Siewca Wiatru

Niezwykła powieść zawieszona pomiędzy niebem a piekłem. Jedna z moich ulubionych książek.

Niezwykła powieść zawieszona pomiędzy niebem a piekłem. Jedna z moich ulubionych książek.

"Siewca Wiatru" Mai Lidii Kossakowskiej to powieść, która łączy w sobie elementy fantastyki, filozofii oraz dramatu, wciągając czytelnika w wir wydarzeń na granicy nieba i piekła, a czasem także ziemi. To pierwsza część cyklu "Zastępy anielskie", w której autorka wyrzuca na światło dzienne zastępy anielskie, oraz ich dramaty, radości i smutki. Otóż Pan wraz ze swoją najbliższą świtą opuścił Niebo i kilku archaniołów dla dobra Królestwa postanawia ukryć ten fakt i podzielić się władzą. Jak łatwo się domyślić wiąże się to nie tylko z ogromną odpowiedzialnością, ale także z uwikłaniem się we wszelakie intrygi ze strony innych aniołów, które sprawiają, że nastroje wśród mieszkańców Nieba robią się naprawdę napięte. Wśród aniołów są tacy, którzy są zaślepieni rządzą władzy, która przysłania im jasny ogląd sytuacji, przez co swoimi działaniami właściwie doprowadzają do wojny domowej. W tle tych wydarzeń tli się widmo ataku Siewcy Wiatru, który zamierza napaść na Królestwo. I tu rodzi się szereg pytań...bo czy archaniołom uda się zapobiec zniszczeniu Królestwa? Czy nasi główni bohaterowie zdołają uporać się z intrygami oraz trudnymi nastrojami w Królestwie i zapowiedzią anarchii w Niebie? Na te pytania będziecie musieli odpowiedzieć sobie sięgając po książkę. Jednak jeżeli nie jesteście jeszcze przekonani, to chciałabym wspomnieć o tym co moim zdaniem jest wartością dodaną opowieści pani Kossakowskiej.

Otóż autorka ma niesamowity dar do przeplatania humoru z poważnymi tematami, co sprawia, że każda strona jest wciągająca i pełna emocji.

Zaskakująco ludzkie anioły w niebie

Jednym z najciekawszych aspektów książki jest przedstawienie aniołów jako postaci niezwykle ludzkich. Kossakowska nie boi się pokazać ich "słabości" — piją, palą, a nawet biorą udział w burdelowych przygodach. Przez to, że aniołowie w jej przedstawieniu są nie tylko posłańcami Pana, ale także istotami borykającymi się z problemami, które dobrze znane są zwykłym ludziom, łatwiej jest się z nimi identyfikować. W tej książce aniołowie zyskują złożoność, z którą można się utożsamić — jednych kochamy, innych nienawidzimy, a jeszcze kolejnych po prostu rozumiemy.

Moim ulubionym bohaterem jest Abbadon, Anioł Zagłady, który, mimo swojego przerażającego tytułu, jest postacią głęboko tragiczną i pełną sprzeczności. Jego wewnętrzne zmagania z poczuciem bezradności w obliczu nieobecności Pana i innych Jego decyzji dodają szerokich wymiarów do fabuły. Abbadon jest istotą, która chciałaby być kimś więcej, niż tylko narzędziem w walce ze złem. Jego poszukiwania sensu oraz cierpienie wynikające z osamotnienia w obliczu nadciągającego Armagedonu czynią go postacią z krwi i kości, wzbudzającą w czytelniku szereg emocji, od współczucia po frustrację.

Poczucie humoru i styl autorki

Kossakowska pisze lekkim piórem, a jej poczucie humoru wyłania się w dialogach, które są pełne żartów sytuacyjnych. Czytając, niejednokrotnie uśmiechałam się pod nosem, a momentami wręcz wybuchałam śmiechem. Autorka sprawnie wplata humor do dramatycznych sytuacji, co czyni historię zarówno wzruszającą, jak i rozrywkową. Jej umiejętność balansowania między powagą a lekkością sprawia, że "Siewca Wiatru" to nie tylko opowieść o walce dobra ze złem, ale także nauka o tym, jak cieszyć się życiem, nawet w trudnych chwilach. Dodatkowo Kossakowska w swojej książce uświadomiła mnie, że Niebo i Piekło może być zupełnie inne niż to, które obie na co dzień wyobrażamy, ponieważ tak zwani Głębianie też potrafią być przerażająco ludzcy, przez co poniekąd można się z nimi utożsamić, dzięki czemu zaczęłam myśleć o Niebie i Piekle w nieco inny sposób.

Ciekawa fabuła i zwroty akcji

Fabuła książki jest świetnie poprowadzona - z wieloma zwrotami akcji, które nie pozwalają oderwać się od lektury i czynią tę książkę niemalże nieodkładalną. Kossakowska umiejętnie konstruuje napięcie; czytelnik nigdy nie wie, co przyniesie kolejna strona. Każde wydarzenie, każdy nowy konflikt są misternie zaplatające się w jedną, spójną całość, co stanowi ogromny atut tej powieści. Mimo, że historia jest pełna niespodzianek, autorka nie zapomina o głębszym przesłaniu, które mi osobiście dało dużo do myślenia.

