Książka dużo lepsza od poprzedniej. Żadnych zboczeństw, za to po mistrzowsku opisana rzymska machina wojenna.

Póty dzban wodę nosi, póki się ucho nie urwie. Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka. Nie ma takiego kozaka, na którego nie znalazłby się większy kozak... I tak dalej.
O tym przekonał się sadystyczny cesarz Kaligula już na samym początku książki. Jego następcą zostaje obwołany jego ułomny wuj Klaudiusz.

Wydawałoby się, że to powinno rozwiązać wszystkie problemy Wespazjana i Sabinusa, jednak z jednego zagrożenia wpadają w drugie. Zostają wmanewrowani przez wyzwoleńców Klaudiusza w niebezpieczne zadanie - odzyskanie jednego z trzech orłów utraconych przez dowódcę Warusa trzydzieści lat temu w Germanii. Jednak tuż po przybyciu na miejsce bracia przekonują się, że ktoś usiłuje torpedować ich misję... Są śledzeni przez bandy Germanów, a pomimo wystawianych wart, co noc ktoś porywa i zabija kilku legionistów... Kim jest tajemniczy przeciwnik i czego chce?
Na niekorzyść żołnierzy działa czas, ale i nieznajomość terenów. Muszą przedzierać się przez nieprzebyte puszcze, a także unikać śmiertelnych pułapek, na których zastawianiu Germanie znają się jak mało kto.

Wespazjan i jego towarzysze cudem unikają śmierci. Po to, aby dowiedzieć się, że ich głównymi przeciwnikami wcale nie są germańskie plemiona - zamach na ich życie został bowiem zaaranżowany w Rzymie, przez osobę z otoczenia cesarza...

Jednak Germania jest zaledwie połową drogi... do Brytanii. Klaudiusz nie ma bowiem poparcia legionów. Jako jeden z nielicznych mężczyzn z rodu julijsko-klaudyjskiego nigdy nie służył w armii ze względu na swoje kalectwo. Od dzieciństwa był uważany za upośledzonego również pod względem umysłowym. Szczególnie źle wypadał w porównaniu ze swoim zmarłym bratem Germanikiem, zdolnym oficerem i ukochanym przez żołnierzy wodzem, który stoczył wiele zwycięskich bitew...
W chwili wyniesienia na tron Klaudiusz ma już ponad pięćdziesiąt lat, co w tamtych czasach oznaczało wiek bardziej niż średni. Zaś to, że wcześniej był poniewierany przez Kaligulę na oczach całego Rzymu, do reszty podkopuje jego wątpliwy autorytet.

W tym przypadku nawet legendarny orzeł może nie wystarczyć... Potrzebne jest jeszcze pokazowe zwycięstwo na wyspie Brytanii, której wojowniczych mieszkańców nie potrafił okiełznać nawet sam Juliusz Cezar. Rzecz jasna, niedołężny cesarz ponownie zamierza wyręczyć się cudzymi rękami - brudną robotę ma odwalić dowódca Aulus Plaucjusz i czterech legatów, w tym Wespazjan i Sabinus, których cesarz awansował w tym celu.

Kampania brytyjska obfituje we wspaniałe opisy narad i bitew... a także intryg. Bowiem im wyżej awansują nasi dzielni Flawiusze, tym więcej mają wrogów w Rzymie...

Zwykle rzadko daję ocenę 10, ale pod względem historyczno-wojskowym jest to majstersztyk. Nawet jeśli autor przyznał, że strategiczne szczegóły ściągnął od Johna Peddle, to i tak tchnął w nie życie. Dowódcy i żołnierze nie są papierowymi, jednowymiarowymi postaciami, a narady nie są drętwe ani nudne, jako że legatami targają silne emocje: zawiść, chorobliwa ambicja, chęć zemsty...

Sceny batalistyczne są żywe, ale nie tak sadystyczno-anatomiczno-szczegółowe jak w pierwszych dwóch książkach (na szczęście). Tu autor bardziej koncentruje się na rozmieszczeniu poszczególnych kohort i ich roli w bitwie.

