Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ksiązka niezwykła, gdyż za każdym razem, gdy znów ją czytamy, dostrzegamy coś nowego, rozumiemy więcej.

Ksiązka niezwykła, gdyż za każdym razem, gdy znów ją czytamy, dostrzegamy coś nowego, rozumiemy więcej.

Książka ciężka, lecz niewątpliwie warta przeczytania. Pozwala spojrzeć nam na tę samą historię z wielu różniących się perspektyw.

Książka ciężka, lecz niewątpliwie warta przeczytania. Pozwala spojrzeć nam na tę samą historię z wielu różniących się perspektyw.

Książkę czytało się bardzo przyjemnie. Duży plus za niuanse. Lektura zaplanowana w każdym calu :). Uważny czytelnik dostrzeże różne nawiązania i dygresje.

Książkę czytało się bardzo przyjemnie. Duży plus za niuanse. Lektura zaplanowana w każdym calu :). Uważny czytelnik dostrzeże różne nawiązania i dygresje.

Hmmm... Właśnie skończyłam "Pokój", ale mam przeczucie, że ta historia nie opuści mnie przez długi czas. Pierwsze 20 stron było trudne, lecz potem zatraciłam się w wydarzeniach, których nie do końca rozumiem. Starałam się czytać uważnie, nie powiem wychwyciłam kilka łgarstw Aldena, ale cóż mi po tym? Zapoznanie się z historią to jedno, lecz inerpretacja? Boże! Mózg mi sę przegrzewa przy pierwszej rozgorączkowanej próbie zrozumenia powieści. Synapsy iskrzą, kiedy rozmyślałam nad tym kim jest Alden Dennis Weer, czym jest jego dom oraz jego pokoje?

Jestem młodym czytelnikiem. Szczerze mówiąc, nie mogę się doczekać, tego jak za 10 lat ponownie sięgnę po tę lekturę i odkryję nowe rzeczy :). Na razie pozostaje mi jednak zastanwianie się nad sensem fabuły przez kilka najbliższych nocy.

Hmmm... Właśnie skończyłam "Pokój", ale mam przeczucie, że ta historia nie opuści mnie przez długi czas. Pierwsze 20 stron było trudne, lecz potem zatraciłam się w wydarzeniach, których nie do końca rozumiem. Starałam się czytać uważnie, nie powiem wychwyciłam kilka łgarstw Aldena, ale cóż mi po tym? Zapoznanie się z historią to jedno, lecz inerpretacja? Boże! Mózg mi sę...

Uważam, że pierwsza część była świetna.
Druga jeszcze lepsza.
Lecz jeżeli ktoś jakimś cudem nie przekonał się do poprzednich, do trzeciej musiał. :) Ostatnia (dlaczego?) i najlepsza część trylogii.

Uważam, że pierwsza część była świetna.
Druga jeszcze lepsza.
Lecz jeżeli ktoś jakimś cudem nie przekonał się do poprzednich, do trzeciej musiał. :) Ostatnia (dlaczego?) i najlepsza część trylogii.

Książkę dostałam 5 lat temu na urodziny. Szczerze mówiąc, cieszę się, że wtedy nie przeczytałam tej "bajeczki" :).

Książkę dostałam 5 lat temu na urodziny. Szczerze mówiąc, cieszę się, że wtedy nie przeczytałam tej "bajeczki" :).

Ze względu na wysoką ocenę, sięgnęłam po tę pozycję. Pomimo świetnych opini, książka do mnie nie trafiła. Zapowiadała się bardzo dobrze, aż do momentu, gdy okazało się, że Will jest nauczycielem Layken. Dla mnie temat jest zbyt "oklepany". Pomysł na wieczorki "slangowe" - bardzo dobry, tylko wykonanie tragiczne. Dodatkowo nieudana próba wprowadzenia motywu choroby i tragedii.

Ze względu na wysoką ocenę, sięgnęłam po tę pozycję. Pomimo świetnych opini, książka do mnie nie trafiła. Zapowiadała się bardzo dobrze, aż do momentu, gdy okazało się, że Will jest nauczycielem Layken. Dla mnie temat jest zbyt "oklepany". Pomysł na wieczorki "slangowe" - bardzo dobry, tylko wykonanie tragiczne. Dodatkowo nieudana próba wprowadzenia motywu choroby i...

