Pomagać też trzeba umieć. Lepiej nie brać się do tego, jeśli człowiek spodziewa się wdzięczności albo czeka na podziękowania.

Życie to nie bajka. Trzeba uważać na słowa.

Kiedy przychodzi dorosłość, tracimy bezpowrotnie prawo do lekkomyślności i niezastanawiania się nad przyszłością. Każdy, kto musi już samodzielnie żyć, szybko sobie to uświadamia.

Pomagać też trzeba umieć. Lepiej nie brać się do tego, jeśli człowiek spodziewa się wdzięczności albo czeka na podziękowania.

Życie to nie bajka. Trzeba uważać na słowa.

Kiedy przychodzi dorosłość, tracimy bezpowrotnie prawo do lekkomyślności i niezastanawiania się nad przyszłością. Każdy, kto musi już samodzielnie żyć, szybko sobie to uświadamia.

Niestety nie zachwyciła mnie, podejrzewam, że kwestia poruszanego tematu. Fakt, trochę zaskakujące zakończenie jednak jest to taka książka, którą się czyta ot tak, bez większych emocji.

Niestety nie zachwyciła mnie, podejrzewam, że kwestia poruszanego tematu. Fakt, trochę zaskakujące zakończenie jednak jest to taka książka, którą się czyta ot tak, bez większych emocji.

Trudno mi wyrazić, jak bardzo narratorka mnie irytowała. Wierzyłam jej może przez pierwsze dziesięć stron, gdzieś koło pięćdziesiątej uznałam, że jest paranoiczką, a koło osiemdziesiątej miałam ochotę rzucić książką. Ciężko się to czytało, musiałam wielokrotnie robić przerwy, mimo że ta powieść jest dość krótka. Nie chcę spojlerować, więc nie opiszę szczegółów.
Doceniam pomysł, myślę, że autorka zaplanowała to tak, by czytelnik coraz bardziej i bardziej się denerwował z powodu punktu widzenia narratorki. Porusza ona temat niekiedy trudnych relacji pomiędzy synową a teściową. Mniej podoba mi się sposób realizacji tematu, czytanie tego było dość męczące, a zwrot akcji pod koniec (przynajmniej z mojej perspektywy) zbyt nagły, nieautentyczny.

Trudno mi wyrazić, jak bardzo narratorka mnie irytowała. Wierzyłam jej może przez pierwsze dziesięć stron, gdzieś koło pięćdziesiątej uznałam, że jest paranoiczką, a koło osiemdziesiątej miałam ochotę rzucić książką. Ciężko się to czytało, musiałam wielokrotnie robić przerwy, mimo że ta powieść jest dość krótka. Nie chcę spojlerować, więc nie opiszę szczegółów.
Doceniam...

Wbrew pozorom nie chodzi o kochankę a o teściową. Lena pokochała Tomasza. Wkrótce zostali rodzicami Kasi. Tomasz jak coś planował zawsze brał pod uwagę swoją matkę. Wszystko ustawiał według niej. Lena była zazdrosna. Uważała, że jej mąż bardziej kocha matkę niż ją. A każde zainteresowanie Kasią tłumaczyła sobie jako odbieranie jej dziecka przez teściową. Do czasu aż musiała zabrać trochę rzeczy z jej domu i trafiła na zeszyty, w których teściowa opisywała swoje życie. Zrozumiała wtedy jej chorobę, poznała jej miłość nie tylko do syna ale i do siebie. Piękna książka, w której niesprawiedliwie oceniamy bliskich tak na prawdę ich nie znając.

Wbrew pozorom nie chodzi o kochankę a o teściową. Lena pokochała Tomasza. Wkrótce zostali rodzicami Kasi. Tomasz jak coś planował zawsze brał pod uwagę swoją matkę. Wszystko ustawiał według niej. Lena była zazdrosna. Uważała, że jej mąż bardziej kocha matkę niż ją. A każde zainteresowanie Kasią tłumaczyła sobie jako odbieranie jej dziecka przez teściową. Do czasu aż musiała...

Bardzo piękna, emocjonalna powieść. Gorąco polecam

Bardzo piękna, emocjonalna powieść. Gorąco polecam

Przesłanie trafne, ale trochę nudno się czyta

Przesłanie trafne, ale trochę nudno się czyta

Poruszyła mnie bardzo tematyka . Pokazała, jak czasami wysnuwamy mylne wnioski z zachowania swoich bliskich i jakie to może pociagnąć za sobą konsekwencje. Polecam tym , którzy podejrzewają,ze maja nie najlepsze relacje z najbliższymi

Poruszyła mnie bardzo tematyka . Pokazała, jak czasami wysnuwamy mylne wnioski z zachowania swoich bliskich i jakie to może pociagnąć za sobą konsekwencje. Polecam tym , którzy podejrzewają,ze maja nie najlepsze relacje z najbliższymi

Ta druga, Karoliny Wilczyńskiej. To ciekawa pozycja literacka, ukazująca relacje między synową i teściową, przepełnione ocenianiem po pozorach, zazdrości i niedomówień.
Książka zmusza do refleksji. Polecam.

Ta druga, Karoliny Wilczyńskiej. To ciekawa pozycja literacka, ukazująca relacje między synową i teściową, przepełnione ocenianiem po pozorach, zazdrości i niedomówień.
Książka zmusza do refleksji. Polecam.

Ona, on i ta druga - jego matka.

Ta książka to prosta historia o zazdrości, niedomówieniach, o ocenianiu po pozorach. Przekaz jest naprawdę dobry i może dać do myślenia. Jednak mnie ta powieść nie porwała. Lena, główna bohaterka, irytowała mnie od pierwszej strony - zadufana w sobie, wywyższającą się, męcząca i wiecznie szukająca dziury w całym. Fabuła schematyczna i przewidywalna, a zakończenie dość nagłe. Trudno mi uwierzyć w przemianę człowieka w jednej chwili.

Niestety to nie była książka dla mnie.

Ona, on i ta druga - jego matka.

Ta książka to prosta historia o zazdrości, niedomówieniach, o ocenianiu po pozorach. Przekaz jest naprawdę dobry i może dać do myślenia. Jednak mnie ta powieść nie porwała. Lena, główna bohaterka, irytowała mnie od pierwszej strony - zadufana w sobie, wywyższającą się, męcząca i wiecznie szukająca dziury w całym. Fabuła schematyczna i...

Bardzo wzruszająca i bardzo dojrzała książka. Nie spodziewałam się tak szczerej opowieści. Myślę, że ta książka to idealna terapia Dla relacji teściowa-synowa. Obie panie tutaj bardzo wiele zrozumieją, zwłaszcza to że nie wszystko jest takie na jakie wygląda. Jestem pod wrażeniem książki, dobra robota.

Bardzo wzruszająca i bardzo dojrzała książka. Nie spodziewałam się tak szczerej opowieści. Myślę, że ta książka to idealna terapia Dla relacji teściowa-synowa. Obie panie tutaj bardzo wiele zrozumieją, zwłaszcza to że nie wszystko jest takie na jakie wygląda. Jestem pod wrażeniem książki, dobra robota.