Jesteśmy społecznością, która kocha książki

polecam w duecie z filmem z 1959 roku

polecam w duecie z filmem z 1959 roku

"Diunę" chciałam od dawna przeczytać, chociaż nigdy za sf nie przepadałam (poza Lemem), po lekturze tej książki jednak stwierdzam, że chyba zacznę czytać tylko sf ! Jestem absolutnie po uszy zafascynowana dziełem Franka Herberta!
Słyszałam i czytałam wiele dobrych opinii o tej książce, ale początki były dla mnie trudne. Za dużo polityki i ciągłe wtrącenia myśli bohaterów - spowalniały akcje, sprawiały, że trudniej było mi się skoncentrować na głównych wydarzeniach. Dopiero po kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się do tego stylu i coraz łatwiej, swobodniej mi się czytało, a jak już zabili księcia książka stała się fascynująca! :) Niesamowite postacie z całym ich światem, religią, miejscami, językiem, a nawet ubraniami, ciekawe opisy – nie nużące. Lubię książki w których autor tworzy świat ze wszystkimi szczególikami, takie dla fanatyków ;)
Ciekawa jestem co by z „Diuny” zrobił Peter Jackson… z „Władcą Pierścieni” zrobił trochę dobrego, choć z „Hobbitem” już trochę złego… mam nadzieję, że kiedyś doczekam się ekranizacji na najwyższym poziomie, na jaki Diuna zasługuje (a nie to coś, co powstawało do tej pory). Jak na razie tylko w mojej wyobraźni pozostają wyobrażenia pustynnych olbrzymich czerwi i oczu Fremenów błękitnych w ich błękicie, ornitoptery też mogę sobie z łatwością wyobrazić, ale tarcze już nieco trudniej ;)
Gorąco i z czystym sumieniem polecam tę książkę! A tymczasem zabieram się za kolejną część…

"Diunę" chciałam od dawna przeczytać, chociaż nigdy za sf nie przepadałam (poza Lemem), po lekturze tej książki jednak stwierdzam, że chyba zacznę czytać tylko sf ! Jestem absolutnie po uszy zafascynowana dziełem Franka Herberta!
Słyszałam i czytałam wiele dobrych opinii o tej książce, ale początki były dla mnie trudne. Za dużo polityki i ciągłe wtrącenia myśli bohaterów -...

pierwszą część "Zagrożony gatunek" jeszcze można było przełknąć, ale ta część jest tak zła, że aż boli;
nawiązana do serialowego świata i postaci są tak banalne, naiwne, beznadziejne, że aż budzą gniew - jak można było tak "zbezcześcić" pamięć bohaterów "Lost"?! (Jacka i Kate bym darowała, ale nie Sawyera)
niestety - nie polecam

pierwszą część "Zagrożony gatunek" jeszcze można było przełknąć, ale ta część jest tak zła, że aż boli;
nawiązana do serialowego świata i postaci są tak banalne, naiwne, beznadziejne, że aż budzą gniew - jak można było tak "zbezcześcić" pamięć bohaterów "Lost"?! (Jacka i Kate bym darowała, ale nie Sawyera)
niestety - nie polecam