Czytanie tej ksiązki to istna droga przez mękę. Gdyby nie była moją lekturą, nie siegnęłabym po nią. Czyta się ją niezwykle długo. Dla mnie była nudna, bohaterowie nużący. Strata czasu.

Czytanie tej ksiązki to istna droga przez mękę. Gdyby nie była moją lekturą, nie siegnęłabym po nią. Czyta się ją niezwykle długo. Dla mnie była nudna, bohaterowie nużący. Strata czasu.

Wiele książek w życiu przeczytałam, ale ta? Ta mnie zatkała. Pochłonęłam ją wczoraj w ciągu jednego dnia, a wciąż nie wiem co sądzić o tej lekturze. Nie wiem co o niej napisać. Zbyt banalne wydaje mi się przyporządkowanie jej do zwykłego "TAK, podobała mi się", czy też "NIE, nie przemówiła do mnie ta lektura". To są zbyt proste stwierdzenia.
Lektura wywołała u mnie tak sprzeczne emocje. Mam mętlik w głowie. Może to zabrzmi dziwnie, lecz... Nie jestem do końca pewna, czy ta powieść mi się "po prostu podobała". Bo nic nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Ale wiem, że jest to jedna z moich ulubionych książek.

Wiele książek w życiu przeczytałam, ale ta? Ta mnie zatkała. Pochłonęłam ją wczoraj w ciągu jednego dnia, a wciąż nie wiem co sądzić o tej lekturze. Nie wiem co o niej napisać. Zbyt banalne wydaje mi się przyporządkowanie jej do zwykłego "TAK, podobała mi się", czy też "NIE, nie przemówiła do mnie ta lektura". To są zbyt proste stwierdzenia.
Lektura wywołała u mnie tak...

Sądzę, że ta kontynuacja jest lepsza od pierwszej części! :)
Dzieje się bardzo dużo, osobliwcy przeżywają wiele "przygód". Pojawiają się nowi bohaterowie, odkrywamy nowe tajemnice. Cóż, teraz zostało tylko czekać na następną część.

Sądzę, że ta kontynuacja jest lepsza od pierwszej części! :)
Dzieje się bardzo dużo, osobliwcy przeżywają wiele "przygód". Pojawiają się nowi bohaterowie, odkrywamy nowe tajemnice. Cóż, teraz zostało tylko czekać na następną część.

Ta książka to po prostu klasyka. Nie wiem co więcej napisać.

Ta książka to po prostu klasyka. Nie wiem co więcej napisać.

Nie podobała mi się ta książka.
Jak dla mnie zbyt wiele rzeczy "nie grało". Wybucha poważna wojna i Ameryka, Europa nie są zainteresowane tym faktem? Mocarstwa militarne, sama Australia nie robią nic, ale grupa nastolatków bohatersko ryzykuje życiem, by uwolnić "obóz".
Bardzo przeszkadzały mi te niedopowiedzenia. Najprawdopodobniej w następnych częściach zostały one wyjaśnione. Lecz ja nie mam ochoty tego sprawdzać i poprzestanę na lekturze pierwszej części tej sagi.

Nie podobała mi się ta książka.
Jak dla mnie zbyt wiele rzeczy "nie grało". Wybucha poważna wojna i Ameryka, Europa nie są zainteresowane tym faktem? Mocarstwa militarne, sama Australia nie robią nic, ale grupa nastolatków bohatersko ryzykuje życiem, by uwolnić "obóz".
Bardzo przeszkadzały mi te niedopowiedzenia. Najprawdopodobniej w następnych częściach zostały one...

