Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka ikonicznych opowiadań w tym zbiorze, reszta niestety niewarta uwagi.

Kilka ikonicznych opowiadań w tym zbiorze, reszta niestety niewarta uwagi.

Powieść przypominająca raczej jakieś streszczenie, w jednym momencie mamy opis a la gawęda przy ognisku "dawno dawno temu stało się x i y" po czym doświadczamy szczegółowego dialogu, by znowu przesunąć się dwa miesiące do przodu. Bardzo nierówna. Ktoś tu przyrównał styl autorki do stylu islandzkich sag, ale osobiście tego nie zauważyłem - szczególnie, że czytając Sagę o Egilu odczuwałem jakieś emocje względem toczących się wydarzeń, czego o Czarnoksiężniku powiedzieć się nie da. Przedstawiona historia nie angażuje i to zapewne nie dlatego, że jest aż tak nudna, ale dlatego że jest w taki sposób opowiedziana - zarzut raczej pod adresem warsztatu pisarki. Do tego dostajemy świat wielu różnych wysp, który wypada blado i bez polotu - jak zwykle, nie ma w nim nic interesującego. Autorka udaje gdzieniegdzie, że jej świat jest żywy, rzucając to tu to tam jakąś nazwę, którą powinniśmy niby znać, tak jakby rzuciła w naszym świecie: "no, jego ojciec mieszkał na północy Afryki, a ten tamten dotarł aż do wschodniej Azji", ale na tym się kończy jej worldbuilding. Czasem ktoś wypowie słowa w wymyślonym języku - zupełnie zbędne sekwencje, bo wystarczyłoby napisać, że ktoś powiedział coś w obcym języku, a tak mamy po prostu oszustwo - to nie jest Tolkien, który posługuje się prawdziwym językiem (domowej roboty, ale zawsze), ani Sapkowski, który udając, że jego język jest wymyślony, tak naprawdę serwuje nam w pełni zrozumiałe zdania, o ile znamy jakiś angielski czy francuski. Tutaj to są po prostu puste iluzje, które mają udawać wiarygodność przedstawionego świata, w rzeczywistości miałkiego i marnującego swój potencjał. Szkoła magii jest nudna i mamy wrażenie, że uczy się w niej troje uczniów. Zero emocji przez całą książkę. Ktoś powiedział, że to opowieść o dojrzewaniu, pokonywaniu przeciwności, stawaniu się człowiekiem - mega nadużycie wobec tej opowiastki. Ok, czuję że taki mógł być zamysł autorki, że to MIAŁA być opowieść o tym, ale mimo wszystko wyszło zbyt nijako, by potraktować te wątki serio. Przemiana bohatera jest... nieangażująca jak wszystko w tej książce! O, przeszedł przemianę. Fajnie. A jakby nie przeszedł... no cóż, też ok. Plusem tej książki jest z pewnością jej niewielka objętość, co pozwala szybko się z nią uporać. Nie da się też ukryć, że sam pomysł fantastycznego świata złożonego z różnorodnych wysp i otoczonego bezkresnym morzem jest interesujący, ale niestety umarł on przy wykonaniu (jak można uśmiercić tak dobry pomysł!). A, zapomniałem. W powieści są smoki. Ale można zapomnieć, bo spotkanie z nimi, nawet zabicie kilku z nich, jest równie fascynujące, jak moment, w którym bohater wylewa wodę z łódki. Czyli w ogóle. Podsumowując, lepiej poczytać coś innego.

Powieść przypominająca raczej jakieś streszczenie, w jednym momencie mamy opis a la gawęda przy ognisku "dawno dawno temu stało się x i y" po czym doświadczamy szczegółowego dialogu, by znowu przesunąć się dwa miesiące do przodu. Bardzo nierówna. Ktoś tu przyrównał styl autorki do stylu islandzkich sag, ale osobiście tego nie zauważyłem - szczególnie, że czytając Sagę o...

Sequel wciągnął mnie jeszcze bardziej, niż świetne Miasto Kamieni. Niesamowita robota wykonana dla odzwierciedlenia klimatu tamtej epoki - rozdzieranej przez społeczne podziały Republiki Weimarskiej, której stabilności zagrażają z jednej strony czerwoni, z drugiej rosnący w siłę brunatni. A pośród tego chaosu śledzimy losy zwykłych ludzi, którzy starają się jakoś odnaleźć swoje miejsce.

W Mieście Dymu pojawiają się historyczne postacie, a także zespół afroamerykańskich muzyków jazzowych, których obecność stanowi również okazję do oddania powszechnego w tamtym czasie uwłaczającego poglądu na rasy ludzkie, ukazanego choćby w obrzydliwych plakatach zapowiadających występy.

Jestem przed lekturą trzeciego tomu, ale już wydaje mi się, że całość serii stanowi dobry portret ogólnego mechanizmu zaprzepaszczania demokracji na rzecz autorytaryzmu i totalitaryzmu - mechanizmu, którego znajomość szczególnie dziś wydaje się jak najbardziej pożądana.

Sequel wciągnął mnie jeszcze bardziej, niż świetne Miasto Kamieni. Niesamowita robota wykonana dla odzwierciedlenia klimatu tamtej epoki - rozdzieranej przez społeczne podziały Republiki Weimarskiej, której stabilności zagrażają z jednej strony czerwoni, z drugiej rosnący w siłę brunatni. A pośród tego chaosu śledzimy losy zwykłych ludzi, którzy starają się jakoś odnaleźć...