Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka otworzyła mi oczy na wiele procesów, które dzieją się podskórnie w brytyjskiej przyrodzie. To wgląd w historię parku Lake District, ale także ukazanie - w miękki, "angielski" sposób, destrukcyjnych praktyk tam stosowanych. Schofield jest sprawnym opowiadaczem i wybitnym przyrodniczym rewolucjonistą.

Ta książka otworzyła mi oczy na wiele procesów, które dzieją się podskórnie w brytyjskiej przyrodzie. To wgląd w historię parku Lake District, ale także ukazanie - w miękki, "angielski" sposób, destrukcyjnych praktyk tam stosowanych. Schofield jest sprawnym opowiadaczem i wybitnym przyrodniczym rewolucjonistą.

Monbiot jest znany z tego, że proponuje często radykalne i nowe wizje świata. W tej książce, pod tym względem, nic się nie zmieniło.
Co natomiast mnie zaskoczyło i sprawiło, że będę do niej wracał to zdecydowana krytyka "obrazu zastanego". Nikt wcześniej nie dostarczył mi tylu dobrych argumentów, dzięki którym swobodniej mogę mówić o tym, co nie podoba mi się w brytyjskim podejściu do świata naturalnego. Weźmy, na przykład, rozdział zatytułowany "Sheepwrecked" (gra słów; od shipwreck - wrak statku), w którym Monbiot wprost mówi, że owiec nienawidzi. A ściślej rzecz biorąc, kultury nadmiernego ich wypasu, która zupełnie zdominowała myślenie większości Brytyjczyków. Albo fragment o brytyjskich parkach narodowych, które poziomem bioróżnorodności dorównują poziomem miejskim trawnikom. I tak dalej...
Jestem pod wrażeniem tej (samo)krytyki. Szczególnie dlatego, że jest tak bezkompromisowa i niespotykana.

Monbiot jest znany z tego, że proponuje często radykalne i nowe wizje świata. W tej książce, pod tym względem, nic się nie zmieniło.
Co natomiast mnie zaskoczyło i sprawiło, że będę do niej wracał to zdecydowana krytyka "obrazu zastanego". Nikt wcześniej nie dostarczył mi tylu dobrych argumentów, dzięki którym swobodniej mogę mówić o tym, co nie podoba mi się w brytyjskim...

O wartości tej książki decyduje jej ton - momentami bezwstydnie prosty, odważny, rewolucyjny. Całość jest jak kuchnia fusion. Łączy, zdawało by się, niepasujące do siebie składniki w jedną zadziwiające danie.
Dla mnie szczególnie poruszające były wątki ciepło wyrażające się o społeczeństwach łowiecko-zbierackich oraz końcowe fragmenty, w których mowa o badaniu historii człowieka pod kątem jego szczęścia.

O wartości tej książki decyduje jej ton - momentami bezwstydnie prosty, odważny, rewolucyjny. Całość jest jak kuchnia fusion. Łączy, zdawało by się, niepasujące do siebie składniki w jedną zadziwiające danie.
Dla mnie szczególnie poruszające były wątki ciepło wyrażające się o społeczeństwach łowiecko-zbierackich oraz końcowe fragmenty, w których mowa o badaniu historii...

Myśliwski pisze tak, jakby słuchać czyjejś opowieści w przydrożnej knajpie gdzieś na prowincji. Narracja płynie wartko, jest mocno podkolorowana, wyostrzona magicznym realizmem. Są tu niby pieczołowicie opisywane fakty, miejsca i ludzie, ale tak naprawdę to nieważne, nie musimy o nich wiedzieć wszystkiego z encyklopedyczną dokładnością, nie musi spajać ich nić żelaznej logiki. Wystarczy, że wierzymy w to, co słyszymy. Ważne, że dajemy się ponieść logice mitu. Bo, w zasadzie, Myśliwski tworzy tu mitologię polskiej wsi.

Myśliwski pisze tak, jakby słuchać czyjejś opowieści w przydrożnej knajpie gdzieś na prowincji. Narracja płynie wartko, jest mocno podkolorowana, wyostrzona magicznym realizmem. Są tu niby pieczołowicie opisywane fakty, miejsca i ludzie, ale tak naprawdę to nieważne, nie musimy o nich wiedzieć wszystkiego z encyklopedyczną dokładnością, nie musi spajać ich nić żelaznej...

Świetna i... rewolucyjna.

Świetna i... rewolucyjna.