Powieśc Tahereh Mafi to historia dziewczyny, której dotyk sprawia niewyobrażalny ból, a następnie zabija.
PUFFF! I już Cię nie ma.
Gdy widzimy taki opis myślimy: jakże to możliwe? Nie wiemy i Julia też tego nie wie. Ale uwierzcie mi bohaterka oddałaby wszystko, by pozbyć się swojego „daru”. Ma przez niego same problemy: krzywdzi tych, których kocha, wylądowała w szpitalu psychiatrycznym…
Lecz nie to jest najgorsze. Dziewczyna nigdy nie zaznała przyjemności, którą niesie z sobą dotyk innego człowieka. Nie zaznała jej dopóki w jej celi nie zjawia się Adam…
Książka bardzo dobra. Udana próba wykreowania nowego świata dystopijnego. Styl pisania autorki jest niecodzienny. Większość czytelników nudzi się długimi opisami. Natomiast w tej książce są one czystą przyjemnością. Polecam!

Powieśc Tahereh Mafi to historia dziewczyny, której dotyk sprawia niewyobrażalny ból, a następnie zabija.
PUFFF! I już Cię nie ma.
Gdy widzimy taki opis myślimy: jakże to możliwe? Nie wiemy i Julia też tego nie wie. Ale uwierzcie mi bohaterka oddałaby wszystko, by pozbyć się swojego „daru”. Ma przez niego same problemy: krzywdzi tych, których kocha, wylądowała w szpitalu...

Pierwsza część Igrzysk była bardzo dobra (nie biorąc pod uwagę braku emocji Katniss, który był bardzo niepokojący).
Druga? Pełna akcji. Wydarzenia odciągały nas o nudnej Katnss...
Ale trzecia mnie powaliła.
Już chyba wolałabym, żeby Katniss nadal była cyborgiem bez uczuć, niż załamaną dziewczyną. Tak, tak wiem, że miała ciężkie przeżycia. WIEM, iż miłość jej życia jest w Kapitolu (kij z tym, iż przedtem miała go gdzieś). ALE PRZEŻYŁA, a inni nie mieli tyle szczęścia...
Peeta w Kapitolu- potrzebuje ratunku.
Gale- na miejscu ma ochotę na Katniss...
A co robi owa Katniss?
Siedzi w schowku na szczotki! No przecież to jest rozwiązaniem na wszystkie problemy świata! Jakkolwiek w poprzenich częściach nie lubiłam jej, to w tej nie mogłam jej wręcz ścierpieć. Według mnie, Kosogłos to jedno z najgorszch zakończeń trylogii jakie czytałam.

Pierwsza część Igrzysk była bardzo dobra (nie biorąc pod uwagę braku emocji Katniss, który był bardzo niepokojący).
Druga? Pełna akcji. Wydarzenia odciągały nas o nudnej Katnss...
Ale trzecia mnie powaliła.
Już chyba wolałabym, żeby Katniss nadal była cyborgiem bez uczuć, niż załamaną dziewczyną. Tak, tak wiem, że miała ciężkie przeżycia. WIEM, iż miłość jej życia jest w...

Hmmm...Nie wiem cóż napisać o tej lekturze.
Chyba najgorsza książka jaką w życiu czytałam. Poziomem przyrównałabym do niej "Bransoletkę". Lecz to właśnie "Miłości psiakrew" oddaję palmę pierwszeństwa w wyborze najgorszej powieści mojego życia!

Hmmm...Nie wiem cóż napisać o tej lekturze.
Chyba najgorsza książka jaką w życiu czytałam. Poziomem przyrównałabym do niej "Bransoletkę". Lecz to właśnie "Miłości psiakrew" oddaję palmę pierwszeństwa w wyborze najgorszej powieści mojego życia!

Książka godna polecenia. Co dla niektórych najważniejsze: SZYBKO się ją czyta. Niewątpliwy plus tej powieści to czasy, w których rozgrywa się owa historia. Wiktoriańska Anglia niewątpliwie ma swój urok. Kolejnym pozytywem jest sama idea Świata Cieni. Zazwyczaj, gdy autor decyduje się pisać o istotach nadnaturalnych, opisuje jedną ich rasę. Natomiast Cassandra umiejętnie wprowadziła różne rodzaje „stworów” z opowieści, bajek i stworzyła społeczeństwo Podziemnych. Świat przedstawiony w tej lekturze jest tak dopracowany, iż zaczynasz się zastanawiać czy czarownicy nie istnieją naprawdę i czy Twój sąsiad nie jest jednym z nich? :P

Książka godna polecenia. Co dla niektórych najważniejsze: SZYBKO się ją czyta. Niewątpliwy plus tej powieści to czasy, w których rozgrywa się owa historia. Wiktoriańska Anglia niewątpliwie ma swój urok. Kolejnym pozytywem jest sama idea Świata Cieni. Zazwyczaj, gdy autor decyduje się pisać o istotach nadnaturalnych, opisuje jedną ich rasę. Natomiast Cassandra umiejętnie...

