Biblioteczka | Lubimyczytać.pl

Przeczytała:
2019-02-02

Syrena i pani Hancock

Imogen Hermes Gowar

Średnia ocen:

6,7 / 10

746 ocen

Oceniła na:

10 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Ulubione, Posiadam

Zobacz opinię (3 plusy)

Czytelnicy: 2201 Opinie: 132

Zobacz opinię (3 plusy)

Ku odległym brzegom

Elizabeth Camden

Średnia ocen:

6,5 / 10

83 ocen

Na półkach:

Przeczytane

Czytelnicy: 186 Opinie: 16

Przeczytała:
2017-08-08

Płomienna korona

Elżbieta Cherezińska

Cykl: Odrodzone królestwo (tom 3)

Średnia ocen:

8,1 / 10

1625 ocen

Oceniła na:

8 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Posiadam

Zobacz opinię (2 plusy)

Czytelnicy: 3456 Opinie: 222

Zobacz opinię (2 plusy)

Przeczytała:
2017-12-24

Morderstwo na starej plebanii

Jill McGown

Cykl: Lloyd i Hill (tom 2)

Średnia ocen:

6,2 / 10

144 ocen

Oceniła na:

7 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Posiadam

Zobacz opinię (1 plus)

Czytelnicy: 305 Opinie: 30

Zobacz opinię (1 plus)

Przeczytała:
2018-01-24

Noc

Bernard Minier

Cykl: Martin Servaz (tom 4)

Średnia ocen:

7,0 / 10

1266 ocen

Oceniła na:

8 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Posiadam

Zobacz opinię (3 plusy)

Czytelnicy: 2568 Opinie: 213

Zobacz opinię (3 plusy)

Przeczytała:
2017-08-13

Czarna Madonna

Remigiusz Mróz

Średnia ocen:

5,8 / 10

6077 ocen

Oceniła na:

3 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Gnioty

Zobacz opinię (3 plusy)

Czytelnicy: 9843 Opinie: 1022

Zobacz opinię (3 plusy)

Przeczytała:
2017-06-01

Śniadanie na skale

Iwona Walczak

Średnia ocen:

6,6 / 10

89 ocen

Oceniła na:

9 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Posiadam

Zobacz opinię (0 plusów)

Czytelnicy: 215 Opinie: 24

Zobacz opinię (0 plusów)

Przeczytała:
2016-06-18

KrUlewna Śnieżka

Bohdan Butenko

Średnia ocen:

7,1 / 10

27 ocen

Oceniła na:

7 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Dzieci i młodzież

Czytelnicy: 73 Opinie: 5

Przeczytała:
2016-05-03

Ręka mistrza

Stephen King

Średnia ocen:

7,6 / 10

1152 ocen

Oceniła na:

10 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Ulubione

Czytelnicy: 2282 Opinie: 76

Przeczytała:
2017-05-11

Miasto w ogniu

Garth Risk Hallberg

Średnia ocen:

6,7 / 10

83 ocen

Oceniła na:

5 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Posiadam

Zobacz opinię (8 plusów)

Czytelnicy: 492 Opinie: 21

Zobacz opinię (8 plusów)

Przeczytała:
2017-04-28

Ziemia kłamstw

Anne B. Ragde

Cykl: Saga rodziny Neshov (tom 1)

Średnia ocen:

7,3 / 10

867 ocen

Oceniła na:

6 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Posiadam

Zobacz opinię (3 plusy)

Czytelnicy: 2156 Opinie: 167

Zobacz opinię (3 plusy)

Przeczytała:
2017-04-26

Barbarzyńca w ogrodzie

Zbigniew Herbert

Średnia ocen:

7,7 / 10

1037 ocen

Oceniła na:

10 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Ulubione

Zobacz opinię (7 plusów)

Czytelnicy: 2462 Opinie: 101

Zobacz opinię (7 plusów)

„Barbarzyńca w ogrodzie” to zbiór 10 esejów Herberta, które są owocem jego podróży po Europie w latach 1958 – 1960. Wraz z „Martwą naturą z wędzidłem” i „Labiryntem nad morzem” tworzą trylogię, która dotyka głębi kultury, z której my Europejczycy, wyrośliśmy.
Gdybym to ja miała możliwość nadania tytułu tej książce, nazwałabym ją raczej „Ogród w barbarzyńcy”. Czemu?

