Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka, Agata Szydłowska (która mieszkania PRL pamięta jedynie z wczesnego dzieciństwa) kupiła mnie zapewnieniem, że nie będzie ani się natrząsała nad "rozklekotanymi meblościankami" ani rozpływała nad "wysmakowanymi meblami ze spółdzielni Ład". Pierwszego szczerze nie znoszę,  podobnie jak lamentów - zazwyczaj w wykonaniu ludzi urodzonych grubo po 1989 roku - nad rzekomą szarością i beznadzieją peerelu zapijaną octem i zagryzaną wyrobami czekoladopodobnymi. Drugie jest zaś zakłamaniem, bo (wychowana w PRL i bywająca w dziesiątkach domów - miejskich, malomiasteczkowych i wiejskich) nie kojarzę ani jednego mieszkania urządzonego wytworami awangardowego dizajnu. Ba, o kultowych meblach dowiedziałam się już jako dorosła i w innym ustroju;)

Chylę czoła przed imponująco starannym i wszechstronnym researchem autorki, która teksty źródłowe z pamiętników, dokumentów, artykułów prasowych uzupełnia ciekawostkami z książek, kronik filmowych czy seriali. Ubarwia to opowieść, od której trudno mi było się oderwać. Jednocześnie w ten sposób zachęca Agata Szydłowska do bacznego śledzenia peerelowskich dizajnu na przykład podczas oglądania "Czterdziestolatka" (specjalnie obejrzałam sobie odcinek, o którym pisze, ten z "łukiem Karwowskiego") czy lektury Jeżycjady Musierowicz.
Dość dużą objętościowo książkę niemal połknęłam. Jest nie tylko ciekawa merytorycznie, ale i dobrze napisana, co niestety w polskim reportażu stanowi raczej wyjątek niż regułę. Bardzo polecam (i już szukam innych książek tej autorki).

W swoim gatunku perełka i 8/10

Autorka, Agata Szydłowska (która mieszkania PRL pamięta jedynie z wczesnego dzieciństwa) kupiła mnie zapewnieniem, że nie będzie ani się natrząsała nad "rozklekotanymi meblościankami" ani rozpływała nad "wysmakowanymi meblami ze spółdzielni Ład". Pierwszego szczerze nie...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiałam tę książkę jako dziecko, była taka... inna, niepoprawna, zwariowana. Oto dwóch całkiem zwyczajnych panów dowiaduje się, że będą (wspólnie!) władcami pewnego królestwa. I to jest właśnie opowieść o tym, jak zmienia się ich (i ich rodzin) życie. Cudowna, surrealistyczna bajka.

Książki Ewy Ostrowskiej są niebanalne i - szczególnie te dla dzieci i młodzieży- jak najdalsze od schematu. Kiedy całkiem niedawno przez przypadek odkryłam tę niezwykłą pisarkę, dopiero po pewnym czasie zorientowałam się, że to właśnie ona napisała tak ważną dla mnie przed laty książkę o królach Guciu i Maciusiu.

Polecam nie tylko dzieciom 9/10

Uwielbiałam tę książkę jako dziecko, była taka... inna, niepoprawna, zwariowana. Oto dwóch całkiem zwyczajnych panów dowiaduje się, że będą (wspólnie!) władcami pewnego królestwa. I to jest właśnie opowieść o tym, jak zmienia się ich (i ich rodzin) życie. Cudowna, surrealistyczna bajka.

K...

Rozwiń

Zwiń

"Maliną " byłam zafascynowana, kilkakrotnie czytałam ją i po niemiecku, i po polsku. A teraz boję się do niej wrócić. Bo tym razem coś bardzo nie pykło z Bachmann. Ze zbiorku pięciu opowiadań spodobało mi się tak naprawdę tylko jedno ("Szczekanie"). Jedno przerzuciłam, a trzy były takie sobie. I nie wiem, czy to ja się zmieniłam (w końcu pół życia minęło od ostatniego spotkania z tą pisarką) czy powieść Bachmann jest lepsza od krótszych form?

Jak w "Malinie", tu także bohaterkami są kobiety - niepoukładane i nieszczęśliwe w miłości wiedenki. Jednak zabrakło czegoś, opowieści pozostawiły mnie obojętną, szczerze mówiąc męczyłam tę niewielką książkę skandalicznie dlugo.

Naciągane 3/10

"Maliną " byłam zafascynowana, kilkakrotnie czytałam ją i po niemiecku, i po polsku. A teraz boję się do niej wrócić. Bo tym razem coś bardzo nie pykło z Bachmann. Ze zbiorku pięciu opowiadań spodobało mi się tak naprawdę tylko jedno ("Szczekanie"). Jedno przerzuciłam, ...

Rozwiń

Zwiń

Książka zdecydowanie bardziej "popularna" niż "naukowa", ewidentnie skierowana do zachodniego czytelnika,  który nie zwróci uwagi na oczywiste uproszczenia i błędy merytoryczne (w polskim wydaniu na bieżąco korygowane przez tłumacza; choć, jak już inni recenzenci zauważyli, nie wszystkie. Np. Aleksandra Helphanda [człowieka, który finansował Lenina] trudno uznać za Rosjanina - był Żydem urodzonym na Białorusi, wychowanym w Odessie, żyjącym w Niemczech; zresztą niemieckim szpiegiem). Do szału doprowadzało mnie używanie przez Cooka (albo raczej tłumacza) w kółko słowa "sowiet", które jest rysycyzmem - chodzi oczywiście o rady ludowe.

