Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Stulecie Chirurgów"
Książka opisuje rozwój chirurgii w XIX i XX wieku z perspektywy dziadka autora, lekarza medycyny, H. S. Hartmanna, któremu rodzinny majątek umożliwił mu podróżowanie po całym świecie w celu obserwowania i zapisywania rozwoju chirurgii. A był to chyba najbardziej gorący, najbardziej przełomowy czas w rozwoju tej nauki! Autor zaczyna od przedstawienia realiów medycyny w czasie gdy zaczynał być lekarzem by następnie, w kolejnych rozdziałach, opisywać wielkie odkrycia, których był świadkiem. Dzięki tej książce mamy szansę poznać kulisy odkryć największych zdobyczy chirurgii: anestezji i aseptyki. Poznamy tragedie lekarzy-odkrywców, takich jak Wells czy Semmelwise, którzy nie byli w stanie przebić się przez blok "starych autorytetów". Oczami wyobraźni zobaczymy zasyfione szpitale, sztywne od ropy i krwi fartuchy lekarzy, brutalne cięcia; uszami duszy usłyszymy krzyk pacjentów, modlitwę kobiety podczas zabiegu bez znieczulenia. Jest to ksiązka o tragedii pacjentów, o walce z betonem, który nie chce zmienić starych metod, o perfidnym oszustwie czy wreszcie o miłości i śmierci. To nie jest książka dla ludzi o słabych nerwach.
Ale jeśli masz ochotę zatopić się w niezwykle pasjonującej lekturze, interesują ciebie odkrycia oraz, szczególnie, praca lekarzy to jest to znakomita książka.
Dodatkowy plus za polski akcent w historii

"Stulecie Chirurgów"
Książka opisuje rozwój chirurgii w XIX i XX wieku z perspektywy dziadka autora, lekarza medycyny, H. S. Hartmanna, któremu rodzinny majątek umożliwił mu podróżowanie po całym świecie w celu obserwowania i zapisywania rozwoju chirurgii. A był to chyba najbardziej gorący, najbardziej przełomowy czas w rozwoju tej nauki! Autor zaczyna od przedstawienia...

Nędzna kontynuacja "Wiecznej Wojny". Przeczytać można, ale szału nie ma.

Nędzna kontynuacja "Wiecznej Wojny". Przeczytać można, ale szału nie ma.

Nic wyjątkowego, ale czyta się przyjemnie ;)

Nic wyjątkowego, ale czyta się przyjemnie ;)

Chyba najsłabsza książka IA, którą czytałem. W zasadzie jest to powielanie pomysłów, obecnych w innych książkach tego autora

Chyba najsłabsza książka IA, którą czytałem. W zasadzie jest to powielanie pomysłów, obecnych w innych książkach tego autora

Książka jest raczej kiepska w sferze językowej i fabularnej, a same postacie są raczej płytkie i niezbyt rozwinięte. To, co sprawiło mi największą przyjemność, to odszukiwanie w niej wątków i pomysłów, które zostaną wykorzystane w późniejszych cyklach, tj. Fundacji i Robotach.

Książka jest raczej kiepska w sferze językowej i fabularnej, a same postacie są raczej płytkie i niezbyt rozwinięte. To, co sprawiło mi największą przyjemność, to odszukiwanie w niej wątków i pomysłów, które zostaną wykorzystane w późniejszych cyklach, tj. Fundacji i Robotach.

Jak to u Adamsa bywa, książka mocno zakręcona. Pewnie tak jak poprzednie części docenię ją bardziej za drugim i trzecim razem ;).

Jak to u Adamsa bywa, książka mocno zakręcona. Pewnie tak jak poprzednie części docenię ją bardziej za drugim i trzecim razem ;).