Jan Marx

Krytyk i eseista. Ukończył zaocznie polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował również na Wydziale Maszynowym Politechniki Gdańskiej. Jako krytyk zadebiutował w 1968r. we „Współczesności”. Przekłada prozę francuską, niemiecką i rosyjską. Pracował w kilku zawodach, był m. in. mechanikiem silników lotniczych i konstruktorem maszyn, nurkiem, wykładowcą nauk politycznych na Politechnice Warszawskiej oraz teorii i historii literatury w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Siedlcach. Od 1979 do 1986 roku kierował działem krytycznym miesięcznika „Poezja”, a od 1987 do 1990 roku działem zagranicznym tygodnika „Kultura”. Przez sześć lat pisywał tam swoje słynne „Rzeczy najgorsze”, które wśród koterii literackich zyskały mu reputację najbardziej znienawidzonego krytyka w Polsce.
Od 1990 do 1993 roku kierował działem krytycznym miesięcznika „Dziś”, w 1990 roku wszedł również do zespołu założycielskiego tygodnika „NIE”, w którym drukował do 1992 roku, natomiast od 1990 do 1996 roku kierował działem literacko-artystycznym „Nowego Tygodnika Popularnego”, gdzie zamieszczał szkice i recenzje oraz prowadził stały felieton pod szyldem „Małpie zwierciadło”.
Począwszy od debiutu swe prace krytyczne i przekłady podpisywał również kilkunastoma pseudonimami, najczęściej używając czterech: Marcin Kogge, Michał Küchmeister, Konrad Lang, Mikołaj Morski. Wydrukował ponad tysiąc dwieście recenzji, felietonów, szkiców i esejów oraz wydał siedem książek krytycznych: „Grupa literacka «Kwadryga»”, „Gry krytyczne”, „Legendarni i tragiczni. Eseje o polskich poetach przeklętych”, „Skamandryci”, „Dwudziestoletni poeci Warszawy”, „Młoda Polska”, „Romantycy”. Ułożył także kilka antologii poetyckich. Opracowana przezeń w 1993 roku obszerna dwutomowa „Antologia polskiej poezji miłosnej od Kochanowskiego do Barańczaka «Twój czar nade mną trwa»” była czterokrotnie wznawiana.