Tematy do refleksji

Jak już mogliście zauważyć "Siewcy Wiatru" to nie tylko rozrywka — Kossakowska przemyca w niej treści, które zmuszają do zastanowienia nad własną wiarą i tym, co dla nas oznacza dobro i zło. Czasem granice między nimi potrafią się nawet zatrzeć. Bo czy okrutne decyzje podejmowane przez ważne Anioły można uznać za złe? Albo przejawy dobroci i lojalności Głębian wobec Królestwa są dobre? Książka skłania także do refleksji nad wiarą i tym co na co dzień można usłyszeć z ambony w kościele, pokazując, że wiara nie jest prostą ścieżką, ale często labiryntem sprzeczności i pytań bez odpowiedzi. Kossakowska w mistrzowski sposób zmusza do refleksji nad tym, że być może w kwestii wiary wszystko wygląda inaczej niż myśleliśmy, przez co popycha nas w stronę osobistych poszukiwań i zgłębiania tematu.

Podsumowanie

"Siewca Wiatru" to powieść, która zasługuje na uwagę i uznanie. To historia, która wciąga, bawi i zmusza do myślenia. Kossakowska była nie tylko znakomitą obserwatorką ludzkiej natury, ale również utalentowaną pisarką, której styl i poczucie humoru przypadną do gustu wielu miłonikom literatury fantastycznej. Uważam, że coraz częściej powinno się pisać i mówić o książkach z tej serii, gdyż są one niezwykłym i wartościowym wkładem w polską literaturę.

Zdecydowanie polecam "Siewcę Wiatru" wszystkim, którzy pragną się zanurzyć w niezwykłym świecie anielskim, gdzie łzy i śmiech splatają się w jedno, tworząc niezapomnianą opowieść o walce dobra ze złem, o wyborach, które kształtują nasz los, i o miłości — tej, która jest naszą siłą i naszą słabością. Wybór do lektury tej powieści to podróż do świata, który na pewno zapadnie w pamięć.

"Siewca Wiatru" Mai Lidii Kossakowskiej to powieść, która łączy w sobie elementy fantastyki, filozofii oraz dramatu, wciągając czytelnika w wir wydarzeń na granicy nieba i piekła, a czasem także ziemi. To pierwsza część cyklu "Zastępy anielskie", w której autorka wyrzuca na światło dzienne zastępy anielskie, oraz ich dramaty, radości i smutki. Otóż Pan wraz ze swoją...

Przeczytałam, nie zainteresowałam się, nie rozumiem fenomenu. Ale dla zabicia czasu dobre i to.

Przeczytałam, nie zainteresowałam się, nie rozumiem fenomenu. Ale dla zabicia czasu dobre i to.

Za mało akcji, ale lektura ciekawa przez swój przebogaty świat i postacie.

Za mało akcji, ale lektura ciekawa przez swój przebogaty świat i postacie.

Nie polecam tej książki dla osób, którzy lubią literaturę z akcją. Książka zawiera bogate opisy aniołów i otoczenia. I dużo dialogów między aniołami, gadają gadają ....
Myślałem, że zmęczę tę książkę, ale to ona zmęczyła mnie. Na pewno nie sięgnę po kolejne tomy cyklu.

Nie polecam tej książki dla osób, którzy lubią literaturę z akcją. Książka zawiera bogate opisy aniołów i otoczenia. I dużo dialogów między aniołami, gadają gadają ....
Myślałem, że zmęczę tę książkę, ale to ona zmęczyła mnie. Na pewno nie sięgnę po kolejne tomy cyklu.

Początkowo trochę się bałam, że nie porwie mnie, nie pochłonie. Ale ostatecznie nawet łza popłynęła. Rozdział z wielką bitwą - piękny. Zazwyczaj unikam takich batalistycznych momentów, ale ten był wyjątkowy.
Dwie gwiazdki odejmuję za skąpe wprowadzenie w postaci, w ich dusze. Z jednej strony niby fajnie, bo nie wiem wszystkiego, ale z drugiej jakoś przez to nie pokochałam żadnej z nich.

Początkowo trochę się bałam, że nie porwie mnie, nie pochłonie. Ale ostatecznie nawet łza popłynęła. Rozdział z wielką bitwą - piękny. Zazwyczaj unikam takich batalistycznych momentów, ale ten był wyjątkowy.
Dwie gwiazdki odejmuję za skąpe wprowadzenie w postaci, w ich dusze. Z jednej strony niby fajnie, bo nie wiem wszystkiego, ale z drugiej jakoś przez to nie pokochałam...

Zaczynając czytać traktowałem jako lekka, zmieniona interpretacja znanego "uniwersum". Potem jako prawdopodobnie całkiem ciekawe dłuższe opowiadanie, żeby na końcu być bardzo wciągniętym w historię i losy bohaterów. Polecam - szybko się rozkręca.

