Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznaję, że trochę mi zeszło z przeczytaniem drugiej części.
Nadal zastanawiam się czy to plus czy może minus. Z pewnością przy dłuższym okresie czytania w mojej głowie utrwaliły się pewne wnioski. Przede wszystkim, drugi tom jest bardziej ‘barwny’. Proszę tego nie mylić ze słodko pierdzący wróżkami, trollami etc. Pierwsza część była budowaniem historii, wątków, przesycaniem klimatu do zdań - dla wielu było ponuro, dla innych (patrząc po recenzjach) za nudno, a dla niektórych pewnie i za ciężko. Drugi tom jest bardzo dobrym rozwinięciem historii, widać że autor posługuje się tu częściej żartem… no i właśnie, zaś ten żart.

Były momenty, w których brechłam w głos ale były także takie, gdzie skrzywiłam się z zażenowania. Tak jakby autor nie do końca wiedział, w których scenach jego żart będzie pasować, a w których lepiej się nim nie posługiwać. Kolejną rzeczą, próbującą nabrać tutaj swojej formy jest kwestia romansu i uczuć między bohaterami.
Z przykrością stwierdzam, że tym razem, bardziej niż poprzednio, odczuwalny jest tu brak tu kobiecej ręki, która tej bezkształtnej masie zaczęłaby nadawać piękny kształt. Brakuje wyczucia, delikatności i rozbudowania.

Natomiast rzeczą, na którą najbardziej psioczyłam był jeden konkretny rozdział, który wygląda, jakby nie pisał go autor, albo jakby kazano usunąć z niego pięć stron. Łapałam się za głowę nie mogąc uwierzyć, że jeden z najważniejszych wątków został tak uproszczony.

Prawdopodobnie ostatnią moją narzekajką będzie przerost formy nad treścią.
W książce są momenty, w których włos się na głowie jeży. Jest brutalnie, jest bezkompromisowo, jest mrocznie i potem nagle dochodzi do pomieszania tego z czymś śmiesznie bajkowym (specjalnie lawiruję między zdaniami, żeby ominąć jakiekolwiek spojlery). Kiedy czytam, że jakaś magiczna postać/stworzenie zmienia swój kształt z trolla na centaura a potem na pająka i tak dalej, to mam niesmak i minę na miarę Cilliana Murphyiego. Takiego przerostu nad treścią naprawdę, łagodnie mówiąc, nie lubię.

Jednakże wiele razy, naprawdę wiele razy byłam onieśmielona niesamowitą budową zdań, wyszukanymi i eleganckimi porównaniami autora. Była to uczta dla osób, które szukają i czerpią radość z takich smaczków.

Mimo niższej oceny niż przy pierwszym tomie, nadal polecam tą serię, przede wszystkim za oryginalność.

Przyznaję, że trochę mi zeszło z przeczytaniem drugiej części.
Nadal zastanawiam się czy to plus czy może minus. Z pewnością przy dłuższym okresie czytania w mojej głowie utrwaliły się pewne wnioski. Przede wszystkim, drugi tom jest bardziej ‘barwny’. Proszę tego nie mylić ze słodko pierdzący wróżkami, trollami etc. Pierwsza część była budowaniem historii, wątków,...

“Upadek” Pani Penelope Douglas to rzeczywiście upadek ale mojej wiary w to co czytam. Po “Rywalu” sądziłam, że najgorsze mam za sobą, otóż nie.
Po trzeciej części nie oczekiwałam wiele, dostałam natomiast jeszcze mniej.

“Dręczyciela” oceniłam 8/10. To dużo.
“Rywala” 6/10. Przeciętnie.
“Upadek” oscylował w okolicy 5/10 ale upadł, wyrżnął o ziemię jak ta lala.
Moja ocena upadła, wiarygodność bohaterów się zachwiała a jakakolwiek nadzieja wyje*bała na zbity pysk. Co tu poszło nie tak? Uważam że swoją opinię, dobrą bądź złą, trzeba umieć uargumentować więc już spieszę z odpowiedzią.

Nie ukrywam, że przez ostatnie dwie części brnęłam jedynie dla tomu czwartego, w którym poruszane są losy Tate i Jareda. Jak już wspomniałam wcześniej, nie oczekiwałam od losów K.C i Jaxa wiele. I tak jak wspominałam, dostałam jeszcze mniej. Mam całkiem sporą tolerancję na opowieści o nastolatkach znajdujących w sobie nawzajem, chęci do życia. Naprawdę, jestem w stanie znieść wiele i przymknąć oko a jak trzeba to i nawet dwa.

