Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje drugie spotkanie ze słynnym autorem "Pięknych dwudziestoletnich", a właściwie drugie podejście do niego. Na myśl nasuwa mi się podobny wniosek, co i przy "Sowie córce piekarza" - Marek strasznie pieprzy. Ale za to w jaki ładny sposób! Nie można mu odmówić niebywałego talentu do tworzenia świetnych dialogów, przeistaczania pozornie błahych i zwyczajnych scen w najlepszy dramat/komedię/kino akcji/(nie wiem co jeszcze) czy umieszczania gdzieś pomiędzy swymi wywodami tzw. "złotych myśli", które odnajdywałam praktycznie co drugą, trzecią stronę i każdą z nich miałam ochotę zapisywać. Przemyślenia Hłaski często są bardzo oryginalne, ale wielokrotnie raziła mnie ich jednostronność i niekiedy wąskie pole widzenia. Podobnie jak w niektórych utworach Pilcha, wywody w "Pięknych dwudziestoletnich" są egotyczne i skupione często wyłącznie na osobie autora. Miałam nawet wrażenie, że Hłasko chełpi się tą własną próżnością bądź egocentryzmem i chyba tak właśnie było, zważając na jego autokreację buntownika i degenerata. U Pilcha mnie to drażniło, a tutaj, o dziwo, jest dodatkowym atutem i dodaje jakiegoś nieodpartego uroku. Przed oczami miast mieć starego, zarozumiałego zrzędę (trochę wyolbrzymiam, ale tak było z Panem Jerzym, choć nie odmawiam mu erudycji i ogromnego talentu literackiego), widziałam zbuntowanego młodzieńca zapatrzonego we własną osobę, łobuza z zawadiackim uśmieszkiem na ustach. I w takim młodzieńczym buncie jest coś uroczego! Książka nie jest więc pozbawiona wad, niemniej tworzy świetnie spisane świadectwo epoki widzianej oczami Marka i to jej największa wartość.

Wciąż uważam, że Hłasko trochę ględzi, jednak summa summarum: jeśli pieprzyć, to tylko z Mareczkiem.

Moje drugie spotkanie ze słynnym autorem "Pięknych dwudziestoletnich", a właściwie drugie podejście do niego. Na myśl nasuwa mi się podobny wniosek, co i przy "Sowie córce piekarza" - Marek strasznie pieprzy. Ale za to w jaki ładny sposób! Nie można mu odmówić niebywałego talentu do tworzenia świetnych dialogów, przeistaczania pozornie błahych i zwyczajnych scen w najlepszy...

Liczyłam na coś więcej, zwłaszcza po zachwycającym początku. Niestety nie dostałam. Jak dla mnie średniawka, a gdy porównuję z innymi dziennikami bądź też prozą na dziennik stylizowaną, wypada słabo. I wydaje mi się, że Paul Auster to straszny dupek, a przynajmniej takie wrażenie sprawia po przeczytanej lekturze, taki to portret autora wyłania się na owych paruset stronach.

Liczyłam na coś więcej, zwłaszcza po zachwycającym początku. Niestety nie dostałam. Jak dla mnie średniawka, a gdy porównuję z innymi dziennikami bądź też prozą na dziennik stylizowaną, wypada słabo. I wydaje mi się, że Paul Auster to straszny dupek, a przynajmniej takie wrażenie sprawia po przeczytanej lekturze, taki to portret autora wyłania się na owych paruset stronach.

Od tej właśnie pozycji zaczęłam wprowadzenie do historii kina. Polecam każdemu, kto dopiero pragnie poznać fascynujący świat filmu i chce wiedzieć o nim jak najwięcej, a nie wie jeszcze, jak się do tego zabrać.


Jakie są główne atuty książki? Jest kilka, które mi bardzo do gustu przypadły i ułatwiły odnalezienie się w filmowym świecie, o którym rozmawiają autorzy. Przede wszystkim chronologia - każdy rozdział obejmuje jeden rok (z wyjątkiem początku, kiedy to film dopiero wchodził w nasze życie), który zaczyna się od ogólnego wprowadzenia, przechodzi przez dyskusję autorów na temat filmów, jakie ich zdaniem najbardziej odznaczyły się w historii bądź wywarły duże wrażenie w swoich czasach, a na końcu osobno wybierają jedno dzieło - ich zdaniem najwybitniejsze, najlepsze, któe w danym roku weszło na ekrany. Kolejną zaletą jest to, iż na końcu książki znajdziemy pełną listę filmów, jakie wybrali Barbara, Tadeusz i Jan, również w chronologicznej kolejności. Można potraktować to jako listę klasyków kina, które każdy powinien obejrzeć, czyli tak jak ja to zrobiłam :) Oprócz tego, co kilkadziesiąt stron pojawia się ciekawe urozmaicenie w postaci fotosów z najważniejszych filmów.


Rozdziały są krótkie, bo na kilka stron. Każdy z autorów ma swoje własne upodobania, co wprowadza ciekawe urozmaicenie - nie są oni ani jednostronni, ani jednomyślni. Jeden jest miłośnikiem kina włoskiego, drugi zaś uwielbia Hollywood, a przez to nie brak także sporów pomiędzy nimi, które pozwalają nam zdystansować swój stosunek do filmów. Książka nie jest też żadną encyklopedią kina, a jedynie (tu zaznaczam!) cyklem rozmów radiowych spisanych na papier. Dzięki temu język jest łatwy i przystępny dla każdego czytelnika, także (albo nawet przede wszystkim) tego dopiero chcącego rozeznać się w temacie. Można dowiedzieć się wielu ciekawostek na temat powstawania dzieł, sytuacji na świecie panującej w czasach wchodzenia na ekrany konkretnych filmów oraz samych twórców. Ja dodatkowo potraktowałam książkę jako podręcznik i podkreślałam konkretne tytuły oraz informacje zakreślaczami, dzięki czemu mogłam później wrócić w każdej chwili do tej pozycji i łatwo odnaleźć wszystko najważniejsze wiadomości. Zresztą dzięki "Stuletniej kronice filmowej" oglądnęłam takie filmy jak choćby: "Pancernik Potiomkin", "Viridiana" czy też "Kabaret".


Polecam przede wszystkim tym, którzy dopiero zaczynają! Jeśli jednak masz za sobą wiele klasycznych pozycji związanych z światem kina, książka może Ci niekoniecznie przypaść do gustu, aczkolwiek spróbować zawsze warto!

Od tej właśnie pozycji zaczęłam wprowadzenie do historii kina. Polecam każdemu, kto dopiero pragnie poznać fascynujący świat filmu i chce wiedzieć o nim jak najwięcej, a nie wie jeszcze, jak się do tego zabrać.


Jakie są główne atuty książki? Jest kilka, które mi bardzo do gustu przypadły i ułatwiły odnalezienie się w filmowym świecie, o którym rozmawiają autorzy. Przede...