Mam ambiwalencję z tą prozą. Z jednej strony czytałam ją z przyjemnością, słowa bez problemu łączyły się w zdania, chciałam do niej wracać. Jednak znacznie więcej emocji wzbudziło we mnie posłowie. Książka z jednej strony jest obfita w refleksje, jednocześnie ma w sobie surowość, która nie pozwoliła mi poczuć pełnej empatii czy współodczuwania. To były dobre chwile, ale czy bym ją polecała z czystym sumieniem? Chyba bym się zawahała.

Mam ambiwalencję z tą prozą. Z jednej strony czytałam ją z przyjemnością, słowa bez problemu łączyły się w zdania, chciałam do niej wracać. Jednak znacznie więcej emocji wzbudziło we mnie posłowie. Książka z jednej strony jest obfita w refleksje, jednocześnie ma w sobie surowość, która nie pozwoliła mi poczuć pełnej empatii czy współodczuwania. To były dobre chwile, ale czy...

Matka i córka w drodze, tej dosłownej, przez miasto i tej emocjonalnej, przez życie. Pomimo trudnej relacji, wciąż wracają do siebie, są oskarżenia, są pretensje, jest zrozumienie i rezygnacja. Autorka z niezwykła subtelnością i wyczuciem opisuje trudna relację matki i córki.

Matka i córka w drodze, tej dosłownej, przez miasto i tej emocjonalnej, przez życie. Pomimo trudnej relacji, wciąż wracają do siebie, są oskarżenia, są pretensje, jest zrozumienie i rezygnacja. Autorka z niezwykła subtelnością i wyczuciem opisuje trudna relację matki i córki.

Przeczytałam tę książkę kilka dni temu i o ile początek pamiętam dość dobrze (i ta część opisu dzieciństwa podobała mi się najbardziej i trochę skradła mi serce),tak dalsza część zupełnie zdążyła mi się już zatrzeć w pamięci. Zaczęłam czytać z myślą, że to będzie moja książka, ale niestety nie będzie. Temat jaki Gornick porusza jest bardzo ciekawy: przywiązania do rodziny, miejsca, społeczności. I ten temat też jest i przedstawiony w interesujący sposób, książkę bardzo dobrze się czyta, nawet stwierdziłabym, że płynie się przez jej treść. Ale mnie samej chyba zabrakło przywiązań do tego, co autorka chciała przekazać. Ogólny wniosek z tej książki wyciągnęłam taki, że ładna to była historia, nie żałuję spędzonego z nią czasu, ale trochę nie w moim klimacie, żebym mogła ją pokochać. Z tą autorką mam tak samo jak z książkami Joan Didion, czytam, ale to raczej nigdy nie będą moje ulubione tytuły. Dlatego też, nie skreślam też Gornick, bo kolejna jej książka już czeka w kolejce.

Przeczytałam tę książkę kilka dni temu i o ile początek pamiętam dość dobrze (i ta część opisu dzieciństwa podobała mi się najbardziej i trochę skradła mi serce),tak dalsza część zupełnie zdążyła mi się już zatrzeć w pamięci. Zaczęłam czytać z myślą, że to będzie moja książka, ale niestety nie będzie. Temat jaki Gornick porusza jest bardzo ciekawy: przywiązania do rodziny,...

Ciekawa i wciagajaca autobiograficzna opowiesc o relacji matka – corka, o narzuconych rolach kobiet w spoleczenstwie, o walce o siebie, o swoj indywidializm i miejsce w zyciu, o szerokopojetej i czesto skomplikowanej koncepcji milosci do drugiego czlowieka, milosci do literatury i do Nowego Jorku, ktory jest tez tu jednym z bohaterow. Opowiesc o ciezko wypracowanej i czesto przeplaconej konfliktem niezaleznosci i wolnosci oraz wysokiej ceny jaka przychodzi za nia zaplacic.

Ciekawa i wciagajaca autobiograficzna opowiesc o relacji matka – corka, o narzuconych rolach kobiet w spoleczenstwie, o walce o siebie, o swoj indywidializm i miejsce w zyciu, o szerokopojetej i czesto skomplikowanej koncepcji milosci do drugiego czlowieka, milosci do literatury i do Nowego Jorku, ktory jest tez tu jednym z bohaterow. Opowiesc o ciezko wypracowanej i czesto...

