Ależ to jest wspaniałe dzieło. Wciągające historie okraszone świetną kreską oraz odpowiednio dobraną kolorystyką aby oddać surowość ukazywanych czasów.
Tym razem Brian Wood przenosi nas na Islandię i w kilku opowieściach poznajemy historię ludzi, którzy próbują ułożyć sobie życie na tym nieprzychylnym i niedostępnym skrawku ziemi.

Ależ to jest wspaniałe dzieło. Wciągające historie okraszone świetną kreską oraz odpowiednio dobraną kolorystyką aby oddać surowość ukazywanych czasów.
Tym razem Brian Wood przenosi nas na Islandię i w kilku opowieściach poznajemy historię ludzi, którzy próbują ułożyć sobie życie na tym nieprzychylnym i niedostępnym skrawku ziemi.

Tym razem mamy tu 4 opowieści. Odnoszę wrażenie, że tak jak w tomie pierwszym, tak i tu część 1 Morski szlak można potraktować jako wstęp do dzieła.
Część 2 czyli opowieść o Swenie (bohater najlepszej części tomu 1) krótka i może przez to przewidywalna.
Z kolei część 3 Dziewczyna w lodzie mnie osobiście bardzo się podobało.
Część 4 Trylogia Islandzka najdłuższa i najlepsza, dobrze, że nic po niej nie zamyka tomu, pozostawiając dobre wrażenie całości.

Tym razem mamy tu 4 opowieści. Odnoszę wrażenie, że tak jak w tomie pierwszym, tak i tu część 1 Morski szlak można potraktować jako wstęp do dzieła.
Część 2 czyli opowieść o Swenie (bohater najlepszej części tomu 1) krótka i może przez to przewidywalna.
Z kolei część 3 Dziewczyna w lodzie mnie osobiście bardzo się podobało.
Część 4 Trylogia Islandzka najdłuższa i...

Jest krew, flaki i mroczne rysunki, czyli to co w pierwszym tomie. Jednak przedstawione tutaj historie są znacznie ciekawsze. Szczególnie widzimy to w ostatniej z nich, zajmującej ponad połowę tomu. Dzieje się ona na przestrzeni kilku wieków, opowiadając dzieje jednego z rodów kolonizujących niezamieszkałą Islandię. Historia wielowymiarowa, o rodzinie, przyjaźniach, pieniądzach, wewnętrznych rozterkach, polityce. Czyta się ją z wielkim zaangażowaniem.
Pod względem rysunkowym ten tom nie różni się od zbytnio od poprzedniego - mamy zatem ten sam poziom rysunków, które są przeważnie dość oszczędne w szczegóły i kolorystykę. Jednak dodaje to historii pewnego tła, gdyż, jak wiadomo, czasy te były dość mroczne.
O ile pierwszy tom "Ludzi północy" można potraktować jako ciekawostkę, to już drugi jest świetną powieścią graficzną, którą zdecydowanie polecam.

Jest krew, flaki i mroczne rysunki, czyli to co w pierwszym tomie. Jednak przedstawione tutaj historie są znacznie ciekawsze. Szczególnie widzimy to w ostatniej z nich, zajmującej ponad połowę tomu. Dzieje się ona na przestrzeni kilku wieków, opowiadając dzieje jednego z rodów kolonizujących niezamieszkałą Islandię. Historia wielowymiarowa, o rodzinie, przyjaźniach,...

No cóż: jest tu znowu okrucieństwo i upór Normanów w smacznym, komiksowym sosie, podobnie jak w pierwszej części cyklu. I jest lepiej, gdyż ten zbiór słabych punktów nie ma: mamy tu opowieść o narastającym obłędzie, mamy powrót najbardziej charakterystycznego bohatera sagi anglosaskiej, czyli Swena Który Powrócił (znowu),mamy opowiastkę o człowieku, którego zmieliły żarna historii, a jednocześnie tak jakby nie (Dziewczyna z lodu),mamy wreszcie fascynującą, prawie czterystuletnią sagę islandzkiego rodu, który jednocześnie wyspę zmieniał i był przez nią zmieniany. Wszystko podane w ponurym klimacie bez oczywistych zakończeń.

No cóż: jest tu znowu okrucieństwo i upór Normanów w smacznym, komiksowym sosie, podobnie jak w pierwszej części cyklu. I jest lepiej, gdyż ten zbiór słabych punktów nie ma: mamy tu opowieść o narastającym obłędzie, mamy powrót najbardziej charakterystycznego bohatera sagi anglosaskiej, czyli Swena Który Powrócił (znowu),mamy opowiastkę o człowieku, którego zmieliły żarna...

Pierwszy tom komiksu Ludzie Północy zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie za sprawą różnorodnych historii, które pokazywały jak wyglądało życie i walka wikingów. Długo nie czekając zabrałem się za drugi tom Ludzi Północy, z podtytułem Saga Islandzka.

