Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W mejnstrimowym medium wpadł mi w oko wywiad z Autorem, pomyślałam: ciekawe, co można było napisać o krajowej patocelebrze i tych wszystkich supernovach polskiego internetu? Niestety, okrągłe nic, a szkoda, bo temat dopiero jest brany na tapet i można było jednak wejść w ten las nieco głębiej. Wyszła wyliczanka typu „kto z kim / za ile / od kiedy / gównoburze / następny!”

Poradnik / podsumowanie o tym, czego nie robić i co robić w rodzimym szołbiznesie, szczególnie, jeśli masz dopiero 12-15 lat, ale kogo to obchodzi, kiedy masz właśnie tyle lat? Dla matki nastolatka nic odkrywczego; że Friz i Ekipa to pomysł przerżnięty w biały dzień z MrBeasta? To już wiem, odkąd mój syn wypowiedział po raz pierwszy słowo „influencer”. Po co pisać o tym książkę? Już widzę oczyma wyobraźni, jak wszyscy bohaterowie tej pozycji łapią telefony i nadają w eter: „patrz, k***a, jestem w książce, o ja p******le/ę!”.

W tytule mamy, że „mroczny świat influencerów”, jednak coś się chyba Autorowi odkleiło po drodze i bardzo łagodnie traktuje większość wspomnianych w książce postaci. Pewnego dnia trzeba będzie zbić z nimi piątkę na gali, konfie prasowej czy innej pato-imprezie, więc nie wypadało podcinać tej gałązki, na którą coraz więcej zainteresowanych się dosiada. No może poza piątką z p. Wardęgą, wiemy, że tu nastąpił wyraźny koniec pato-relacji. Auć?

Pytanie zasadnicze: co na to wszystko Krzysztof Stanowski?

W mejnstrimowym medium wpadł mi w oko wywiad z Autorem, pomyślałam: ciekawe, co można było napisać o krajowej patocelebrze i tych wszystkich supernovach polskiego internetu? Niestety, okrągłe nic, a szkoda, bo temat dopiero jest brany na tapet i można było jednak wejść w ten las nieco głębiej. Wyszła wyliczanka typu „kto z kim / za ile / od kiedy / gównoburze /...

Dobry reportaż to taki, który nie prowadzi tylko w jedno, wybrane przez reportażystę miejsce i jego akcje, usprawiedliwiając tym poniekąd własne ograniczenia i zainteresowania autora. Dobry reportaż idzie tam, gdzie niekoniecznie miał zamiar dotrzeć i ku zaskoczeniu Czytelnika – tak miało być. Taki chwyt, ale zawsze działa.

Prymaka – Oniszk zabiera nas w długą, wielowektorową podróż, a wysiadka na stacji końcowej wcale nie przynosi ulgi. Nie jest to po prostu kolejna opowieść o Wyklętych, Ruskich i Polakach i tym wszystkim, co między nami nie tak – od lat. Piękne studium podlaskiej złożoności, z osobistymi historiami rodziny Autorki w centrum.

Podlasiance z urodzenia i prawosławnej jak wszyscy w mojej rodzinie od pokoleń, weszło mi to niewygodnie mocno.

Dlaczego nasza wiślana kraina nigdy nie była i nie będzie jednak rajem dla wszystkich, pomimo tylu starań i patriotycznych operacji? Bo to zadanie niemożliwe i Prymaka-Oniszk ma na to solidne argumenty.

Dobry reportaż to taki, który nie prowadzi tylko w jedno, wybrane przez reportażystę miejsce i jego akcje, usprawiedliwiając tym poniekąd własne ograniczenia i zainteresowania autora. Dobry reportaż idzie tam, gdzie niekoniecznie miał zamiar dotrzeć i ku zaskoczeniu Czytelnika – tak miało być. Taki chwyt, ale zawsze działa.

Prymaka – Oniszk zabiera nas w długą,...

Z Twardochem jest trochę jak z jazdą dobrym samochodem: nie od razu biegi wskakują na swoje miejsce, trajektoria lekko szarpana, zarzuca na zakrętach, jakieś wertepy po drodze. Jak to u Twardocha, akcja nabiera mocy powoli, ale pod tą maską buzuje czarny, śląski potwór i wiadomo, że to nie będzie przejażdżka do kościoła (sic!).

Trochę się jednak Autor niepotrzebnie spieszy i kończy, ku zaskoczeniu Czytelnika, w najmniej oczywistym momencie. Trudno, grzech młodego kierowcy.

Tak to namaścił dr. hab. Zbigniew Kadłubek w posłowiu: „Jezus jest kimś nie do przyjęcia dla katolika. „O ja pierdolę – wyszeptał wikary i zemdlał”. Jezus jest facetem z szafy. I u Twardocha, i w polskiej rzeczywistości.”

Mocny kciuk za odwagę i bezkompromisowość, które stały się w prozie Twardocha wysokooktanowym, daleko niosącym paliwem, na którym niewielu potrafi jeździć bez urwania koła.

Z Twardochem jest trochę jak z jazdą dobrym samochodem: nie od razu biegi wskakują na swoje miejsce, trajektoria lekko szarpana, zarzuca na zakrętach, jakieś wertepy po drodze. Jak to u Twardocha, akcja nabiera mocy powoli, ale pod tą maską buzuje czarny, śląski potwór i wiadomo, że to nie będzie przejażdżka do kościoła (sic!).

Trochę się jednak Autor niepotrzebnie spieszy...