Jesteśmy społecznością, która kocha książki

7,5. Cieszę się, że to nie był typowy thriller, bo wskazanie gatunku przez wydawcę początkowo mnie zniechęcało do sięgnięcia po tę książkę. A to naprawdę interesująca, poruszająca wiele problemów pozycja. Autor bardzo dobrze wykreował swoich bohaterów, a stopniowe odkrywanie ich tła rodzinnego oraz obserwowanie, jak zmieniają się z biegiem historii, to największy atut powieści. Jednak jest niepotrzebnie tak długa, a jak już dochodzimy do piwnicy, to coraz grubszymi nićmi jest to szyte. Świetna interpretacja lektorów w audiobooku, książka jest napisana barwnym językiem i łatwo wyobrazić sobie całość jako film.

7,5. Cieszę się, że to nie był typowy thriller, bo wskazanie gatunku przez wydawcę początkowo mnie zniechęcało do sięgnięcia po tę książkę. A to naprawdę interesująca, poruszająca wiele problemów pozycja. Autor bardzo dobrze wykreował swoich bohaterów, a stopniowe odkrywanie ich tła rodzinnego oraz obserwowanie, jak zmieniają się z biegiem historii, to największy atut...

6,5. Bardzo klimatyczna powieść, w pierwszej części czuć duszną atmosferę pełni lata, w drugiej późnojesienny chłód i niepokój. Kameralna historia o toksycznych relacjach do przeczytania w jeden dzień, bo chociaż pozornie nic się nie dzieje, to jednak wciąga. Szkoda, że zakończenie jest rozczarowujące, ale może o taką przewrotność chodziło autorce. Mnie jednak nie usatysfakcjonowało.

6,5. Bardzo klimatyczna powieść, w pierwszej części czuć duszną atmosferę pełni lata, w drugiej późnojesienny chłód i niepokój. Kameralna historia o toksycznych relacjach do przeczytania w jeden dzień, bo chociaż pozornie nic się nie dzieje, to jednak wciąga. Szkoda, że zakończenie jest rozczarowujące, ale może o taką przewrotność chodziło autorce. Mnie jednak nie...

Mam wątpliwości, czy powinno to zostać wydane, jednak dałam się trochę zaczarować tej bardzo krótkiej historii. Zakończenie trafia idealnie, ale czuć, że całość jest niedopracowana, że to nie jest już to. Z tęsknoty za twórczością Marquez można przeczytać, choć to taki dodatkowy smaczek, ciekawostka, a nie pełnoprawna opowieść.

Mam wątpliwości, czy powinno to zostać wydane, jednak dałam się trochę zaczarować tej bardzo krótkiej historii. Zakończenie trafia idealnie, ale czuć, że całość jest niedopracowana, że to nie jest już to. Z tęsknoty za twórczością Marquez można przeczytać, choć to taki dodatkowy smaczek, ciekawostka, a nie pełnoprawna opowieść.

Trudno było mi wejść w tę książkę przez liczne narracje (każda zupełnie inna), ale bardzo wynagradza cierpliwe i uważne czytanie - zakończenie fantastyczne! Wspaniale przemyślana i intrygująca.

Trudno było mi wejść w tę książkę przez liczne narracje (każda zupełnie inna), ale bardzo wynagradza cierpliwe i uważne czytanie - zakończenie fantastyczne! Wspaniale przemyślana i intrygująca.

Dla osób tęskniących za klimatem „Genialnej przyjaciółki”,choć tu bardziej czasy współczesne i zamiast Neapolu mamy rzymskie przedmieścia. Pięknie napisana opowieść o dorastaniu z dużą dawką goryczy. Pochłonęłam ją bardzo szybko, choć pod koniec nieco traci impet przez przeskoki czasowe.

