Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Neva - buntowniczka, która domaga się wolności wyboru wreszcie zaczyna odkrywać trochę tajemnic, jakie skrywa przed ludźmi rząd. Tak jej się przynajmniej wydaje. Naprawdę, im więcej wie, tym więcej ma pytań. Do tego dochodzi jeszcze rozdarcie emocjonalne... Co wybrać: przyjaciółkę czy chłopaka?

I mamy idealny dystopijny romans: tajemnice skrywane przez rząd, trójkącik i dążenie do marzeń zaszczepione przez któregoś z nieobecnych już członków rodziny/ przyjaciół. Bo to staje się w obecnym czasie najpopularniejszym sposobem, aby zmusić bohatera do działania: odbiera mu się mentora bądź życiowego przewodnika i wczepia mu się wiarę, iż może go odzyskać. Znamy to. Mimo tego w jakiś sposób udało się pani Grant r e a l n ą bohaterkę, rzeczywistą pod względem psychicznym. Ale to nie wszystko. Jakby wystarczyło studiować sobie psychologię, wymyślić dziewczynę, która podejmuje decyzje poprzez normalne pobudki wczepić gdzieś romans, gdzieś "zły rząd", gdzieś kiczowate tajemnice i już. Kiczowate tajemnice, bo w "Nevie" "sekrety" są podobne do tych z innych powieści, zawsze coś nakłada się w tej powieści na inną, poza główną bohaterką, której nie mam nic do zarzucenia.
Za to mam nieodpartą potrzebę ponarzekania na wykreowany w książce świat: nierzeczywista, szara masa. Żadnych szczegółów. Nie ma niczego, co pokazywałoby rząd w działaniu, ani nikogo/ niczego, co by w życiu Nevy mógł ten rząd symbolizować. Aby określić negatywną stronę mamy się opierać na jakiś niejasnych domysłach, a mi to już nie wystarcza. Przeczytałam odrobinę dystopii i już mnie nie rusza ograniczenie wolności wyboru obywatela. Traktowane jest to jako najwyższa zbrodnia i nie próbuje się nawet napisać o innych negatywach świata. Prawda: w "Nevie" ograniczenie wyboru nie jest jedynym problemem świata, jest nim również brak różnic między obywatelami. Ale... no naprawdę? To się robi nudne. Nie mogę jednak oceniać "Nevy" negatywnie, dlatego, że jest kolejną powieścią, która razi mnie nieoryginalnością. Chyba...

Neva - buntowniczka, która domaga się wolności wyboru wreszcie zaczyna odkrywać trochę tajemnic, jakie skrywa przed ludźmi rząd. Tak jej się przynajmniej wydaje. Naprawdę, im więcej wie, tym więcej ma pytań. Do tego dochodzi jeszcze rozdarcie emocjonalne... Co wybrać: przyjaciółkę czy chłopaka?

I mamy idealny dystopijny romans: tajemnice skrywane przez rząd, trójkącik i...

Czytałam tę powieść trzy razy: raz, bo będąc małym pierdkiem po jękach "co mogę przeczytać?" usłyszałam ten tytuł, drugi, gdyż była to lektura w podstawówce i trzeci, bo tęskniłam za tą powieścią.
A tęskniłam przede wszystkim za cudownym ogrodem, dziecięcą radością wylewającą się z każdego słowa "Tajemniczego ogrodu" oraz bohaterami, którzy z kolejną przewróconą stroną stają się coraz bliżsi mojemu sercu. W pewien sposób jest to dla mnie powieść nieśmiertelna, wydaje się, że za kilkadziesiąt lat będę się tak samo uśmiechać czytając ją. Bo tak właśnie działa "Tajemniczy ogród": przesłanie tej powieści nie jest szczególnie dojrzałe, ale prostotą swą zachwyca, a język nie powinien zawieść i tych, dla których świat bajek i baśni jest już bardziej odległy...

Czytałam tę powieść trzy razy: raz, bo będąc małym pierdkiem po jękach "co mogę przeczytać?" usłyszałam ten tytuł, drugi, gdyż była to lektura w podstawówce i trzeci, bo tęskniłam za tą powieścią.
A tęskniłam przede wszystkim za cudownym ogrodem, dziecięcą radością wylewającą się z każdego słowa "Tajemniczego ogrodu" oraz bohaterami, którzy z kolejną przewróconą stroną...

Lata dwudzieste dwudziestego wieku i dziewczyna z nadnaturalną mocą - Evangelina O'Neill...
Evie zostaje wysłana przez rodziców do wuja w Nowym Jorku, co ma być dla niej nauczką, za wywołanie skandalu w swoim małym miasteczku. Dla Evie to nie jest kara, ale spełnienie marzeń. Wraz z przyjaciółkami odkrywa cudy wielkiego miasta, czerpie z życia pełnymi garściami. Ale pewnego dnia do muzeum jej wuja przychodzi detektyw - znajomy, który prosi o pomoc w rozwiązaniu sprawy morderstwa. Evie podniecona możliwością przeżycia nowej przygody, błaga żeby zabrano ją ze sobą na miejsce zbrodni. Nie przeczuwa, że czeka ją przez to wiele niebezpieczeństw.

Ogólnie książkę uważam za cud. Libba Bray odwaliła kawał dobrej roboty. Jedyne co mi w niej przeszkadzało, to zmiany narratorów. Nie podobały mi się rozdziały Mephisa i Thety. Nie, żeby coś było w nich nie tak, ale te postacie, według mnie nie zasługują na uwagę... Jednak nie ma co się czepiać, jest to tylko drobny mankament, który rekompensuje bardzo ciekawa fabuła, pomysł również, chociaż moc Evie jest podejrzanie podobna do Gwen z "Dotyku Gwen Frost", to jest wiele nie poruszanych wcześniej przez pisarzy wątków. Cieszy mnie również przeniesienie do innej epoki, XIX i XXI wiek zaczęły mnie już trochę nudzić.
Oczywiście nie obyło się we "Wróżbiarzach" bez romantycznego wątku, który mógłby zostać trochę bardziej rozwinięty. Pozostał on nierozwiązany, zakończenie trzyma w napięciu i nie daje żadnej wskazówki co do ciągu dalszego( jeśli jakiś w ogóle nastąpi).

Mimo wszystko uważam, że to powieść dla wytrwałych. Ma ponad sześćset stron, a przerwanie w połowie wiąże się z ryzykiem, że nie będzie się pamiętało poprzednich faktów. Jest dosyć specyficzna, nie musiałam się do niej co prawda przekonywać przez ponad dwieście stron, jak to było z inną książką pani Bray - "Mroczny Sekret", ale ma specyficzny klimat, autorka ma "inny" sposób pisania, którego część może nie zaakceptować.

Dla mnie "Wróżbiarze" to nadal jedna z najlepszych przeczytanych przeze mnie powieści. Cenię ją za nieszablonowość, lekko "nawiedzone" momenty dodające całej książce uroku i bohaterów, którzy skradli mi serce.

Lata dwudzieste dwudziestego wieku i dziewczyna z nadnaturalną mocą - Evangelina O'Neill...
Evie zostaje wysłana przez rodziców do wuja w Nowym Jorku, co ma być dla niej nauczką, za wywołanie skandalu w swoim małym miasteczku. Dla Evie to nie jest kara, ale spełnienie marzeń. Wraz z przyjaciółkami odkrywa cudy wielkiego miasta, czerpie z życia pełnymi garściami. Ale...