Długo broniłem się przed powrotem do świata Lyonesse – pierwszym tomem zachwycałem się, lecz było to dekadę temu, kiedy jeszcze czytałem wszystko jak leci bez głębszej uwagi.
Przeto chęć dokończenia historii Wysp Elder walczyła z obawą przed rozczarowaniem, przed zepsuciem sobie wspomnień. W końcu ciekawość zatriumfowała.
I… kot przeżył.
Vance to w końcu nie bez przyczyny uznany autor, inspirujący następne pokolenia (żeby wspomnieć tylko R. R. Martina),świetny opowiadacz historyjek. I dokładnie to robi w II i III tomie – są to niby powieści, ale wyraźnie składające się z mocno przygodowych historii, którym bliżej do opowiadań. Dosyć często spotykany zabieg w fantasy, zwłaszcza tej starszej daty (chociaż i u nas niektórzy autorzy – z różnym skutkiem – tego próbowali) i w przypadku Vance’a się sprawdza. Współgra to z klimatem - słodko naiwnym baśniowym podejściem ale potrafiącym skończyć się realistyczną brutalnością (tu ładnie widać powiązania między Vance a Martinem).
Ale żeby nie było tak pięknie, dziesięć lat ciągłego czytania wyrobiło mi jakiś zmysł obserwacji i pewnych rzeczy nie sposób nie dostrzec. Książki zostały wydane w połowie cudnych lat dziewięćdziesiątych, kiedy robiło się na łapu capu i to widać. Tłumaczenie jest toporne, ot by przełożyć zdanie na polski bez dbania o to, jak brzmi, a jak brzmieć powinno (chociaż spotkałem się też z twierdzeniami, że tłumacze właściwie zmasakrowali książkę w przekładzie). Do tego pełno jest błędów: literówek, uciętych słów, byków ortograficznych (niesławny „kórnik”),problemów z imionami bohaterów i ich odmianą czy wręcz pomylenie płci TYTUŁOWEJ bohaterki. Cóż, korekta i redakcja to nie są rzeczy opcjonalne, jeśli chcemy wydać książkę.
Pomijając powyższe, drobne acz upierdliwe mankamenty, z lektury byłem kontent, zasłużenie jest to pierwsza dziesiątka fantasy. Może przydało by się jakieś nowe wydanie? Wink wink nudge nudge.

Długo broniłem się przed powrotem do świata Lyonesse – pierwszym tomem zachwycałem się, lecz było to dekadę temu, kiedy jeszcze czytałem wszystko jak leci bez głębszej uwagi.
Przeto chęć dokończenia historii Wysp Elder walczyła z obawą przed rozczarowaniem, przed zepsuciem sobie wspomnień. W końcu ciekawość zatriumfowała.
I… kot przeżył.
Vance to w końcu nie bez...

Świetna kontynuacja tomu "Lyonesse". Trzyma w napięciu, interesująco budowane postacie i ich wzajemne powiązania napędzają historię. Choć czasem wydawała mi się przydługawa, przeciągnięta, przegadana wstawkami narratorskimi, po przeczytaniu tomu mogę śmiało stwierdzić, że każda linijka miała sens, ponieważ coś tłumaczyła, zaznaczała, stwarzała i każdy z tych elementów miał znaczenie dla akcji i ewolucji bohaterów lub będzie miał w kolejnym tomie.

Świetna kontynuacja tomu "Lyonesse". Trzyma w napięciu, interesująco budowane postacie i ich wzajemne powiązania napędzają historię. Choć czasem wydawała mi się przydługawa, przeciągnięta, przegadana wstawkami narratorskimi, po przeczytaniu tomu mogę śmiało stwierdzić, że każda linijka miała sens, ponieważ coś tłumaczyła, zaznaczała, stwarzała i każdy z tych elementów miał...

Najlepsze fantasy jakie czytałem

Najlepsze fantasy jakie czytałem

Pozostałam wierna i maniacko zarywałam nocki. Zdania nie zmieniłam :). Cudowna i zaczarowana.

Pozostałam wierna i maniacko zarywałam nocki. Zdania nie zmieniłam :). Cudowna i zaczarowana.

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii. Jedynie parę rozdziałów jest godnych uwagi, reszta to straszna nuda. Chyba że ktoś lubi czytać o humorach niesfornej księżniczki.

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii. Jedynie parę rozdziałów jest godnych uwagi, reszta to straszna nuda. Chyba że ktoś lubi czytać o humorach niesfornej księżniczki.

Tom 3” Lyonesse”. Akcja toczy się na wyspach Elder znajdujących się ponoć kiedyś tuż obok nas na oceanie atlantyckim. Miłość, ludzkie słabości, świat elfów i trolli oraz czarodziejów.

Tom 3” Lyonesse”. Akcja toczy się na wyspach Elder znajdujących się ponoć kiedyś tuż obok nas na oceanie atlantyckim. Miłość, ludzkie słabości, świat elfów i trolli oraz czarodziejów.