W dzisiejszych czasach, żyjemy szybko, chaotycznie, z nastawieniem na konsumpcję. Żyjemy wśród rzeczy i śmieci. Wraz z tym zmienia się nasz język, który z narzędzia komunikacji przeistacza się w żelbetonowy bunkier. Zaśmiecamy naszą mowę wulgaryzmami, makaronizmami, kalkami z obcych języków. Jednocześnie zapominamy o naszych polskich, pięknobrzmiących odpowiednikach. Stajemy się barbarzyńcami własnej kultury. W tym momencie Herbert podaje nam na tacy kwintesencję wspaniałej, czystej polszczyzny, nieskażonej żadnymi „zarazkami”. Stanowi ona swoisty ogród, w którym głęboko zakorzenione jest piękno słów. Ich smak i zapach próbują przebić się do tej dzisiejszej, „barbarzyńskiej” natury człowieka. Z ogromnym skutkiem zresztą.
Oczywiście książkę cenię wysoko nie tylko za jej walory językowe, ale także ze względu na jej ogromną wartość literacką. Autor oprowadza nas po świecie, który czasy świetności ma już za sobą. Podobnie jak Dante wraz z Wergiliuszem zwiedzał najciemniejsze zakątki tamtego świata, tak i Herbert razem z czytelnikiem podróżuje po najbardziej zakamuflowanych i zapomnianych miejscach w Europie. I w taki sposób błądzimy od prehistorycznego Lascaux, poprzez Arles, brązowozłote Orvieto, Sienę aż do samego serca Francji - bajecznego Valois.

Każdy esej to jeden wielki kosz, w którym mieszczą się nie tylko malownicze opisy odwiedzanych miejsc, ale także ich historie, ludzie, podziw skierowany ku monumentalnym wytworom ludzkich rąk, przywrócona pamięć o zakurzonych dziełach sztuki. A wszystko to przeplatane jest opowieściami o zwyczajach kulinarnych, pogodzie, degustacji wina.
Każdy opis zamieszczony w książce w pełni oddaje jego rzeczywisty kształt. Wystarczy wsłuchać się w słowa i zamknąć oczy aby usłyszeć gwar miasta, ujrzeć ponury pochód inkwizytorów, poczuć pod palcami chropowatość murów. Z pozoru ich treść może wydawać się chaotyczna, lecz każdy kto zostanie z lekturą na dłużej, właśnie w tym nieporządku ujrzy wyklarowany obraz całości.

Najpiękniejsze w książce jest to, że autor pisze ją z pozycji zwykłego człowieka - podróżnika, który dzieli się z nami swoimi przemyśleniami. Herbert nie bawi się w wielkiego znawcę sztuki. Stara się podawać nam pewną wiedze teoretyczną, lecz w zupełnie inny sposób, niż ten, do którego jesteśmy przyzwyczajeni. Robi to na tyle umiejętnie, że czytając, tak naprawdę nie zdajemy sobie sprawy, że przyswajamy przy okazji pokaźny kawał wiedzy na temat szeroko pojętej cywilizacji. Liczne dygresje, barwne historie ludzi z tamtych lat, bunt, zachwyt nad prostotą – to właśnie sprawia, że małego formatu książka uczy nas dużo więcej niż akademickie tomiszcze.

Mimo, że wszystkie eseje są niezwykle wartościowe, to według mnie jedne z nich zasługuje na szczególną uwagę. „Arles” to nie tylko bastion nie istniejącego imperium i otwarte drzwi i okna pełne muzyki. To przede wszystkim pomnik wystawiony Van Goghowi - niedocenionemu za życia artyście oraz pokłon oddany małej katedrze, wciśniętej pomiędzy mury domów. Herbert pokazuje nam rozkwit tej małej mieściny od czasów średniowiecznych. Z właściwą sobie pasją opowiada nam o żywych tam tradycjach antycznych, koronacji Fryderyka Rudobrodego, geniuszu Mistrala. Nad całym tekstem ciąży niczym klątwa, woń tamtejszych win, ryb, oliwek. Bez ogródek można nazwać go pięknem w czystej postaci.
Mimo, że książkę mogłabym postawić na najwyższej półce w bibliotece, uważam, że nie jest ona lekturą dla wszystkich. Jeżeli ktoś stara się znaleźć w niej przewodnik podróży po Europie – zawiedzie się. Podobnie odrzucą ją osoby, dla których malarstwo, architektura i rzeźba to tematy na okazyjne spotkanie przy piwie. Żeby zrozumieć głębię Herberta należy – podobnie jak on – należeć do grona pasjonatów sztuki, filozofów lub miłośników pięknej polszczyzny.

