Jeden z wielu do kotleta.

Jeden z wielu do kotleta.

To jest jak nowa wersja Pikniku na skraju drogi Strugackich, tylko, z większym polotem. Ogólnie druga część nie ma podbicie do pierwszej, jest to po prostu zwykły sf z elementami beketrystyki, ale patrząc jak wiele osób odbiło się od pierwszego tomu, to pewnie dla większości ludzi lepiej. Ja ze swojej strony bardzo czekałam na takie same dzieło jak pierwsza część, więc jestem zawiedziona, ale tylko dlatego. To jest dobra książka, podoba mi się, że wszystko jest w jakiś sposób jednak połączone, jest wiele odniesień i mrugnięć w stronę pierwszego tomu, co jest cudowne. Akcja zaczyna się kilka lat po tym jak w pierwszej część Ed rozwala Trakt a jego część spadają tworząc osobliwość zdarzeń na biednej poranionej planecie. Ach czego tu nie ma, wyraziste postacie, ciekawie poprowadzone wątki, świetnie opisana strefa, miasto niby pełne życia a takie zapadające się, umierające i ci bohaterowie.. Ach niby to jest sf ale tyle tutaj jest dobrej beletrystyki w stylu Marqueza, Carrola, te postacie takie zrezygnowane, udręczone, to miasto, które się dusi, ta ATMOSFERA! Świetnie się to czyta, dosłownie jednym tchem, naprawdę już mało jest wydawanych tak dobrych książek a zwłaszcza mało ambitnych sfów powstaje z postaciami z krwi i kości, z drugim dnem i przesłaniem oraz pewną delikatnością w stosunku do swoich bohaterów. Szczerze polecam.

To jest jak nowa wersja Pikniku na skraju drogi Strugackich, tylko, z większym polotem. Ogólnie druga część nie ma podbicie do pierwszej, jest to po prostu zwykły sf z elementami beketrystyki, ale patrząc jak wiele osób odbiło się od pierwszego tomu, to pewnie dla większości ludzi lepiej. Ja ze swojej strony bardzo czekałam na takie same dzieło jak pierwsza część, więc...

Niestety książka nie trafiła w moje oczekiwania. Prosta historia, płytko napisana z przeciętnym zakończeniem. Nie tego się spodziewałem.

Niestety książka nie trafiła w moje oczekiwania. Prosta historia, płytko napisana z przeciętnym zakończeniem. Nie tego się spodziewałem.

Spodziewałem się po tej książce kontynuacji wątków zawartych w pierwszej powieści cyklu. Jednak poza wujem Suwakiem wszystkie wątki są nowe. Autor rozwinął opis świata z powieści "Światło", lecz akcję umieścił w jednym miejscu i czasie. Bohaterów powiązał wątkiem kryminalno-awanturniczym oraz niektórych wspólną przeszłością.
Rewelacyjnie zbudował postaci z ich głębią psychologiczną, złamanymi życiorysami i marną, przygnębiającą egzystencją.
Końcowe sceny wyrwania się z beznadziei przynajmniej niektórych bohaterów i ich podążanie za marzeniami nieco rozjaśniają tę mroczną powieść.

Spodziewałem się po tej książce kontynuacji wątków zawartych w pierwszej powieści cyklu. Jednak poza wujem Suwakiem wszystkie wątki są nowe. Autor rozwinął opis świata z powieści "Światło", lecz akcję umieścił w jednym miejscu i czasie. Bohaterów powiązał wątkiem kryminalno-awanturniczym oraz niektórych wspólną przeszłością.
Rewelacyjnie zbudował postaci z ich głębią...

Książka w swojej pozornej prostocie skrywa mnóstwo nieoczywistych złożoności.

I to jest uważam jej największa zaleta oraz powód dla którego zdobyła nagrodę Arthura C. Clarke'a ale także powód, dla którego nie spodobała się szerszej rzeszy odbiorców.
Polecam czytać powoli i skupić się bardziej na rozterkach bohaterów niż na samym wątku fabularnym którego wyjaśnienie (przewrotnie dosyć) jest ukryte tak na prawdę nie na końcu powieści (jak to zwykle bywa) tylko gdzieś w połowie i to nie wprost, a za pośrednictwem sprytnego porównania (choć parę rzeczy będziesz musiał sobie dopowiedzieć),przez co mniej uważny czytelnik czekający na wyłożenie "kawy na ławę" pod koniec książki może poczuć niesamowity zawód.
Druga połowa powieści jest jedynie rozwinięciem pewnej metafory odnoszącej się do życia naszych bohaterów, którzy czują się rozczarowani, niespełnieni, zagubieni, schwytani w sidła okoliczności i miejsca... natomiast sama Strefa jest symbolem fundamentalnych zmian zachodzących w naszym życiu, których często nie potrafimy do końca pojąć ani przewidzieć. Sugerują to ostatnie strony książki. (można czytać, fragment nie zdradza żadnych faktów fabularnych)

"Posuwając się naprzód, czas rozciągał tajemniczą kleistą substancje, która utrzymywała cię w miejscu, aż wreszcie więź przerywała się gwałtownie i nie byłeś już tą sama osoba, co przez uwięzieniem, ani tą sama, co podczas niego. Najokrutniejsze było jednak to - o czym właśnie przekonała się [imię bohaterki] - że nie stawałeś się też kimś zupełnie nowym".

