No i niestety nastąpił koniec pierwszej części cyklu? Serii?. Wspaniała to była przygoda i spieszę zacząć kolejną, chociaż przyznać muszę, iż ostatnia część była chyba najgorsza, pomimo całkiem niezłego zakończenia.

Autor przyzwyczaił nas do intryg, spisków, walki i podróży. Do kryminalno-psychologiczno-fantastycznego mixu, który był genialny. Niestety ostatnia część pierwszego cyklu, trochę miejscami zawodzi, chociaż oddaje przy tym "piekło podróży", przez które musi przejść Corwin. Zbyt dużo tutaj takiej "namolnej" psychologii (Chociaż i sam autor chyba zdał sobie z tego sprawę, co poskutkowało jakże satysfakcjonującą sceną z pewnym ptakiem). Nazbyt wiele opisów, rzekłoby się, naprawdę urzekających, ale wrażeniem swym przypominającym narkotyczny zjazd.

Nie zawodzą jednak relacje z rodziną, dialogi czy sceny. Rozwiązane zostają wszystkie dotychczasowe wątki i trzeba przyznać, że jest to poprowadzone po mistrzowsku. Nie ma tutaj sklejania wątków na siłę, a podane wyjaśnienia są dość satysfakcjonujące.

Zastanawiający jest motyw przemiany głównego bohatera, którego rozterki oczywiście towarzyszą nam od samego początku, jednak motywacje zmieniały się na przestrzeni książek, aby tutaj wreszcie, po tej ostatniej koszmarnej, samotnej wędrówce (rozumiem w sumie, dlaczego ten fragment się tak dłuży),zaczyna rozumieć siebie, swoją rodzinę i swoje pragnienia. Niespodziewany aspekt wszystkich machinacji Oberona przyniósł bohatera, który zasługiwał, by rządzić w Amberze.

Prawda jest jednak taka, że ci, którzy naprawdę nadają się na władców czy liderów, zazwyczaj rozumieją, jakie wiąże się z tym brzemię i najzwyczajniej go nie chcą. Mieliśmy takiego bohatera w postaci Benedykta. Corwin również wreszcie dorósł, by to zrozumieć. Oczywiście mieliśmy też szansę śledzić przemianę innego bohatera. Króla wybranego przez jednorożca... i chyba było to najbardziej satysfakcjonujące w całym zakończeniu.

Naprawdę polecam!

No i niestety nastąpił koniec pierwszej części cyklu? Serii?. Wspaniała to była przygoda i spieszę zacząć kolejną, chociaż przyznać muszę, iż ostatnia część była chyba najgorsza, pomimo całkiem niezłego zakończenia.

Autor przyzwyczaił nas do intryg, spisków, walki i podróży. Do kryminalno-psychologiczno-fantastycznego mixu, który był genialny. Niestety ostatnia część...

Słabe zakończenie, bardzo przeciętnej serii. Końcówka miejscami dość interesująca, cała reszta nudna, jak zresztą znaczna większość wcześniejszych tomów. Plusem jest to, że te książki były krótkie, więc nużące elementy nie trwały przesadnie długo.

Słabe zakończenie, bardzo przeciętnej serii. Końcówka miejscami dość interesująca, cała reszta nudna, jak zresztą znaczna większość wcześniejszych tomów. Plusem jest to, że te książki były krótkie, więc nużące elementy nie trwały przesadnie długo.

Dworce Chaosu to piąta - ostatnia część tomu I Kronik Amberu. Jesteśmy tu świadkami ostatecznej konfrontacji między potężnymi siłami Amberu i Dworców Chaosu oraz zbuntowanym księciem Brandem, który wbrew swemu rodzeństwu chce sam zawładnąć wszystkim czym się da nie powstrzymując się od jawnego występowania p-ko swojemu rodzeństwu. Wydarzenia śledzimy z punktu widzenia głównego bohatera Corwina. Swoją rolę w powieści odgrywa również ojciec rodzeństwa Oberon. Na finiszu jesteśmy również świadkami wstąpienia na tron nowego króla. Na tym kończy się tom I Kronik. Przede mną tom II zawierający również 5 odcinków. Z zaciekawieniem rozpoczynam.

Dworce Chaosu to piąta - ostatnia część tomu I Kronik Amberu. Jesteśmy tu świadkami ostatecznej konfrontacji między potężnymi siłami Amberu i Dworców Chaosu oraz zbuntowanym księciem Brandem, który wbrew swemu rodzeństwu chce sam zawładnąć wszystkim czym się da nie powstrzymując się od jawnego występowania p-ko swojemu rodzeństwu. Wydarzenia śledzimy z punktu widzenia...