Po dwóch tysiącach lat nadal podziw budzi organizacja rzymskiej armii. Oddziały pomocnicze osłaniają główny trzon, ale gdy są w niebezpieczeństwie, główne kohorty idą im na pomoc. Z tyłu wspomagają ich łucznicy i katapulty...
Rzymianie umieją wykorzystać swoich dawnych wrogów - podbite plemiona. W skład legionów wchodzą bowiem m.in. Galowie i Germanie, równie wierni i lojalni jak rodowici mieszkańcy Italii.
Rzymscy żołnierze potrafią nie tylko zabijać i niszczyć, ale też budować: obozy, wały i mosty. I robią to szybko i sprawnie. Budowniczych osłaniają inni, zaangażowani w walkę... Konnica wspomaga piechotę, piechota konnicę. Wszyscy współpracują, chronią jedni drugich, do tego są z reguły świetnie zgrani w czasie...
Dzięki tej organizacji potrafili skutecznie walczyć z wielokrotnie liczniejszym przeciwnikiem.

W tryby owej machiny wojennej wpleciona została fabuła książki. Takie połączenie doceni każdy miłośnik gier RTS.

Autor przyznaje w posłowiu, że zmienił parę detali, np. szczegóły zabójstwa Kaliguli czy skrócenie/wydłużenie czasu danego wydarzenia, nadał większe znaczenie pewnym osobom, z innych zrobił czarne charaktery, a pewne luki wypełnił własną wyobraźnią. Jednak można mu wiele wybaczyć - właśnie za tę staranność dotyczącą strategii.

Książka dużo lepsza od poprzedniej. Żadnych zboczeństw, za to po mistrzowsku opisana rzymska machina wojenna.

Póty dzban wodę nosi, póki się ucho nie urwie. Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka. Nie ma takiego kozaka, na którego nie znalazłby się większy kozak... I tak dalej.
O tym przekonał się sadystyczny cesarz Kaligula już na samym początku książki. Jego następcą...

Czwarty tom cyklu o Wespazjanie, który w przyszłości ma zostać, cesarzem Rzymu. W tym tomie ma trzydzieści lat i jeszcze trzydzieści minie nim zostanie władcą Rzymu.
Powieść rozpoczyna się od zabójstwa znienawidzonego cesarza Kaliguli, w które zamieszany jest brat Wespazjana Sabinus. Wszyscy biorący udział w spisku muszą zginąć, Sabinus ma szansę na przeżycie, lecz tylko wtedy gdy wyruszy wraz z bratem do ponurych kniei Germanii w specjalną misję.
W niebezpiecznej misji próbują odzyskać orła legionu Siedemnastego, utraconego w Germanii czterdzieści lat wcześniej. Niewielki oddział Wespazjana ścigany przez barbarzyńców próbuje znaleźć orła, ale ktoś próbuje sabotować jego misję. Są krwawe walki, okrucieństwo, a krew leje się strumieniami.

Czwarty tom cyklu o Wespazjanie, który w przyszłości ma zostać, cesarzem Rzymu. W tym tomie ma trzydzieści lat i jeszcze trzydzieści minie nim zostanie władcą Rzymu.
Powieść rozpoczyna się od zabójstwa znienawidzonego cesarza Kaliguli, w które zamieszany jest brat Wespazjana Sabinus. Wszyscy biorący udział w spisku muszą zginąć, Sabinus ma szansę na przeżycie, lecz...

Wyprawa Wespazjana do Brytanii ze specjalną misją w rzeczywistości okazuje się mieć zupełnie inny cel. W tle zagmatwane życie polityczne, od którego może kręcić się w głowie. Mimo wielu intryg i wątków książkę czyta się szybko i z zaciekawieniem.

Wyprawa Wespazjana do Brytanii ze specjalną misją w rzeczywistości okazuje się mieć zupełnie inny cel. W tle zagmatwane życie polityczne, od którego może kręcić się w głowie. Mimo wielu intryg i wątków książkę czyta się szybko i z zaciekawieniem.

Losy Wespazjana coraz bardziej mnie interesują, z części na część robi się coraz ciekawiej, Fabbri z pełną drobiazgowością opisuje sceny walk i głównych bohaterów.
Całość książki prezentuje się świetnie, dobrze napisana lektura, dużo faktów z elementami fikcji której nie dało się uniknąć ale jest ona w minimalnym stopniu użyta w tej historii.
Polecam ♥️

Losy Wespazjana coraz bardziej mnie interesują, z części na część robi się coraz ciekawiej, Fabbri z pełną drobiazgowością opisuje sceny walk i głównych bohaterów.
Całość książki prezentuje się świetnie, dobrze napisana lektura, dużo faktów z elementami fikcji której nie dało się uniknąć ale jest ona w minimalnym stopniu użyta w tej historii.
Polecam ♥️

Chyba jedna z najlepszych części serii

Chyba jedna z najlepszych części serii

Chce się więcej …

Chce się więcej …

Każdemu kto ma za sobą lekturę "Ja, Kladiusz" Graves'a , Klaudiusz Fabbiego nie przypadnie do gustu. A jaka jest prawa ? któż to wie......