Autor - skupiając się na schyłkowym okresie panowania Romanowów, głównie już po wybuchu I wojny światowej - zaczyna od nośnej historii Anny Anderson, rzekomo cudem ocalałej najmlodszej córki Mikołaja II  Anastazji Romanowej. Pierwszej z całego tłumu pojawiających sie to tu, to tam fałszywych "carówien". Dzięki badaniom DNA wiemy już na pewno, że nie była to córka cara, a prawdopodobnie polska robotnica Szankowska. Pamiętam jednak swoją nastoletnią ekscytację filmem czy serialem o ocalałej Anastazji, byłam wtedy przekonana, że jej historia jest prawdziwa;) Mamy też oczywiście barwną opowieść o Rasputinie, który omotal carycę "lecząc" jej chorego na hemofilię syna i o jego żałosnym końcu dokonanym rękami przerażonych wpływami "cuchnącego wieśniaka" petersburskich elit. Oraz drobiazgowo opisana końcówka życia Romanowów, aż do wstrząsającej egzekucji w Jekaterynburgu. Czyli w to, co wszyscy doskonale o Romanowych wiedzą, przynajmniej w zarysie.

Mimo wszystko nieco sie o ostatniej rosyjskiej dynastii dowiedziałam, choć zabrakło przedstawienia Romanowów jako ludzi, opisu ich codziennego życia. Nie poznajemy bliżej żadnego z piątki carskich dzieci. Autor skupia się na przyczynach upadku dynastii, czyli głównie na polityce wewnętrznej Mikołaja II tuż przed i w trakcie wojny. Ten zacofany, słaby psychicznie autokrata ignorujący rosnące niezadowolenie chłopów i robotników, tkwiący w "klaustrofobicznym małżeństwie" i tolerujący "obecność na dworze niedomytego, postękującego Rasputina", w zasadzie sam sobie zgotował tragiczny koniec - współcześni bali sie go lub nim gardzili, a historykom trudno znaleźć jakiś pozytywny aspekt jego rządów.

Co zaskakujące (biorąc pod uwagę dosyć niski poziom merytoryczny publikacji) autor zamieszcza nie tylko rozbudowaną bibliografię, ale i dokumenty takie jak wyniki badań DNA z 2007 roku częściowo spalonych zwłok, które po porównaniu z materiałem pobranym z grobów krewnych okazały się szczątkami zamordowanej rodziny Romanowów. Plusem książki są także zdjęcia carskiej rodziny.

Książkę dobrze się czyta, należy ją jednak traktować jako lekką pozycję rozrywkową, a nie rzetelne dzieło historyczne.

I w takiej roli mogę ocenić na 5/10

Książka zdecydowanie bardziej "popularna" niż "naukowa", ewidentnie skierowana do zachodniego czytelnika,  który nie zwróci uwagi na oczywiste uproszczenia i błędy merytoryczne (w polskim wydaniu na bieżąco korygowane przez tłumacza; choć, jak już inni recenzenci zauważ...

Rozwiń

Zwiń

Czy naprawdę pierwszy raz czytam tę książkę, czy tylko zapomniałam ją odnotować na LC?

Tak czy inaczej to mój powrót do Hanny Krall po - ilu to już, 30, 25? - latach. Mistrzyni lapidarności zafiksowana na wojennych losach polskich Żydów. Bez pudrowania nieprzyjemnej niekiedy prawdy, ale i bez, charakterystycznej dla współczesnych książek o podobnej tematyce, agresji i - tak, właśnie tak - antypolskości. Nie ma tu zbędnych słów, jest to proza minimalistyczna, dzięki temu tym bardziej poruszająca.
Dowody na istnienie - Boga czy Szatana? Jednego bez drugiego nie ma.

Poruszające bez egzaltacji, zawstydzające dla współczesnej "literatury Holokaustu" 8/10

Czy naprawdę pierwszy raz czytam tę książkę, czy tylko zapomniałam ją odnotować na LC?

Tak czy inaczej to mój powrót do Hanny Krall po - ilu to już, 30, 25? - latach. Mistrzyni lapidarności zafiksowana na wojennych losach polskich Żydów. Bez pudrowania nieprzyjemnej niekiedy prawdy, ale ...

Rozwiń

Zwiń

Jedno wydarzenie może zniszczyć rodzinę, a traumy dzieciństwa tkwią w nas na zawsze...
Już pierwsze akapity walą obuchem prosto w serce. Ta książka jest trochę jak jej bohater/narrator nastoletni Alex: pulsująca wściekłym rytmem, rozedrgana, kipiąca emocjami. Bardzo prawdziwa powieść, świetnie napisana. Nieprzegadana, nieprzesłodzona, ale też i w całej tej swojej ekspresji nie popadającą w brutalny naturalizm. Przepiękna i bez grama ckliwości opowieść o miłości matki i syna.
Autorka jest Rumunką, akcja toczy się we Francji, bohaterowie są pochodzenia polskiego, ale mieszkają w Anglii; ta niedookreślona "europejskość" powieści to dodatkowy atut - jest uniwersalna.
Bardzo polecam.


Fantastyczny debiut, zasłużone 9/10

Jedno wydarzenie może zniszczyć rodzinę, a traumy dzieciństwa tkwią w nas na zawsze...
Już pierwsze akapity walą obuchem prosto w serce. Ta książka jest trochę jak jej bohater/narrator nastoletni Alex: pulsująca wściekłym rytmem, rozedrgana, kipiąca emocjami. Bardzo prawdziwa powieść, świe...

Rozwiń

Zwiń