Dla osób tęskniących za klimatem „Genialnej przyjaciółki”,choć tu bardziej czasy współczesne i zamiast Neapolu mamy rzymskie przedmieścia. Pięknie napisana opowieść o dorastaniu z dużą dawką goryczy. Pochłonęłam ją bardzo szybko, choć pod koniec nieco traci impet przez przeskoki czasowe.

Lekko się to czytało, ale spodziewałam się czegoś lepszego. Niestety czuć, że to jedynie wyobrażenie na temat Polski tamtych czasów, bije z tej książki jakiś fałsz. Sama historia miała potencjał, chociaż jest dosyć przewidywalna. Jej siłą powinny być emocje, które ostatecznie sprowadzają się do egzaltowanych metafor, a „ręcznik gruby jak schabowy” będzie śnił mi się po nocach. Brakuje tu też chwili zatrzymania się, rozwinięcia niektórych kwestii - jak na coś, nad czym autor pracował 7 lat, to naprawdę nie ma rewelacji.

Lekko się to czytało, ale spodziewałam się czegoś lepszego. Niestety czuć, że to jedynie wyobrażenie na temat Polski tamtych czasów, bije z tej książki jakiś fałsz. Sama historia miała potencjał, chociaż jest dosyć przewidywalna. Jej siłą powinny być emocje, które ostatecznie sprowadzają się do egzaltowanych metafor, a „ręcznik gruby jak schabowy” będzie śnił mi się po...

Wymęczyła mnie ta książka, może zabrałam się za nią w nieodpowiednim czasie, a może po prostu nie leżał mi jej styl i prowadzona narracja. Doceniam jednak samą historię - subtelną opowieść o nieprzepracowanych traumach, które powoli zżerają bohaterów od środka.

Wymęczyła mnie ta książka, może zabrałam się za nią w nieodpowiednim czasie, a może po prostu nie leżał mi jej styl i prowadzona narracja. Doceniam jednak samą historię - subtelną opowieść o nieprzepracowanych traumach, które powoli zżerają bohaterów od środka.

Praktycznie nie czuć, że ta książka powstała 70 lat temu. Pozornie oszczędna w emocje, ale buzują one pod powierzchnią. Nieoczywista relacja dwóch kobiet w cieniu nadchodzącej drugiej wojny światowej. Czasami gubiłam się w narracji, a zakończenie przychodzi zbyt pośpiesznie, ale może po prostu nie chciałam, żeby historia kończyła się w taki sposób w takim momencie.

Praktycznie nie czuć, że ta książka powstała 70 lat temu. Pozornie oszczędna w emocje, ale buzują one pod powierzchnią. Nieoczywista relacja dwóch kobiet w cieniu nadchodzącej drugiej wojny światowej. Czasami gubiłam się w narracji, a zakończenie przychodzi zbyt pośpiesznie, ale może po prostu nie chciałam, żeby historia kończyła się w taki sposób w takim momencie.

Chwilami miałam poczucie, że Ernaux za bardzo wpuszcza mnie do swojego życia. Ale jak to jest fantastycznie napisane! Środkowa część podobała mi się najmniej, wydawała mi się zbędnie rozwleczona, jednak razem z pozostałymi tekstami układa się w sensowną całość.

Chwilami miałam poczucie, że Ernaux za bardzo wpuszcza mnie do swojego życia. Ale jak to jest fantastycznie napisane! Środkowa część podobała mi się najmniej, wydawała mi się zbędnie rozwleczona, jednak razem z pozostałymi tekstami układa się w sensowną całość.

Autorka tworzy dystopijną rzeczywistość bez grama wyjaśnień jak ona działa i skąd się wzięła. Powieść przygnębiająca i budująca jednocześnie. Kameralna, ale z poczuciem większego sensu. Bardzo intrygująca lektura.

Autorka tworzy dystopijną rzeczywistość bez grama wyjaśnień jak ona działa i skąd się wzięła. Powieść przygnębiająca i budująca jednocześnie. Kameralna, ale z poczuciem większego sensu. Bardzo intrygująca lektura.

