Generalnie Żołnierze Wyklęci to były brutalne bandziory, motłoch bez wykształcenia, co to miał krzyż na piersi i brauning w kieszeni. Ich głównym zajęciem było zabieranie kołder dzieciom i bicie Białorusinów. Oczywiście ich ofiary bez wyjątku były niewinne, wiadomo - jak Białorusin dostał kulkę, to tylko z powodu pochodzenia. A że w kieszeni była jeszcze legitymacja partyjna PPR, zaświadczenie o służbie w Armii Czerwonej, czy donos do miejscowego UB? Oj tam, panie, kto by to liczył! Ani chybi to, że po prawosławnemu się żegnał, było powodem. Opowiada o tym m.in. pan Anatol. Pan Anatol urodził się co prawda w 1946 roku, ale nie szkodzi. On doskonale wszystko pamięta. A jak nie pamięta, to mama mu powiedziała.

Generalnie Żołnierze Wyklęci to były brutalne bandziory, motłoch bez wykształcenia, co to miał krzyż na piersi i brauning w kieszeni. Ich głównym zajęciem było zabieranie kołder dzieciom i bicie Białorusinów. Oczywiście ich ofiary bez wyjątku były niewinne, wiadomo - jak Białorusin dostał kulkę, to tylko z powodu pochodzenia. A że w kieszeni była jeszcze legitymacja...

Jak tylko dowiedziałam się, że autorka "Bieżeństwa 1915" wydała kolejną książkę, od razu wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać. Nie zawiodłam się. Książka pokazała mi świat, o którym nie miałam pojęcia. Nigdy nie byłam na Podlasiu i nie zdawałam sobie sprawy ze skomplikowanych relacji narodowościowych i wyznaniowych pomimo, że interesuję się historią naszego kraju. Tereny pogranicza mają to do siebie, że są przeważnie niesamowicie ciekawą mieszanką kulturową, ale niestety skrywają również wiele bolesnych historii będących pokłosiem występujących tam animozji i sporów. To samo dotyczy Podlasia.

Reportaż wciąga jak najlepsza saga rodzinna, bo autorka konstruuje opowieść o Podlasiu wokół historii swoich przodków. Historia ta jest jednak tylko punktem wyjścia do nakreślenia szerszego tła, przede wszystkim do opisania powojennych działań tzw. podziemia niepodległościowego. Opisy napadów i zabójstw dokonywanych przez "bandy" powodują w polskim czytelniku dyskomfort, który jednak ostatecznie przekłada się na poznanie i zrozumienie perspektywy mniejszości, zbyt często pomijanej w dyskusji na tematy historyczne, zwłaszcza dotyczące żołnierzy wyklętych, którzy często traktowani są jak monolit bez żadnych rys i ciemnych stron.

Autorka powtórzyła to, co zrobiła już w "Bieżeństwie 1915", czyli ocaliła od zapomnienia historie ludzi, którzy zasłużyli na to, żeby ich głos został w końcu usłyszany, choćby za pośrednictwem literatury.

Jak tylko dowiedziałam się, że autorka "Bieżeństwa 1915" wydała kolejną książkę, od razu wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać. Nie zawiodłam się. Książka pokazała mi świat, o którym nie miałam pojęcia. Nigdy nie byłam na Podlasiu i nie zdawałam sobie sprawy ze skomplikowanych relacji narodowościowych i wyznaniowych pomimo, że interesuję się historią naszego kraju....

Autorka wykorzystując historię swojej rodziny opisuje skomplikowane relacje międzysąsiedzkie na Podlasiu i tworzenie państwa jednonarodowego po II wojnie. Historia zahacza także o doświadczenie bieżeństwa/uchodźctwa z 1915 r.

Autorka konfrontuje liczne mity z faktami czego efektem jest bardzo osobista opowieść. Wiele rodzin z pogranicza ma podobne historie w zanadrzu, ale niewiele osób ma talent do ich opisania i determinację do ich upublicznienia.

Autorka wykorzystując historię swojej rodziny opisuje skomplikowane relacje międzysąsiedzkie na Podlasiu i tworzenie państwa jednonarodowego po II wojnie. Historia zahacza także o doświadczenie bieżeństwa/uchodźctwa z 1915 r.

Autorka konfrontuje liczne mity z faktami czego efektem jest bardzo osobista opowieść. Wiele rodzin z pogranicza ma podobne historie w zanadrzu, ale...

Zbyt osobista jak na książkę z Suliny. Zbyt dużo nie mających z tematem przewodnim wstawek. Książka jest niejako kontynuacją Bieżeństwa osadczoną w na pograniczu, na Podlasiu, ale tego Podlasia niestety jest tu mało. Za dużo szczegółów sprawia, że książki nie czyta się zbyt przyjemnie.

Ale ogromny plus za podjęcie trudnych tematów. Wyjątkowe jest to, że pisana z perspektywy mniejszości białoruskiej.

Zbyt osobista jak na książkę z Suliny. Zbyt dużo nie mających z tematem przewodnim wstawek. Książka jest niejako kontynuacją Bieżeństwa osadczoną w na pograniczu, na Podlasiu, ale tego Podlasia niestety jest tu mało. Za dużo szczegółów sprawia, że książki nie czyta się zbyt przyjemnie.

Ale ogromny plus za podjęcie trudnych tematów. Wyjątkowe jest to, że pisana z...

Trudna to i bolesna opowieść...
Ja Podlasianka, ja katoliczka, doskonale pamiętająca opowieści swojej babci o tym, że "leśni ludzie" kradli, bili, czyli się panami życia i jeszcze potem dostali lepsze emerytury. Mój teść, który pochodzi spod Krynek zmienił wiarę, mówił że z miłości, ale będziemy w najbliższe święta mieli okazję bliżej przyjrzeć się tej historii, póki mam kogo pytać...i o ile będzie chciał odpowiadać.