Szczery portret relacji matki z córką. I piękny hołd dla Nowego Jorku.

Szczery portret relacji matki z córką. I piękny hołd dla Nowego Jorku.

Przepiękna, szczera i autentyczna opowieść autobiograficzna, mająca zarazem wymiar niezwykle uniwersalny. Cudownie ilustrująca trudne relacje matki i córki - lektura obowiązkowa tak dla matek, jak i córek, choć trzeba mieć w sobie dużo gotowości na otwarcie się na tę drugą stronę.
Książka stanowiła odważny wyłom w latach powojennych, kiedy temat takiej relacji nagle zniknął z powieści i opowiadań. Zadziwiające, że polskie wydanie (które ukazało się 30 lat po edycji amerykańskiej) nie wydaje się ani trochę nieaktualne.
Książka jest na wskroś poważna, ale liczne klisze charakterystyczne dla relacji matki z córką (a może po prostu relacji kobiecych) są tak irytujące, że aż komiczne. Być może dlatego właśnie ta książka wywołuje mnóstwo emocji i przemyśleń.
Gornick jest przy tym przedstawicielką tzw. drugiej fali feminizmu i w swojej książce wyraźnie pokazuje starcie pokoleniowe, które nakłada się na typową relację macierzyńską: matka reprezentuje jeszcze ciągle pokolenie kobiet mocno zależnych od mężczyzn, ale po części zależnych na własne życzenie, bo mężczyzna (mąż) pozostaje centralną postacią w jej życiu nawet po śmierci (jest "wdową" a nie kobietą samodzielną). Córka natomiast wbrew otrzymanemu patriarchalnemu wzorcowi wychowania próbuje układać życie według własnego projektu - i nawet jeśli robi to nieudolnie, walczy o prawo do popełniania własnych błędów.
Wątki kobiece są w tej książce tak liczne, że trudno się do wszystkich odnieść: stosunek do własnych marzeń i własnego ciała, do seksu i Miłości, do tzw. kobiecych obowiązków i ich jałowości, ale też sposobu wyrażania troski o najbliższych, wreszcie siostrzeństwa kobiet i różnorodnych wzorców kobiecości, które młoda Gornick mogła obserwować w kamienicy, w której mieszkała latami razem z matką.
Niesamowicie klimatyczna to lektura, ponieważ na wątki osobiste, obserwacje rodziny i sąsiadów, nakłada się historia Nowego Jorku lat 30. i 70. XX wieku. To też ważny element książki, bo wprowadza figurę flâneuse, która nie jest wszak "konsumentką w domu towarowym", ale pełnoprawną "wędrowniczką nowojorską", choć owo wędrowanie skażone jest zagrożeniami typowymi na drodze samotnie szwendającej się kobiety (co samo w sobie staje się głosem feministycznym pobrzmiewającym do dzisiaj w wątpliwym prawie kobiet do tego, żeby iść dokądkolwiek, kiedykolwiek i z kimkolwiek).
Wspaniała książka, którą warto czytać poszukując analogii i treści uniwersalnych.

Przepiękna, szczera i autentyczna opowieść autobiograficzna, mająca zarazem wymiar niezwykle uniwersalny. Cudownie ilustrująca trudne relacje matki i córki - lektura obowiązkowa tak dla matek, jak i córek, choć trzeba mieć w sobie dużo gotowości na otwarcie się na tę drugą stronę.
Książka stanowiła odważny wyłom w latach powojennych, kiedy temat takiej relacji nagle zniknął...