Akcja komiksu koncentruje się tym razem na burzliwych dziejach Islandii i jej kolonizacji. Skandynawowie zaczęli się tam osiedlać pod koniec IX wieku, uciekając z Norwegii przed poszerzającymi swą władzę królami, biedą i niesprawiedliwością. W nowej krainie szukali wolności i żyznej ziemi, ale zastali jedynie skały i mróz. Nauczyli się jednak żyć w tym nieprzyjaznym otoczeniu, a ich codzienność stanowiły połowy ryb, hodowla owiec i niekończące się krwawe wojny rodowe. Tak powstał naród, który umiłował wolność i nigdy z własnej woli nie postawił na swoim czele króla.

Podobnie jak w pierwszym tomie, również w drugim, mamy kilka krótszych (dokładniej trzy) i jedną dłuższą historię. Akcja wszystkich czterech opowiadań rozgrywa się na Islandii na przestrzeni kilku wieków od IX do XIII i są one ze sobą bardzo luźno powiązane. Wszystkie jednak pokazują obraz osadnictwa, realia życia na tej niegościnnej i jałowej ziemi oraz proces powstawania nowego narodu, który został zahartowany w tym surowym klimacie. W porównaniu do pierwszego tomu, mniej jest tutaj walk, potyczek, czy wielkich wydarzeń, a więcej pochylenia się nad życiem pojedynczych jednostek i dokonywanych przez nich wyborów. Z tego względu drugi tom ma dość wyraźnie inny charakter, ale nie mniej interesujący niż pierwszy.

Trylogia Islandzka jest to najdłuższa historia, zajmuje blisko 2/3 całego komiksu i najbardziej przypadła mi do gustu. Osnuta jest wokół losów rodziny Haukssonów, którzy jako jedni z pierwszych przybywają na Islandię w 871 roku. Nie jest to kraina marzeń, życie jest tutaj ciężkie, ale przynajmniej z początku mogą czuć się bezpieczni. Jednak nie na długo, bo za nimi płyną kolejni wygnańcy, którzy osiedlają się na wyspie, która kurczy się z każdym dniem. Co ważne, w ciągu całego opowiadania poznajemy kilkanaście pokoleń Haukssonów i w ten sposób mamy okazję zobaczyć jak zmieniała się Islandia, jak toczono rodowe waśnie przez dziesiątki lat i czego wymagała wyspa od ludzi, którzy na niej się osiedlili. Jest to historia przemyślana i dopracowana, a zastosowane przeskoki w czasie bardzo dobrze się tutaj sprawdziły. Dlatego jestem pod dużym wrażeniem tego opowiadania, od którego nie mogłem się oderwać, dopóki nie przeczytałem ostatniej strony.

Sven, który powrócił była to najlepsza historia z pierwszego tomu Ludzi Północy, jak również najdłuższa. Pokazywała wiele różnych kwestii związanych z życiem wikingów, dzięki czemu można ich było lepiej poznać. Nie spodziewałem się jednak, że w drugim tomie znajdę kontynuację losów Svena, a o tym właśnie jest opowiadanie Sven Nieśmiertelny, które znalazło się w Sadze Islandzkiej. Bohater zmienił się, teraz ceni sobie spokój i rodzinę. Jednak pewnego dnia znów musi chwycić za miecz, kiedy do brzegu przybija grupka młodych, chętnych wojaczki, wikingów. Co ciekawe, bohater nie dąży już do konfrontacji, ale jednocześnie nie unika walki, kiedy jego rodzinie może stać się krzywda. Jest to dość krótkie opowiadanie, ale stanowi ciekawe dopełnienie historii Svena i bardzo się cieszę, że zostało tutaj zamieszczone.

Za rysunki odpowiadało aż sześcioro artystów, w tym dwóch znanych z pierwszego tomu. Różnice w stylu były tym razem niewielkie, co bardzo korzystnie wpłynęło na odbiór komiksu. Artyści bardzo dobrze oddali również surowy klimat Islandii, dzięki czemu możemy sobie lepiej uzmysłowić jak ciężkie życie wiedli wikingowie na tej wyspie.

Drugim tom serii komiksowej Ludzie Północy stoi na wysokim poziomie. Tym razem mamy okazję poznać burzliwe dzieje Islandii - jej kolonizacji przez uciekających wikingów z Norwegii i walki o wpływy na tej niegościnnej ziemi. Polecam!

https://hrosskar.blogspot.com/2020/01/ludzie-ponocy-tom-2-saga-islandzka.html

Pierwszy tom komiksu Ludzie Północy zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie za sprawą różnorodnych historii, które pokazywały jak wyglądało życie i walka wikingów. Długo nie czekając zabrałem się za drugi tom Ludzi Północy, z podtytułem Saga Islandzka.

