Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka budząca wściekłość, niepokojąca i do głębi przejmująca. Wielokrotnie odkładałem ją i powracałem do lektury. Niełatwo było mi znieść ogrom bólu, cierpienia i obojętności ukazanych na ponad 700 stronicach. Jest to opowieść o głodzie w różnych aspektach. O ludziach, którzy przez wiele dni marzą o posiłku, by potem oddać go swoim dzieciom, a także tych, którzy nie mogą sobie pozwolić na nic poza miską ryżu. O bezpieczeństwie żywieniowym, o współpracy humanitarnej, o wyzysku, o samotności wobec bezwzględnej machiny urzędniczej. I o tym jak utrzymywanie społeczności Tamtego Świata w stanie permanentnego głodu na granicy przetrwania opłaca się międzynarodowym korporacjom. Na długo pozostanie ona ze mną wraz z pytaniem pojawiającym się w interludiach, nazywanych "Głosem plemienia" - "Jak możesz żyć wiedząc...?" No jak?
Ukazany tu obraz świata jest pełen nierówności, smutku i braku nadziei. Wraz z Caparrosem wędrujemy przez 5 krajów, oglądamy targi, jałowe pustynie, slumsy stworzone na śmierdzącym bagnie nieczystości, wysypiska śmieci, ale także amerykańskie jadłodajnie i chicagowską giełdę. Słuchamy opowieści o małych i większych dramatach, o marzeniach, niespełnionych obietnicach. Autor często pyta swoich rozmówców o ich ulubione potrawy. Zaskakujące są odpowiedzi - ryż, sorgo, miska zupy z soczewicy. W tych słowach zawierają się ich wszystkie pragnienia, ich plany. Jednocześnie są głośniejsze od krzyku. Autor nazywa ich ludźmi zbędnymi, ludźmi, o których wielu woli zapomnieć. Ukazuje też ludzi, którzy nie pozostają obojętni. O Lekarzach bez Granic zmuszonych do wyboru komu pomóc, a kogo pozostawić własnemu losowi; o pracownikach społecznych prowadzących jadłodajnie; o akywistach starających się mówić głośno o sytuacji ludzi wysiedlanych z ziemi swoich przodków.
To smutna książka. Może wzbudzić gniew, niedowierzanie, zwątpienie w sens pomocy. Skłania do zastanowienia nad mechanizmami rządzącymi globalną gospodarką. Nie pozwala być obojętnym. Zmusza do zadania sobie pytania "Jak możesz żyć wiedząc, że tylu ludzi nie ma co jeść?"

Książka budząca wściekłość, niepokojąca i do głębi przejmująca. Wielokrotnie odkładałem ją i powracałem do lektury. Niełatwo było mi znieść ogrom bólu, cierpienia i obojętności ukazanych na ponad 700 stronicach. Jest to opowieść o głodzie w różnych aspektach. O ludziach, którzy przez wiele dni marzą o posiłku, by potem oddać go swoim dzieciom, a także tych, którzy nie mogą...