I gdyby cała książka wyglądała tak jak dwa jej rozdziały, które rozbiły mnie totalnie na łopatki…ale nie, ta książka kpi sobie z czytelnika. W trzecim tomie wsadzono dwa poważne problemy, na podstawie których próbowano budować postacie. I te dwa wątki, które z założenia są traumatyczne, są używane tylko do tłumaczenia toksycznych zachowań bohaterów albo bohatera bo chodzi o Jaxa. Ponadto, pojawia się wątek ojca Jaxa i Jareda, który ma wyjść z więzienia i jest on budowany od samego początku, potem znika na około 4 rozdziały i znowu powraca, tylko nie wiem po co? Żeby zaskoczyć czytelnika, który niby zapomniał o tej postaci? No ja was proszę…

Ta książka n i e jest wiarygodna. Najczęściej używam tego stwierdzenia przy książkach typu fantasy i nigdy nie pomyślałam, że dane mi będzie go użyć przy książce romantyczno-erotycznej. Jednak stało się, na tyle romansów przez ile przebrnęłam ta książka to wyborny żart, który naprawdę poważne wątki traktuje jak szmatę do sprzątania po bohaterach. Moralizowanie o sile miłości i przeznaczenia jest natomiast mydłem do mycia tej podłogi. Ostatnie dwa rozdziały wyglądają jakby autorka pisała je na kolanie i bez żadnej korekty oddała do druku. Pod koniec dosłownie śmiałam się z niedowierzania i zażenowania.

Nie wiem czy zamiarem tej książki było pokazanie, że upadając można sięgnąć dna/ Nie wiem, lecz się domyślam.

“Upadek” Pani Penelope Douglas to rzeczywiście upadek ale mojej wiary w to co czytam. Po “Rywalu” sądziłam, że najgorsze mam za sobą, otóż nie.
Po trzeciej części nie oczekiwałam wiele, dostałam natomiast jeszcze mniej.

“Dręczyciela” oceniłam 8/10. To dużo.
“Rywala” 6/10. Przeciętnie.
“Upadek” oscylował w okolicy 5/10 ale upadł, wyrżnął o ziemię jak ta lala.
Moja ocena...

Po (powiedzmy to sobie wprost) niespodziewanej męce jaką było “Królestwo ciała i ognia” potrzebowałam przerywnika, odmóżdżenia, przecinka czyli po mojemu ‘gówno romansu’. Zdecydowałam się zatem pociągnąć dalej serię Fall Away i cóż… było, spoko.

Czy “Rywal” jest lepszy od “Dręczyciela”? Nie.
W scenach, w których pojawiała się Tate czułam się zażenowana jej tekstami, wielokrotnie łapałam się za czoło mówiąc ‘wyjmij głowę z dupy’. Nie wiem co się stało z bohaterką, która polubiłam w pierwszej części, mam nadzieje, że to jakieś chwilowe nieporozumienie. Oczywiście jest tu więcej pikanterii ale co za tym idzie, brak wyważenia między erotyką a minimalnie sensowną treścią. W słowniku Madoca jedynym co określa stosunek seksualny jest
r u c h a n i e. Jest apodyktycznym dupkiem, bezczelnym w swojej postawie ale teksty ma dobre. Fallon bawi się z nim w łapanego albo Beatę Kozidrak “Pojawiam się i znikam”. Sceny między naszymi gąbeczkami są bardzo dobrze napisane, napięcie buzuje a chemia szczypie w nos. Poza tym jest tajemnica, są dramy i gównoburze.

Jeżeli chodzi o fabułę, logikę, wiarygodność i kręgosłup moralny to mogłabym określić to młodzieżowym zwrotem: iks de. Nie biorę tej książki na poważnie i wam też radzę. Niestety, pojawia się tu trochę moralizowania o miłości i przeznaczeniu. Nie powinno tu tego być, nie kiedy tłem jest relacja dwójki osób, które nie robią nic innego poza ciągłymi kłótniami, wyzywaniem się i seksem na zgodę. Próba umoralniania czytelnika nie irytuje na tyle bym zaczęła ziać ogniem, jest natomiast na tyle widoczna, że “Rywal” nie dostanie tak wysokiej noty jak swój poprzednik. Moim największym zarzutem wobec tej książki jest wiek bohaterów, nie toleruje i tolerować nie będę (do czego was też zachęcam) aby siedemnasto czy osiemnastolatki wsadzać do takiej fabuły. Trzymajmy przynajmniej jakieś pozory przyzwoitości.

Po (powiedzmy to sobie wprost) niespodziewanej męce jaką było “Królestwo ciała i ognia” potrzebowałam przerywnika, odmóżdżenia, przecinka czyli po mojemu ‘gówno romansu’. Zdecydowałam się zatem pociągnąć dalej serię Fall Away i cóż… było, spoko.

Czy “Rywal” jest lepszy od “Dręczyciela”? Nie.
W scenach, w których pojawiała się Tate czułam się zażenowana jej tekstami,...