A to jeden z nieoczywistych nabytków do prywatnych zbiorów, zakupiony w zacnej warszawskiej księgarni „Pelta” (niestety chyba już nieistniejącej). Rzecz trudna do zakwalifikowania, poczułem się wtedy jak Ślusarz z wieczoru Kabaretu Starszych Panów zatytułowanego „Jesienna noc”, który stwierdził: „Zaczęło się od tego, że zobaczyłem na wystawie książkę „Zamek". Myślałem, że to coś dla Ślusarzy. A to Kafka.” :-)
Chwytając za „Wąskie linie snów” myślałem, że jest to historyczne ujęcie powoli umierających kolejek wąskotorowych. I pośrednio tak jest, aczkolwiek w dość specyficznym literacko-lirycznym ujęciu, z dużą nutą nostalgii. Bardzo dużo uroku dodają archiwalne czarno-białe zdjęcia: starych rozkładów jazdy, skasowanych kartonikowych biletów, charakterystycznego taboru kolejkowego oraz stacyjek rozsianych po całej Polsce.
Niestety z malowanych słowem trakcji udało mi się odwiedzić tylko Ełcką Kolej Wąskotorową (ta akurat wróciła do żywych). Kiedyś tak istotne dla przewozu mieszkańców w małych miejscowościach oraz transportu towarowego (kruszywa, buraki cukrowe, drewno) pod koniec XX wieku zaczęła tracić na znaczeniu. Dziś to już tylko atrakcja turystyczna. Także ta książka to dość specyficzna i raczej niszowa pozycja, nie każdego zachwyci. Ale czasem warto zaryzykować i zabrać ją ze sobą w podróż. Choćby zaczynając od Płociczna, gdzie zaczyna bieg Wigierska Kolej Wąskotorowa.

A to jeden z nieoczywistych nabytków do prywatnych zbiorów, zakupiony w zacnej warszawskiej księgarni „Pelta” (niestety chyba już nieistniejącej). Rzecz trudna do zakwalifikowania, poczułem się wtedy jak Ślusarz z wieczoru Kabaretu Starszych Panów zatytułowanego „Jesienna noc”, który stwierdził: „Zaczęło się od tego, że zobaczyłem na wystawie książkę „Zamek". Myślałem,...