Każdemu kto ma za sobą lekturę "Ja, Kladiusz" Graves'a , Klaudiusz Fabbiego nie przypadnie do gustu. A jaka jest prawa ? któż to wie......

Kolejny tom epopei Roberta Fabri o drodze Wespazjana do władzy nad Rzymem . Tym razem poznajemy jego losy w czasie służby w Germani oraz na początku kampanii w Brytanii . Tę część Fabri okrasił , a w zasadzie oparł przede wszystkim na scenach batalistycznych . Trzeba przyznać z wielkim rozmachem i realizmem . Młody Wespazjan uwikłany w intrygi , musi stawiać czoła wrogom zewnętrznym i wewnętrznym . Książka jest kapitalna .

Kolejny tom epopei Roberta Fabri o drodze Wespazjana do władzy nad Rzymem . Tym razem poznajemy jego losy w czasie służby w Germani oraz na początku kampanii w Brytanii . Tę część Fabri okrasił , a w zasadzie oparł przede wszystkim na scenach batalistycznych . Trzeba przyznać z wielkim rozmachem i realizmem . Młody Wespazjan uwikłany w intrygi , musi stawiać czoła wrogom...

Pod względem fabuły, ten tom serii wydaje się nieco nudniejszy od poprzedników. Za to sceny batalistyczne... prawdziwy miód dla mojej wyobraźni! Już dawno nie spotkałem się z tak mistrzowskimi opisami monumentalnych bitew, których przebieg rozciąga się nawet na kilkaset stron! Opisanie taktyki, przedstawienie szarż, szyków, komend - czytelnik czuje się właściwie jakby stał tarczę w tarczę z głównym bohaterem! Oby tak dalej!

Pod względem fabuły, ten tom serii wydaje się nieco nudniejszy od poprzedników. Za to sceny batalistyczne... prawdziwy miód dla mojej wyobraźni! Już dawno nie spotkałem się z tak mistrzowskimi opisami monumentalnych bitew, których przebieg rozciąga się nawet na kilkaset stron! Opisanie taktyki, przedstawienie szarż, szyków, komend - czytelnik czuje się właściwie jakby stał...

Czwartą część serii o Wespazjanie, czytało mi się najdłużej i najciężej. Wynikało to z faktu, że prawie cała książka składała się z opisów walk, opracowań strategii i taktyk wojskowych lub przemarszów wojsk.

Książka rozpoczyna się zabójstwem Kaliguli, następnie dochodzi do wyboru kolejnego cesarza, którym zostaje Klaudiusz. Aby umocnić pozycję kalekiego władcy jego wyzwoleńcy knują podstęp, w który wplątują barci Flawiuszów. Wespazjan i Sabinus zostają wysłani do Germanii aby odzyskać utracone przed laty insygnium wojskowe. Po wykonaniu zadania dostają rozkaz aby podążyć na podbój Brytanii.

To właściwie jest cały opis fabuły. Z tym, że wątek rzymski zajmuje nie całe 100 stron. Później są już tylko bardzo długie i bardzo dokładne opisy walk, przeplatane planowaniem strategii wojskowych. Dla mnie, dla laika w tych sprawach, nie było to bardzo fascynujące.

To, że ta część mnie nie zachwyciła tak jak poprzednie nie znaczy, że była zła. Po prostu nie była dla mnie tak wciągająca jak poprzednie. Ale wydaje mi się, że będzie ona miała duży wpływ na dalszą historię. Widać ogromną zmianę jaka zaszła w Wespazjanie. Jest on bardzo dobrym, pewnym siebie dowódcą i strategiem, który gdy popełni błąd potrafi się do niego przyznać. I pomimo tego, że czasami nadal czuje się jak chłopak ze wsi to jednocześnie zaczyna czuć, że jego przeznaczeniem jest osiągnąć coś wielkiego.

Cieszę się, że udało mi się przebrnąć przez tą część bo mam nadzieję, że w kolejnych tomach będzie znowu tylko lepiej.

Czwartą część serii o Wespazjanie, czytało mi się najdłużej i najciężej. Wynikało to z faktu, że prawie cała książka składała się z opisów walk, opracowań strategii i taktyk wojskowych lub przemarszów wojsk.

Książka rozpoczyna się zabójstwem Kaliguli, następnie dochodzi do wyboru kolejnego cesarza, którym zostaje Klaudiusz. Aby umocnić pozycję kalekiego władcy jego...