Wybór opowiadań

Utwory powstałe w latach '50. XX. wieku odbiegają od schematu socrealistycznego. Bohaterowie są silnie zindywidualizowani i borykają się z życiem. Nie ma bohatera zbiorowego, jest za to ból istnienia, ciągłe potykanie się o swoje człowieczeństwo, przekonanie, że w życiu nie można już nic wygrać. Z jednej strony trudno się to czyta, z drugiej nie można się oderwać aż do końca. Pamiętam, że w szkole czytaliśmy "Pierwszy krok w chmurach"; ja z tych 10. opowiadań polecam szczególnie "Bazę sokołowską" i "Pętlę".

Utwory powstałe w latach '50. XX. wieku odbiegają od schematu socrealistycznego. Bohaterowie są silnie zindywidualizowani i borykają się z życiem. Nie ma bohatera zbiorowego, jest za to ból istnienia, ciągłe potykanie się o swoje człowieczeństwo, przekonanie, że w życiu nie można już nic wygrać. Z jednej strony trudno się to czyta, z drugiej nie można się oderwać aż do...

Dwa pierwsze opowiadania już czytała i to one przyciągnęły mnie do twórczości Hłaski. Lubię czytać opowiadania, bo w tak krótkich historiach jest zawarte tak wiele, jak w powieści.
Hłasko był mistrzem pióra, nawet pozornie mdła sytuacja staje się arcydziełem, gdy się za nią zabierze. Każde z tych opowiadań ma coś w sobie, niesie pewien bagaż emocji, które można odczytywać po swojemu. Są uniwersalne, bo każdy z nas czasami czuje się Michałem, Kubą czy innym bohaterem.
Najdłuższe i według mnie równocześnie najlepsze są: "Baza Sokołowska" i "Pętla". Może dlatego, że więcej stron pozwala bardziej zżyć się z bohaterami, może poruszyły we mnie właściwą (lub niewłaściwą) strunę.
Warto poświęcić czas, żeby poznać jego twórczość. Opowiadania to są bardzo krótkie i lekko się je czyta. Nie czuje się nawet, kiedy się kończą, jednak zostają w pamięci na bardzo długo, może nawet na zawsze (kto wie).

Dwa pierwsze opowiadania już czytała i to one przyciągnęły mnie do twórczości Hłaski. Lubię czytać opowiadania, bo w tak krótkich historiach jest zawarte tak wiele, jak w powieści.
Hłasko był mistrzem pióra, nawet pozornie mdła sytuacja staje się arcydziełem, gdy się za nią zabierze. Każde z tych opowiadań ma coś w sobie, niesie pewien bagaż emocji, które można odczytywać...

"Bo dziś wiem już, że często najbardziej kochamy tych ludzi, te sprawy i te rzeczy, od których bieg życia każe nam odchodzić - nieraz na zawsze." (opow. Robotnicy)

"Bo dziś wiem już, że często najbardziej kochamy tych ludzi, te sprawy i te rzeczy, od których bieg życia każe nam odchodzić - nieraz na zawsze." (opow. Robotnicy)

Opowiadania różne, ale wyjątkowa jest „Pętla”, najbardziej przejmująca. Dla samej „Pętli” warto sięgnąć po ten tomik.
Jeden dzień z życia Kuby, młodego wrażliwego, inteligentnego… alkoholika. Jego cierpienia, rozterki i rozpaczliwe próby wyjścia z nałogu.
To najlepsze opowiadanie Hłaski jakie przeczytałam.
Niesamowite, mocne, głęboko poruszające. Brak mi słów.
Niesamowity Hłasko.

Opowiadania różne, ale wyjątkowa jest „Pętla”, najbardziej przejmująca. Dla samej „Pętli” warto sięgnąć po ten tomik.
Jeden dzień z życia Kuby, młodego wrażliwego, inteligentnego… alkoholika. Jego cierpienia, rozterki i rozpaczliwe próby wyjścia z nałogu.
To najlepsze opowiadanie Hłaski jakie przeczytałam.
Niesamowite, mocne, głęboko poruszające. Brak mi słów.
Niesamowity...

Jak to opowiadania- jednej lepsze, drugie słabsze. Niektóre kompletnie nie przypadły mi do gustu, bardzo mi się nie podobały- a może po prostu ich nie zrozumiałam? Rewelacyjnymi opowiadaniami były: ''Baza Sokołowska'' i ''Pętla''- ogromnie mnie poruszyły. Polecam przeczytać, naprawdę warto znać. Twórczość pana Marka zawsze warto przeczytać :)

Jak to opowiadania- jednej lepsze, drugie słabsze. Niektóre kompletnie nie przypadły mi do gustu, bardzo mi się nie podobały- a może po prostu ich nie zrozumiałam? Rewelacyjnymi opowiadaniami były: ''Baza Sokołowska'' i ''Pętla''- ogromnie mnie poruszyły. Polecam przeczytać, naprawdę warto znać. Twórczość pana Marka zawsze warto przeczytać :)

Za samą "Pętle" dał bym 8/10. Bardzo mocna i poruszająca!

Za samą "Pętle" dał bym 8/10. Bardzo mocna i poruszająca!

Myślałam, że zachwyty nad Hłaską są przesadzone, zresztą nigdy nie przepadałam za opowiadaniami. Jednak facet gryzący szklanki miał ten cholerny talent. "Pętla" jest mistrzostwem, nie pamiętam kiedy ostatnio czytałam coś tak dobrego i 'mocnego', brutalnego. Daje po synapsach.

Myślałam, że zachwyty nad Hłaską są przesadzone, zresztą nigdy nie przepadałam za opowiadaniami. Jednak facet gryzący szklanki miał ten cholerny talent. "Pętla" jest mistrzostwem, nie pamiętam kiedy ostatnio czytałam coś tak dobrego i 'mocnego', brutalnego. Daje po synapsach.