Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na "Złodziejkę książek" polowałam od dawna. Kiedyś usłyszałam tytuł i pochlebną opinię, ale w publicznej bibliotece jej nie było. Minęły lata, a ja zapomniałam nieco o "Złodziejce...". W tym czasie przeczytałam wiele słów, wiele książek polubiłam. Aż niedawno w bibliotece, tym razem szkolnej, na przerwie i trochę przysypiając - zauważyłam ją w dziale z nowościami. Wzięłam ze sobą do domu i... zakochałam się :)


Na wstępie przywołam może cytat już z pierwszych stron "Złodziejki":

To nie jest skomplikowana historia. Składa się z:
– dziewczynki
– pewnej liczby słów
– akordeonisty
– niemieckich fanatyków
– żydowskiego boksera
– licznych kradzieży

Każdy z tych "składników" jest idealnie na swoim miejscu i bez niego historia nie byłaby taka, jaka jest. A jest cudowna. Tajemnicza. Nastrojowa. Pisana z miłością. O miłości. Wieloznaczna. Wciągająca. Wzruszająca. Rozbawiająca. Inteligentna. Po prostu piękna.


Historia Liesel otworzyła mi oczy na to, co naprawdę w życiu ważne. Razem z nią płakałam, śmiałam się i przeżywałam z zapartym tchem wszystkie wzloty i upadki. Kradłam każdą książkę. Podziwiałam papę i Rudy'ego. Rzeczywiście czułam się jak w hitlerowskich Niemczech - i nie wiem, czy to dobrze czy źle...


Czasami trafiamy na książkę, która teoretycznie adresowana jest do dzieci, o dzieciach opowiada, lecz jest tak niezwykła, ze poruszy nawet osobę o sercu ze stali. "Złodziejka książek" zawiera w sobie tyle uniwersalnych prawd, tyle ponurej rzeczywistości i tyle inteligentnego humoru, że w przyszłości stanie się klasyką (bo innego wyjścia nie ma!). I to nie tą z definicji Marka Twaina, lecz taką, która zachwyca miliony.


Na uwagę zasługuje też forma książki - narratorem jest Śmierć (!), tekst przeplatany jest czymś w rodzaju "dymków", które doskonale urozmaicają czytanie i wreszcie z zawartymi historiami z pięknymi ilustracjami i szokującym przesłaniem.


Boli mnie, że tak mało osób zna tę książkę. Czego jest to wina - nie wiem. Będę natomiast na każdym kroku polecać ludziom historię złodziejki książek.


Po przeczytaniu tej książki siedziałam bez ruchu jeszcze przez dobrych kilka minut. W głowie kołatały mi się tysiące myśli, a wśród nich jedna najważniejsza:

- Właśnie przeczytałam arcydzieło.

Na "Złodziejkę książek" polowałam od dawna. Kiedyś usłyszałam tytuł i pochlebną opinię, ale w publicznej bibliotece jej nie było. Minęły lata, a ja zapomniałam nieco o "Złodziejce...". W tym czasie przeczytałam wiele słów, wiele książek polubiłam. Aż niedawno w bibliotece, tym razem szkolnej, na przerwie i trochę przysypiając - zauważyłam ją w dziale z nowościami. Wzięłam...