5,5. Nie za bardzo "czułam" tę książkę, ale moje nastawienie zmieniało się wraz z postępem lektury. Ostatecznie "Króliczek" wypada lepiej, niż się zapowiadał, ale to wciąż nie moja bajka. Na plus różne nawiązania literacko-popkulturowe (jedne mniej, inne bardziej oczywiste), momenty satyry na przeintelektualizowane pseudoartystki, sam pomysł też całkiem intrygujący, choć nie do końca spełniony. Najbardziej boli mnie słabe wykorzystanie wątku elitarnej uczelni (halo, to ma być dark academia?).

5,5. Nie za bardzo "czułam" tę książkę, ale moje nastawienie zmieniało się wraz z postępem lektury. Ostatecznie "Króliczek" wypada lepiej, niż się zapowiadał, ale to wciąż nie moja bajka. Na plus różne nawiązania literacko-popkulturowe (jedne mniej, inne bardziej oczywiste), momenty satyry na przeintelektualizowane pseudoartystki, sam pomysł też całkiem intrygujący, choć...

Jeśli ktoś liczy na książkę o Nowym Jorku, to się srogo rozczaruje. To przede wszystkim książka o samotności i jej wpływie na jednostki. Olivia Laing wzięła na tapet jednak nie zwykłych obywateli, a ludzi sztuki, dla których tworzenie było jednym ratunkiem przed otaczającym światem pełnym niezrozumienia. Bardzo poruszająca lektura.

Jeśli ktoś liczy na książkę o Nowym Jorku, to się srogo rozczaruje. To przede wszystkim książka o samotności i jej wpływie na jednostki. Olivia Laing wzięła na tapet jednak nie zwykłych obywateli, a ludzi sztuki, dla których tworzenie było jednym ratunkiem przed otaczającym światem pełnym niezrozumienia. Bardzo poruszająca lektura.

Narratorka w gorączce wspomina swoje przeszłe relacje, co pozwala nam ułożyć jej własny obraz. Podobała mi się ta forma, aż chciałoby się więcej. Najbardziej dotknął mnie rozdział ostatni, który zdecydowanie ma większy ciężar niż pozostałe. Solidna, refleksyjna pozycja.

Narratorka w gorączce wspomina swoje przeszłe relacje, co pozwala nam ułożyć jej własny obraz. Podobała mi się ta forma, aż chciałoby się więcej. Najbardziej dotknął mnie rozdział ostatni, który zdecydowanie ma większy ciężar niż pozostałe. Solidna, refleksyjna pozycja.

Pomysł intrygujący, niestety wykonanie do mnie nie przemówiło. Morału tej książki można szybko się domyślić, jednak autor dochodzi do niego w najgorszy sposób - łopatologicznie, w asyście mnóstwa „głębokich” zdań o tym jak żyć, powtarzanych do znudzenia (a bohaterka i tak przeżywa olśnienie dopiero pod koniec powieści). Depresja Nory potraktowana została jedynie jako wytrych fabularny i nie ma zbyt wiele wspólnego z prawdziwym obrazem tej choroby. Około połowy wydawało się, że historia robi ciekawy zwrot i łapie drugi oddech, ale zostaje to szybko porzucone. Wolałabym więcej magii czy sci-fi, niż pop filozofii i psychologii.

Pomysł intrygujący, niestety wykonanie do mnie nie przemówiło. Morału tej książki można szybko się domyślić, jednak autor dochodzi do niego w najgorszy sposób - łopatologicznie, w asyście mnóstwa „głębokich” zdań o tym jak żyć, powtarzanych do znudzenia (a bohaterka i tak przeżywa olśnienie dopiero pod koniec powieści). Depresja Nory potraktowana została jedynie jako...

Były momenty bardzo dobre, ale słabsze też się znalazły, zwłaszcza bliżej końca. Losy głównego bohatera i jego bliskich są porozrzucane jak puzzle w układance i podobało mi się składanie tej historii krok po kroku. Książka dla miłośników nieśpiesznej prozy, w której nie wydarzenia, a bohaterowie stanowią o sile opowieści.