Zaczynając czytać traktowałem jako lekka, zmieniona interpretacja znanego "uniwersum". Potem jako prawdopodobnie całkiem ciekawe dłuższe opowiadanie, żeby na końcu być bardzo wciągniętym w historię i losy bohaterów. Polecam - szybko się rozkręca.

Trzeba przyznac Kossakowskiej, ze naprawde trudno bylo sie od tej ksiazki oderwac, mimo tego, ze ‘Siewca Wiatru’ to solidny ‘grubasek’.
Trudno uciec zaskoczeniu (temu pozytywnemu) jak autorka detalicznie stworzyla caly ten swiat opisany w ksiazce. Dokladnie wzorujac bohaterow na podstawie Pisma Świętego, oddajac im ta prawdziwość, z ktora naprawde milo sie spotkac w ksiazce z gatunku fantasy.
Ciezko mi bylo okreslic kto jest glownym bohaterem ksiazki, bo zdecydowanie nie byl nim tytulowy ‘Siewca Wiatru’ (ktory w sumie okazal sie dosc duzym zawodem dla fabuly, przynajmniej w moim odczuciu). Daimon Frey (Abbadon),owszem, gra pierwsze skrzypce, ale w mojej opinii dzieli tytul glownego bohatera conajmniej z Gabrielem i Razjelem - gdzie ten drugi chyba stal sie moim ulubiencem w tej historii.
Aspekt Antykreatora jako cienia Boga jest strzalem w dziesiatke. Zdecydowanie najbardziej intrygujacy bohater ksiazki, ale chyba dlatego, ze zaraz przy samym Stwórcy, jest najbardziej owiana tajemnicami postacia (?) w ksiązce.
Bohaterowie książki sa naprawde ciekawie przedstawieni, bo autorka nie oszczedzala w szczegolach piszac ‘Siewce Wiatru’. Szacunek za to, ze nie pogubila sie w tych wszystkich imionach, miejscach i wydarzeniach w niektorych flashbackach, bo naprawde jest tego wszystkiego sporo.
Fabuła cholernie interesujaca, ale z jej przedstawieniem juz troche slabiej. Wiekszosc ksiazki to zasadniczo przedstawienie korupcji w polityce Nieba, konfliktu o władzę - chociaz trzeba przyznac, ze przez to Kossakowskiej udalo sie przedstawic Aniolow czy mieszkancow Glebi w bardzo ludzki sposob, co ostatecznie jest ironiczne, ale tez ciekawe.

Trzeba przyznac Kossakowskiej, ze naprawde trudno bylo sie od tej ksiazki oderwac, mimo tego, ze ‘Siewca Wiatru’ to solidny ‘grubasek’.
Trudno uciec zaskoczeniu (temu pozytywnemu) jak autorka detalicznie stworzyla caly ten swiat opisany w ksiazce. Dokladnie wzorujac bohaterow na podstawie Pisma Świętego, oddajac im ta prawdziwość, z ktora naprawde milo sie spotkac w ksiazce...

Nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni czytam tę książkę. Moim skromnym zdaniem należy się wielki szacun ś.p. autorce po pierwsze za ogarnięcie wszystkich możliwych źródeł dotyczących aniołów od biblii po kabałę i jej podobne. PO drugie za wykorzystanie tej wiedzy w niesamowicie wciągający sposób.
Pamiętam swoje pierwsze zetknięcie z tą książką - przeczytałem ją w pociągu z Zamościa do Katowic, prawie zapominając o wyjściu na dworcu.
Cały czas mam ją na półce jako jeden z lepszych przykładów na wielkość polskiej literatury Fantasy.

Nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni czytam tę książkę. Moim skromnym zdaniem należy się wielki szacun ś.p. autorce po pierwsze za ogarnięcie wszystkich możliwych źródeł dotyczących aniołów od biblii po kabałę i jej podobne. PO drugie za wykorzystanie tej wiedzy w niesamowicie wciągający sposób.
Pamiętam swoje pierwsze zetknięcie z tą książką - przeczytałem ją w pociągu z...

Jeśli przepadasz za polską fantastyką, z pewnością spodoba Ci się "Siewca wiatru". Osobiście widzę mnóstwo podobieństw w stylu pisania Kossakowskiej do jej męża, ale to absolutnie nie jest wada - Grzędowicza uważam za wybitnego pisarza, którego twórczość znakomicie się czyta. Co tu dużo mówić, mamy wartką akcję, mnóstwo bohaterów z dobrymi i złymi cechami (a więc w większości dość wyraźnie przedstawionych),świat aniołów i demonów. Momentami miałam jednakże wrażenie, że z danej akcji można było wyciągnąć dużo więcej i autorka zostawiła to czy owo na zbyt płytkim poziomie.

Jeśli przepadasz za polską fantastyką, z pewnością spodoba Ci się "Siewca wiatru". Osobiście widzę mnóstwo podobieństw w stylu pisania Kossakowskiej do jej męża, ale to absolutnie nie jest wada - Grzędowicza uważam za wybitnego pisarza, którego twórczość znakomicie się czyta. Co tu dużo mówić, mamy wartką akcję, mnóstwo bohaterów z dobrymi i złymi cechami (a więc w...