„Barbarzyńca w ogrodzie” to zbiór 10 esejów Herberta, które są owocem jego podróży po Europie w latach 1958 – 1960. Wraz z „Martwą naturą z wędzidłem” i „Labiryntem nad morzem” tworzą trylogię, która dotyka głębi kultury, z której my Europejczycy, wyrośliśmy.
Gdybym to ja miała możliwość nadania tytułu tej książce, nazwałabym ją raczej „Ogród w barbarzyńcy”. Czemu?

W...

więcej Pokaż mimo to

7

Przeczytała:
2017-04-26

Za zamkniętymi drzwiami

B.A. Paris

Średnia ocen:

7,4 / 10

25396 ocen

Oceniła na:

10 / 10

Na półkach:

Przeczytane, Ulubione, Posiadam

Zobacz opinię (14 plusów)

Czytelnicy: 40010 Opinie: 3331

Zobacz opinię (14 plusów)

Najstraszniejsze jest to, czego nie widać.

Kiedyś, gdy zaczytywałam się w różnych mrocznych horrorach, przerażały mnie opisy odciętych głów, placów ofiar pochowanych gdzieś w szufladach, brutalnych mordów dokonywanych gdzieś na odludziu. Bałam się wychodzić do łazienki po zmroku, wolałam nie wyłączać światła,na wszelki wypadek zasłaniałam szczelnie okna.
Jednak to, co przeczytałam tutaj, sprawiło, że nie zechcę być sama w jakimkolwiek pomieszczeniu. Nigdy. Poczucie - z jednej strony osamotnienia i ściskania w jelitach, a z drugiej - mieszanki osaczenia i strachu wypłoszonego zwierzęcia wydaje się być nie do zniesienia.

Grace i Jack to para idealna. Nie rozstają się nawet na krok. On spogląda na nią z miłością, ona - troszeczkę nieobecna - odwzajemnia jego spojrzenie. Kiedy zaczyna szlochać, on wyprzedzając reakcję przyjaciół - podaje jej szklankę wody, czule obejmując i służąc swoim silnym ramieniem.
Nikt jednak nie wie, dlaczego Grace nigdy nie może wyjść z przyjaciółkami. Czemu nie posiada telefonu ani skrzynki pocztowej. Nikt też nie wie jak utrzymuje tak szczupłą sylwetkę, mimo że na przyjęciach nie odmawia sobie słodyczy. Nikt nie ma pojęcia jak wygląda życie Grace - idealnej żony, gospodyni i pani domu.

Czy samo stwierdzenie już nie budzi naszego strachu? Przecież nie ma ludzi idealnych. A jeśli są to tylko w Stepford. Ale każdy chyba zna finał tej historii...

Podczas czytania powieści nie mogłam powstrzymać narastającego we mnie strachu i podziwu dla autorki, która skonstruowała tak misterną fabułę, która zadbała o każdy najdrobniejszy szczegół i weszła w najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że ta historia jest możliwa, że chociaż żyjemy w XXI wieku, to taki scenariusz byłby możliwy do zrealizowania. I to chyba przeraziło mnie najbardziej.

Narracja prowadzona jest dwutorowo. Grace, która oprowadza nas po swoim świecie snuje opowieść podzieloną na to, co było kiedyś i co dzieje się teraz. Nie przeszkadza to w odbiorze, a wręcz przeciwnie - stopniuje napięcie, pozwala snuć czytelnikowi fantazje na temat tego, co będzie dalej. Przyznaję się bez bicia, że miałam ogromną pokusę, aby pominąć kilka stron i zobaczyć co się stanie. Jednak po przeanalizowaniu wszystkich za i przeciw stwierdziłam, że nie mogę tego zrobić, gdyż pozbawię siebie samą przyjemności czytania i przeżywania.

Gorąco polecam. Kaskada emocji gwarantowana.

Najstraszniejsze jest to, czego nie widać.

Kiedyś, gdy zaczytywałam się w różnych mrocznych horrorach, przerażały mnie opisy odciętych głów, placów ofiar pochowanych gdzieś w szufladach, brutalnych mordów dokonywanych gdzieś na odludziu. Bałam się wychodzić do łazienki po zmroku, wolałam nie wyłączać światła,na wszelki wypadek zasłaniałam szczelnie okna.
Jednak to, co...

więcej Pokaż mimo to

14