Były momenty bardzo dobre, ale słabsze też się znalazły, zwłaszcza bliżej końca. Losy głównego bohatera i jego bliskich są porozrzucane jak puzzle w układance i podobało mi się składanie tej historii krok po kroku. Książka dla miłośników nieśpiesznej prozy, w której nie wydarzenia, a bohaterowie stanowią o sile opowieści.

Po „Defensywnych wypiekach” liczyłam, że i ta książka mi się bardzo spodoba. Niby wszystko jest na miejscu - klimat starych baśni, nietypowa drużyna, świat zbudowany wystarczająco, by nie nudzić ekspozycjami, a będący „jakiś”. A jednak miłości zabrakło. Marra wydała mi się mdłą bohaterką, chociaż jest starsza niż typowe protagonistki w fantastyce, to różnica nie była bardzo wyczuwalna. Pomysł ciekawy, ale na nieco krótszą książkę - miałam odczucie niepotrzebnego przeciągania fabuły. Może dla osób zmęczonych tropami mielonymi w fantastyce od kilku lat jest to powiew świeżości, dla mnie zabawa była średnio udana.

Po „Defensywnych wypiekach” liczyłam, że i ta książka mi się bardzo spodoba. Niby wszystko jest na miejscu - klimat starych baśni, nietypowa drużyna, świat zbudowany wystarczająco, by nie nudzić ekspozycjami, a będący „jakiś”. A jednak miłości zabrakło. Marra wydała mi się mdłą bohaterką, chociaż jest starsza niż typowe protagonistki w fantastyce, to różnica nie była bardzo...

Nunez dobrze się czyta, jednak "Przyjaciel" wysoko zawiesił poprzeczkę i "Słabsi" do niej nie dosięgają. Można się uśmiechnąć, można się zadumać, ale po przeczytaniu kilku książek autorki widać, że kręci się cały czas wokół podobnych motywów. Liczyłam na większe rozwinięcie wątków papugi i Vetcha. Lektura zostawiła z pewnym niedosytem, ale to był dobrze spędzony czas.

Nunez dobrze się czyta, jednak "Przyjaciel" wysoko zawiesił poprzeczkę i "Słabsi" do niej nie dosięgają. Można się uśmiechnąć, można się zadumać, ale po przeczytaniu kilku książek autorki widać, że kręci się cały czas wokół podobnych motywów. Liczyłam na większe rozwinięcie wątków papugi i Vetcha. Lektura zostawiła z pewnym niedosytem, ale to był dobrze spędzony...

To nie była podróż sentymentalna, a pierwsze zetknięcie z Mią Thermopolis. I chociaż nastu lat już dawno nie mam, to bawiłam się na tej książce całkiem dobrze. Pozytywnie zaskoczyło mnie, że nie jest to głupiutka i pusta historyjka. Są tu typowo nastoletnie rozterki, ale okraszone sporą dawką kąśliwego humoru. Przy okazji to miły wehikuł czasu do wczesnych lat dwutysięcznych, choć pod wieloma względami „Pamiętnik” wcale się nie zestarzał i według mnie wznowienie sprawi, że seria podbije serca nowego pokolenia czytelniczek. Żałuję, że kilkanaście lat temu książka nie wpadła mi w ręce, bo bym ją absolutnie pokochała.

To nie była podróż sentymentalna, a pierwsze zetknięcie z Mią Thermopolis. I chociaż nastu lat już dawno nie mam, to bawiłam się na tej książce całkiem dobrze. Pozytywnie zaskoczyło mnie, że nie jest to głupiutka i pusta historyjka. Są tu typowo nastoletnie rozterki, ale okraszone sporą dawką kąśliwego humoru. Przy okazji to miły wehikuł czasu do wczesnych lat...