czy posiadanie łazienki, dla innego po prostu święty spokój, a dla nastepnego sumaryczna liczba działań. Każde było dobre, ale najlepsze jego własne, indywidualne, szyte na miarę jego potrzeb. Te ważne deklaracje czasami autor wyraźnie wytłuszczał w druku.
Za każdą z tych historii, czasami bardzo krótkimi, bo zaledwie na jedną stronę kartki, krył się problem społeczny nas, Polaków – rasizm, przemoc w rodzinie, dyskryminacja, dzieciobójstwo, bieda, antysemityzm, etyka transplantacji organów ludzkich, homoseksualizm, samotność w tłumie i wiele, wiele innych. Każdy z nich to szerszy problem polskiego społeczeństwa, ale pokazany od strony jednostki. O niektórych głośno było w mediach, jak chociażby o matce zabijającej i zamrażającej noworodki tuż po porodzie. To jej spojrzenie, odczucia, rozumowanie i próbę wyjaśnienia zdarzeń oraz swojego postępowania odebrałam najbardziej emocjonalnie, chociaż inne również nie pozostawiały mnie obojętną. To uczuciowe zaangażowanie mnie w indywidualne przypadki utrudniało lekkość wystawienia jednoznacznej, a przez to krzywdzącej oceny. Ułatwiały odnalezienie wspólnej płaszczyzny języka emocji, a przez to zrozumienie. Zamieniały pośpieszne potępienie na współczucie, chociaż, w niektórych przypadkach, nie na akceptację. A to już bardzo dużo w zmienianiu świadomości odbiorcy, w trudnym procesie łamania uprzedzeń, odchodzenia od stereotypów i przekraczania schematów.
Te reportaże uczą przede wszystkim empatii.
Patrzenia na bezimiennych bohaterów doniesień medialnych lub tych z mojego otoczenia, jak na konkretnego człowieka z imieniem i nazwiskiem, który, tak samo, jak ja, pragnie w życiu tylko jednego - szczęścia. Tyle że ma trudniej w dążeniu do niego i odczuwaniu go z różnych względów - psychicznych, materialnych czy społecznych. Okazuje się, że w większości dramatycznych i skrajnych przypadkach zabrakło odrobiny zrozumienia lub przyjaznej dłoni osób z otoczenia. Niby tak niewiele, a jednocześnie aż tak dużo, skoro dla jednego z bohaterów szczęście jest uczuciem nieznanym, niedoświadczonym, nieosiągalnym. „To coś bardzo osobistego, coś, czego w moim życiu jeszcze nie ma. „ – wyznaje Szymon działający na rzecz kultury zaangażowanej i krytycznej – „Szczęście to stan, którego nawet nie potrafię sobie wyobrazić”.
Smutne.
Ale jednocześnie dające mi poczucie doceniania tego, czego nie posiadają inni, a co dla mnie jest zwykłym, codziennym elementem mojego życia. Wśród tych kilkudziesięciu reportaży jest jeden, z którego pojęciem szczęścia mogłam się utożsamić, przyjąć za swój. W ten sposób autor pokazał mi, że, chcąc nie chcąc, ja również mogę być bohaterką tych ludzkich losów. To tylko kwestia względności szczęścia.
http://naostrzuksiazki.pl/

Szczęście to stan względny.
Właśnie to przekazuje Władysław Tatarkiewicz w swoim naukowym traktacie „O szczęściu” głosem jednego człowieka, filozofa i badacza. Dokładnie to samo mówi autor tego zbioru 27 reportaży pisanych od 2006 roku, częściowo już publikowanych w magazynie reporterów „Duży Format”, dodatku do „Gazety Wyborczej”.
Ale wielogłosem swoich bohaterów!
...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór reportaży Gazety Wyborczej, które opisują Lublin i Lubelszczyznę z lat 1995-2010. Spoiwem jest tylko opis tej części polski, reszta zupełnie od czapy, książka anie spójna, reportaże źle dobrane jeśli chodzi o kolejność, emocje, napięcie.. cokolwiek co mogłoby sprawić, aby to był prawdziwy reportaż, dobra pozycja. Jeśli ktoś się nudzi może przeczytać i zapomnieć.

Zbiór reportaży Gazety Wyborczej, które opisują Lublin i Lubelszczyznę z lat 1995-2010. Spoiwem jest tylko opis tej części polski, reszta zupełnie od czapy, książka anie spójna, reportaże źle dobrane jeśli chodzi o kolejność, emocje, napięcie.. cokolwiek co mogłoby sprawić, aby to był prawdziwy reportaż, dobra pozycja. Jeśli ktoś się nudzi może przeczytać i zapomnieć.

Pokaż mimo to

Polecam szczególnie przedstawienie w teatrze Osterwy w Lublinie, które jest na podstawie tego zbioru reportaży

Polecam szczególnie przedstawienie w teatrze Osterwy w Lublinie, które jest na podstawie tego zbioru reportaży

Pokaż mimo to