Metaforycznym odzwierciedleniem tej sentencji jest właśnie Strefa Zdarzenia i jej niecodzienne właściwości. Motyw chęci zmian i obawy przed nimi jest obecny w całej powieści i wybrzmiewa on w wewnętrznych monologach bohaterów jak i w tajemniczości Strefy.

Polecam. Dla fanów klimatu cyberpunka, powieści detektywistycznych noir z pogranicza fantastyki (Miasto i Miasto - China Mieville) oraz wielbicieli gatunku new weird (Vandermeer) No i dla miłośników "Pikniku na skraju drogi" :-)

Książka w swojej pozornej prostocie skrywa mnóstwo nieoczywistych złożoności.

I to jest uważam jej największa zaleta oraz powód dla którego zdobyła nagrodę Arthura C. Clarke'a ale także powód, dla którego nie spodobała się szerszej rzeszy odbiorców.
Polecam czytać powoli i skupić się bardziej na rozterkach bohaterów niż na samym wątku fabularnym którego wyjaśnienie...

Portowe miasto na jednej z planet ma wybijającą je z mroku banalności cechę. To tutaj znajduje się zakazana strefa, czyli miejsce upadku Traktu Kefahuchiego, przestrzeń w której zdarzenia stają się niezgodne z prawami fizyki, a każda rzecz jest anomalią. Strefa przyciąga poszukiwaczy wrażeń, przemytników artefaktów, osobników dziwnych i wewnętrznie rozdartych.
Świetnie napisana powieść w konwencji kryminału, z galerią złożonych i zagubionych w życiu postaci.

To druga z książek o Trakcie Kefahuchiego. Nie ma potrzeby zabierać się do cyklu chronologicznie :)

Portowe miasto na jednej z planet ma wybijającą je z mroku banalności cechę. To tutaj znajduje się zakazana strefa, czyli miejsce upadku Traktu Kefahuchiego, przestrzeń w której zdarzenia stają się niezgodne z prawami fizyki, a każda rzecz jest anomalią. Strefa przyciąga poszukiwaczy wrażeń, przemytników artefaktów, osobników dziwnych i wewnętrznie rozdartych.
Świetnie...

Bardzo dobra. Bardzo abstrakcyjna, momentami absurdalna. Ciężka i ambitna. Wymaga skupienia, bardzo bujnej wyobraźni i otwartego umysłu, bo niektóre koncepcje są tu bardzo abstrakcyjne. Książka wyzwanie.

Bardzo dobra. Bardzo abstrakcyjna, momentami absurdalna. Ciężka i ambitna. Wymaga skupienia, bardzo bujnej wyobraźni i otwartego umysłu, bo niektóre koncepcje są tu bardzo abstrakcyjne. Książka wyzwanie.

Uważam, że jest to książka literacko lepsza niż "Światło", ale nadal do mnie nie trafia. Po trzecią część serii ("Pustą przestrzeń") już nie sięgnąłem.

Uważam, że jest to książka literacko lepsza niż "Światło", ale nadal do mnie nie trafia. Po trzecią część serii ("Pustą przestrzeń") już nie sięgnąłem.

Chyba czas najwyższy przestać oceniać książki Harrisona. Nie chcę go minusować tylko dlatego, że go nie zrozumiałem. Nie zmienia to jednak faktu, że Harrisona należy docenić za szczerość. Otóż książce przyświecają trzy cytaty. Pierwszy pochodzi od braci Strugackich. I rzeczywiście, w książce "Nova Swing" mamy tajemniczą Strefę, bardzo podobną do tej z "Pikniku na skraju drogi", a jednak zdecydowanie inną. Drugi cytat należy do Gill'a i dotyczy nostalgii. Rzeczywiście, powieść tchnie nutą smutku i melancholii. Ale najważniejszy jest ostatni cytat - Gray'a. Cała seria "Światło" (lub "Pusta Przestrzeń" wg Goodreads) to nie trzy powieści, a nieskończona ilość urywków wydarzeń, spotkań, zachowań, rozmów, konfrontacji, itp. Multum przeplatających się motywów powoduje wrażenie chaosu, nad którym nikt nie chce panować, nawet sam Autor. I to właśnie budowa trylogii powoduje, że Harrison tak hipnotyzuje. Dostajemy misz-masz, w którym nie potrafimy się przez długi czas odnaleźć. A to, czy zechcemy coś z tej lektury wynieść zależy od nas. Jak zwykle z resztą.

Chyba czas najwyższy przestać oceniać książki Harrisona. Nie chcę go minusować tylko dlatego, że go nie zrozumiałem. Nie zmienia to jednak faktu, że Harrisona należy docenić za szczerość. Otóż książce przyświecają trzy cytaty. Pierwszy pochodzi od braci Strugackich. I rzeczywiście, w książce "Nova Swing" mamy tajemniczą Strefę, bardzo podobną do tej z "Pikniku na...

"Tyle butów, ile tylko zdołasz zjeść" (19)

"Tyle butów, ile tylko zdołasz zjeść" (19)