Akcja komiksu koncentruje się tym razem na burzliwych dziejach Islandii i jej kolonizacji. Skandynawowie zaczęli się tam...

Drugi tom serii pochłonąłem w jednorazowym posiedzeniu. Miałem to szczęście ostatnich kilka miesięcy spędzić na Islandii, przez co jeszcze wyraźniej dostrzegam kunszt rysowników i autora, którzy wspaniali odwzorowali krajobrazy oraz klimat tej nieprzyjaznej wyspy. Opisywane historie są niebanalne, a największe wrażenie robi epicka saga rodziny Haukssonów, której poświęcona została około połowa wydawnictwa. Poznajemy aż kilkanaście pokoleń tego rodu, wraz z jego przedstawicielami cierpiąc i odczuwając codzienne radości i smutki. Ta seria komiksowa to coś niesamowitego, bardzo się cieszę, że wpadła mi w ręce. Dodatkowo, wewnątrz książki znajdziemy opowiadanie "Swen Nieśmiertelny", które przedstawia czytelnikowi dalsze losy najlepszego bohatera, który pojawił się w poprzednim tomie kolekcji.

Drugi tom serii pochłonąłem w jednorazowym posiedzeniu. Miałem to szczęście ostatnich kilka miesięcy spędzić na Islandii, przez co jeszcze wyraźniej dostrzegam kunszt rysowników i autora, którzy wspaniali odwzorowali krajobrazy oraz klimat tej nieprzyjaznej wyspy. Opisywane historie są niebanalne, a największe wrażenie robi epicka saga rodziny Haukssonów, której poświęcona...

Drugi tom sagi o wikingach. Tym razem akcja przenosi się do Islandii - wyspy, która miała być rajem, ale okazała się krainą nieprzychylną dla przybyłych. Ograniczona przestrzeń, jałowa ziemia oraz nieznośny klimat skutecznie utrudniały życie. Pomimo to na wyspę ściągnęło wielu przybyszy, którzy chcieli uciec od norweskiej korony.
https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2209-ludzie-polnocy-tom-2-saga-islandzka

Drugi tom sagi o wikingach. Tym razem akcja przenosi się do Islandii - wyspy, która miała być rajem, ale okazała się krainą nieprzychylną dla przybyłych. Ograniczona przestrzeń, jałowa ziemia oraz nieznośny klimat skutecznie utrudniały życie. Pomimo to na wyspę ściągnęło wielu przybyszy, którzy chcieli uciec od norweskiej...

Ukazanie się w Polsce pierwszego tomu „Ludzi Północy” było dla mnie swego rodzaju niespodzianką. Jasne, zdawałem sobie sprawę, że Egmont coraz mocniej eksploruje od jakiegoś czasu katalog Vertigo, tym niemniej pójście w stronę komiksu quasi-historycznego było zgoła nieoczekiwane. Tym bardziej, ze dzieło Briana Wooda, choć bardzo dobre, nie jest w zasadzie miarodajną wizytówką tego konkretnego imprintu. W sumie nieważne dlaczego komiks ukazał się w Polsce, najważniejsze jest, że okazał się tytułem bardzo dobrym, a odkąd poznałem „Sagę anglosaską” miałem dużą ochotę przeczytać jej kontynuację. Ta trafiła w końcu na księgarskie półki.

Konstrukcja drugiego tomu serii jest identyczna, jak w przypadku pierwszej odsłony. Otrzymaliśmy kilka opowiadań, które choć nie są ze sobą powiązane, to tworzą dość kompletny obraz osadnictwa na ziemiach islandzkich. Dowiemy się zatem jak przebiegała podróż morska pionierskiej grupy Wikingów, poznamy dalsze losy Swena, który tym razem stanie w obronie rodziny, ponadto autor opowie o tym, jakie okoliczności doprowadziły do uwięzienia pod lodem pewnej młodej dziewczyny, będziemy także świadkami walki rodu Haukssonów o przetrwanie na niegościnnych terenach Islandii.

Jedno z zamieszczonych tu opowiadań dotyczy ponownie Swena, o którym czytaliśmy już w najdłuższym segmencie pierwszego tomu. Tym razem otrzymujemy swoisty suplement, dopełnienie losów tego charakterystycznego i charakternego protagonisty. Bohater zostaje postawiony w sytuacji, w której musi chwycić za miecz, gdy jego rodzina znajduje się w niebezpieczeństwie spowodowanym przez grupkę żądnych wojaczki młodych wikingów. Dla bohatera liczy się przede wszystkim spokój i rodzina – chce żyć bez konieczności walki, która nie omijała go w jego burzliwym życiu. I choć nie jest w stanie jej uniknąć, to podobać się może jego motywacja i postawa – Swen nie dąży do konfrontacji, ale nie będzie jej unikał, gdy zagrożone jest życie jego bliskich.