Zakończenie pierwszej sagi fantasy Kronik Amberu, przygód Corwina, to pełnoprawne spoiwo wszystkich wątpliwych wątków poprzednich tomów. Ostatecznie książka wyjaśnia na ile frontów dzielą się obozy walczące o dominium w Amberze i całym świecie Cieni (dokładnie cztery) i podaje motywacje brata Corwina i królestwa chaosu starających się zniszczyć świat, jak i Dary, która w ostatnim tomie obiera inny kierunek zachowawczy. Książka, chociaż bardzo krótka, podtrzymuje poziom telenoweli fantastycznej i dodaje do sagi kolejny element, po dreszczowcu, fantastycznych militariach czy oniryzmie, jakim jest literatura drogi, bowiem przez większość czasu bohater podróżując do świata Dworców analizuje jungowskie koncepcje jaźni i Absolutu, powstrzymuje ataki brata i mierzy się z wieloma bestiami jak i sztuczkami konkurującego królestwa. Ostateczna bitwa, ponownie krótka, rozczarowuje brakiem spektakularności i zadziwia zbyt dużą zawartością dialogową, lecz tak już bywa w całej sadze Amberu, gdzie autor szatkuje czas i wydarzenia według własnej udziwnionej woli wbrew chęciom czytelnika i logice fabularnej. Dla większości odbiorców ostatni tom przyniesie oddech ulgi wraz z szczęśliwym zakończeniem i faktem, iż to koniec czasu jaki poświęcił dla Amberu, a dla reszty chętnych pozostanie druga saga, magicznie wprowadzonego w finale syna księcia królestwa nad wymiarami.

Zakończenie pierwszej sagi fantasy Kronik Amberu, przygód Corwina, to pełnoprawne spoiwo wszystkich wątpliwych wątków poprzednich tomów. Ostatecznie książka wyjaśnia na ile frontów dzielą się obozy walczące o dominium w Amberze i całym świecie Cieni (dokładnie cztery) i podaje motywacje brata Corwina i królestwa chaosu starających się zniszczyć świat, jak i Dary, która w...

Już piąty tom przygód księcia Corwina i jego niezbyt kochającej się rodziny. Nareszcie poznajemy Oberona króla Amberu i ojca całej dziewiątki książąt. Czy jednak długo zagości na stronach tej powieści? Amberowi i innym cieniom coraz bardziej zagraża Chaos. Czy uda się powstrzymać Chaos i uratować Amber? Coraz lepiej orientujemy się, kto jest po jakiej stronie. Książę Corwin dostaje specjalną misję. Czy jej podoła? Oprócz tego szykuje się olbrzymia bitwa z mieszkańcami Dworców Chaosu. Jaki będzie jej wynik? Jedni bohaterowie giną, pojawiają się nowi, dzieci książąt. Między innymi poznajemy syna księcia Corwina, o którym on sam nie miał pojęcia. Akcja jak w poprzednich tomach pędzi w zawrotnym tempie, ciągle nas zaskakuje.
Kolejne tomy tego cyklu traktuję, jako przerywniki między innymi czytanymi książkami. Dzięki temu jest to przyjemny i relaksujący przerywnik. Nie jest to literatura wysokich lotów, ale wyłącznie przyjemna zabawa.

Już piąty tom przygód księcia Corwina i jego niezbyt kochającej się rodziny. Nareszcie poznajemy Oberona króla Amberu i ojca całej dziewiątki książąt. Czy jednak długo zagości na stronach tej powieści? Amberowi i innym cieniom coraz bardziej zagraża Chaos. Czy uda się powstrzymać Chaos i uratować Amber? Coraz lepiej orientujemy się, kto jest po jakiej stronie. Książę Corwin...

Nie spodziewałam się takiego zakończenia. W sumie nawet mi się spodobało.

Nie spodziewałam się takiego zakończenia. W sumie nawet mi się spodobało.

Przeczytałem kroniki po raz drugi, świetne, chociaż już nie tak bardzo jak za pierwszym razem

Przeczytałem kroniki po raz drugi, świetne, chociaż już nie tak bardzo jak za pierwszym razem

Pierwszy tom, w którym świat fantasy przenikał się ze współczesnym, zdecydowanie najbardziej mi się podobał. Następne, jak i ten, to już fantasy opera czytadlana o patologicznej rodzinie magicznych rycerzyków. Ale czyta się w porządku.

Pierwszy tom, w którym świat fantasy przenikał się ze współczesnym, zdecydowanie najbardziej mi się podobał. Następne, jak i ten, to już fantasy opera czytadlana o patologicznej rodzinie magicznych rycerzyków. Ale czyta się w porządku.

Ładna rodzinna historia. Jeśli ktoś lubi intrygi, bitwy, alternatywne światy, przebiegłych ojców i rodzeństwo, mroczne moce, gadające zwierzęta i (jakże by inaczej) jednorożce.

Ładna rodzinna historia. Jeśli ktoś lubi intrygi, bitwy, alternatywne światy, przebiegłych ojców i rodzeństwo, mroczne moce, gadające zwierzęta i (jakże by inaczej) jednorożce.

wybitna książka najlepsza ostatnia z kronik corwina

wybitna książka najlepsza ostatnia z kronik corwina