Jonathan Maberry

To była moja pierwsza styczność z książką o zombie. Nie jest to mój ulubiony motyw w popkulturze ale zainteresował mnie sam opis książki i byłem ciekaw, czy może w żywe trupy w wersji papierowej zainteresują mnie bardziej niż na ekranie. Cóż, nie zainteresowały, a książka nie zachwyciła, ale nie była też zła. Zdecydowanie najciekawszym elementem “Pacjenta Zero” jest jego wewnętrzny podział. Książka nie jest długa, a jednak składa się z aż 125 rozdziałów (plus epilog)! Mało tego, długość rozdziałów waha się od jednej do kilkudziesięciu stron. Pierwszy rozdział, o ile można go tak nazwać, zawiera zawrotne cztery linijki tekstu, tworzące dwa akapity. Przez swoją budowę książka ta bardziej przypomina coś pomiędzy powieścią, a bardzo opisowym scenariuszem. W połączeniu z formatem i wielkością liter ma to swoją zaletę - bardzo szybko się ją czyta! Jeśli chodzi o warstwę fabularną to nie jest to nic odkrywczego. Historia jest prosta, pełna widowiskowej akcji, z odpowiednio dawkowanym napięciem i kilkoma zwrotami akcji. Fabuła jest bardzo filmowa, obrazowa i dynamiczna. Czułem się tak, jakbym oglądał całkiem niezłe kino akcji klasy B przełożone na język literacki. Język w żadnym wypadku wybitny, ale spełniający swoją rolę i nie pozwalający się nudzić. To, co może niektórych odrzucić, to typowy dla amerykańskich filmów akcji patos. I to w dużych ilościach. Mnie samego chwilami łapały skręty żenady na widok przesadnie wyniosłych i patriotycznych tekstów padające z ust bohaterów. Ci zaś byli nieco stereotypowi, nieraz ocierający się o karykaturę - w szczególności antagoniści - ale przez to łatwi do rozróżnienia, zrozumienia i zapamiętania. Plus na pewno należy się również za pomysł. Połączenie wojny z terroryzmem i zagrożenia apokalipsą zombie brzmi dziwnie, ale wyszło naprawdę ciekawie. Choć samo zakończenie było w moich oczach odrobinę pośpieszne i przewidywalne. Zabrakło tego finalnego efektu wow. Jest to porządnie zrobiony średniak, lekkie czytadło w sam raz na odmóżdżenie po ciężkim dniu. Trzeba po prostu mieć tego świadomość, nie oczekiwać zbyt wiele i lubić takie rzeczy.