Ten pamiętnik czyta się jako dobre uzupełnienie do biografii Marka Hłaski. Po pierwsze zawiera on osobiste wspomnienia pisarza z okresu, gdy był jeszcze 11-letnim chłopcem, kiedy po klęsce Powstania Warszawskiego zmuszony był do kolejnych zmian miejsca zamieszkania, gdy kształtowała się jego osobowość, fantazja, gdy żył jeszcze marzeniami. Po drugie, uzupełniony komentarzem świetnego biografa Hłaski, a prywatnie jego kuzyna - Andrzeja Czyżewskiego - oddaje klimat opisywanego okresu, szerzej odsłania tło opisywanych wydarzeń.

Nie jest to, rzecz jasna, literatura wysokiego lotu - zresztą przecież nie sposób się spodziewać nie wiadomo czego po kilkunastoletnim chłopcu. Mimo wszystko jednak już w tych pierwszych próbach pisarskich, traktowanych pół żartem, pół serio, widać literackie zacięcie Hłaski, widać jego umiejętność przekładu wrażeń z codzienności na literaturę oraz charakterystyczny na poły wrażliwy, na poły kpiarski stosunek do rzeczywistości. Jak choćby w tym fragmencie, gdzie opisuje swoje wrażenia z przeczytanej powieści: "Następnie przeczytałem książkę "Cressy", przedstawiającą miłość nauczyciela do swojej uczennicy. Z tej miłości gówno wyszło. Nie pobrali się, po mordach wychlastali itd." (s. 109). Czy w podobny sposób komentował swoje późniejsze utwory? Wcale by mnie to nie zdziwiło...

Dla fascynatów Hłaski - lektura warta przeczytania. Choćby po to, by poznać pisarza od zupełnie innej strony, wczytać się w realia, które dopiero kształtowały jego osobowość, kierowały go na ścieżkę dorosłego życia.

Ten pamiętnik czyta się jako dobre uzupełnienie do biografii Marka Hłaski. Po pierwsze zawiera on osobiste wspomnienia pisarza z okresu, gdy był jeszcze 11-letnim chłopcem, kiedy po klęsce Powstania Warszawskiego zmuszony był do kolejnych zmian miejsca zamieszkania, gdy kształtowała się jego osobowość, fantazja, gdy żył jeszcze marzeniami. Po drugie, uzupełniony komentarzem...