Brian Wood zagłębia się w ciekawe rejony świata przedstawionego. Często nie koncentruje się na wielkich wydarzeniach, tylko pochyla się nad życiem jednostek. Tak dzieje się na przykład w „Dziewczynie w lodzie”. Jej główny bohater, bezimienny starzec, pewnego dnia odnajduje pod lodem ciało młodej dziewczyny. Zafascynowany znaleziskiem, chce dowiedzieć się dlaczego znalazła się ona w takim położeniu. To punkt wyjścia do zastanowienia się nad kwestią, że nie wszystko wygląda tak, jak prezentuje się na pierwszy rzut oka. Tyczy się to zarówno postępowania mężczyzny, które bardzo łatwo zostaje mylnie odczytane przez okoliczną społeczność, jak i matki zmarłej dziewczyny. Autor daje nam pod rozwagę kwestię odpowiedzialności, a wnioski jakie płyną z lektury, nie stawiają niektórych jej bohaterów w zbyt korzystnym świetle.

Warto zwrócić uwagę na najdłuższą składową „Sagi islandzkiej”. Historia skupiająca się na losach Haukssonów, rodziny osadników próbujących ułożyć sobie życie w Islandii, toczy się na przestrzeni prawie czterystu lat i opisuje kolejne etapy walki tego rodu o przetrwanie. W tej, trzeba przyznać, rozpisanej ze sporym rozmachem opowieści, Wood w niezwykle interesujący sposób porusza kwestię czy duma i chęć zachowania dawnej tożsamości mogą być bardziej istotne od życia w spokoju, niejako z boku wielkich konfliktów. Czy przetrwanie, ale kosztem sporej zmiany i pokłonienia się nowemu oraz zaprzeczenia własnej przeszłości, może być odpowiednią wartością, wokół której warto budować własną przyszłość? A może lepiej pozostać dumnym i nie mieć obiekcji przed korzystaniem z żelaza? „Trylogia islandzka” przynosi zajmujące przykłady bohaterów kierujących się oboma tymi, nieco przeciwstawnymi filozofiami.

Każdy segment albumu ilustrował inny artysta. Mnie bardzo przypadł do gustu styl Fiony Staples. Znana z „Sagi” artystka świetnie oddaje rosnący powoli wśród załogi osadniczej łodzi obłęd. Jej prace są dość ostre, utrzymane w realistycznej konwencji i momentami mocno sugestywne. Szkoda, że pracowała tylko przy tym jednym, króciutkim opowiadaniu. Bardzo dobrze spisała się także Becky Cloonan. W „Dziewczynie w lodzie” grubo ciosa twarze, jest też raczej oszczędna w twórczej ekspresji, co doskonale pasuje do tej przeraźliwie smutnej, dołującej historii. Z kolei najdłuższą składową tomu rysowało trzech plastyków, spośród których najlepiej wypadł Paul Azaceta, który rysuje w charakterystycznym dla siebie, surowym i stonowanym stylu.

Drugi tom „Ludzi Północy” stoi na naprawdę wysokim poziomie. Czy jest to komiks lepszy od „Sagi anglosaskiej”? Ciężko powiedzieć. Uczciwiej będzie postawić tezę, że oba są siebie godne i oba stanowią kawał zajmującej, choć mocno pesymistycznej lektury. Jestem pod dużym wrażeniem pracy Briana Wooda i wszystkich artystów, bo jej efekty są więcej niż zadowalające. Na końcu tomu nie ma niestety podanej daty ukazania się trzeciej, zamykającej całość odsłony, mam jednak nadzieję, że nie będziemy musieli czekać na nią zbyt długo.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2018/11/ludzie-ponocy-tom-2-saga-islandzka.html
oraz na łamach serwisu Arena Horror - http://arenahorror.pl/ARENA_HORROR/komiksy/ludzie_polnocy_saga_islandzka.HTML

Ukazanie się w Polsce pierwszego tomu „Ludzi Północy” było dla mnie swego rodzaju niespodzianką. Jasne, zdawałem sobie sprawę, że Egmont coraz mocniej eksploruje od jakiegoś czasu katalog Vertigo, tym niemniej pójście w stronę komiksu quasi-historycznego było zgoła nieoczekiwane. Tym bardziej, ze dzieło Briana Wooda, choć bardzo dobre, nie jest w zasadzie miarodajną...

Fajniejsza niż pierwsza część. Mniej brutalna - za to jest jakaś w miarę spójna historia, w przeciwieństwie do I tomu...

Fajniejsza niż pierwsza część. Mniej brutalna - za to jest jakaś w miarę spójna historia, w przeciwieństwie do I tomu...

Jest jeszcze lepiej aniżeli w pierwszym tomie! Polecam goręcej!

Jest jeszcze lepiej aniżeli w pierwszym tomie! Polecam goręcej!