Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marcowe Wyzwanie LC - książka literackiego patrona ’20–’24 W „Pięknych dwudziestoletnich” Hłasko o swoim „Ósmym dniu tygodnia” napisał tak : „W tym opowiadaniu, które mi się niestety nie udało, a którego pomysł lubiłem, chodziło mi o jedną sprawę: dziewczyna, która widzi brud i ohydę wszystkiego, pragnie dla siebie i dla kochanego chłopaka jednej tylko rzeczy: pięknego początku ich miłości. Ford zrobił film na temat, że ludzie się nie mają gdzie rżnąć, co oczywiście nie jest prawdą; rżnąć się można wszędzie”. Zgadam się z autorem, bo nie mam innego wyjścia, wszak on sam wie najlepiej czy mu się udało, czy nie. Ale nieśmiało napomykam wbrew niemu, że mimo iż faktycznie brud, smród i ohyda, speluny i pijacy, meliny i dziwki, gnieżdżący się w ciasnocie ludzie, beznadzieja i nędza tego świata, to książka zrobiła na mnie wrażenie. Nie główna historia: o Agnieszce, jej ukochanym i poszukiwaniu najgodniejszego miejsca na miłość. Ale opowieść tła, o warszawskiej Pradze Północ z lat pięćdziesiątych i o jej mieszkańcach - zgnębionej życiem rodzinie Agnieszki, o chorej i narzekającej matce, prymitywnym zaściankowym ojcu, bracie pijaku, który każdego dnia od osiemnastej pije na umór, bo tak. O socjalistycznej rzeczywistości, chronicznej rozpaczy, przegranych ludziach, o zawiedzionych nadziejach. Smutno że aż boli dusza, nie pojawia się nawet najmniejszy promyk radości, uśmiechu, nadziei. Parszywe to życie! Trudne i szpetne!