Oczarowała mnie prekursorka dziennikarstwa osobistego. Własna autobiografia stała się punktem wyjścia do poszukiwania uniwersalnego znaczenia zjawisk i zdarzeń. I tak potrzeba myślenia, poszukiwania autentycznego, bo własnego sensu życia, podpatrywanie matki, ciotek, sąsiadek stają się ważnym głosem w sprawie widzenia roli kobiety. Od dawna jesteśmy zniewolone, wpisane w seksualne, emocjonalne czy ekonomiczne niewolnictwo. Kobiety boją się wyjść z narzuconej ramy i nie dostrzegają swojego problemu. Pisarka określa siebie– kobietę zawsze w relacji do mężczyzn jako córka, żona, rozwódka, kochanka. Odziera przemyślenia ze społecznego tabu, wyzbywa się sentymentalizmu i prawdziwie dzieli się z innymi swoimi wnioskami. Jej matka myli miłość z poświęceniem prowadzącym do samounicestwienia, sąsiadka z seksualną fascynacją, dlatego zabiera głos, by przekonać inne kobiety do rozwinięcia w sobie potrzeby próbowania samostanowienia, do nadania życiu swojego wymiaru, trzymając się własnych zasad. Dla mnie to znacznie więcej niż powieść autobiograficzna. Niesamowicie przyjemna lektura, ponieważ na te osobiste, może i bezwzględne, ale pełne zrozumienia obserwacje własnej rodziny nakładają się losy historii – danego miejsca, jakim jest Nowy Jork lat 30-tych i 70-tych XX wieku. Nawet jeśli ceną za niezależność i wolność myślenia będzie niezrozumienie, warto stanowić o sobie i być "kobietą osobną". Cenię autoironię i humor autorki. Podziwiam jej determinację w walce o własną osobowość, której już nikt nie przytłoczy. Ta proza krzyczy: Amor fati! Żyj i bądź sobą, uniezależnij się od innych, nadaj znaczenie swojemu życiu! Naprawdę ważny głos.

Oczarowała mnie prekursorka dziennikarstwa osobistego. Własna autobiografia stała się punktem wyjścia do poszukiwania uniwersalnego znaczenia zjawisk i zdarzeń. I tak potrzeba myślenia, poszukiwania autentycznego, bo własnego sensu życia, podpatrywanie matki, ciotek, sąsiadek stają się ważnym głosem w sprawie widzenia roli kobiety. Od dawna jesteśmy zniewolone, wpisane w...

Kolejna powieść i kolejna wariacja na temat trudnych relacji na linii matka-córka. Dwie silne kobiety po przeciwleglych końcach. Kochają sie, ale walczą, rywalizują ze sobą jakos tak podskórnie. Niby nic odkrywczego, czyta się dobrze. Tylko dobrze.

Kolejna powieść i kolejna wariacja na temat trudnych relacji na linii matka-córka. Dwie silne kobiety po przeciwleglych końcach. Kochają sie, ale walczą, rywalizują ze sobą jakos tak podskórnie. Niby nic odkrywczego, czyta się dobrze. Tylko dobrze.

Wspólnie z autorką płynnie przeszedłem przez książkę obserwując relację matki i córka.
Troszkę toxic, troszkę zabawnie, troszkę nostalgicznie i tak sobie falujemy na przestrzeni lat z bohaterkami.
Wniosek: od zawsze, wszędzie i wszyscy mają kwasy w najbliższych relacjach i żadna, nawet turbofajnia psychoterpia, bez naszego udziału tego nie rozwiąże.

Wspólnie z autorką płynnie przeszedłem przez książkę obserwując relację matki i córka.
Troszkę toxic, troszkę zabawnie, troszkę nostalgicznie i tak sobie falujemy na przestrzeni lat z bohaterkami.
Wniosek: od zawsze, wszędzie i wszyscy mają kwasy w najbliższych relacjach i żadna, nawet turbofajnia psychoterpia, bez naszego udziału tego nie rozwiąże.

Wnikliwe spojrzenie na relacje kobieta-społeczeństwo, kobieta-mężczyzna, córka-matka. Niesamowicie przyjemna lektura jak na pozycję autobiograficzną. Garść błyskotliwych spostrzeżeń ukazujących problemy epoki które jednocześnie pozostają aktualne także dziś.

Wnikliwe spojrzenie na relacje kobieta-społeczeństwo, kobieta-mężczyzna, córka-matka. Niesamowicie przyjemna lektura jak na pozycję autobiograficzną. Garść błyskotliwych spostrzeżeń ukazujących problemy epoki które jednocześnie pozostają aktualne także dziś.