Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka sama w sobie nie jest zła, ale mam jej co nieco do zarzucenia. Jej najsłabszym punktem jest główny bohater. Bartholomew jest jedynie zlepkiem zachowań, często szlachetnych, ale w dalszym ciągu nie nadają mu one krzty charakteru. Nie ma też co liczyć na wbijający w fotel spisek, wokół którego krąży historia. Całość byłaby mdła i nie do zniesienia, gdyby nie wątek wszechogarniającej zarazy. Dżuma zabiera biednych i bogatych, młodych i starych, a medycy nie mają bladego pojęcia co i jak leczyć...

Książka sama w sobie nie jest zła, ale mam jej co nieco do zarzucenia. Jej najsłabszym punktem jest główny bohater. Bartholomew jest jedynie zlepkiem zachowań, często szlachetnych, ale w dalszym ciągu nie nadają mu one krzty charakteru. Nie ma też co liczyć na wbijający w fotel spisek, wokół którego krąży historia. Całość byłaby mdła i nie do zniesienia, gdyby nie wątek...

Jak głosi cytat z okładki „Opowieści starego antykwariusza” – „Oczarowują do dziś” i w pełni się z tym zgodzę, jest tylko pewne „ale”. Otóż oczarowują, ale jedynie wdziękiem przykurzonym i przez lata nadwątlonym, który w pełni podziwiać można tylko w ciemną wietrzną noc, kiedy za jedynie źródło światła służy świeca, o ścianę postukują otwarte okiennice, a w dłoni spoczywa filiżanka gorącej herbaty.
Zbiór zawiera 15 opowiadań grozy, można by rzec „Grozki” – młodszej i mniej strasznej siostry Wszechogarniającej Grozy. Co nie zmienia faktu, iż posiadają one swój czar i chciało by się je przyrównać do filmów wytwórni Hammer – choć już nie straszą, to kto odmówi uroku nietoperzom na sznurkach czy Christopherowi Lee? Zatem nie doczekamy się tutaj brodzenia po kolana we flakach i furkoczących wokół kończyn.
Autor raczy czytelnika typowo gawędziarskim stylem, na co wskazuje również początkowy zamysł spisania tych historii, otóż miały to być opowieści czytane tylko dla grona przyjaciół przy kominku. Kolejne, co dość silnie objawia się w poszczególnych opowiadaniach, to zainteresowanie i wykształcenie Jamesa w takich kierunkach jak archeologia, językoznawstwo i Biblia. Stąd praktycznie w każdym opowiadaniu mamy do czynienia z tajemnymi literami, symbolami, sentencjami po łacinie czy dziwacznymi przedmiotami. Niestety na dłuższą metę staje się to nużące, głównie przez wzgląd na fakt, iż autor mimo tak dokładnego opracowania zagadkowych inskrypcji, nie czyni zbyt wiele, aby miały one kluczowe znaczenie dla obrotu sprawy. Zdaje się, że o wiele bardziej zależało Jamesowi na stworzeniu pozorów, iż historie przedstawiane są prawdziwe, miały kiedyś miejsce. Znaczna część opowiadań zaczyna się dość rozwlekłym wstępem, jako takim rozwinięciem i lapidarnym zakończeniem często pozostawiającym wiele niedomówień. Oczywiście co dla jedynych będzie zaletą, inni mogą uznać za mur nie do przebrnięcia.
Mnie najbardziej do gustu przypadły „Stracone serca”, „Mezzotinta”, „Jesion”, „Hrabia Magnus”.

Jak głosi cytat z okładki „Opowieści starego antykwariusza” – „Oczarowują do dziś” i w pełni się z tym zgodzę, jest tylko pewne „ale”. Otóż oczarowują, ale jedynie wdziękiem przykurzonym i przez lata nadwątlonym, który w pełni podziwiać można tylko w ciemną wietrzną noc, kiedy za jedynie źródło światła służy świeca, o ścianę postukują otwarte okiennice, a w dłoni spoczywa...

„Hamish Macbeth i śmierć plotkary” to przeuroczy kryminał.
Autorka wyraziście odmalowuje poszczególne postacie i w ten oto sposób otrzymujemy nie lada zróżnicowaną gromadkę zapaleńców zebranych aby szlifować kunszt wędkarski. Można się zastanawiać czy coś dobrego ma prawo wyniknąć z tego kłębowiska charakterów, szkockiej dziczy, brutalnego morderstwa i policjanta zgrywającego wiecznie nienażartego przygłupa. A otóż okazuje się, że po połączeniu elementy te tworzą naprawdę wciągającą, miłą i dość zabawną kombinację. Atmosfera książki jest na tyle sielska i odprężająca, iż udziela się to czytelnikowi i gotów jest on machnąć ręką na poszukiwania mordercy, aby dalej przyglądać się zmaganiom niedoszłych wędkarzy. Sam fakt odnalezienia zwłok tytułowej plotkary jakoś nie bardzo burzy klimat małego szkockiego miasteczka, mglistych poranków, ulewnych deszczy i przepięknych jezior. Kartki przewracają się same, a apetyt na większą dawkę Hamisha Macbetha wzrasta.

„Hamish Macbeth i śmierć plotkary” to przeuroczy kryminał.
Autorka wyraziście odmalowuje poszczególne postacie i w ten oto sposób otrzymujemy nie lada zróżnicowaną gromadkę zapaleńców zebranych aby szlifować kunszt wędkarski. Można się zastanawiać czy coś dobrego ma prawo wyniknąć z tego kłębowiska charakterów, szkockiej dziczy, brutalnego morderstwa i policjanta...