Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnimi czasy chwilowo porzuciłam jedną z największych pasji mojego życia jaką jest czytanie książek. O powodzie nie będę pisać, straszny to nonsens i na prawdę nie warto się tym przechwalać w recenzjach. W mojej biblioteczce znajduje się chyba 6 opasłych tomisk, które kupiłam i do tej pory nie tknęłam. Pewnie aż do wakacji bym żadnej nie przeczytała, gdyby nie szkolne lektury. Jak chociażby „Justynian i Teodora”.
Jest to oczywiście biografia Justyniana i Teodory pokazujące jak wyglądało Bizancjum pod ich rządami. Zanim dowiemy się czegokolwiek o tytułowych bohaterach czeka nas długa historia tego, jak rodzina Justyniana doszła do władzy. Wszystko zaczyna się od Justyna – pozbawionego perspektyw młodzieńca z rolniczej rodziny, który został przyjęty do gwardii pałacowej ze względu na urodę. Potem niejaki Jan Garbus wtrącił go do lochu, ale prześladowały go cudaczne sny, więc go uwolnił. Później Justyn stał się dowódcą gwardii pałacowej. Kiedy więc cesarz Anastazjusz umarł nagle od porażenia piorunem trzeba było wybrać cesarza jak najszybciej, aby nie doszło do kompletnego chaosu. I został nim właśnie Justyn, podobno przypadkowo, ale nie trudno domyśleć się, że musiał uknuć jakiś szalony podstęp. Logiczne jest, że musiał być człowiekiem niebywale inteligentnym lub przebiegłym by doprowadzić do tak niewyobrażalnego awansu społecznego, a te cechy z pewnością podzielał jego siostrzeniec – tytułowy Justynian, który oczywiście stał się jego następcą.
Podobny awans społeczny spotkał Teodorę – córkę aktorki i trenera niedźwiedzi cyrkowych. Ojciec jednak umarł bardzo szybko zostawiając matkę z trzema córkami, a rodzina znalazła się w nędzy. Pomógł im specyficzny klub kibica – Błękitni. Miało to później ogromny wpływ na politykę Justyniana. Teodora zaczęła występować jako aktorka, ta praca była dla niej prawdziwą szkołą życia. Zawód ten wymagał od niej umiejętności kłamania i lotnego umysłu, co niewątpliwie jest niezbędne w byciu cesarzową. Szybko porzuciła tę pracę na rzecz prostytucji, później prawdopodobnie się nawróciła na monofizytyzm i skończyła z tym.
Przy recenzowaniu „Ryszarda Lwie Serce” stwierdziłam, że jest to książka mało „powieściowa”, jednak po przeczytaniu „Justyniana i Teodory” zmieniłam zdanie na temat poprzedniej lektury. Biografia owego wielkiego cesarza i jego charyzmatycznej żony to zdecydowanie źródło naukowe, które nie nadaje się do czytania w celach rozrywkowych. Być może dla ludzi piszących przeróżne prace naukowe nt. bohaterów jest to zaleta, ale dla mnie nie. Mamy tu głównie suche, obiektywne fakty. A szkoda. Justynian i Teodora zdecydowanie musieli być ludźmi o ciekawej osobowości, być może nawet są to jedne z bardziej intrygujących postaci w całej historii powszechnej, więc przydałoby się bardziej przypatrzeć ich psychice. Szczególnie intrygująca jest Teodora, której Browning nie poświęcił zbyt wiele stron. Jest przykładem, że kobieta nawet w najgorszej sytuacji życiowej może osiągnąć coś wielkiego inteligencją, urodą, charyzmą, a także bezlitosnym pozbywaniem się wrogów.
Ogólnie rzecz brakuje tu również humoru, napięcia, wzruszeń, czegokolwiek.
Denerwujące jest również to, że autor opisuje całkowicie niepotrzebne rzeczy np. mozaika z Rawenny opisana jest na całą stronę, a przecież każdy to dzieło widział, więc po co to komu? Styl pisania jest do tego stopnia prosty, zwyczajny, że ma się wrażenie, że czyta się coś w rodzaju instrukcji obsługi.
W poprzednich lekturach, które recenzowałam można było też znaleźć wiele ciekawostek trochę niezwiązanych z tematem, ale bardzo intrygujących i przydatnych. Tutaj takich krótkich odstępstw nie ma prawie w ogóle, a szkoda, przydałoby się jakieś urozmaicenie.
Nie brak za to przydatnych informacji o Bizancjum i średniowieczu - światopogląd, społeczeństwo, konflikty religijne, a przed wszystkim wojny i podboje. Ze wszystkiego można wyciągnąć jakieś wnioski. Świetnie obrazuje np. stosunek średniowiecznych władców do religii. Jednych „heretyków” tolerowali, bo ich bunt byłby groźny, innych nie, bo to oni zagrażali jedności Państwa. Justynian był fanatykiem religijnym, ale jednocześnie dostosowywał politykę religijną do potrzeb społecznych i osiągnięcia własnych celów politycznych.
Dowiadujemy się też, że mimo tego, że Justynian i Teodora niewątpliwie byli genialnymi ludźmi nie osiągnęliby tego wszystkiego, gdyby nie ich wodzowie i inni oddani ludzie. To jest bardzo przydatna prawda życiowa, że nawet będąc kimś wielkim nie osiągnie się niczego w pojedynkę. Za najmniejsze przewinienia bliscy współpracownicy cesarza byli surowo karani przez Teodorę, Justynian był bardziej pobłażliwy. W taki sposób osiągnęli najbardziej lojalną drużynę współpracowników jaką mogli sobie wymarzyć.
Jeśli chodzi o wszelkie opisy bitew, wojen i konfliktów to wyjątkowo trudno to wszystko całkowicie zrozumieć, bardzo to skomplikowane, ale to, że Justynian był absolutnie świetnym strategiem łatwo „wyłapać”. I jak już wcześniej wspomniałam miał bardzo dobrych, oddanych wodzów. Czasem potrafili wygrać używając jedynie psychologii jak np. Belizariusz, któremu udało się sprawić wrażenie, że jego żołnierzy jest o wiele więcej niż w rzeczywistości.
A tak przy okazji - przydałaby się pewna kosmetyczna zmiana – nie ma nic bardziej irytującego niż przypisy na końcu książki.
Co się zaś tyczy książek w ogóle to zdecydowanie muszę zabrać się do ich czytania.
PS. trochę to naciągane, w końcu pisałam do szkoły.

Ostatnimi czasy chwilowo porzuciłam jedną z największych pasji mojego życia jaką jest czytanie książek. O powodzie nie będę pisać, straszny to nonsens i na prawdę nie warto się tym przechwalać w recenzjach. W mojej biblioteczce znajduje się chyba 6 opasłych tomisk, które kupiłam i do tej pory nie tknęłam. Pewnie aż do wakacji bym żadnej nie przeczytała, gdyby nie szkolne...