Szesnastoletnia Hazel choruje na raka i tylko dzięki cudownej terapii jej życie zostało przedłużone o kilka lat, nie wiadomo ile dokładnie. Dziewczyna nie chodzi do szkoły, nie ma przyjaciół, nie funkcjonuje jak inni w jej wieku. Zmuszona jest do taszczenia ze sobą butli z tlenem i poddawania się ciężkim kuracjom. Czy takie życie ma sens?
I jak, jeśli w ogóle, cieszyć się z niego?
„Depresja jest skutkiem ubocznym umierania.” Kiedy poznajemy Hazel, ciągle
rozmyśla o śmierci. Matka bojąc się o nią, wciąż wysyła ją na spotkania grupy
wsparcia. Jedyną osobą, z którą dobrze się tam rozumie jest Isaac – chłopak równie chory jak ona. Wymieniają porozumiewawcze spojrzenia, tak jak inni słuchają. Każde spotkanie wygląda podobnie, do czasu, gdy pojawia się na nim Augustus Waters.
I w tym momencie 90% z Was pomyślało: kolejne romansidło, niewarte uwagi. Jesteście w błędzie. Co prawda, w książce występuję wątek miłosny (w jakiej go nie ma?), ale nie jest on wątkiem głównym. Historia porusza tematy choroby i śmierci, lecz nie jest smutna ani ponura. Napiszę inaczej: jest genialna. Zabawne dialogi „żywe” postacie, wpływają na jej niezwykłą atmosferę. Wielkim atutem książki są właśnie ci bohaterowie. Kiedy o nich czytasz masz wrażenie, że mogliby być prawdziwi. Nie są wyidealizowani, mają swoje wady. Powieść
pokazuje, że nie wszystko jest czarno-białe. Nikt nie jest do końca dobry, bądź zły. Każde zachowanie ma swój powód. I mimo przeciwności losu, można być szczęśliwym

Szesnastoletnia Hazel choruje na raka i tylko dzięki cudownej terapii jej życie zostało przedłużone o kilka lat, nie wiadomo ile dokładnie. Dziewczyna nie chodzi do szkoły, nie ma przyjaciół, nie funkcjonuje jak inni w jej wieku. Zmuszona jest do taszczenia ze sobą butli z tlenem i poddawania się ciężkim kuracjom. Czy takie życie ma sens?
I jak, jeśli w ogóle, cieszyć się z...

Książka bardzo dobra, ale myślę, że jest ona najsłabszym ogniwem serii "Dary Anioła".

Książka bardzo dobra, ale myślę, że jest ona najsłabszym ogniwem serii "Dary Anioła".

Zapoznałam się z tą książką, ponieważ brałam udział w konkursie humanistycznym. Zdania na temat powieści były podzielone, lecz postanowiłam nie zniechęcać się do tej lektury i dokonać obiektywnej oceny. Moja ocena: uważam, że książka była stratą czasu.
Jednym z najsłabszych punktów tej lektury była dla mnie główna bohaterka. Weronika- zrzęda nad zrzędami, posiadająca zdolności sadystyczne. Czytanie o dalszych losach dziewczyny, jej jakże niecodziennych "problemach" miłosnych i nie tylko, nie przemówiło do mnie wcale.
Według mnie, Ewa Nowak to zabójczyni polskiej literatury. Osobiście nie sięgnę po żadną inną książkę autorstwa tej pisarki.

Zapoznałam się z tą książką, ponieważ brałam udział w konkursie humanistycznym. Zdania na temat powieści były podzielone, lecz postanowiłam nie zniechęcać się do tej lektury i dokonać obiektywnej oceny. Moja ocena: uważam, że książka była stratą czasu.
Jednym z najsłabszych punktów tej lektury była dla mnie główna bohaterka. Weronika- zrzęda nad zrzędami, posiadająca...