Trudna to i bolesna opowieść...
Ja Podlasianka, ja katoliczka, doskonale pamiętająca opowieści swojej babci o tym, że "leśni ludzie" kradli, bili, czyli się panami życia i jeszcze potem dostali lepsze emerytury. Mój teść, który pochodzi spod Krynek zmienił wiarę, mówił że z miłości, ale będziemy w najbliższe święta mieli okazję bliżej przyjrzeć się tej historii, póki mam...

Przejmująca o stosunku do mniejszości religijnych i etnicznych opisanych przez Anetę Prymakę-Oniszk przez pryzmat historii jej rodziny.

Województwo podlaskie zawsze było miejscem przecięcia różnych kultur, wyznań, narodowości i zawsze było to miejsce pełne napięć, które pod wpływem wydarzeń historycznych prowadziły do tragicznych skutków. Pierwsza połowa XX. wieku i okres tuż po wojnie, był pod tym względem wyjątkowo zły. Sąsiedzi bowiem mordowali wtedy sąsiadów z patriotyzmem na ustach, a tak naprawdę w imię bandyckich interesów.

Przejmująca o stosunku do mniejszości religijnych i etnicznych opisanych przez Anetę Prymakę-Oniszk przez pryzmat historii jej rodziny.

Województwo podlaskie zawsze było miejscem przecięcia różnych kultur, wyznań, narodowości i zawsze było to miejsce pełne napięć, które pod wpływem wydarzeń historycznych prowadziły do tragicznych skutków. Pierwsza połowa XX. wieku i okres...

Dobry reportaż to taki, który nie prowadzi tylko w jedno, wybrane przez reportażystę miejsce i jego akcje, usprawiedliwiając tym poniekąd własne ograniczenia i zainteresowania autora. Dobry reportaż idzie tam, gdzie niekoniecznie miał zamiar dotrzeć i ku zaskoczeniu Czytelnika – tak miało być. Taki chwyt, ale zawsze działa.

Prymaka – Oniszk zabiera nas w długą, wielowektorową podróż, a wysiadka na stacji końcowej wcale nie przynosi ulgi. Nie jest to po prostu kolejna opowieść o Wyklętych, Ruskich i Polakach i tym wszystkim, co między nami nie tak – od lat. Piękne studium podlaskiej złożoności, z osobistymi historiami rodziny Autorki w centrum.

Podlasiance z urodzenia i prawosławnej jak wszyscy w mojej rodzinie od pokoleń, weszło mi to niewygodnie mocno.

Dlaczego nasza wiślana kraina nigdy nie była i nie będzie jednak rajem dla wszystkich, pomimo tylu starań i patriotycznych operacji? Bo to zadanie niemożliwe i Prymaka-Oniszk ma na to solidne argumenty.

Dobry reportaż to taki, który nie prowadzi tylko w jedno, wybrane przez reportażystę miejsce i jego akcje, usprawiedliwiając tym poniekąd własne ograniczenia i zainteresowania autora. Dobry reportaż idzie tam, gdzie niekoniecznie miał zamiar dotrzeć i ku zaskoczeniu Czytelnika – tak miało być. Taki chwyt, ale zawsze działa.

Prymaka – Oniszk zabiera nas w długą,...

Przepiękna, choć gorzka opowieść o losach prawosławnych rodzin z Białostocczyzny, które by przetrwać i chronić swoich bliskich musiały się wyrzec własnej tożsamości.

Aneta Prymaka - Oniszk ma dar opowiadania, nie mogłam się oderwać od tych historii i od ludzi, którzy stali mi się dziwnie bliscy. Trudno oceniać postawy ludzi w tamtym dniach z dzisiejszej perspektywy, ale czuję palący wstyd, że zostali zepchnięci, odrzuceni przez polski naród, często pozbawieni ziemi, języka, edukacji przez swoją wiarę.
Nie rozumiem również gloryfikacji bandytów, bo tak należy nazywać partyzantów, którzy z imieniem ojczyzny na ustach, napadali niewinnych ludzi, kradli mordowali, zastraszali...

Trudna lektura, ale wciągająca i bardzo potrzebna.

Przepiękna, choć gorzka opowieść o losach prawosławnych rodzin z Białostocczyzny, które by przetrwać i chronić swoich bliskich musiały się wyrzec własnej tożsamości.

Aneta Prymaka - Oniszk ma dar opowiadania, nie mogłam się oderwać od tych historii i od ludzi, którzy stali mi się dziwnie bliscy. Trudno oceniać postawy ludzi w tamtym dniach z dzisiejszej perspektywy, ale...

Mam dwa przemyślenia po ten lekturze - kobiety są niesamowite, to jak potrafią zacisnąć zęby i walczyć o rodzinę. A drugie, że polski patriotyzm łatwo i często myli się z nacjonalizmem, wyciera sobie gębę szczytnymi hasłami, tylko w imię własnych korzyści. Niestety sporo jeszcze czasu upłynie zanim uporamy się z ksenofobią i mitem wielkiej lechii...

Mam dwa przemyślenia po ten lekturze - kobiety są niesamowite, to jak potrafią zacisnąć zęby i walczyć o rodzinę. A drugie, że polski patriotyzm łatwo i często myli się z nacjonalizmem, wyciera sobie gębę szczytnymi hasłami, tylko w imię własnych korzyści. Niestety sporo jeszcze czasu upłynie zanim uporamy się z ksenofobią i mitem wielkiej lechii...

Wyjątkowa książka.

Wyjątkowa książka.