Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tom II Dziedzictwa to ostatnia część serii o takim samym tytule Christophera Paoliniego. Nadszedł czas pożegnać się z Eragonem, Saphirą, Aryą, Nasuadą, Murtaghiem, Glaederm i innymi postaciami. Wcześniej jednak będzie trzeba ostatecznie zmierzyć się z Galbatorixem!

Książka miejscami jest, nie ma co ukrywać, nudna, zdarzało mi się nawet omijać słowa, natomiast od niektórych fragmentów (na szczęście było ich więcej) po prostu nie da się oberwać. Zaskakujące zwroty akcji i nawiązania do przeszłości pokazują jak bardzo stworzony świat został dopracowany przez Paoliniego. Czytając poprzednie tomy można nie zwrócić uwagi na pewne fragmenty, które, jak się ukazuje, wręcz odkrywały przed nami przyszłość.

Irytował mnie niesamowicie Roran - wydawał mi się zbyt doskonały.

Ostatecznie myślę, że książka jest bardzo dobra. Pomimo wad polecam każdemu fanowi fantastyki.

Tom II Dziedzictwa to ostatnia część serii o takim samym tytule Christophera Paoliniego. Nadszedł czas pożegnać się z Eragonem, Saphirą, Aryą, Nasuadą, Murtaghiem, Glaederm i innymi postaciami. Wcześniej jednak będzie trzeba ostatecznie zmierzyć się z Galbatorixem!

Książka miejscami jest, nie ma co ukrywać, nudna, zdarzało mi się nawet omijać słowa, natomiast od niektórych...

Brisingr, czyli trzeci tom serii Dziedzictwo Christophera Paoliniego. Zbliżamy się do końca serii pełnej magii, smoków, mitycznych stworów, smoków, wspaniałych przygód i smoków.

Nie wiem czemu, ale Najstarszy bardziej przypadł mi do gustu. Nie oznacza to jednak, że Brisingr jest powieścią słabą. Książka zawiera wiele zaskakujących zwrotów akcji, opisane w niej wydarzenia zmuszają do dalszego czytania i wywołują całe gamy uczuć. Wprawdzie zdarzało się, że lekko wiało nudą (ehh, te niekończące się podróże), ale mogło być gorzej. Na jaw wychodzą tajemnice przeszłości, tak na plus. A jakie? Ahh, tego nie powiem, nie bójcie się.

Powieść ma jednak wady, za niektóre odpowiada wydawnictwo. Zdarzało się, że gdzieś nie było litery, odstępu między wyrazami, ale wybaczam. Zaczął mnie też lekko irytować styl autora. Wydaje mi się, że połowę porównań można usunąć z książki i nic złego by się nie stało.

Książkę, jak zresztą całą serię, można kochać, nienawidzić lub jeszcze jej nie przeczytać. Osobiście zaliczam się do tej pierwszej grupy. Mimo wad książka pozostawiła miłe wspomnienia i na pewno sięgnę po Dziedzictwo.

Brisingr, czyli trzeci tom serii Dziedzictwo Christophera Paoliniego. Zbliżamy się do końca serii pełnej magii, smoków, mitycznych stworów, smoków, wspaniałych przygód i smoków.

Nie wiem czemu, ale Najstarszy bardziej przypadł mi do gustu. Nie oznacza to jednak, że Brisingr jest powieścią słabą. Książka zawiera wiele zaskakujących zwrotów akcji, opisane w niej wydarzenia...

Wioska morderców to moje pierwsze spotkanie z thrillerem i Elisabeth Herrmann. Z tego powodu nie mogę ocenić tej książki jako znawca, za to mogę ją ocenić subiektywnie, bez porównania z innymi powieściami tego gatunku. Przygotujcie się więc na powieść pełną tajemnic, akcji i mrożących krew w żyłach zdarzeń.

Upalny majowy dzień. Sanela Beara, czyli (właściwie) główna bohaterka powieści pracuje w berlińskiej policji. Niewysoka, wygadana, obdarzona "szóstym zmysłem" Chorwatka jak zwykle patroluje ulice niemieckiej stolicy w poszukiwaniu łamiących prawo kierowców. Wtedy zostaje wezwana do berlińskiego ogrodu zoologicznego. W zagrodzie pekari znaleziono ludzkie szczątki. Policjantka od razu bierze sprawę w swoje ręce - rozmawia ze świadkami, bada teren. Czy jednak odkryje tajemnice śmierci człowieka? jaką rolę odegrały tu psy? i co wspólnego ma z zabójstwem klaun, którego istnienie nie jest nawet potwierdzone?

Starając się o awans policjantka nie przestaje szukać rozwiązania tajemnicy. Na skutek pewnego wydarzenia zostaje unieruchomiona na kilka dni. W tym czasie do popełnienia zbrodni przyznaje się pewna osoba, która trafia pod opiekę profesora Brocka - znanego psychologa - i jego asystenta Jeremy'ego Saler'a. Doktor ma za zadanie wystawić dla sądu opinię o stanie psychicznym sprawcy. Jednak dziewczyna nie chce rozmawiać o popełnionej zbrodni ani o swojej przeszłości. I dalej dzieje się rzecz, która nie do końca mi się spodobała, ale nie powiem o co chodzi, bo to spoiler.

Podczas kolejnych rozdziałów dowiadujemy się nowych faktów, które nie pomagają śledczym, a komplikują całą sprawę. W tym czasie sporo się wydarzyło, choć nie będę mówił co. Zepsułoby to całą zabawę z czytania.

Autorka postanawia w końcu spełnić obietnicę z tytułu i zabiera nad do wioski morderców - Wendisch Bruch. Wyludniona wieś pełna starych, zawalających się domów skrywa nie tylko wszystkie możliwe rodzaje pleśni i zniszczeń, ale i mroczną tajemnicę (nie trudno się tego domyślić).

Książka ma jednak pewne wady. W kilku miejscach zawaliło wydawnictwo, a w kilku pewne zdarzenia były dla mnie dość dziwne i nie mogłem sobie ich wyobrazić. Autorka zwyczajnie je źle opisała. Denerwował mnie również Jeremy, głównie pod koniec książki... no ale mniejsza o to.

Książka jest, moim zdaniem, bardzo dobra i polecam ją każdemu. Osobiście nie lubiłem thrillerów, a tu takie zaskoczenie! Ale uważajcie - można się nieźle wciągnąć i zarwać noc.

Wioska morderców to moje pierwsze spotkanie z thrillerem i Elisabeth Herrmann. Z tego powodu nie mogę ocenić tej książki jako znawca, za to mogę ją ocenić subiektywnie, bez porównania z innymi powieściami tego gatunku. Przygotujcie się więc na powieść pełną tajemnic, akcji i mrożących krew w żyłach zdarzeń.

Upalny majowy dzień. Sanela Beara, czyli (właściwie) główna...